Βιτσιόζος Άρχοντας της Πόλης

Και να λοιπόν που καμία φορά τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά από ότι νομίζουμε.

Του Ανδρέα του άρεσε πάρα πολύ στο sex μία πολύ συγκεκριμένη φαντασίωση. Από πιτσιρικάκι ακόμα φανταζόταν, όταν την έπαιζε, το εξής: Βρισκόταν λέει σε ένα τεράστιο εργοτάξιο όπου χτιζόταν ένα μεγάλο έργο. Ο Ανδρέας (συνέχιζε η φαντασίωση του) κοιτούσε από μακριά του γεροδεμένους ώριμους εργάτες και αφού «φτιαχνόταν» πήγαινε προς τον πιο ωραίο από αυτούς. Την ώρα που ο εργάτης έκανε την δουλειά του ο Ανδρέας του έλυνε την ζώνη, του κατέβαζε το πανταλόνι του και του τράβαγε ένα τσιμπούκι σούπερ μερακλίδικο και περιποιημένο.

Η βασική λεπτομέρεια της φαντασίωσης του Ανδρέα, η ακρογωνιαία λίθος της και αυτό που τον έφτιαχνε περισσότερο ήταν ότι ο εργάτης τον οποίο τσιμπούκωνε δεν σταματούσε την δραστηριότητα του, ούτε φαινόταν να προσέχει ότι από το παπάρι του "κρεμόταν" ένας άντρας που του το πιπίλαγε. Έβαφε για παράδειγμα τον τοίχο; Συνέχιζε να βάφει ατάραχος και ήρεμος, χωρίς καν να βγάζει ένα βογκητό, ούτε καν την ώρα που έχυνε! (κουλό, το ξέρω… αλλά φαντασιώσεις είναι αυτές – όλα επιτρέπονται και όλα γίνονται…).

Ο ψυχολόγος του Ανδρέα εξηγούσε την φαντασίωση του λέγοντας ότι ο ασθενής του δεν είχε αποδεχτεί την ομοφυλοφιλία του και για αυτό έκανε τον εργάτη να έχει παθητικό ρόλο: το ότι έκανε ότι δεν έβλεπε το τσιμπούκι, ήταν κατά κάποιο τρόπο μη-αναγνώριση της «ανωμαλίας» του Αντρέα…

Όπως και να έχει, όλη η εφηβεία του Αντρέα πέρασε με κάτι ξεγυρισμένες πηχτές, κατά τις οποίες φανταζόταν το ίδιο πάντα σκηνικό… Ένας κούκλος εργάτης να κάνει μερεμέτια ή να βάζει καλώδια ή να περνάει σωλήνες αποχέτευσης ή να κολλάει πλακάκια ή να στρώνει παρκέ και την ώρα που κάνει την δουλειά του ένας Ανδρέας σιωπηλός να του γλύφει την χοντροπαπάρα του.

Εν τω μεταξύ ο Ανδρέας δεν ήταν προνομιούχος μόνο μέσα στις φαντασιώσεις του αλλά και εκτός. Είχε γεννηθεί σε μία από τις πλουσιότερες ελληνικές οικογένειες. Πολλά λεφτά που γίνονταν όλο και περισσότερα. Ο πατέρας του και η μάνα του δεν είχαν άλλα παιδία ούτε και ήθελαν να κάνουν.

Όταν ο Ανδρέας ήταν περίπου 17 σκοτώθηκαν και οι δύο σε ένα ηλίθιο ατύχημα.

Ο Ανδρέας βρέθηκε μόνος, κύριος του εαυτού και με πολλά λεφτά. Ήταν γλυκός άνθρωπος, ήρεμος, πειθαρχημένος και καλλιεργημένος και η έλλειψη των γονέων του δεν τον εκτροχίασε πολύ.(καλά, ίσως στο να μην χαλάσει η συγκρότηση της προσωπικότητάς του να βοήθησε λίγο και ο ψυχολόγος του, ένας Αμερικανοεβραίος παγκόσμια διάσημος συγγραφέας ο οποίος επειδή ζούσε μόνιμα στην Αμερική έκανε τηλεφωνικά τις sessions του με τον Ανδρέα). Μόνο σε ένα θέμα, αποφάσισε να εκμεταλλευτεί την ελευθερία του.

Κανείς δεν ξέρει πως του ήρθε η ιδέα να προσπαθήσει να κάνει την φαντασίωσή του πραγματικότητα… Πάντως τα κατάφερε. Στην αρχή μόνο στο τεράστιο κτήμα του στην Εκάλη όπου έφερνε σχεδόν καθημερινά συνεργεία να κάνουν μερεμέτια και δουλειές. Ο εργολάβος ήταν μιλημένος… έβγαζε αυτός ένα καλό ποσό, έβγαζε και ο εργάτης άλλα τόσα… το απαραίτητα για να γίνει πραγματικότητα η φαντασία του Ανδρέα υπήρχαν όλα.

Έτσι ο Ανδρέας άρχισε να ζει αυτό που τον έφτιαχνε. Δεν χρειάζεται να σου πω πόσο ευτυχισμένος ήταν. Πήγαινε αθώα μου τάχα στους εργάτες και ενώ έκαναν την δουλειά τους, έβγαζε τα μάτια του μαζί τους.

Κάποια στιγμή όμως το κτήμα δεν είχε άλλα μερεμέτια και δουλειές να γίνουν. Και ο Αντρέας χρειαζόταν, για να φτιαχτεί, την αίσθηση ότι ο εργάτης δουλεύει πραγματικά, όχι ότι κάνει ότι δουλεύει. Πρόβλημα… τι θα έκανε για να μην χάσει την νεοπεκτημένη ελευθερία του;

Μία μέρα στο σπίτι διάβαζε ένα βιβλίο για τους εθνικούς μας ευεργέτες: τον Ζάππα (ρε παιδία, άσχετο, αυτός έχει καμία συγγένεια με τον Frank Zappa;) που έχτισε το Ζάππειο, τον Μπενάκη, τον Συγγρό… Και του ήρθε η φαεινή ιδέα!!

… … … … … … … … … … … … … … …

Ο Ανδρέας πέθανε σε βαθύτατο γήρας. Πριν πεθάνει είχε αρνηθεί κατ’ επανάληψη την πρόταση να γίνει πρόεδρος της δημοκρατίας που του είχε γίνει από όλα τα ελληνικά κόμματα…

Χάρη σε αυτόν η Αθήνα είχε γίνει μία από τις ομορφότερες πόλεις του κόσμου. Η αναλογία σε πράσινο ανά κάτοικο ήταν από τις μεγαλύτερες στην υφήλιο. Ένα γήπεδο, ένα κολυμβητήριο, υπήρχε σε κάθε γειτονιά, και δεν υπήρχε περίπτωση να περπατήσεις 15 λεπτά στο κέντρο της πόλης και να μην περάσεις από 2 ίσως και 3 πάρκα…

Είχε αποφασίσει να γεμίσει την πρωτεύουσα με εργοτάξια. Δε σου εξηγώ για ποιους λόγους… η φαντασίωση έπρεπε να παραμείνει ζωντανή.

Αγόραζε ολόκληρα τετράγωνα με πολυκατοικίες και στην θέση τους έχτιζε ένα πάρκο, μία πισίνα (είχε και με τους κολυμβητές ένα κλικ, αλλά επειδή είναι δύσκολο να τισμπουκώσεις κάποιον που κολυμπάει προτιμούσε να τους θαυμάζει από τις κερκίδες…), μία βιβλιοθήκη, ένα πολύπλοκο αρχιτεκτόνημα.

Επειδή μάλιστα ήθελε τα εργοτάξια να μένουν ανοιχτά για καιρό, χρηματοδοτούσε τα σχέδια που ήταν τα πιο τσίλικα αρχιτεκτονιcly speaking, τα πιο προχωρημένα και μελετημένα, αυτά που απαιτούσαν πολλά συνεργεία, που όλα αποτελούνταν από γεροδεμένους, καυλιάρηδες και, φυσικά, μιλημένους, εργάτες να δουλέψουν για πολύ πολύ πολύ χρόνο...

... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Ηθικό δίδαγμα: το βίτσιο ενός ανθρώπου, μπορεί να είναι η ευημερία μίας ολόκληρης πόλης.

Ηθικό δίδαγμα 2: ένας άρχοντας του βίτσιου είναι προτιμότερος για την πόλη από έναν τοπικό άρχοντα.

(αυτό το post, που είναι αληθινή ιστορία, το αφιερώνω με όλη μου την αγάπη σε αυτούς που επιμένουν να προσπαθούν να με πείσουν ότι θα κάνουν έργα αφού τους ψηφίσω…).