Δημήτρη
Σε θυμάμαι ακόμα, ολοζώντανα, όπως ήσουν τότε…
ένας πραγματικός «άνθρωπος της αναγέννησης». Μου μίλαγες για τον Μούζιλ και τον «άνθρωπο χωρίς ιδιότητες» του, εξέφραζες τον θαυμασμό σου για το υπέροχο στιλ του Truman Capote και άλλων μεγάλων συγγραφέων που πρώτη φορά από εσένα άκουγα…
…με έφερες σε επαφή με υπέροχα περιοδικά του εξωτερικού και δημοσιογράφους και ιδέες και ταινίες και τόσα άλλα!!
Μπορεί τότε να μην το καταλάβαινες αλλά ήσουν πρότυπο για μένα.
Μου άρεσε ακόμα το πώς μπορούσες με χαλαρότητα και χάρη την μία στιγμή να συζητάς για την Κάρσον Μακ Κάλερς και την επόμενη για την Βανδή και το τελευταίο της γελοίο video clip: με χιούμορ και άνεση και χωρίς καμία επιτήδευση. Πόσο ζήλευα το ότι μπορούσες να είσαι καλλιεργημένος χωρίς να είσαι σοβαροφανής και βαρύς και δήθεν!
Ήσουν ευγενικός, γλυκός και αστείος. Σκιζόσουν για να είσαι καλός οικοδεσπότης, ακόμα και προς εμένα που δεν είχες κανένα λόγο να με προσέχεις αφού ερχόμουν στο σπίτι σου λόγω του Γιώργου και δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από ένα φοβερά βαρετό χαζό 25χρονο!
Τι υπέροχος άνθρωπος που ήσουν – και τι υπέροχα βράδια που πέρασα με την παρέα σου.
… αλλά τώρα.
Πως επιτρέπεις στον εαυτό σου να έχεις τόσο πλούσιο μυαλό και να το χρησιμοποιείς έτσι;
Τι συνέβη;
Πως επιτρέπεις στον εαυτό σου να είσαι στο ίσιο στρατόπεδο με μία χλιαρή μετριότητα, έναν ψεύτη και συκοφάντη (ο οποίος λέει τόσα ψέματα για μένα σε σένα αλλά, για να καταλάβεις πόσο μπλεγμένα είναι όλα μέσα στο μυαλό και πόσο αψυχολόγητος και κουνημένος και ασταθής είναι, τις 2 από τις 3 φορές που τον έχω δει μου έχει κάνει ακριβά δώρα, παρά το ότι με βρίζει).
Πως επιτρέπεις εσύ που θα μπορούσες να έχεις θέση ανάμεσα στους καλύτερους να είσαι στην ίδια όχθη με αυτόν που και μόνο η σκέψη του με γεμίζει λύπη και θλίψη για την κατάντια του ανθρώπου;
Ακόμα και για να γίνω λίγο πιο προσωπικός… τι ακριβώς σου συνέβη κι έφτασες στο σημείο να μου απευθύνεσαι με αυτό τον τρόπο; Πότε ακριβώς σου έγινα έμμονη ιδέα και γιατί; Γιατί χρησιμοποιείς δικά μου πράγματα για να βγάλεις ένα γινάτι εναντίον κάποιου άλλου; Πως μπορείς να αφήνεις σχόλια σε φίλους μου σχετικά με το ήθος μου;
Με αγάπη σου τα λέω όλα αυτά – την αγάπη του παγωτού που μοιραστήκαμε και των ωραίων πραγμάτων που έμαθα και άκουσα πρώτη φορά από εσένα.
Προσεύχομαι να θυμηθείς τον καλό Δημήτρη. Για μένα αυτός υπάρχει ολοζώντανος, αστείος και τρυφερός στις αναμνήσεις μου. Ελπίζω κάποτε να τον ξανασυναντήσω και έξω από αυτές.
(από όλα όσα με έθλιψαν το τελευταίο διάστημα το χειρότερο δεν είναι το πώς ο απίστευτος αυτός άνθρωπος με τα τόσα προβλήματα σε έκανε του χεριού του… είναι μία φράση που πήρε το μάτι μου στο blog σου: «Θα πέσει πολύ γέλιο…». ΕΣΥ να γράφεις έτσι; ΕΣΥ να λες «θα πέσει πολύ γέλιο»;. Τι απέγινε το στιλ που είχες ακόμα και τις πιο άσχημες στιγμές σου; Πότε ακριβώς έγινες possessed από τον Μάρκο Σεφερλή; ΕΣΥ;)
