Στο 'να χέρι η ψωμούρα, στ' άλλο χέρι το μπιφτέκι

Μεγάλες στιγμές οι στιγμές του καλοκαιριού 2007.

Πήκτσουρ δής:

...χτες μετά από πολλές πολλές πολλές βδομάδες αποφασίζω να κινήσω τα πόδια μου και να πάω στο Μαρκόπουλο δω την αδελφή, τον σούπερ ανηψιό τον ζουζούνια και τον γαμπρό.

Σοφή απόφαση, έξυπνη επιλογή.

...or sooooo not!

Φτάνω εκεί κατά τις 11 - το μωρό με το που με βλέπει ενθουσιάζεται. "Γαμώ" σκέφτομαι, "γιατί τόσο καιρό που έχουμε να συναντηθούμε, θα μπορούσε να μη με αναγνωρίσει".

Παίζουμε μαζί, μου φέρνει όλα του τα παιχνίδια εκεί που κάθομαι (....σημάδι ότι εκτός του ότι με θυμάται με συμπαθεί κιόλας - για αυτό και μου κάνει δώρο ό,τι πολυτιμότερο έχει, δηλαδή την κυρία χαρούμενη, εφτά μολύβια, ένα ξύλινο τρένο και κάτι uber μπαγιάτικες κόρες από ψωμί που δεν τις αποχωρίζεται ποτέ!).

Εγώ, επειδή την τεχνολογία την χρησιμοποιώ (και) για καλό σκοπό, τον βγάζω και μερικές φάσεις video με το κινητό ώστε αν κάνω καιρό να τον ξαναδώ να έχω να τον βλέπω.

Η μέρα κυλάει σχετικά ήρεμα και οικογενειακά - στο σπίτι της αδελφής φιλοξενούνται και 2 από τα ξαδέλφια μου από τον Βόλο οπότε εκτός από το μωρό που έχω να ασχοληθώ έχω να πω και διάφορα οικογενειακά (με την μεγάλη ξαδέλφη) αλλά και να ασχοληθώ και με τον μικρό ξάδελφο, τον 10χρονο.

Το μεσημέρι τρώμε, μετά ξεκουράζομαι λίγο στο καναπέ και κατά το απόγευμά επιστρέφει ο γαμπρός από την δουλειά και ...ναι, επιτέλους έχει έρθει η ώρα να πάμε για μπάνιο!

Αγαπημένε αναγνώστη, θέλω τώρα να σε ρωτήσω κάτι πολύ σημαντικό:

Σου έχει τύχει ποτές (το σίγμα είναι σημαντικό - μην το διορθώσεις) να είσαι κάπου για μπάνιο και ξαφνικά να σκάει στην παραλία οικογένεια, το ένα μέλος της οποίας είναι μωρό με πάνα (όχι μαγιό, πρόσεχε, πάνα, το τονίζω!)και η οποία ακούγεται περίπου μισή ώρα πριν φτάσει, κουβαλάει 5 φουσκωτά παιγνίδια και περίπου 8 τσάντες, και πιάνει σε μερίδιο προσοχής το 8πλάσιο από όσο όλοι οι υποδέλοιποι που είναι στην παραλία;

Τι ρωτώ, σίγουρα θα σου έχει τύχει, στην Ελλάδα ζεις... θέλω να πω, κάθε παραλία έχει μία τέτοια οικογένεια, είναι σχεδόν σαν να έχει φροντίζει κάστηγκ νταηρέκτορ για αυτό.

Ε λοιπόν, στην παραλία της Χαμολιάς που πήγαμε χτες για μπάνιο το ρόλο αυτής της οικογένειας τον παίζαμε εμείς!

Το μωρό με την πάνα, ο μικρός πυρηνικός μας αντιδραστήρας, ούρλιαζε γιατί ήταν σε μουντ γκρινιάρικο, εμείς οι υπόλοιποι φωνάζαμε, πιο δυνατά από αυτό, μερικοί "σταμάτα μωρέ τι σε έπιασε θα φας ξυλιά" ενώ οι υπόλοιποι το παίζαμε καλοί τάχα μου και ουρλιάζαμε "άχου το άχου το νινί το νινί - που ήρθαμε Πάνο;, στη θάλασσα ήρθαμε; άχου το άχου το...".

Με τα πολλά και αφού καταφέραμε να τακτοποιηθούμε ήρθε η ώρα να μπω να κολυμπήσω. Μπήκα στην υπέροχη θάλασσα, κολύμπησα, κολύμπησα, κολύμπησα, έφτασα βαθιά μέχρις εκείς που τα ανθρωπάκια στην παραλία φαίνονταν όπως σε εκείνο το τραγούδι του Χατζή που λέει ότι "μοιάζουν οι αθρώποι με μυρμήγκια..." παρόλα αυτά ήταν ακόμα δυνατό να ακούω το μωρό μας να κλαίει.

...δεν ξέρω αν το έχεις καταλάβει αλλά εχτές καταστρέψαμε το μπάνιο μίας ολόκληρης παραλίας. ευτυχώς τουλάχιστον που ήταν η ώρα περασμένες 6 και έτσι δεν κάναμε μεγάλη ζημιά.

Τέλος πάντων - πάμε παρακάτω.

Αφού τελείωσα με το μπάνιο με έπιασε μία μικρή πείνα.

Πήγα στη βάση στρατοπέδευσης της οικογένειας και έφαγα, λοιπόν. Άνοιξα την σακούλα που είχαμε φέρει από το σπίτι, έβγαλα ένα τεράστιο φουσκωτό πεντανόστιμο μπιφτέκι που είχε φτιάξει για μεσημεριανό η ξαδέλφη, πήρα και μία κομμάτα ψωμί χωριάτικο, από αυτό το ωραίο που βρίσκεις ακόμα στα Μεσόγεια της Αττικής, και άρχισα να μασουλάω στην παραλία σαν να μη συμβαίνει τίποτα...

Το συνειδητοποιείς αυτό που μόλις διάβασες; εγώ, ο σούπερ τρέντη και καλά, μπλόγκερ και καλά, που έχει ζήσει τόσο καιρό στην Νέα Υόρκη και τη Βοστώνη (μία βδομάδα και ενάμιση μήνα αντίστοιχα), στεκόμουν σαν να μην συμβαίνει τίποτα και έτρωγα τεράστιο φουσκωτό μπιφτέκι και ψωμούρα σε μία παραλία της Αττικής.

Και για να καταλάβεις πόσο χαμηλά είχα πέσει θα σου πω μόνο ότι, και καλά για ξεκάρφωμα, τα κρατούσα τυλιγμένα με ένα τεράστιο κομμάτι χαρτί κουζίνας. Αυτό δηλαδή στο οποίο είχα τυλίξει το μπιφτέκι και την ψωμούρα για να το βάλω στην τσάντα μου, και το οποίο είχε βέβαια λερωθεί κάπως και πρέπει να ήταν το καλυτερότερο θέαμα να το βλέπεις να το ανεμίζει ο αέρας με τις λαδιές του.

Όμως η κατάντια μου είχε και συνέχεια. Γιατί λίγη ώρα μετά κάποιος έκανε το λάθος να μου πει ότι το μωρό μας έχει πάθει τρελό κόλλημα με το...

γαμώτο


γαμώτο δυσκολεύομαι να το γράψω...


γαμώτο...


γαμώτο ΔΕΝ ΜΠΟΡΩΩΩΩΩΩΩΩ!

θέεεεεε μου γιατίιιιιιι;

το μωρό μας, λοιπόν, έχει τρελό κόλλημα με το "πιο πολύ" του Χατζηγιάννη που όπως ξέρεις πάρα πολύ καλά ΤΟΝ ΜΙΣΩ ΤΟΝ ΜΙΣΩ ΑΣΤΑΔΓΙΑΛΑ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ ΣΚΑΤΑ ΣΙΧΑΜΑ ΜΠΛΙΑΧ ΕΜΕΤΟΣ ΜΠΛΙΑΧ ΑΣΤΑΔΓΙΑΛΑ ΜΑΔΑΦΑΚΑ ΚΟΚΣΑΚΑ ΦΡΙΚΗ ΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥΜΟΥ...

Οπότε κι εγώ, τι να κάνω για να καλοπιάσω το μωρό;

άρχισα μέσα στην παραλία να τραγουδάω "πιο πολύ από όσο φαντάζεσαι, πιο πολύ από όσο φοβάσαι, πιο πολύ από όσο ονειρεύεσαι, μέσ' τα χέρια μου όταν κοιμάσαι..." και ξανά μανά "πιο πολύ απ' όσο φαντάζεσαι.." και άντε πάλι "πιο πολύ απ΄ όσο φοβάσαι..." και κάποια στιγμή επειδή ο ζουζούνιας μας είχε ενθουσιαστεί μαζί μου έκανα και μίνι χορευτικό με τα χέρια, και μετά επειδή του άρεσε το χορευτικό του ζουζούνια το κάναμε και μαζί λούπα λούπα λούπα λούπα στην κατάμεστη παραλία "πιο πολύ από όσο ονειρεύεσαι, μέσα στα χέρια μου όταν κοιμάσαι..." λουπα λούπα λούπα λούπα ξανάξανάξανάξανά....


αχ χριστέ μου.

... ... ... .... .... .... .... .... ..... .... .... ....

....το βράδυ αργά που γύριζα με τον Προαστειακό προς το σπίτι, κουρασμένος και χαρούμενος και ευχαριστημένος και διασκεδασμένος όσο ποτέ ποτέ σκεφτόμουν:

Οικογένεια είναι αυτοί οι άνθρωποι στη ζωή σου για τους οποίους θα κάνεις με τη μεγαλύτερη άνεση και την μεγαλύτερη περηφάνια καρδιάς ακόμα και τα πιο γελοία πράγματα - όπως να βοηθήσεις να έρθει άνω κάτω μία παραλία, να τραγουδάς σκατοχατζηγιάννη όξω φωνή και με χορευτικό, και να τρως φουσκωτό τεράστιο μπιφτέκι με κομμάτα ψωμί σε μία παραλία!

καλές διακοπές σε όσους φεύγουν σήμερα. μπεεεεε