Οι μελαγχολικοί άνδρες του Σαββατόβραδου

...τους βλέπω εδώ και πολλά χρόνια.

τα βράδια του Σαββάτου που κάνω βόλτες στο κέντρο της Αθήνας. Μόνος μου είμαι σε αυτές τις βόλτες και παρατηρώ και σκέφτομαι...

Για αυτό τους προσέχω, επειδή παρατηρώ... Έτσι. Τους βλέπω εδώ και πολλά χρόνια.

Είναι αρρενωποί άντρες, βαριοί, γοητευτικοί - αν και όχι όλοι όμορφοι... ηλικία κάπου μεταξύ 35 και 45. Οι περισσότεροι με κοιλίτσα, μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, και μερικά ακόμα σημάδια μιας ζωής αφιερωμένης στην καριέρα...

Τους πετυχαίνω κατά κανόνα πάνω από τους πάγκους με τις Κυριακάτικες εφημερίδες. Κοιτάζουν με προσοχή τα εξώφυλλα. Στην αρχή των πολιτικών φύλλων. Μετά των αθλητικών.

Είναι ντυμένοι πολύ πρόχειρα. Άπρεπα για να βγουν έτσι από το σπίτι. Σαν να φορέσαν απλώς ένα ζευγάρι παπούτσια με τα ρούχα που έχουν για πρόχειρα, για μέσα: βερμούδα που μοιάζει με εσώρουχο, ένα φθαρμένο t-shirt..

Δεν φαίνονται να αντιλαμβάνονται το γύρω τους. Είναι προσηλωμένοι στα εξώφυλλα... Μετά από λίγη ώρα διαλέγουν μία εφημερίδα, πληρώνουν, χωρίς να λένε ούτε μία κουβέντα με τον εφημεριδοπώλη, και φεύγουν. Μπαίνουν σε ένα αυτοκίνητο όχι φτηνό, αλλά όχι και πολύ ακριβό, γκαζώνουν και ξεκινάνε για το σπίτι.

Ένα σπίτι εργένικο, στο οποίο έχουν βδομάδες, φαντάζομαι, να ακουστούν φωνές... Για να περάσουν το Σαββατόβραδο παρέα με την εφημερίδα.

Τους φαντάζομαι. Να φτάνουν σπίτι, να ξεδιαλύνουν τα διαφημιστικά, να τα πετάνε, να βάζουν ένα ουίσκι, να παραγγέλνουν μία πίτσα και να στρώνονται στο διάβασμα...

Διακρίνω την μοναξιά μέσα τους. Είναι πολύ μόνοι και πολύ μοναχικοί, δεν έχουν όρεξη για κουβέντες και πολλά πολλά.

Αναρωτιέμαι: Πως γίνεται και Σαββατόβραδο δεν έχουν μία γόνιμη γυναίκα να χωθούν στην αγκαλιά της; Πως γίνεται και η μόνη χαρά τους Σάββατο βράδυ είναι μία κυριακάτικη εφημερίδα;

...η Αθήνα το Σαββατόβραδο είναι γεμάτη τέτοιους άντρες. είναι αρρενωποί, όμορφοι άντρες. Αναρωτιέμαι γιατί είναι μόνοι τους.