Στα λάστιχα σου πέφτω μετανιωμένος και παρακαλώ να με συγχωρήσεις

Θυμάσαι που πριν από μερικές μέρες σου έγραφα ότι μισώ τα αυτοκίνητα και ασταδγιάλα και ότι καταστρέφουν την πόλη και ασταδγιάλα και χωρίς αυτά η Αθήνα είναι χάρμα ζειν και ασταδγιάλα και μακάρι να μην υπήρχαν και ασταδγιάλα;

θυμάσαι;

ε λοιπόν άκυρο.

Λατρεύω τα αυτοκίνητα, είναι ό,τι πιο σημαντικό στην ζωή του άθρωπα, και ειλικρινά η αθρωπότητα χωρίς αυτά είναι καταδικασμένη και κάτω τα δέντρα ζήτω τα βουατήρ, κάτω η ησυχία ζήτω τα βουατήρ. όλοι μαζί τώρα: ΖΗΤΩ ΤΑ ΒΟΥΑΤΗΡ.

... ... ... ... ... ... ... ...

σήμερα είχα να πάω σε ένα συνέδρειο που γινόταν σε κάποιο χώρο πολύ κοντά στο Ολυμπιακό χωριό. Επειδή δεν υπάρχει συγκοινωνία και πως να φτάσεις από το Εξάρχειο στο Διαόλουτημάνα αποφάσισα να δανειστώ από έναν αγαπημένο φίλο το βουατήρ του για να πάω με αυτό στην δουλειά μου.

μέγα σφάλμα. δεν είχα υπολογίσει ότι κάποιο αυτοκίνητο είναι sexy αναγνώστης του www.provato.gr και είχε διαβάσει τον Φιλιππικό εναντίον του είδους και τηλεφωνήθηκε με το αυτοκίνητο που ΕΓΩ πήρα σήμερα και κανόνισε να με εκδικηθούν...

Φεύγω από το σπίτι στις 8 και 20 περίπου. θα έπρεπε να είμαι στο Ολυμπιακό Χωριό σε καμμία ώρα, με είχαν ενημερώσει ότι για να βγεις από το κέντρο στην Εθνική πρέπει να πας από ποτάμι όπου έχει τρελή κίνηση το πρωί οπότε μούμπλε μούμπλε.

Τελικά, από μία έμπνευση της στιγμής την κάνω να βγω Εθνική από Αχαρνών, έτσι γλυτώνω το ποτάμι. Έλα όμως που αυτό εξόργισε τα αυτοκίνητα γιατί εκεί ακριβώς ήταν που υπολόγιζαν να μου κάνουν την εκδίκηση. και επειδή την γλύτωσα η οργή τους έγινε μεγαλύτερη!

Έτσι, μηχανεύτηκαν το εξής: αντί να στρίψω για να βγω από Εθνική στον δρόμο προς Ολυμπιακό Χωριό στην γέφυρα που έπρεπε με επηρέασαν υποσυνείδητα και έστριψα μία γέφυρα πριν... και έτσι βρέθηκα σε κάτι εντελώς άγνωστες περιοχές με κινέζικα ονόματα, τύπου κάτι σαν τα-τόϊ γίμου αν θυμάμαι καλά (μα καλά αυτή δεν ήταν ηθοποιός, ονομάσαμε περιοχή προς τιμήν της;), να πηγαίνω και να πηγαίνω και τελειωμό να μην έχω, και να πηγαίνω και να πηγαίνω και πάλι να μην έχω τελειωμό και όταν πια έφτασα σχεδόν στους Θρακομακεδόνες, που τους έχω ξανακούσει στο απώτερο παρελθόν, κατάλαβα ότι ήταν ώρα να ανησυχήσω.

Αφού μετά από ένα πεντάλεπτο έφτασα πάλι σε κατοικημένη περιοχή, βρήκα κάτι παιδάκια σε μία στάση σε ένα έρημο χωράφι και μου είπαν, αφού με ξεφοβήθηκαν και με πλησίασαν, ότι πήρα την στροφή μου λάθος... και μετά από ακόμα είκοσι λεπτά οδήγηση κατάφερα να φτάσω στον προορισμό μου, πολύ ώρα μετά την ώρα που θα έπρεπε κανονικά, αλλά ευτυχώς πριν ξεκινήσουν οι εργασίες του συνεδρίου.

...η δεύτερη φάση της εκδίκησης των αυτοκινήτων έγινε βέβαια στην επιστροφή στο σπίτι. Δεν έχω να πω πολλά - παρά μόνο ότι ξεκίνησα από το Χωριό στις 4 και μισή και έφτασα στο Εξάρχειο στις 6 και 20. Γιατί βλέπεις ήταν ώρα αιχμής. Και γιατί δεν υπήρχε τρόπος να αποφύγω το ποτάμι.

έτσι πέρασα 50 λεπτά από την ζωή μου για να διανύσω περίπου 23 μέτρα, εκεί που η εθνική συναντά την Αττική Οδό...

τι να πω... τι να πω. Τρέμω την εκδίκηση των αυτοκινήτων.

οπότε, άκυρο το μίσος, άκυρος ο αλληλησπαραγμός. Ζήτω τα αυτοκίνητα!

Δηλώνω υπεύθυνα και με γνώση των συνεπειών του νόμου ότι:
τα αυτοκίνητα δεν είναι σαφρακιασμένα αλλά σούπερ κουλ.
ομορφαίνουν την πόλη και λύνουν άπειρα προβλήματα.
εμπλουτίζουν την ζωή μας και είμαστε σούπερ τυχεροί που είχαν την καλωσύνη να μας επιτρέψουν να τα εφεύρουμε.
κάτω το περπάτημα, από το σαλόνι στην κουζίνα για να πάω αυτοκίνητο θα παίρνω, φρομ νάου όουν - από αγάπη. λολ

(ευτυχώς που είχα μουσική vangelis μαζί μου, το blade runner και η κίνηση έγινε με αυτό υπόκρουση art project ξαφνικά. λολ. μην ξεχάσεις να παίξεις στον διαγωνισμό για να κερδίσεις vangelisδες και εσύ, ε; άντε άντε, λολ)