- Στην Μπόχα αδελφές μου, στην Μπόχα...

Στο τζοιμ που πηγαίνω μας δίνουν πετσέτες. Μία μεγάλη και μία μικρή.

Αυτές οι πετσέτες, έχουν γίνει για μένα πολύ μεγάλος παράγοντας ταραχής και ενόχλησης - ειδικά αυτόν τον καιρό που το χιουμορόνια και τα ελαφρόνια στο αίμα μου είναι σούπερ πεσμένα.

Βλέπεις, πολλοί από τους άλλους που αθλούνται (or νατ...) στο γυμναστήριο, έχουν ένα πάρα πολύ ενοχλητικό συνήθειο, να χρησιμοποιούν τις πετσέτες ως πατσαβούρη στο πάτωμα.

Κάνουν δηλαδή το ντους τους, και αφού σκουπιστούν, απλώνουν τις πετσέτες στο πάτωμα, στο ίδιο εκείνο σημείο που πατούσαν με τα παπούτσια τους με τα οποία περπάτησαν σε βρώμικα πεζοδρόμια, πλατσούρισαν σε λασπόνερα, ζούληξαν σκατούλες σκύλων, σε σε σε σε... γιου γκετ δε πήκτσουρ.

Όταν το πρωτοείδα αυτό με ενόχλησε πάρα πολύ. Φρίκαρα στην σκέψη ότι αυτή η πετσέτα που έβλεπα να βρίσκεται στο πάτωμα ίσως την επόμενη μέρα την χρησιμοποιώ για να σκουπίσω το πρόσωπο, το ποπουλίνο, το τθουτθούνι μου.

Θα μου πεις, οι πετσέτες αυτές πλένονται [και μάλιστα πολύ καλά. Τόσο καλά αρχή παραπόνου και σε τόσο υψηλές θερμοκρασίες που έχουν γίνει πάνσκληρες, μερικές είναι λες και σπουπίζεσαι με συρματάκι για τα πιάτα ασταδγιάλα, τέλος παραπόνου].

Αλλά και πάλι, δεν είναι ωραίο ρε παιδί μου η πετσέτα να σέρνεται στο πάτωμα. Ίουκ.

Έχω ειδοποιήσει αρκετές φορές τους υπεύθυνους στο γυμναστήριο να κάνουν κάτι για το πρόβλημα, να υπενθυμίσουν στα μέλη ότι οι πετσέτες δεν είναι για το πάτωμα και είναι προς τιμήν τους ότι με έχουν ακούσει. Βάλανε και ανακοινώσεις στο χώρο των αποδυτηρίων, μπράβο μπράβο κλαπ κλαπ κλαπ.

Υπάρχουν όμως κάποιοι που παρά τις ανακοινώσεις δεν καταλαβαίνουν. Ο πιο χαρακτηριστικός από αυτούς που ευτυχώς δεν είναι πολλοί είναι μία απίστευτη gayγιά πατημένα πενήντα, με μαλλί βαμμένο τύπου οξυζενέ, αδύνατη και τσουρούτικια, με κάτι περίεργα γυαλιά.

Αυτή η γελοίά βρωμιάρα (γκρ γκρ γκρ) δεν φτάνει που στρώνει την πετσέτα στο πάτωμα, επιπλέον αφού ντυθεί την πατάει και με τα παπούτσια της, αφού ντυθεί και όση ώρα μαζεύει τον σάκο της. μα τι βρωμιάρα. μα να τις πατάει με τα παπούτσια;

Εννοείται ότι έχω μιλήσει συγκεκριμένα για αυτή άπειρες φορές στους του γυμναστηρίου. Θα της μιλούσα και της ίδιας αλλά ξέρω ότι ούτε το δικαίωμα έχω ούτε και δουλειά μου είναι να το κάνω. Εγώ το περισσότερο που μπορώ να φτάσω είναι να εκφράσω τα παράπονά μου στο γυμναστήριο... και αυτό το κάνω με ενθουσιασμό Δήμου Σταρένιου.

αυτή λοιπόν είναι η αδελφή νούμερο 1.

και τώρα enter αδελφή νούμερο 2.

Είναι καινούργιο μέλος. Έχει γραφτεί εδώ και μερικές μέρες. Και έχει πολλά κοινά χαρακτηριστικά με την αδελφή νούμερο 1.

Πέρα από την ηλικία και το επιτηδευμένο "σε παρακαλώ πρόσεξε πόσο ξεχωριστή είμαι, με φουλάρια και τεράστια λογότυπα μαρκών στα ρούχα μου" στιλ ντυσίματος, θεωρεί και αυτή ότι η λειτουργία της πετσέτας είναι να κάνει το πατσαβούρει.

Επίσης, αυτό που δεν σου έχω πει είναι ότι και οι δύο αδελφές μυρίζουν έντονα άρωμα περίπου 10 λεπτά πριν βρεθούν σε απόσταση οπτικής επαφής από το σημείο που βρίσκομαι.

Και τέλος κάνουν και κάτι άλλο που με κάνει έξαλλο - ξυρίζονται αφήνοντας το νερό να τρέχει σε όλη την διαδικασία. Η νούμερο 2 δε τις προάλλες έφτασε στο σημείο να έχει ανοιχτή την βρύση και τα δύο τρία λεπτά που της πήρε να φτιάξει το τζελ στο ασημένιο θλιβερό μαλλί της, με την αδύναμη θαμπή τρίχα (λολ, αστειεύομαι, σιγά μην παρατηρώ το μαλλί της, απλά είμαι σίγουρος πως είναι από αυτές που αμά της πεις ότι έχει θαμπή τρίχα θα σε μισήσει φορέβα λολ)....

και τώρα αρχίζουν οι σκέψεις: σκέφτομαι ότι και οι δύο αυτοί άνθρωποι που όπως θυμάσαι είναι πάνω από τα πενήντα, είναι τυπικό παράδειγμα μίας συμπεριφοράς που ευθύνεται για πολλά από τα χάλια της εποχής μας.

Η νοοτροπία τους "ας είμαι εγώ καλά και ας σκάσουν χίλια αρνιά" είναι πίσω από τις οικολογικές συνθήκες της εποχής μας, από πολλά κοινωνικά προβλήματα... είναι μία νοοτροπία που έχουν πολλοί που μεγάλωσαν στα 70ζ και στα 80ζ, τότε που ο κόσμος νόμιζε ότι μπορούμε να κάνουμε τα πάντα, ότι η καλή μας τύχη είναι ανεξάντλητη, ότι η τεχνολογία είναι μόνο καλή και μας κάνει σούπερ δυνατούς...

Όπως από τότε έχουν περάσει τόσα χρόνια. Και έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα.

Πως είναι, λοιπόν, δυνατόν στην εποχή μας να αφήνεις το νερό να τρέχει έτσι επειδή βαριέσαι να κλείσεις την βρύση;

Πως είναι δυνατόν, σαν την νοικοκυρά που πετάει τα φύλλα από την αυλή της στο πεζοδρόμιο και νομίζει πως είναι καθαρή, να εμβαπτίζεσαι στην κολώνια και την ίδια στιγμή να πατάς με τα παπούτσια την πετσέτα που ίσως και εσύ ο ίδιος θα χρησιμοποιήσεις την επόμενη;

Πως είναι δυνατόν να μην καταλαβαίνεις ότι είσαι μέρος ενός μεγαλύτερου συστήματος και ότι οι πράξεις σου έχουν συνέπειες σε πολλούς άλλους;

Πως είναι δυνατόν να ζεις στην σημερινή εποχή και να μην είσαι διατεθιμένος να αλλάξεις στο ελάχιστο την συμπεριφορά σου για να συμβαδίζει με τα νέα δεδομένα;

ε, φαίνεται είναι. ...και αυτό είναι ο ορισμός του γήρατος κατά την γνώμη μου.

Αυτό, δε, που με τσατίζει περισσότερο είναι ότι τις συνέπειες αυτών των συμπεριφορών και νοοτροπιών τις πληρώνουμε όλοι, όχι μόνο αυτοί που τις επιδεικνύουν. ασταδγιάλα ρε πούστη μου.

[Πως είπες γλυκέ μου; η δημοκρατία είναι η καλύτερη μορφή πολιτεύματος; α ναι; είσαι σίγουρός ότι έχουν όλοι την ωριμότητα να διαχειριστούν την "ελεύθερη" πρόσβαση που "προσφέρει";

εγώ πάντως, καθόλου. μα καθόλου.]

πά να κολυμπήσω λίγο να μου φύγουν τα νεύρα.

η τέλεια φωτό από εδώ. ρησπέκτ!