I scream. Ice cream.

Χτες το απόγευμα βρέθηκα στο Haagen Dazs στην Αδριανού για παγωτό. Ώρα που έπεφτε η νύχτα ήταν. Βρήκα ένα ωραίο τραπέζι έξω. Ήμουν μόνος, θλιμμένος και ανήσυχος και είπα να κάνω κάτι παραγωγικό...

Έβγαλα λοιπόν το σημειωματάριό μου και είπα ότι θα γράφω παρατηρήσεις από τους περαστικούς και τον εαυτό μου μέχρι να μπουχτίσω.

[εξάλλου το λέει και το τραγούδι του Γκατσούλι "Κάνε το δάκρυ σου χαρά και τον καημό σου του γιαλού μαργαριτάρι". πως; με την δημιουργικότητα, το ξέρεις ήδη]. Φύγαμε

• Δεν ξέρω τι έχω πάθει, αλλά ξεχωρίζω τους γκέηδες από χιλιόμετρα μακριά. Καταλαβαίνω ότι πλησιάζει φη δέκα λεπτά πριν μπει στο οπτικό μου πεδίο. Μου την σπάει αυτό, How more gay can you go δηλαδή; σου συμβαίνει και σένα gay sexy viewer ή μόνο εγώ έχω τερατώδες gaydar που σε λίγο θα κατακτήσει τον κόσμο και θα αποκτήσει πρωτοβουλία από μόνο του????
  

• Φέτος στην Ελλάδα πρέπει να είναι το ΠΕΛΤ (παγκόσμιο έτος λιγδοτάμπαρου τουρίστα). Όσοι ξένοι πέρασαν από μπροστά μου ήταν τόσο χάλια που ήθελα να τους πετάξω ψίχουλα αγάπης και ένα κατοστάρικο.
  

• Οι μη κάτοικοι Αθήνας που έρχονται να επισκεφτούν την πρωτεύουσα (μη χε...) διακρίνονται επίσης από χιλιόμετρα μακριά. Γιατί; Μα επειδή είναι lameδες. Lame όπως λέμε "λαμέ" (φοράνε κάτι σούπερ αμπιγιέ σύνολα, μαλλιέ γυαλιέ και παντελόνιε λιε) αλλά και lame όπως λέμε λέημ. Άουτς.
  

• Δεν υπάρχει τίποτα πιο καθησυχαστικό ότι ο κόσμος θα συνεχίσει να "λειτουργεί" και αύριο, μετά και παρά την θλίψη σου, από τον ήχο ενός τρένου (και ας είναι και ΗΣΑΠ) που ακούγεται σε τακτά χρονικά διαστήματα.
  

• Μάλλον είχαν μοναξιές και θλίψη. ...όλοι οι περαστικοί μου φαίνονταν μοναχικοί και θλιμμένοι.
  

• Τα μάτια των ανθρώπων όταν είναι χαλαροί και βολτάρουν λένε πιο πολλά για την αλήθεια της ψυχής τους απ΄ ότι αν τους έβαζες να μιλάνε ένα χρόνο, χωρίς σταματημό, για τον εαυτό τους.
  

• Τίποτα δεν αλλάζει την ενέργεια σε ένα τόπο όσο μία ευτυχισμένη οικογένεια, μαμά μπάμπάς παιδάκια που γελούν χαρωπά, που εμφανίζεται ξαφνικά.
  

• Αυτό το παγωτό το καινούργιο στο Haagen Dazs που έχει βατόμουρο και κομμάτια μαρέγκα είναι σχεδόν τόσο καλό όσο το σεξάκοι. ρησπέκτ.
  

• Οι Αμερικάνοι, ακόμα και όταν είναι εκτός της χώρας τους, επιμένουν και κρατάνε το συνήθειο να χαμογελάν ελαφρά στους αγνώστους με τους οποίους διασταυρώνεται τυχαία το βλέμμα τους. Το λατρεύω αυτό, μου κάνει τόσο civilized... αλλά μπορεί και απλά να είμαι ξιπασμένη ψωνάρα μανταμσουσού. χεχε χοχο
  

• Άλλο ένα πράγμα που μεταμορφώνει τον τόπο είναι να περάσει μπάντα πλανόδια που παίζει μουσική. Αν, δε, η μουσική που παίζει η μπάντα είναι το Sea NaNai Yav Room και παίζεται με κλαρίνα, το εφέ είναι ακόμα πιο δυνατό.
  

• ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ; ΠΟΥ; ...ΑΝ ξαναχαμογελάσω με χαμόγελο όλο σεξακυποσχέσεις και πεάκια στο βλέμμα, σε γκομενάκι και αυτό δεν μου χαμογελάσει πίσω (smile back - ελληνικά "χαμογελάσει πίσω") δεν ξέρω κι εγώ τι θα γίνει. που είναι ρε πούστη μου το κράτος; Πως προστατεύει τον πολίτη τον φορολογούμενο που βγαίνει το Σαββατόβραδό του;
  

• Τελικά, τι είναι πιο στεναχωρητικό; Να περνάς μοναχικά Σαββατόβραδα, και γενικότερα whateverόβραδα, ή να τα περνάς με κάποιον που δεν σε γουστάρει πραγματικά αλλά δεν το έχει καταλάβει για να στο πει;
  

• Την Παρασκευή και το Σάββατο πήρα τηλέφωνο όλους τους παλιούς μου φίλους. Δεν μου απάντησε ούτε ένας. Ούτε και με πήραν αργότερα. Μάλιστα μερικούς τους πήρα πάνω από μία φορά. Σου έχει τύχει κι εσένα κάποιες στιγμές, που αισθάνεσαι όπως η Κάντυ Κάντυ όταν της είπαν ότι πέθανε ο Άντονυ, να μην μπορείς να έρθεις σε επαφή με κανένα; και μάλιστα όχι για να πεις τον πόνο σου αλλά απλά για να τον ξεγελάσεις με παρέα... σου έχει τύχει; (πες ναι, σε παρακαλώ θα με σούπερ καθησυχάσεις).
  

• Ένα νέο κορίτσι του Σαββατόβραδου φροντισμένο και βαμμένο είναι όμορφο και εντυπωσιακό. Αλλά το ίδιο κορίτσι φροντισμένο με απλότητα και βαμμένο ανάλαφρα είναι 5 φορές πιο όμορφο και εντυπωσιακό. Και επιπλέον είναι πιο δροσερό και ζωντανό.
  

• Το πιο ωραίο θέαμα της βραδιάς ήταν ένας emo πιτσιρικάς, αγκαλιά με το emo κορίτσι του, ο οποίος γελούσε ξεκαρδισμένος. Είχε κάτι κάτασπρα κολυνόδοντα, αστραφτερά, και γελούσε τόσο πηγαία που ήταν σαν να πέρασε άγγελος από μπροστά μου. Φτου φτου φτου γκάρλιξ, τους χάρηκα. Εύχομαι μόνο να μην τον πήραν πρέφα από τον ΣΕΚΕ (σύλλογο ελλήνων κατεθλιμμένων έμο) γιατί they are soooooooooo θα τον διαγράψουν. χιχιχιχι

• Καμμία φορά το να ΜΗ μου λείπουν άλλοι άνθρωποι όταν είμαι πεσμένος μου φαίνεται τόσο δυσάρεστο και "απειλητικό" όσο και το να μου λείπουν.
  

• Πολύ συχνά σκέφτομαι ότι είμαι τριανταπέντε χρονών και γράφω σαν εφηβάκι χαζογκομενάκι στο λεύκωμά του. Έτσι αισθάνομαι (εδώ, τώρα, εσύ με διακόπτεις και μου λες με απόλυτη πειστικότητα ότι είμαι ο νέος Τσέχωφ τουλάχιστον, και τι είναι αυτά που λέω, και για όνομα και μούμπλε μούμπλε και πχιότητα στην γραφή και σούπερ λολ). Μετά σκέφτομαι ότι και το να γράφεις έτσι έχει την σημασία του - με την έννοια ότι κάνοντάς το "καθαρίζεις" τον εαυτό σου από αυτό το είδος γραφής και αφήνεις χώρο για τα καλύτερα είδη. Θεωρητικά και σούπερ χόουπφουλη, βέβαια. Άσε που είναι και εξάσκηση.
  

• Σούπερ κουλή αναλογία: Αυτό το σούπερ κάμπ τρενάκι, ξέρεις ποιο λέω - που κάνει βόλτα στο κέντρο τους τουρίστες, είναι για την Ελλάδα (τηρουμένων των αναλογιών) ότι είναι και η αυτοκρατορία Disneyland και Disneyworld για την Αμερική. (μην φωνάζεις και μην τσιρίζεις σοκαρισμένος, στο είπα ότι είναι κουλή η αναλογία. κόφτο είπα!).
  

• Μου αρέσει πάραπολύ να γράφω σε δημόσιους χώρους. Με σούπερ εμπνέει - ακόμα και όταν δεν γράφω ελεύθερα (δλδ για το provato) αλλά για την δουλειά. Έχω ψιλοεκπαιδευτεί να αντιλαμβάνω και τις αντιδράσεις των γύρω μου σε αυτό, σε χρόνο dt. Το εντυπωσιακό δεν είναι πως οι περισσότεροι με κοιτάνε κόμ λε ουφ. ...το εντυπωσιακό είναι ότι αυτοί που το αναγνωρίζουν το δημόσιο γράψιμο σαν διαδικασία και το σέβονται (διότι προφανώς το κάνουν και οι ίδιοι) όταν με δουν να τους κοιτώ να με παρατηρούν αποστρέφουν το βλέμμα σαν τσουρουφλισμένοι. Γιατί άραγε; discuss.
  

• μλκ έλεος. Πάντα με εντυπωσίαζε να βλέπω κάτι σούπερ αριστοκρατικές, φίνες και ντελικάτες γυναίκες ζευγάρι με κάτι απίστευτους καγκουροκάγκουρες, τριχωτούς, κοντούς, ψωμομένους τύπους, βαριούς και ασήκωτους. Εχτές είδα τουλάχιστον 4 τέτοια ζευγάρια που βόλταραν πιασμένα χέρι χέρι, μέσα στην αγάπη. Αναρωτιέμαι: Είναι αυτό που λένε ότι ο έρωτας είναι τυφλός; ή μήπως είναι μία ακόμα απόδειξη ότι το χρήμα αγοράζει τα πάντα και φέρνει και τα πιο αταίριαστα κοντά; Πάντως η αλήθεια είναι ότι οι τύποι αυτοί είναι σούπερ αρρενωποί και ανδροπρεπείς... αυτό δηλαδή ακριβώς που έχει "ανάγκη" δίπλα της μία λεπτεπίλεπτη φίνα και εύθραυστη γυναίκα. Αν το δεις βιολογικά, έτσι πάει. Προσευχήηηηηηηηηηηη κάνω να είναι αυτή η εκδοχή η αληθινή. και όχι η άλλη με τα λεφτά.
  

• Ξεράθηκα στο γέλιο. Ο σερβιτόρος του διπλανού τραπεζιού είπε σε 3 καθ΄ όλα σοβαρές 55άρες κυρίες καθώς τους έβαζε μπροστά τους τα παγωτά τους "κυρίες μου, ορίστε και τα μπαλάκια μας! Καλή απόλαυση". Μα μετέφρασε το scoop σε μπαλάκι; χαχαχα. Η ζωή, η ζωή! είναι γεμάτη ποστς.

• Μπούχτισα τελικά. Φτάνει τό γραψ γραψ. ΜΗΝ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ να ξεφυσήξεις ανακουφισμένος, έχω βάλει ειδικό πρόγραμμα στο provato και θα το καταλάβω. χεχε :-)