Στην γωνία της οδού Αναγνωστοπούλου με την οδό Δημάκη, στην καρδιά του Κολωνακίου υπάρχει ένα μικρό λοφάκι. Το λοφάκι είναι κατά το ήμισυ περιφραγμένο, και αυτό το τμήμα του ανήκει στο τέλειο αυτό σπίτι που είναι μπροστά στην πλατεία στην αρχή της Αναγνωστοπούλου (στην κατεύθυνση αντίθετα από την πλατεία).
Στο μη περιφραγμένο τμήμα του, που έχει δέντρα θάμνους χώμα κ.λπ. οι κάτοικοι της περιοχής βγάζουν βόλτα τα γαμώσκυλά τους. Και πρέπει η περιοχή να έχει πολλά γαμώσκυλα… (πράγμα λογικό, το Κολωνάκι και η ευρύτερη περιοχή είναι περιοχή χοντρών πορτοφολιών, άρα υπάρχει περιθώριο να ταίσουμε και κανένα ζώο εκτός από την σαπιοκοιλιά μας…).
Η αλήθεια είναι ότι, εντάξει, έχω πια συμβιβαστεί με την σκατίλα που μυρίζουν όλοι οι δημόσιοι χώροι πράσινου στην Αθήνα… αλλά αυτό το πράγμα που συμβαίνει σε αυτό το μικρό παρκάκι είναι πραγματικά απίστευτο. Μία φορά πριν από αρκετούς μήνες έκανα το λάθος να το διασχίσω… και δεν θα ξεχάσω ποτέ την εμπειρία. Υπήρχαν σε κάθε τετραγωνικό δεκάποντο τουλάχιστον 5 κουραδίτσες-σκατούλες-σκατά, you name it. Άλλα ήταν αποξηραμένα, άλλα ήταν φρεσκότατα, άχνιζαν κωλίλας σκύλου ακόμα, άλλα ήταν υγρούλικα, άλλα ήταν σαν μικρά παξιμαδάκια σίκαλης, άλλα ήταν πλουφωτά (ξέρεις, αυτό το σκατό που φεύγει με ταχύτητα από την κωλοτρυπίδα του σκύλου και σκάει με πλουφ στο χώμα…), άλλα ήταν ορθωμένα σαν να ζητούσαν να πάνε ψηλά, στον παράδεισο της κουράδας…
Να μην σε κουράζω, αν ο κουραδοιστορικός του μέλλοντος ήθελε να βγάλει εύκολα και γρήγορα φωτογραφίες όλα τα είδη κουραδόσκυλου, θα μπορούσε να πάει στο παρκάκι και θα είχε σε μισή ώρα αρκετές φωτογραφίες για να κάνει μεγάλη έκθεση στο MOMA στη ΝΥ.
…όσο για την μυρωδιά…. Αχ, η μυρωδιά… μία αποφορά αμμωνίας σε άρπαζε από το λαρύγγι και σε τσάκιζε, γέμιζε όλο σου το εσωτερικό κύκλωμα, τις σκέψεις σου, τα όνειρά σου, τις αναμνήσεις σου. Μπόχα κατουρλίλας ως εκεί που δεν παίρνει… Αναγκάστηκα να βάλω το χέρι στο στόμα μου κατά τις τελευταίες δεκάδες μέτρων που διέσχιζα το πάρκο, πριν ξαναβγώ στον πολιτισμό, δηλαδή την άσφαλτο με τον αγαπημένο καρκινογόνο μεν μόλυβδο, που δεν μποχάει όμως!
Η ίδια κατάσταση, επικρατεί και στο πάρκο που είναι δίπλα από την εκκλησία του Αγίου Νικολάου στα Πευκάκια, δύο βήματα από το σπίτι μου. Σχεδόν δεν μπορείς να περάσεις από την σκατίλα και την κατουρλίλα που αναδύεται από το χώμα.
Αν δηλαδή θέλεις να πάρεις το βιβλίο σου και να πας ανάμεσα στα δέντρα σε ένα από τα δύο πάρκα της περιοχής σου να διαβάσεις, δεν μπορείς. Με τίποτε όμως. Και αυτό διότι έτσι το έχουν αποφασίσει οι κύριοι και οι κυρίες που έχουν ζώα και ζουν στην περιοχή μου. Αυτοί, επειδή δεν θέλουν να μπουν στην διαδικασία να μαζεύουν τα κόπρανα του σκύλου τους, με υποχρεώνουν να μην μπορώ να χαρώ ένα ελάχιστο, έστω, δείγμα επαφής με την φύση… να ξεγελάσω τον εαυτό μου!
Και αναρωτιέμαι σκεψ σκεψ εντατίκ σκεψ σκεψ… Όλοι αυτοί οι γελοίοι κάφροι, που είμαι σίγουρος ότι επειδή έχουν ζώο τοποθετούν τους εαυτούς τους στα υψηλά επίπεδα κουλτούρας και πχιότητας, έχουν ιδέα πόσο πολύ πιο γουρούνια είναι από το μέσο κάγκουρα;
Διότι κύριε ζωόφιλε, εσύ μπορεί να θεωρείς ότι έχεις ευαισθησίες και πχιότητα και κουλτούρα και «αρμονία στην ζωή» και «επαφή με την φύση» και «επικοινωνία με τα ζώα που είναι σαν εμάς», και μούμπλε μούμπλε!!! Όμως στην πραγματικότητα η συμπεριφορά σου, που βρωμίζεις το πάρκο, το γκαζόν που θα μπορούσα να έρθω κι εγώ σε επαφή με την φύση είναι ό, τι πιο εγωιστικό και καγκουρέ! Και γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνη διότι δεν έχεις συναίσθηση ότι είσαι κάγκουρας, αλλά αντίθετα θεωρείς ότι είσαι και άθρωπας με ευαισθησίες…
Κάθε Δευτέρα στην πισίνα που κολυμπάω μία ομάδα μελών του γυμναστηρίου κάνει μαθήματα Άκουα Τσου Λι, …ή κάποιας άλλη ανατολικής φιλοσοφίας τέλος πάντων. OK, θα είμαι δίκαιος και θα σου ομολογήσω ότι με εκνευρίζουν και μόνο που υπάρχουν, επειδή, με το καλημέρα και για να κάνουν το ομαδικό τους "άθλημα μάη άσ", πιάνουν τις δύο από τις 4 διαθέσιμες διαδρομές της πισίνας και έτσι μειώνουν τον διαθέσιμο χώρο για μας τους υπόλοιπους. Αλλά πες αυτό ίσως έχω και λίγο άδικο που το καταριέμαι, τι να κάνουν οι άθρωπες, και οι μη κολυμβητές έχουν δικαίωμα στην πισίνα (γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ ομ ομ ομ ομ ομ ομ ηρέμησε προβατάκο ηρέμησε…).
Αυτό που με τίποτα δεν μπορώ να ανεχτώ είναι ότι την ώρα που κάνουν και καλά Ράλφ Μάτσηο, (…μην ξεράσω, δεν κοιτάνε τις πατσούρες και την παντελή έλλειψη επαφής που έχουν με το κορμί τους και την ελληνική φιλοσοφιά, η γνωριμία με την ανατολική τους μάρανε…) βγάζουν και κάτι κραυγές και καλά «δίνομαι το Άκουα Τσου Λί μου εγώ, ψυχή τε και σώματι… είμαι ντηβότηντ, να, να, κοίτα κάνω και κραυγές Πατ Μορήτα, να δες, να να!». Ε ασταδγιάλα. Δεν είσαι μόνος σου βρε μαλάκα στην πισίνα. Είμαι και εγώ εκεί και κολυμπάω… και δεν θέλω να σε ακούω να τσιρίζεις! Κάνε πιο σιγά, σεβάσου τον άθρωπα δίπλα σου. άντε μη στην φορέσω καλή ώρα:
Όπως και στην υπόθεση με τα σκατωμένα πάρκα, αυτό που με στεναχωρεί περισσότερο είναι ότι αυτοί οι άθρωπες έχουν για τον εαυτό τους την εικόνα «εγώ, εμένα, με τα ίδια μου τα χέρια, που με βλέπεις, είμαι πολύ ήρεμος άθρωπας, κάνω άκουα Τσου ΛΙ, και παλεύω να έχω αρμονία με το σύμπαν και την φύση - γιατί δεν είμαστε δγιό, είμαστε ένα, δεν υπάρχει εγώ αλλά εμείς». Ναι αλλά γλυκιά μου όταν εσύ τσιρίζεις για να πετύχεις την Λι Ρβάνα σου εμένα που κολυμπάω και κάνω την δική μου ψαχαγωγική διαδικασία τρία μέτρα πιο πέρα, μου παγώνεις το αίμα. Και με ενοχλείς!
Το έχω επιβεβαιώσει με χιλιάδες άλλα παραδείγματα. Το πιο επικίνδυνο πράγμα από τον κάγκουρα, είναι ένας κάγκουρας που νομίζει ότι είναι πιο πολιτισμένος από το μέσο όρο. Αυτό είναι ο ΚΑΓΚΟΥΡΑΣ 2.0 και δυστυχώς δεν είναι Beta, έχει βγει σε φουλ γραμμή παραγωγής!
Ο ΚΑΓΚΟΥΡΑΣ 2.0, δε, γίνεται ακόμα πιο επικίνδυνος ειδικά την ώρα που "εξασκεί" τον πολιτισμό του. Όταν βγάζει βόλτα το γαμώσκυλο και λερώνει και τον δικό μου χώρο, όταν ουρλιάζει την ώρα που ...ηρεμεί, όταν ακούει τσίτα κλασική μουσική και θεωρεί δεδομένο ότι τα Μπετοβόνια στην διαπιασών είναι λιγότερο ενοχλητικά από τα Καρβελόνια...
Και να σου πω κάτι; Εκτός pου με τσατίζει το όλα πράγμα, πρακτικά, την ώρα που τρώω την παπάρα του κάθε ψευτοκουλτουριάρη στην καθημερινότητά μου, με στεναχωρεί και πολύ. Σκέφτομαι σκεψ σκεψ: Μα είναι δυνατόν οι άνθρωποι να έχουν τόσο λάθος εικόνα για τον εαυτό τους και να αναρωτιούνται μετά γιατί δεν είναι ευχαριστημένοι με την ζωή τους;
15 comments:
Είμαστε και πολύ ΕυρωπΕη όμως ε;
Βαλκάνιοι παιδί μου, βαλκάνιοι όπως θα έλεγε και η Κατερίνα στο Ρετιρέ..
για αυτό έχω ιδιωτική πισίνα και ιδιωτικό πάρκο! λολ!
Mα καλά ο δήμος και οι περίοικοι δεν κάνουν τίποτα; Μέσα στο κέντρο της Αθήνας και να βρωμάει;;;
Συμφωνώ απόλυτα προβατίνο... Καμιά ιδέα για τιμωρία??
Τα παρκακια για να επιβιωνουν το θελουν το λιπασμα τους, γιατι γκρινιαζεις δεν κατλααβαινω.
Επειδη ηρθες στην Αθηνα δεν σημαινει οτι κατοικειται απο Αθηναιους!
Ολοι αυτοι που κατονομαζεις μπορει απλα να ειναι νοσταλγικοι τυποι και μποεμ της σβουνιας που μυριζε η στανη του χωριου τους και απλως πλεον να μην ειχανε λεφτα για την διατηρηση 2 σπιτικων γιατι η ζωη ειναι σκληρη κι ετσι ερχονται ολο και πιο κοντα στην φυση.
"θεωρεί δεδομένο ότι τα Μπετοβόνια στην διαπιασών είναι λιγότερο ενοχλητικά από τα Καρβελόνια"
όπως κι εγώ, άρα είμαι Κάγκουρας 2.0. Μόνο που σε αυτή την περίπτωση λέω διαΣπασών.
Ακόμα και την αυτογνωσία, από την λάθος άκρη του μπαστουνιού την πιάνουν οι Κ v.2.0, αγαπητέ προβατούκιε ;-)
είναι θέμα νοοτροπίας...εγώ στην Μπρατισλάβα ζω, που δεν είναι και καμιά μεγαλούπολη αλλά δεν κάνουν κι έτσι τα σλοβακάκια...βέβαια κάποιοι λένε ότι έτσι είναι η φέημους γκρίκ ψυχή(μη χέσω...κι εγώ σα τα σκλιαααα)
άντε και εις ανώτερα...dovidenia...
Αυτοί οι ψευτοκουλτουριάρηδες λοιπόν..... μα δεν μπορείς να φανταστείς πόσο με εκνευρίζουν! Πολλούς δε από αυτούς, είμαι αναγκασμενη να τους συναναστρέφομαι καθημερινά ρε γμτ.... και δεν έχω καθόλου αντισωματα για την ψευτοκουλτουριάση και την ψευτοπχιότητα!
σε διαβάζω πολύ καιρό (το ξες, μιας και δεν έχω τι καλύτερο να κάνω) και ανα διαστήματα βαστάω την κοιλιά μου από τα γέλια, άλλοτε τα μαλλιά μου από αυτά που γράφεις.
σήμερα λοιπόν θα προσποιηθώ τον σοβαρό και θα σου βγάλω το καπέλο.
στις τελευταίες 5 γραμμές του κειμένου σου είπες (άραγε το κατάλαβες; :Ρ) μια πολύ πολύ πολύ μεγάλη κουβέντα
ρισπέκτ σκεψ σκεψ
Τα περιγράφεις τόσο παραστατικά που έχω αηδιάσει!!!
Υ.Γ. Εσύ καλά τα λες αλλά ποιος σε ακούει!
το κειμενο σου θα γινει ιερό κείμενο δια το σωματείο κοπρολάγνων/ουρολάγνων....
είμαι σίγουρη, με τέτοια γλαφυρή αναλυση!
Είναι θέμα παιδείας και διαπαιδαγώγησης. Αφού δεν μας ενδιαφέρει τι γίνεται εκτος από το σπίτι μας, thats a fact!
Θυμάμαι κάποτε στο αεροδρόμιο του Μονάχου μια πολύ υπερ-σικ (προβατάκε λεξοπλάστη ισχύει αυτή η πάξη?)κυρία με ένα τεράστιο σκύλο. Το αεροδρόμιο έχει 2 τερμιναλς-κτήρια που ενώνονται με ένα εξώστη. Η κυρία, γύρω στα 40+ με ένα τεράστιο σκύλο, μόλις τον είδε να έχει ανησυχίες, τον έβγαλε στο εξώστη και περίμενε υπομονετικά μέχρι ο σκύλος να κάνει την ανάγκη του. Μετά από την τεράστια Louis Vuitton τσάντα της εβγαλε μα μικρότερη τσαντούλα Louis Vuitton Louis Vuitton βέβαια, ειδική για να κουβαλάει πλαστικές σακουλίτσες(τι μαθαίνει κανείς στο άσχετο ε???), και με χάρη έσκηψε και μάζεψε τα κακακια του σκυλου, ε αυτό και αν τότε μου είχε κάνει εντύπωση!!!
Την επόμενη φορά που θα δεις κάτι τέτοιο μπορείς να ρωτήσεις τον μπαμπά ή τη μαμά του ζώου αν θα άφηνε την πάνα του μωρού του σε κλαδιά δένδρων (Σχινιάς δεκαετία
'80) ή θα του άρεσε αν στο σπίτι του ως φιλοξενούμενός του αντί να χρησιμοποούσες τη λεκάνη για Νο 2, αποφάσιζες να δοκιμάσεις το νεροχύτη της κουζίνας, μήπςως βρε αδερφέ είναι πιο βολικός ή γιατί πού να τρέχεις τώρα να βρίσκεις τη χέστρα στο ξένο το σπίτι...
(Πάντως απορώ γιατί απορείς, πριν κάποιον καιρό δεν μας είχες πει για τις "τουρτίτσες" στις ντουσιέρες του κυριλέ σου τζυμ? δώ τα κάνουνε οι ίδιοι μανούλα μου, τα ζωντανά θα προσέχουν!)
Δεν φταίνε βέβαια τα σκυλάκια, αλλά έχουμε γεμίσει με κυρίες Χασάμπεη...
Post a Comment