Ένας ανακουφισμένος πόνος φτάνει.

Προσπαθώ να αναπαραστήσω την όλη σκηνή στο μυαλό μου:

Φαντάζομαι έναν άντρα γύρω στα 60. Ξυπνάει σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, περίπου 3 το πρωί. Σηκώνεται τόσο νωρίς γιατί έχει να πάει στον όρθρο. Εκεί που βρίσκεται ο άντρας δεν υπάρχει ηλεκτρικό, και δεν συνηθίζεται το πρωί να κάνεις ντους για να "φρεσκαριστείς". Έτσι, το μόνο που κάνει πριν κατέβει στο καθολικό, την κεντρική εκκλησία της μονής, είναι να ρίξει λίγο κρύο νερό στο πρόσωπό του.

Αναρωτιέμα: Καθώς πλένεται, κοιτάζεται στον καθρέφτη; Εξετάζει το βλέμμα του να δει αν σκοτείνιασε καθόλου, τόσους μήνες μετά τον πανικό που έφερε το έγκλημά του στις ζωές τόσων ανθρώπων (και της δικής του); Ή αποφεύγει την εικόνα του;

...η προσπάθειά μου συνεχίζεται - κάνω εικόνα τον άντρα να στέκεται σε ένα σκοτεινό στασίδι μέχρι το πρώτο ξημέρωμα. Σταυροκοπιέται, γονατίζει όταν πρέπει, προσκυνά, κάνει όλα τα κλασικά που κάνουν στις λειτουργίες οι ευσεβέστεροι. Δεν νομίζω να κάθεται καθόλου στο στασίδι του, ακόμα και όταν επιτρέπεται από το τυπικό της λειτουργίας, μάλλον δεν θα το επιτρέπει ο ίδιος στον εαυτό του. Και οι ώρες περνούν. Φτάνει η ώρα που ο άντρας πρέπει να φύγει για το ταξίδι του...

Διάβασα ότι το πρώτο από τα μεταφορικά μέσα που χρησιμοποιεί είναι ένα γαϊδουράκι. Τον φαντάζομαι πάνω σε αυτό να φτάνει στις Καρυές. Εκεί, παίρνει το λεωφορείο που τον φτάνει μέχρι την Δάφνη, το λιμάνι του Αγίου Όρους. Μετά συνεχίζει με το φέρυ μπόουτ για την Ουρανούπολη, ύστερα Θεσσαλονίκη, εθνική οδός Αθηνών Θεσσαλονίκης, Κατερίνη, Λάρισα, Καμμένα Βούρλα, Λαμία.... και τελικά Αθήνα. (τον αναγνωρίζει κανένας άραγε σε όλη αυτή την διαδρομή; καταλαβαίνουν ποιος είναι και τι έκανε; και αν ναι, πως αντιδρούν; αλλά και ο ίδιος ο άνθρωπός μας, πως αντιμετωπίζει τα βλέμματα των άλλων, ίσως τις απόπειρες κάποιων να του πιάσουν κουβέντα;).

Και άλλες ερωτήσεις: Αν φτάνει βράδυ στην Αθήνα, άραγε που θα περνάει την βραδιά; του έχουν μείνει καθόλου συγγενείς ή φίλοι πρόθυμοι να τον φιλοξενήσουν μέχρι το επόμενο πρωί; Μένει σε ξενοδοχείο; Μήπως του παρέχει κάποιο κατάλλυμα το μοναστήρι;

ένηγουέη. δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι ο άνθρωπος αυτός το άλλο πρωί πρέπει να πάει σε ένα αστυνομικό τμήμα όπου ωφείλει να δηλώνει παρουσία κάθε 15 μέρες. Και αφού (φαντάζομαι) τελειώνει τα διαδικαστικά του, υπογράφει όπου πρέπει να υπογράψει, ο άνθρωπος ξεκινά χωρίς καθηστέρηση το ταξίδι της επιστροφής: Αθήνα, Εθνική Αθηνών Λαμίας, Λάρισα, Κατερίνη, Θεσσαλονίκη με το ΚΤΕΛ.

Μετά Ουρανούπολη (εκεί σχεδόν αισθάνομαι την ανακούφισή του που πλησιάζει σιγά σιγά στο ησυχαστήριό του...) πλοίο μέχρι την Δάφνη, παλιό λεωφορείο μέχρι τις Καρυές και.... και επιτέλους, το γαίδουράκι, πάλι, τον πάει στο τέρμα, επιστρέφει στην ησυχιά και την τιμωρία του. Το μοναστήρι.

....

Συγκονίστηκα την Κυριακή. Διάβασα στο εμετικό αυτό κατασκεύασμα που παριστάνει την εφημερίδα, το θαίμα, για τον τύπο αυτόν που σκότωσε τον Διοικητή της ΔΕΗ επειδή είχε γκομενιλίκια με την γυναίκα του. Ο τύπος λέει έχει αποφυλακιστεί (λόγω αναστολής) και βρίσκεται σε ένα μοναστήρι του Αγίου Όρους. Από κει βγαίνει μόνο κάθε 15 μέρες, για να κάνει το ταξίδι μέχρι ένα αστυνομικό τμήμα στην Αθήνα που πρέπει να "παρουσιάζεται". Το ταξίδι το κάνει με γαϊδουράκι, και ΜΜΜ φτηνά, λέει! Ούτε αεροπλάνα θέλει να πάρει, ούτε τίποτε. Έρχεται, παρουσιάζεται, φεύγει αμέσως. Για να επιστρέψει. Στο ησυχαστήριό του.

Το έχει δει το μοναστήρι που ο άνθρωπος αυτός ησυχάζει. Είναι ένας άγριος τόπος, και ενεργειακά αλλά και σαν τοπίο. Και δεν μπορώ έτσι ντράμα sheep που είμαι να μην φαντάζομαι τι πόνο πρέπει να τραβά αυτός ο άνθρωπος, τι ενοχές και τι τύψεις τον βασανίζουν για χρειάζεται ένα τόσο άγριο τοπίο για να καταφέρει να ηρεμήσει. Άκου, μην με ξεσινερίζεσαι, δεν δίνω κανένα ελαφρυντικό σε έναν άνθρωπο που σκότωσε... Αλλά, μεταξύ μας, και ο πόνος του εγληματία πόνος είναι... και αυτός ο άνθρωπος τον ανακουφίζει αυτόν τον πόνο του εκεί πάνω, στο τρίτο πόδι της Χαλκιδικής, σε ένα από τα μοναστήρια του Αγίου Όρους.

... ... ... ...

Και μετά, υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος. Οι άνθρωποι που δεν ασχολούνται με το να απαλύνουν τον πόνο των άλλων, σαν τους καλόγερους στο μοναστήρι που πάει ο δυστυχισμένος μας φονιάς, αλλά μαζεύουν τίτλους ιδιοκτησίας, λεφτά, περιουσίες και αξιώματα.

Και δυστυχώς με κριτήριο αυτούς τους ανθρώπους, τους Εφρέμηδες τους άπληστους, πολλοί λένε ότι το Όρος είναι άχρηστο και περιττό και ξεπερασμένο και παρωχημένο και δεν ξέρω εγώ τι άλλο....

Να σου πω όμως τι γίνεται; η αλήθεια είναι ότι 100 περιπτώσεις σαν του τραγόπαπα του Εφρέμη δεν μπορούν να αντισταθμίσουν ούτε στο ένα χιλιοστό το καλό που γίνεται εκεί πάνω σε ανθρώπους που υποφέρουν. Κάποτε υπήρξα ένας από αυτούς και ξέρω πολύ καλά.

Ένας ανακουφισμένος πόνος έχει πολύ περισσότερη δύναμη από 100 σκάνδαλα και σκατοεφρέμηδες.

(και όχι, δεν ισχυρίζομαι ότι πρέπει να δοθεί άφεση αμαρτιών στους μπλεγμένους στην υπόθεση Βατοπαίδι... αντίθετα να τους τιμωρήσουν ακόμα πιο παραδειγματικά χρειάζεται... αλλά επιμένω, τέτοιες περιπτώσεις, δεν μειώνουν την λάμψη αυτού του τόπου... αλήθεια, μόνο ένας άνθρωπος να έχει σωθεί από την άβυσσο επειδή πήγε εκεί και ανακούφισε τον πόνο του, το Άγιο Όρος είναι δικαιωμένο για 11345435353231132131342453555552231313 χιλιετίες...)