ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο

Ένα γεμάτο Σαββατοκύριακο είναι κατά έναν περίεργο τρόπο πιο γεμάτο και από μία γεμάτη εβδομάδα.

Ή τουλάχιστον αυτό έγινε με το Σαββατοκύριακο μου που τελείωσε εχτές... Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή...

Ομολογώ ότι την Παρασκευή δεν είχα πολύ όρεξη για δουλειά, όχι με την κακή έννοια, απλά με την έννοια ότι ...δεν είχα όρεξη για δουλειά!

Υπολόγιζα ότι θα τελειώσω σχετικά νωρίς και μετά θα πάω σπίτι να ξεκουραστώ και μετά θα έκανα "κυριακή γιορτή και σχόλη να ήταν η βδομάδα όλη...". Αμ δε. Κατά τις 6 το απόγευμα έσκασε αναπάντεχο πρότζεκτ και βρέθηκα να δουλεύω μέχρι τις 8 και κάτι που γενικά το λες σπαστικό ψιλοσπαστικό πολύ. Τουλάχιστον η δουλειά δεν πήγε στράφι, και αυτό που ετοίμασα ήταν καλό και σέξυ, πάλι καλά...

Αφού ξεμπέρδεψα Παρασκευή βράδυ λοιπόν, πήγα στο γυμναστήριο για να κολυμπήσω. Και μετά αν είχα όρεξη να βγω. Αλλά δεν είχα. Και δεν βγήκα. Γύρισα σπίτι και καθόμουν και χάζευα την "παγιδευμένη στο Δίκτυο" που μου φάνηκε πιο παλιακό και από το Τζάμπιν Τζάκ Φλάσ και γι αυτό το σούπερ απόλαυσα...

και μετά έπεσα για ύπνο. για να ξυπνήσω το πρωί του Σαββάτου ορεξάτος και με μπόλικη ενέργεια. Πράγμα που μου βγήκε σε καλό διότι έκατσα και έβγαλα κάτι γραψίματα που έπρεπε να κάνω και τα οποία αν δεν τα είχα κάνει θα με είχα στοιχειώσει όλο το Σαββατοκύριακο... Αλλά, όπως είπα, τα έβγαλα μία χαρά.

Και αφού ξεμπέρδεψα με τη δουλειά, βγήκα για φαγητό με τον φίλο μου τον Θ ο οποίος είναι συμπαθέστατος και πολύ ενδιαφέρον και ευχάριστα πολυλογάς. Ύστερα, πήγα στην πισίνα, όπου μου έκανε απίστευτη εντύπωση πόσο διαφορετικά κολυμπάς όταν είσαι ξεκούραστος από όταν είσαι κουρασμένος από την μέρα σου και την δουλειά και τα υπόλοιπα μίας κανονικής καθημερινής. θα μου πεις, σιγά το πράγμα που ανακάλυψες βρε αγάπη μου, πο πο μεγάλη ανακάλυψη και χαρά! Αλλά παρόλα αυτά εμένα αυτές οι παρατηρήσεις με εντυπωσιάζουν γιατί... ίσως γιατί κάθε φορά που αποδεικνύεται ότι αυτό που δεν διακρίνουμε παίζει τόσο μεγάλο ρόλο όσο και αυτό που διακρίνουμε ψαρώνω.

και ύστερα... και ύστερα πήγαμε στην φετεινή παράσταση της Σπείρας Σπείρας και του Κραουνάκη.

Εντάξει, τον Κραουνάκη τον αγαπάμε πολύ - που θα πει ότι όχι 1, αλλά 456 μαλακίες θα του συγχωρέσουμε. Γιατί, είμαστε σίγουροι, ότι μπορεί φέτος να μην του βγήκε, άλλα του χρόνου θα του βγει και θα τον θαυμάσουμε και θα τον χειροκροτήσουμε πάλι με την καρδιά μας και όχι επειδή πρέπει... Δυστυχώς λοιπόν, αυτή η παράσταση του φίλου μας του Σταμ δεν ήταν καλή. Και, τι περίεργο, αυτό φαινόταν και στο κοινό της... ειλικρινά έχω πολύ πολύ πολύ καιρό να δω τόσους πολλούς άσχημους άνθρώπους μαζεμένους. Ενώ παλιά πήγαινες στις παραστάσεις της Σπείρας και έπηζε το μάτι σου στο γκομενάκι το σούπερ σέξυ. Πάντως τα πρωτότυπα τραγούδια της παράστασης ήταν πολύ καλά. Και 2-3 από αυτά ήταν συγκλονιστικά, με στοιχειώσαν οι μελωδίες τους και οι στίχοι τους.

και ύστερα ήρθε η κυριακή. το πρωί πήγα στο πισινάκι, το μεσημέρι πήγα στην φίλη μου την Μ και το βράδυ πήγα την άλλη φίλη μου την Σ που μένει στο Χαλάνδρι στου δγιαόλουτημάνα. Και επιστρέφοντας βρέθηκα 11 η ώρα την νύχτα να κυκλοφορώ σε κάτι δρόμους του Χαλαντρίου με δέντρα και ερημιά και ησυχία και μία γενικότερη ηρεμία τόσο διαφορετική από την κατάσταση που έχω συνηθίσει εγώ εκεί που μένω...

Μου άρεσε, αλλά δεν μου άρεσε κιόλας... Σκεφτόμουν ότι ίσως ο λόγος που μου αρέσει τόσο πολύ το κέντρο είναι επειδή πολλές φορές "κρύβομαι" στο σπίτι ανάμεσα στις μουσικές και τα βιβλία και τα ντηβιντή μου, άρα αποκόβομαι και απομονώνομαι, και έτσι θέλω να αισθάνομαι ότι ακόμα και αν κρύβομαι είμαι στο κέντρο των πραγμάτων, δηλαδή στο Εξάρχεια. Προσπάθησα να σκεφτώ τον εαυτό μου να μένει στο Χαλάντρι ας πούμε, σε έναν ήσυχο δρόμο όπου περπάταγα 30 λεπτά και δεν πέρασε ούτε ένα αυτοκίνητο, και έπαθα τρελή φρίκη, μόνο ο Τζακ Νίκολσον έλειπε με το τσεκούρι του.

Και μετά ήρθε το ταξί και έφτασα στο σπίτι και έπεσα να κοιμηθώ με το βιβλίο μου, και ύστερα ήλθε η Δευτέρα το πρωί, η οποία ήδη όμως έχεις τελειώσει, κοντεύει 7 η ώρα και ο χρόνος περνά τόσο ανελέητα και όμως δεν με πειράζει αυτό, καθόλου δεν με πειράζει, απλά με εντυπωσιάζει τόσο. Σαν χτες ήταν που ξεκινούσα την Παρασκευή έχοντας μπροστά μου ένα Σαββατοκύριακο και ήδη έχει τελειώσει και η δευτέρα. Χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ.

και γιατί στα γράφω όλα αυτά.... αναρωτιέμαι. Αλλά κατά βάθος ξέρω γιατί. Είναι διότι όλα αυτά τα τόσο φυσιολογικά και κατακτημένα και συνηθισμένα και του μέσου όρου... ε λοιπόν κάποτε, όχι πολύ παλιά, όχι πολύ μακριά ήταν άπιαστα και μακρινά.. για να μην σου πω κιόλας ότι όχι μόνο μακρινά ήταν, αλλά επιπλέον δεν ήταν καν ορισμένα, δεν φανταζόμουν καν ότι γίνονται έτσι απλά και αβίαστα και χωρίς πολλά πολλά δράματα και ιστορίες.

Λοιπόν, ότι ανεβαίνει κατεβαίνει. και ότι κατεβαίνει ανεβαίνει. Μην το ξεχνάς αυτό ντήαρ σέξι βιούερ. Έχει σημασία να το θυμάσαι αυτές τις μέρες που όλα είναι τόσο πιεστικά, και όλοι έχουμε φίλους που δεν έχουν δουλειές, που η οικονομκή κατάσταση είναι στο χείλος του γκρεμού, που όλο ακούμε κακά κακά κακά νέα.

Α και σήμερα το πρωί καθώς ερχόμουν στο γραφείο έσκασε το λάστιχο και βρέθηκα στην μέση της Κηφισίας ανάμεσα σε δεκάδες αυτοκίνητα που πηγαίναν σαν δαιμονισμένα να προσπαθώ να κρατήσω όρθιο το μηχανάκι που λόγω του σκασμένου πίσω λάστιχου έκανε μαουνιές και κουνήματα και πραγματικά φοβήθηκα γιατί νομίζω ότι είχα άγιο που δεν σαβουρντίστηκα κάτω από τις ρόδες του ταξί που ήταν ακριβώς από πίσω μου, και ύστερα καθόμουν εκεί στην άκρη της κηφισίας μέχρι να βρω ταξί και πως γίνεται ενώ την γλύτωσα από του χάρου τα δόντια μπόρεσα να συνεχίσω έτσι απλά την ημέρα μου, να μπω 5λεπτά μετά σε ένα ταξί και να χαμογελάσω κανονικά, να έρθω στο γραφείο και να κάνω ότι κάνω συνήθως, αναρωτιέμαι - είναι που έχω μεγαλώσει, είναι που έχω γουρουνιάσει, είναι που είμαι φιλοσοφημένος, είναι που καταλαβαίνω και ξέρω ότι, και να τρομάξω τόσο όσο θα ήθελα, δεν θα εξυπηρετήσει σε τίποτε;

χμφ χμφ χμφ σκεψ σκεψ εντατίκ.