Καλοκαιρινό απρόοπτο

την τελευταία μέρα δουλειάς πριν τις διακοπές έφυγε νωρίς από το γραφείο... κατάφερε να τα καλοπρογραμματίσει όλα, κ κατά τις 5 κ 10, μία ώρα, και παραπάνω, πριν από την συνηθισμένη ώρα του σχολάσματος του, ήταν στην Κηφισίας, να περιμένει ταξί. Έπρεπε να πάει σπίτι, να φτιάξει την βαλίτσα του κ να πέσει για ύπνο με τις κότες - την άλλη μέρα θα σηκωνόταν πάρα πολύ νωρίς για να είναι στην ώρα του στο αεροδρόμιο.

Όμως, 5 η ώρα στην Αθήνα, είναι ακόμα μεσημέρι. Κ μεσημέρι τέλους Ιουλίου, είναι ζεστό μεσημέρι. Ο ήλιος έκαιγε, τον έκαιγε αλύπητα καθώς αυτός (ας τον πούμε Β. για να αποκτήσει ο άνθρωπος επιτέλους ένα όνομα κι αυτός - έστω κ μόνο σαν αρχικό), αγνοούσε το ένα ταξί μετά το άλλο. Ίδρωνε κ ξαναίδρωνε, όλο κ πιο πολυ ίδρωνε - αλλά το είχε εσωτερική αρχή: Μόνο σε μεγάλη, πραγματικά μεγάλη ανάγκη καταδεχόταν να μπει δεύτερος πελάτης σε ταξί... Ιδιοτροπία; Ναρκισισμός; Αυτοπροστασία από άσκοπες βόλτες κ γύρους; Ποιός ξέρει; Σημασία έχει ότι τώρα, από αυτό το χούι, άφηνε τα ταξί να περνάνε κ ούτε καν το χέρι του δεν σήκωνε. Μέχρι να έρθει εκείνο το ταγμένο σε αυτόν, που θα τον πήγαινε καρφί κ με την μία στο σπίτι του.

Αλλά δεν ερχόταν το γαμημένο. Δεν. Και να η ζέστη να τον βαρά στο κεφάλι, να αυτός να ιδρώνει όλο κ περισσότερο... κ όλα ξαφνικά, από την ταλαιπωρία άρχιζαν να παίρνουν στο μυαλό του κολοσσιαίες διαστάσεις: η ζέστη, το άδειο ταξί που δεν έλεγε να περάσει, τα γεμάτα που όλο κ περισσότερα περνάγαν, επίτηδες λες για να τον κοροϊδεύουν που ήταν γρουσούζης κ ιδιότροπος, ο ιδρώτας, που τον αισθανόταν να κυλά πάνω στην κοιλιά του κάτω απ' το πουκάμισο, η άδεια, που ήταν μόνο δύο βδομάδες, ενώ αυτός ήθελε τουλάχιστον 3, τα προβλήματα στην δουλειά, που αλλιώς την είχε φανταστεί κ αλλιώς του βγήκε, η βαλίτσα, που θα έπρεπε να φτιάξει από το μηδέν κ επιπλέον να την φορτώσει κ με κουστούμι για να πάει σε ένα γάμο (που ακούστηκε να βάζεις κουστούμι σε βαλίτσα διακοπών), η ζέστη, η ζέστη, η κωλοζέστη...

Ανάγκα κ θεοί πείθονται όμως, ναι; Κ όταν μετά από μερικά ακόμα βασανιστικά λεπτά φάνηκε ένα ταξί να έρχεται από το βάθος, το οποίο είχε το μεγάλο πλεονέκτημα να διακρίνεται πως είχε air condition (από τα εντελώς ανεβασμένα παράθυρα, τα λίγο φιμέ συν τοις άλλοις) ο Β. έκανε την μεγάλη, υποχώρηση να το πούμε; ήττα μήπως ή καλλίτερα νίκη; να σηκώσει το χέρι του.

Βόλευε η κούρσα. Κ έτσι, δεν πέρασε πολύ ώρα κ ο Β. (που να ήξερε ο δύσμοιρος ότι τόσα μάτια τον παρακολουθούν, τα δικά μου κ τα δικά σου αναγνώστη υπομονετικέ...) επιτέλους άρχισε να συνέρχεται: ο οδηγός είχε τον κλιματισμό στο φουλ, κ αυτός μισοξαπλωμένος στο πίσω κάθισμα είχε ξεϊδρώσει εντελώς - κ το μυαλό του είχε πάψει να βολοδέρνει στα πικρά κ τα εκνευριστικά που πνιγόταν όση ώρα στεκόταν στην όχθη της Κηφισίας!

Ξεγκρίνιαξε το μυαλό του, σταμάτησε τις μιζέριες... κ έστρεψε την προσοχή του στον άλλο επιβάτη του ταξί, στο μπροστινό κάθισμα, ο οποίος του είχε τραβήξει την προσοχή με πολλούς κ διαφορετικούς τρόπους: Ήταν κρυμμένος πίσω από κάτι τεράστια γυαλιά ηλίου που κάλυπταν το μισό του πρόσωπο (κ θα μπορούσες να πεις κ ολόκληρον τον ίδιο έκανε ο Β. το λογοπαίγνιο) αφύσικα κ εκνευριστικά. Από πάνω από τα γυαλιά φορούσε ένα καπέλο, τζόκεϋ, από αυτά τα τύπου αμερικάνικα με το μιλιτέρ σχέδιο - που το είχε φορεμένο το μέσα έξω. Ή μπορεί κιόλας να ήταν ντηζαηνιά του καπέλου, να είναι η ετικέτα στην απ' έξω πλευρά, πάντως ότι κ να ήταν, προκαλούσε του Β. μεγάλο εκνευρισμό όλη αυτή η επίδειξη της φιοριτούρας στα ντυσίματα των ανθρώπων, η επιτήδευση κ η ψευτομαγκιά...

Το ταξί κατέβαινε την Κηφισίας βολίδα. Άδειοι οι δρόμοι δεν ήταν, κάθε άλλο, αλλά ο οδηγός που φαινόταν περπατημένος κ μαγκάκος κ το πήγαινε γρήγορα. Θα έφτανε σε 20 λεπτά το πολύ. Κάποια στιγμή, στο ύψος της Φιλοθέης, ο καπελάτος άνοιξε ένα μεγάλο φάκελο που είχε σε μία σακούλα πάνω στα πόδια του, κ έβγαλε ένα χαρτί. Ο Β., φύσει περίεργος, καταχάρηκε γιατί όπως καθόταν πίσω του, είχε άψογη οπτική επαφή με ότι έγραφε το τυπωμένο χαρτί. Με σχετικά διακριτικές κινήσεις ανασηκώθηκε λίγο στο κάθισμά του, έγειρε μπροστά κ έπιασε να διαβάζει... αφού προηγουμένως είχε βγάλει τα γυαλιά ηλίου κ είχε φορέσει τα μυωπίας. Αυτό που διάβασε, τον πάγωσε. Πιο πολύ από όσο τον πάγωσε το air condition όταν μπήκε στο ταξί από την καυτή Κηφισίας.

Βλέπεις, αναγνώστη υπομνετικέ, το χαρτί ήταν ένα από αυτά τα χαρτιά που σου δίνουν στα διαγνωστικά ιατρεία όταν κάνεις κάποια εξέταση κ πας να πάρεις τα αποτελέσματα. Το συγκεκριμένο, δε, αυτό που λαθροδιάβαζε ο Β., ήταν μάλλον από κάποια ιδιαίτερη εξέταση (μαγνητική τομογραφία; αξονική;) κ έγραφε με πολύ βαριούς κ ακατανόητους ιατρικούς όρους ότι "στο δεξί μέρος του εγκεφάλου του ασθενούς Χχχχ Χχχχχ, διαπιστώθηκε η ύπαρξη ενός όγκου μεγέθους κάτι επί κάτι, πολύ κοντά στην κάτι με αποτέλεσμα κάτι να προκαλει κάτι" κ πολλά ακόμα μπλα μπλα μπλα ιατρικά, κοντά μία μεγάλη παράγραφο. Ε, δεν ήθελε κ πολύ ο Β., έτσι τρεχάτη που ήταν η φαντασία του, να καταλάβει, ή καλλίτερα να βγάλει το συμπέρασμά του, ότι ο συνεπιβάτης του, που φορούσε το σπαστικό καπέλο, είχε κάτι μέσα στο κεφάλι του, όχι από αυτά τα ωραία κ άυλα (ιδέες για πονηριές, ας πούμε, ή φαντασιώσεις, όνειρα κ σκέψεις γενικά) αλλά κάτι διαφορετικού είδους, απτό, που το εντόπιζαν οι μαγνητικές τομογραφίες κ οι αξονικοί κ ανησυχούσε τους γιατρούς...

Κ τότε ο Β. παρατήρησε λίγο περισσότερο τον άντρα μπροστά του κ πρόσεξε ότι κάτω από το σπαστικό καπέλο, το δήθεν μοντέρνο, τα μαλλιά ήταν αλλού πολύ, πολύ κοντά κομμένα, αλλού ξυρισμένα κ κάπου αλλού εντελώς ανύπαρκτα σαν να είχαν πέσει κ άρχισε να φαντάζεται εγχειρήσεις στο κεφάλι, που πρέπει να ξυριστούν όλα τα μαλλιά, κ χημειοθεραπείες που πέφτουν του κεφαλιού οι τρίχες, κ γιατρούς να λένε "προς το παρόν το αφαιρέσαμε, είστε καθαρός αλλά θα πρέπει κάθε 6 μήνες να κάνετε, ας πούμε, μαγνητική τομογραφία στο κεφάλι, ελπίζω να μην υπάρχει κάτι"... τέτοια φανταζόταν ο Β.

Κ ύστερα μίλησε ο συνεπιβάτης. Συνηθισμένη φωνή, ενός νεαρού άντρα, αλλά λίγο εξαντλημένη (από την ζέστη της ημέρας; από την αρρώστια; χμφ χμφ χμφ), που είπε: "Μην με πάτε στην είσοδο του Ευαγγελισμού, αφήστε με γωνία Μαρασλή με Βασιλίσσης Σοφίας, θα ανέβω με τα πόδια μετά, να μην καθυστερούμε κ τον κύριο" κ ο Β. τότε έσκασε μέσα του κ σπάσαν διάφορα πράγματα, θα του έπαιρνε μήνες όμως για να τα καταλάβει όλα αυτά που έσπασαν, κ να τα απαριθμήσει κάπως κ να διαπιστώσει πως θα άλλαζαν, τα σπασμένα, την ζωή του... κ βάλθηκε να αγωνίζεται να πείσει τον οδηγό του ταξί να πάει τον άνθρωπο ακριβώς, ΑΚΡΙΒΩΣ στην πόρτα του Ευαγγελισμού, ακριβώς, "δεν βιάζομαι, δεν βιάζομαι καθόλου, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, να σας πάμε, πρέπει να σας πάμε, δεν είναι τίποτε, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ, μην περπατάτε δύο τετράγωνα με αυτήν την ζέστη, σας παρακαλώ, είναι και ανηφόρα μέχρι εκεί, σας παρακαλώ".

Και μάλλον επέμενε πολύ κ ίσως κ να φώναζε λίγο γιατί διαπίστωσε ότι ο ταξιτζής κ ο άλλος τον κοιτούσαν κάπως περίεργα, αμήχανα κ με μία μικρή επίκριση, που το είχε πάρει όλο αυτό, το που θα κατέβει ο καπελάτος δηλαδή, προσωπικά.

... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ... ...

Ο Β. πήγε την άλλη μέρα στις διακοπές του, κ 2 βδομάδες μετά γύρισε, όπως το είχε κανονικά στο πρόγραμμα. Χωρίς απρόοπτα. Μόνο που για πολλά, πολλά χρόνια, θυμόταν πάντα αυτό το μεσημέρι του Ιουλίου, όπου ανυποψίαστος, μπήκε ένας ίδιος σε ένα ταξί, δροσερό, για να βγει 20 λεπτά μετά... ένας άλλος.

Και καμία φορά, σε ειδικές συνθήκες, πίκρας και μοναξιάς, από αυτές που για κάθε έναν από μας ετοιμάζει η ζωή, κ δεν έχει να τις ξεφύγει κανείς, ο Β. θυμόταν τον καπελάτο να ανεβαίνει με εξαντλημένο βήμα (από την ζέστη της μέρας; από την αρρώστια;) την Μαρασλή με κατεύθυνση την είσοδο του Ευαγγελισμού.

Κ ας μην την είχε δει ποτέ αυτή την εικόνα (αφού όταν τον άφησαν τον καπελάτο, ο ταξιτζής έφυγε βολίδα για να να πάει τον Β. σπίτι του).