Στο μετρό, προς το Σύνταγμα

βρίσκομαι μέσα στο μετρό, από ΔούκΠλακέντ προς Σύνταγμα.

Κάθομαι, η διπλανή μου θέση άδεια.

Φτάνουμε σε ένα σταθμό. Ανοίγει η πόρτα, βγαίνουν επιβάτες, μπαίνουν άλλοι. Ανάμεσά τους ένα ζευγάρι.

Εκείνη την ώρα δεν μου τραβάν για κάποιο ιδιαίτερο λόγο την προσοχή, αν μπορώ τώρα να τους περιγράψω είναι εξ αιτίας αυτού που είδα μετά.

Μπαίνουν λοιπόν οι δύο στο βαγόνι του μετρό κ κατευθύνονται προς το κενό κάθισμα δίπλα σε έναν κύριο με μαύρο παλτό (ο γιωρζ τρούλη)

Ξαφνικά, η γυναίκα μιλάει:

- Καλά, κ από εκείνη την ώρα, από τις 8 το πρωί, τώρα τελείωσες;

Είναι λίγο αγανακτισμένη, λίγο εντυπωσιασμένη, λίγο παραπονεμένη. Και θυμωμένη.

Ο άντρας, που πια είναι καθισμένος ακριβώς δίπλα μου, οι ώμοι μας ακουμπιούνται σχεδόν, δεν μπαίνει στον κόπο να απαντήσει... Με την άκρη του ματιού μου πιάνω ότι απλά κουνάει το κεφάλι του καταφατικά, παραιτημένα. Κουρασμένη η κίνηση, πολύ κουρασμένη, αργόσυρτη.

Η γυναίκα δεν απαντά. - μόνο ένα τσκ τσκ τσκ έκανε, αλλά κ πάλι δεν είμαι σίγουρος.

Μέχρι να φτάσουμε στον Σύνταγμα πιάνω να αναρωτιέμαι κ να κάνω σενάρια στο κεφάλι μου. Τι να είναι αυτό που ο άντρας το έκανε 12 σχεδόν ολόκληρες ώρες; Δουλειά; Μεροκάματο; Πρόβλημα υγείας; Κάτι σε ένα νοσοκομείο;

Ταυτόχρονα έχω την ευκαιρία να προσέξω λίγο περισσότερο με την άκρη του ματιού μου τους δύο τους.

Αυτός είναι γύρω στα 65. Το πρόσωπό του κόκκινο πολύ, με ρυτίδες. Μαλλιά ανακατεμένα, ακούρευτα, όταν ήταν νέος ήταν κοκκινωπά, τώρα έχουν αρκετό άσπρο. Τα χέρια του, που βρίσκονται εντός του οπτικού μου πεδίου είναι πολύ άγρια κ ταλαιπωρημένα. Θα τα επέλεγες να τα φωτογραφήσεις αν ήσουν φωτογράφος κ είχες θέμα "χέρια βιοπαλαιστή". Φοράει ρούχα φθαρμένα, εργασίας ίσως, λίγο βρώμικα.

Αλλά από όλα τα χαρακτηριστικά του, αυτό που με "πιάνει" περισσότερο είναι ο τρόπος που κάθεται στο κάθιασμα. Οι ώμοι πεσμένοι, παραιτημένοι. Τα κεφάλι κατεβασμένο όσο πάει περισσότερο. Κούραση, κούραση, κούραση.

Την γυναίκα, δεν μπορώ να την δω όπως είμαι καθισμένος στην θέση δίπλα στο παράθυρο. Στέκεται ακριβώς πάνω από τον άντρα, κολλητά το σώμα της στο καθισμένο δικό του. Η αίσθηση που έχω πάντως από αυτήν είναι πως δεν είναι της ηλικίας του. Μου φαίνεται αρκετά νεότερη.

Φτάνουμε στο Σύνταγμα. Αχ, ωραία, λέω, τώρα που θα σηκωθώ θα δω κ την φάτσα της κυρίας.

Σηκώνομαι. Πράγματι, όπως το είχα υποθέσει, η γυναίκα είναι το πολύ 40άρα, πιο νέα από τον άντρα. Μπορεί να είναι η κόρη του; Η νεότερή του σύζυγος;

δεν ξέρω. Πάντως δεν μοιάζουν. Αλλά φαίνονται της ίδιας "τάξης"... κ εκείνη φορά παρόμοια ρούχα, ανώνυμα, πρακτικά, βολικά.

αυτό που μου μένει σαν τελευταία εικόνα είναι το εξής:

Η γυναίκα, όρθια πάνω από τον άντρα, τον απίστευτα κουρασμένο, που κάθεται στο κάθισμα με σκυμμένους τους ώμους, το κεφάλι κατεβασμένο κ με ανέκφραστο το πρόσωπο... η γυναίκα λοιπόν, με το ένα χέρι της κρατιέται ενώ το άλλο... χαϊδεύει αργά, διστακτικά, δειλά τον ώμο του άντρα.

Οι άκρες των δακτύλων της πάνε μπρος, πίσω, μπρος πίσω, μπρος, πίσω...

Είμαι πια έξω από το βαγόνι, κοιτάζω από το παράθυρο προς τα μέσα, οι ίδιες κινήσεις του αριστερού χεριού της γυναίκας: Μπρος, πίσω, μπρος, πίσω, μπρος, πίσω.

Το τρένο ξεκινάει.