Η Αργεντινή, η Κρίση της, Το ΔΝΤ, η Αξιoπρέπεια και το Πάκο

Είδα εχθές στην τηλεόραση, στην ΝΕΤ αν δε κάνω λάθος, το ντοκιμοντέρ του Εξάντα για την Αργεντινή και το οικονομικό πείραμά της. Δεν είχα δει το πρώτο επεισόδιο ομολογώ, παρόλα αυτά δεν βρήκα δυσκολία να παρακολουθήσω το χθεσινό μέρος, το δεύτερο της σειράς.

Μου άρεσε και κόλλησα. Αν το είδες θα καταλαβαίνεις γιατί. Βρήκα πολύ ενδιαφέρουσες τις απόψεις του πρώην υπουργού Οικονομίας, που έλεγε ότι από την κρίση μία χώρα δεν βγαίνει με περιορισμό της κατανάλωσης άρα της οικονομίας (δηλαδή με την συνταγή των ΓερμανωΔουΝουΤούδων), αλλά αντίθετα με ενίσχυση της, ώστε να κυκλοφορεί το χρήμα και το κράτος να έχει έσοδα από την φορολογία έμμεση και άμεση.

Αυτή ήταν η πρακτική πλευρά του πράγματος - η πιο ηθική ήταν αυτή που εκπροσωπούσε ένας συγγραφέας ο οποίος πολύ αποφασιστικά και με δωρική αυστηρότητα έλεγε ότι οι άνθρωποι του ΔΝΤ δεν είχαν δικαιοδοσία, και δεν έπρεπε να έχουν, διότι πολύ απλά δεν εξελέγησαν από τον λαό της χώρας για να ρυθμίζουν τα οικονομικά της. Και ότι η στάση της Αργεντινής που σταμάτησε να πληρώνει και τελικά επαναδιαπραγματεύτηκε τα χρέη της, ήταν, αν μη τι άλλο, μία "υπερήφανη" στάση, αξιοπρεπής, ηθική.

Δεν θα μπω σε παραπάνω λεπτομέρειες, δεν έχει και νόημα, αυτό που θέλω να πω είναι ότι όσο παρακολουθούσα το ντοκυμαντέρ όλο και πιο δυνάμωνε εντός μου η απορία "μήπως ήταν μεγάλο λάθος και χιουτζ φέηλ που κάνουμε ότι λέει η Μέρκελ και το ΔΝΤ;". Αυτή η αίσθηση σου έμενε από την εκπομπή, μέχρι κάποιο σημείο, ότι το καλλίτερο που θα είχαμε να κάνουμε σε όλη αυτή την περιπέτεια είναι να αγνοήσουμε τις έξωθεν ρομποτικές οδηγίες και να παλέψουμε μόνοι μας για το καλλίτερο.

Και τότε έγινε το καμπανάκι μέσα μου... Μα καλά, είναι δυνατόν να αδειάζει έτσι τις πολιτικές της κυβέρνησης το κρατικό κανάλι; Είναι δυνατόν να επιχειρηματολογεί τόσο πειστικά εναντίον του ΔΝΤ και της Τρόικας και των "λύσεών" τους ένας φορέας που όλοι ξέρουμε πάρα πολύ καλά ότι προπαγανδίζει υπέρ του κόμματος που είναι στην εξουσία - που αποφάσισε και χειρίζεται την απόλυτη υπακοή στις επιταγές του ΔΝΤ;

Δεν πρόλαβα να τελειώσω την απορία μου και... ξεκίνησε το πιο προβληματικό τμήμα του ντοκυμαντέρ. Όπου για περίπου ένα τέταρτο, σε συνολική διάρκεια 1 ώρας, και χωρίς να έχει υπάρξει καμία απολύτως λογική σύνδεση με τα προηγούμενα, βλέπουμε πόσο τραγική μάστιγα έχει γίνει το ναρκωτικό Πάκο (ένα υποπροϊόν της κοκαϊνης) στις φτωχές γειτονιές του Μπουένος Άιρες, όπου ακόμα και παιδιά 12 χρονών πεθαίνουν, και όπου μία ολόκληρη γενιά νέων ανθρώπων λιώνει προς τον θάνατο.

Σόρυ, είναι λίγο δραματικές οι λέξεις που χρησιμοποιώ αλλά τέτοια ήταν και η όλη αίσθηση του συγκεκριμένου τμήματος του ντοκυμαντέρ, με τις μανάδες που οι έμποροι δολοφόνησαν τα παιδιά τους, με τους 17χρονους με τα σαπισμένα δόντια, με τα κέντρα αποτοξίνωσης όπου όλοι οι ναρκoμανείς ήταν κάτω των 15 κλπ κλπ.

Και μένεις λοιπόν εσύ ο θεατής με την εξής συσχέτιση στο μυαλό σου: Ναι, η Αργεντινή τα έβγαλε πέρα μόνη της κατά την κρίση, ναι τα μακροοικονομικά μεγέθη βελτιώθηκαν, ναι υπάρχει ανάπτυξη στην χώρα, ναι μπορείς να μην σκύβεις το κεφάλι... αλλά η μάστιγα του πάκο, η μάστιγα του πάκο, θέμου, από τότε έχει καταστρέψει μία ολόκληρη γενιά, ακόμα και παιδιά 10-12 χρονών έχουν πέσει θύματα, μανάδες χάνουν τα 10χρονα βλαστάρια τους που τα δολοφονούν έμποροι ναρκωτικών...

Πρόσεξε, δεν λέω ποτέ ότι λέγεται ξεκάθαρα ότι το πάκο έχει γίνει μάστιγα επειδή η Αργεντινή μπήκε σε ανεξάρτητη πορεία ή επειδή μπήκε στην κρίση... αλλά η αίσθηση που σου μένει, η εντύπωση που σου δίνεται, ο συσχετισμός που κάνεις είναι ότι "σιγά πια, δεν είναι πανάκεια η οδός της ανυποταγής στο δντ, μην σου πω κιόλας ότι ίσως για κάποια μερίδα του πληθυσμού έκανε χειρότερα τα πράγματα".

Στη πραγματικότητα δεν καταλαβαίνω γιατί σε ένα ντοκυμαντέρ για τον τρόπο που αποφάσισε η Αργεντινή να διαχειριστεί τα οικονομικά της χρειάζεται να αφιερωθεί το 1/4 του χρόνου του για να μας πει για την μάστιγα ενός ναρκωτικού. Σχετίζονται τα δύο γεγονότα; Και αν ναι, πως ακριβώς; Αυτό γιατί δεν εξηγήθηκε; Μήπως ήταν μίκρο τεχνασματάκι για την δημουργία "εντυπώσεων", συναισθηματικών ερμάτων και τάσεων ψυχικών; κάτι τύπου "να ορίστε, έκαναν του κεφαλιού τους, αλλά... στα σκάτα είναι - ενώ ίσως αν δεν έκαναν του κεφαλιού τους ίσως να μην ήταν στα σκατά". Λέω τώρα εγώ, που τα καχυποπτόνια είναι πολύ ανεβασμένα στο αίμα μου, πάρα πολύ τον τελευταίο καιρό.

Τελικά η ενημέρωση θέλει μεγάλη προσοχή στο πως και αν την δέχεσαι. Ειδικά αυτούς τους ενημερωσάδες που έχουν την φήμη του "ποιοτικού/αντικειμενικού/προσεκτικού" πρέπει να τους εξετάζεις με διπλή προσοχή. Οι καιροί, αχ οι καιροί είναι πολύ πονηροί. Αν, δε, σκεφτείς ότι στην έμφυτη μαλαγανιά του ανθρώπου, έχει προστεθεί και η αγωνία του μεροκάματου, της επιβίωσης, ε, θέλει ακόμα περισσότερη επαγρύπνιση, ακόμα περισσότερη! Και παραδείγματα σαν το χθεσινό το επιβεβαιώνουν όλο και περισσότερο.