rumblings

Απόψε βγήκα από το σπίτι κατά τις 9 και μισή να πάω προς το γυμναστήριο να κολυμπήσω λίγο, μετά την κραιπάλη του Πάσχα η οποία με κράτησε μία βδομάδα μακρυά από την πισίνα. Βρέθηκα σε μία Αθήνα βροχερή και χειμωνιάτικη και μικρή σαν πρωτεύουσα κομητείας στην Σκωτία.

Δεν πίστευα τα μάτια μου - η Ευτυχίδου έρημη εντελώς, ακόμα και τα αυτοκίνητα ήταν λίγα, και μέχρι να βρω ταξί να με πάει μέχρι το Σύνταγμα περίμενα ένα πεντάλεπτο. Μου άρεσε η εικόνα και η αίσθηση, απλά αυτό που με ανησυχεί είναι ότι αυτός ο καιρός, αυτό το κλίμα, αυτή η ησυχία ταιριάζουν περισσότερο σε άλλη εποχή.

Μπήκα στο ταξί, ο οδηγός, γύρω στα 60, μιλούσε στο τηλέφωνο με έναν φίλο του και του περιέγραφε πως πλακώθηκε με μία γκόμενα στην οποία είχε δώσει τα πάντα, της είχε αγοράσει κρεβάτι, την είχε κοιμίσει όταν δεν είχε που να πάει να κοιμηθεί τέσσερις μέρες και κανονικά θα έπρεπε να γράψει το όνομά του στον τοίχο του σπιτιού της "Άγιος Δημήτρης της είπα, έτσι θα πρέπει να με λέει και να το γράψεις στον τοίχο".

Κάθε λίγο και λιγάκι γυρνούσε προς τα πίσω που καθόμουν και μου έλεγε "συγγνώμη κύριε, δεν πειράζει, έτσι; δεν σαν ενοχλεί να μιλήσω λίγο...".

Δεν με ενοχλούσε καθόλου - αντίθετα, καλό είναι να θυμάσαι πότε πότε και τις ζωές των άλλων, πόσο πολύπλοκες και αλλιώτικες είναι και πόσο μακρυά από την δική σου (καλά, ok, όχι και τόσο μακρυά, και εγώ θα ήθελα ένα γκομενάκι συγκεκριμένο να γράψει Άγιος Προβατίδης στον τοίχο του, χεχεχε).

Έφτασα στην Πανεπιστημίου, κατέβηκα... και εκεί ερημιά. Τα θέατρα κλειστά, το Παλλάς κλειδαμπαρωμένο, στου Zonars 1-2 τραπέζια πιασμένα από τις δεκάδες τραπεζιών, στο Clemente's λίγο πιο κάτω μόνο σερβιτόροι τα μάζευαν σιγά σιγά να κλείσουν.

Στο γυμναστήριο επίσης ησυχία. Μπήκα κατευθείαν στα αποδυτήρια, γδύθηκα σιγά σιγά, είδα που έχω παχύνει λίγο, έβαλα το μπανιερό (τι ωραία λέξη - και τι τραγικό που την έχει αντικαταστήσει η φρικτή κακοηχία του "μαγιό") και κατέβηκα στην πισίνα. Βαριόμουν να κολυμπήσω αλλά έπρεπε πια να σφίξω το δόντι να ξαναμπώ στο ρυθμό μου. Αν αφήνω κάτι κάθε που βαριέμαι θα το κλείσουμε το μαγαζάκι.

Κάποια στιγμή μπήκε στην διπλανή διαδρομή να κολυμπήσει ένας άντρας, στην ηλικία μου πρέπει να ήταν. Κολυμπούσα συνεχόμενα και δεν είδα ποτέ το προσωπό του, μόνο το σώμα του έβλεπα στην αρχή της διαδρομής του όταν έφτανα και εγώ δίπλα, πριν κάνω την τούμπα να γυρίσω να συνεχίσω να κολυμπάω. Μου άρεσε το σώμα του όπως το έβλεπα μερικά μέτρα πιο πέρα, μέσα από τα γυαλάκια μου, τα θολωμένα γυαλάκια μου και μέσα από το νερό. Ήταν γήινο και ατελές, με λίγα κιλά παραπάνω, κατά τι πιο τριχωτό από το καλαίσθητα αποδεκτό, κατευθείαν από την ζωή βγαλμένο - από την ζωή, όχι από περιοδικά, τηλεοράσεις και άλλες αναπαραστάσεις. Με έπιασε μία ερωτική λαχτάρα, μία γλυκιά πείνα για σώμα.

Μου πέρασε, όμως, με μερικές απλωτές ακόμα. Και ύστερα ο άνδρας βγήκε από το νερό, πριν τελειώσω και σταματήσω να κολυμπάω ώστε να μπορέσω να δω και το πρόσωπό του.

Ήσυχος μέσα στην ησυχία, μετά το μικρό διάλλειμα της λαχτάρας για έναν άγνωστο, πήρα την αντίστροφη πορεία: Βγήκα από το νερό, πήγα στα αποδυτήρια, ντύθηκα, ξαναβγήκα στον δρόμο για την επιστροφή στο σπίτι. Η ώρα ήταν 11 και μισή περασμένες, τώρα η ερημιά στους δρόμους ήταν ακόμα μεγαλύτερη... Προχώρησα στην βροχή, αναρωτήθηκα "να πάω στο Παγκράτι με τα πόδια, 7 ευρώ για ταξί για να πάω στο γυμναστήριο και πίσω δεν την σηκώνει τέτοια σπατάλη η εποχή". Τελικά αποφάσισα υπέρ της εργατικής τάξης των οδηγών, της κυκλοφορίας του χρήματος και φυσικά της βολής μου.

Ο ταξιτζής ήταν ήρεμος, αυτήν την φορά. Δεν είπε κουβέντα, ούτε εγώ, σε όλη την διαδρομή. Τότε κατάλαβα ότι ο προηγούμενος με είχε ενοχλήσει... Ψυχικά, με είχε αναστατώσει. Αν το μυαλό μου αρεσκόταν στο να ακούει ό,τι άκουγε από το ταξιτζή ("υλικό" για το μεγάλο Ελληνικό Μυθιστόρημα που σε πείσμα της αναβλητικότητάς μου θα το γράψω) η "καρδιά μου", το συναίσθημα είχαν πιεστεί από την φόρτιση και την ένταση αυτών των οποίων γινόμουν αθέλητος μάρτυρας.

Ρώτησα τον εαυτό μου: Γιατί δεν είπες κάτι; Και καλά, πες δεν είπες τίποτε... Γιατί έκανες μετά την ανάγκη φιλοτιμία και έβγαλες πως σου άρεσε κιόλας όλο αυτό, αντί απλά να τσατιστείς και να θυμώσεις;

Με αυτήν την απορία μπήκα στο σπίτι. Τα γυαλιά μου είχα άπειρες σταγόνες της βροχής στο τζάμι τους.

Τώρα έξω ακόμα είναι χειμώνας, ήσυχος χειμώνας. Τρεις παρά είκοσι η ώρα, θα ξυπνήσω στις 7 και μισή. Καμιά φορά σκέφτομαι ότι το μυαλό μου λειτουργεί τόσο εις βάρος του συναισθήματος. Αλλά μετά θυμάμαι ότι επίσης αυτό, εκτός από βλαβερό είναι και σωτήριο σε άλλες περιπτώσεις. Και καμιά φορά και στην ίδια περίπτωση. Και βλαβερό και σωτήριο.