Τελετή έναρξης London 2012

Οι Βρετανοί έχουν ένα συγκεκριμένο στιλ στα πράγματα. Ας πάρουμε για παράδειγμα τις διαφημίσεις τους. Αν ο πιο περιεκτικός ορισμός περί του τι συνιστά διαφήμιση είναι το "η δραματοποίηση του πλεονεκτήματος/ιδιαίτερου χαρακτηριστικού/μοναδικής ιδιότητας ενός προϊόντος" οι διαφημιστές από την Μεγάλη Βρετανία φτάνουν την "δραματοποίηση" στα άκρα. Συνήθως με επιτυχημένα αποτελέσματα (παράδειγμα οι καμπάνιες της μπύρας Guinnes, google them), πότε πότε με όχι και τόσο. Πάντως είναι άνθρωποι της υπερβολής στο θέαμα, ένα περίεργο πράγμα αν σκεφτείς πόσο κρατημένες, "φλεγματικές", σχεδόν μίζερες, προσωπικότητες είναι στο διαπροσωπικό τους.

Όταν η υπερβολή ως μέθοδος βασίζεται σε μία σκέψη που έχει ψωμί, είναι αυθεντική και μας αφορά σε ένα αρχέγονο επίπεδο, όλα καλά. Όταν όμως βλέπεις μία μπενχουριάδα για κάτι που στην ουσία του είναι μικρού ειδικού βάρους, ε τότε το πράγμα κλωτσάει, σε αφήνει μετέωρο και λίγο με μία επιθυμία να βάλεις τα πράγματα στη θέση τους, να πεις "άσε μας κουκλίτσα μου τώρα, ασχολήσου με κάτι πιο σοβαρό".

Στην τελετή έναρξης του Λονδίνου, είχαμε μία δραματοποίηση δεδομένων που δεν σήκωναν την δραματοποίηση που είδαμε. Είχαμε μικρούς πρωταγωνιστές να πρέπει να υποστηρίξουν μία μεγάλη ιδέα. Όχι γιατί η βιομηχανική επανάσταση ήταν κάτι ασήμαντο, όχι διότι το National Health System είναι κάτι για το οποίο δεν πρέπει να είσαι υπερήφανος αν το έχεις επινοήσει και υλοποιήσει, ούτε διότι η pop μουσική, ο Harry Potter και ο Peter Pan δεν είναι τεράστια φαινόμενα του παγκόσμιου "πολιτισμού"... απλώς, όταν έχεις να κάνεις με Ολυμπιακούς, (ακόμα και) αυτά τα πράγματα φαίνονται "λίγα", "ασήμαντα", "δεύτερα". Οι Ολυμπιακοί είναι για άλλες ιδέες - τα φαντάζεσαι και τα ξέρεις, μη στα παραθέτω, δεν υπάρχει λόγος - πιο αρχέγονα, πιο αρχετυπικά, πιο παγκόσμια. Αλλιώς κάτι δεν σου πάει καλά, κάτι σε αφήνει να απορείς, σε ένα βαθύτερο επίπεδο.

Όλα τελικά είναι θέμα πλαισίου και context.

Κατά τα άλλα, και σε πιο "τεχνικό επίπεδο", η τηλεοπτική σκηνοθεσία της τελετής ήταν απαράδεκτη, δεν μου επέτρεψε ούτε στις πιο εντυπωσιακές στιγμές να "υποβληθώ", ακόμα και όταν το ήθελα. Το κομμάτι "και τώρα, να, να, δείτε, τώρα κάνω χιούμορ, να, να, χιούμα κάνω" με τον Mister Bean, μου φάνηκε πιο cheesy και από ριγκατόνι 4 τυριά, στο sequence με την Γιολισάβετ και το ελικόπτερο ήθελα να φωνάξω "έχουμε και εμείς Allu Fan Park δεν πετάμε ο ένας τον άλλο στον αέρα", ο ήχος τραγικός και η επιλογή τα τραγούδια να ακούγονται για 10 σεξ (secs) πολύ λάθος. (No wonder που πάνε σε καγκουροντισκοτέκ στην Ζάκυνθο και πέφτουν ανάσκελα από την διασκέδαση, έχουν το medley στο αίμα τους οι άνθρωποι). Επίσης, πού ήταν ένα τραγούδι των Pet Shop Boys μέσα σε όλον αυτόν τον ορυμαγδό; γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ

Η τόσο έντονη αναφορά σε νέα μέσα (social media, chat, phone, text message κλπ) ήταν πολύ φορσέ, πολύ αγωνία, πολύ άγχος μη τυχόν και δεν πούμε ότι είναι μοντερνάκια - ντάξει ρε αγάπη, ηρέμησε λίγο, το ξέρω ότι έχεις κουμπγιούτερ και smartphones. Μέσο είναι, όχι το μήνυμα!! Μνήσθητί μου Κύριε, άκου τώρα τι ανησυχία που τράβηξαν οι άνθρωποι. Και από όλα όσα με απογοήτευσαν, το μεγαλύτερο ήταν η παντελής απουσία κάποιου έστω μικρού ρόλου στην σύγχρονη Βρετανική Λογοτεχνία. λυγμ κλαψ κλαψ κλαψ. Τόσοι υπέροχοι σύγχρονοι συγγραφείς, καμία αναφορά!!! μα, μόνο Harry Potter; ναι πούλησε και πουλάει αδιανόητα, ναι, είναι σχετικά καλοφτιαγμένο για την απήχηση που έχει, αλλά εντάξει, δεν είναι και Βρετανικός Όμηρος!!! ηνάφ ολρέντη!!!!!

All in all το πράγμα ήταν πολύ μελανζέ. Μου έλειψε μία πνευματική κορύφωση, μου έλειψε μία ιδέα να με κάνει λίγο να απορήσω. Κάπως σαν να είσαι έφηβος, να αυνανίζεσαι και ακριβώς πριν τελειώσεις να μπουκάρει η γιαγιά στο δωμάτιο και να αναγκάζεσαι να κόψεις. Σαν σεξ χωρίς αγκαλιά μετά και γέλια. Μου φάνηκε λίγο. Ευτυχώς τουλάχιστον είχε πρόβατα.

Άλλα που μου άρεσαν ήταν το κουστούμι του άντρα της Χτικιόρια Μπέκαμ (είναι ωραίο φατσόνι ο μπαγάσας), το σκηνικό με τους Ολυμπιακούς Κύκλους που σφυρηλατήθηκαν εκεί δα μπροστά στα μάτια μας και βέβαια όταν ακουγόταν το μουσικό θέμα από τους δρόμους της φωτιάς του Vangelis ένα τσίμπημα περηφάνιας το ένοιωσα! :-)

[σκεφτόμουν μετά, και το έγραψα και στο Facebook και υπήρξε συμφωνία πολυπληθές κοινό (..χωρίς πλάκα, πλημμύρισε ο κόσμος ανθρώπους να λένε τι ωραία που τα λέω, διαδήλωση δηλαδή, ερμ βασικά 15 Likes...), ότι πιθανώς τελικά κανενός είδους τελετή να μην μας άρεσε... δεν ξέρω, ίσως να πρόκειται για μόνο δική μου η αίσθηση, αλλά όλο αυτό το πράγμα "τελετή έναρξης Ολυμπιακών αγώνων, λεφτά, θέαμα, εφέ, εντυπωσιασμός, τι θα γίνει τώρα, που είναι η extravagganza;, ποιος θα ανάψει τη φλόγα, πυροτεχνήματα, θα πέσει κανένα Άλιεν από τον ουρανό ή τσάμπα περιμένω;" μου φαίνεται τόσο εκτός των απαιτήσεων της εποχής. Δεν μπορεί να με συγκινήσει. Είναι πολύ γραφικό πια. Με την κακή έννοια. Απομεινάρι από τον παλιό κόσμο που τελειώνει - που πρέπει να τελειώσει αν θέλουμε να τη βγάλουμε καθαρή ως ανθρωπότητα. Έχω την βεβαιότητα σχεδόν ότι ο ταπεινός ιστορικός του μέλλοντος με την οικολογική φορεσιά, τα οικολογικά σανδάλια και το οικολογικό υπερμίνι κομπιούτερ στο οικολογικό πανεπιστήμιο θα αναφέρεται στις τελετές έναρξης του 20ου και 21ου αιώνα με τον ίδιο "οι άνθρωποι ήταν τρελοί παλιά" τρόπο που τώρα αναφερόμαστε στις μονομαχίες στο Κολλοσαίο και στις μαζικές ανθρωποθυσίες του Μοκτεζούμα.

Κατάλαβες τώρα έτσι... τι καθόμουν και σκεφτόμουν βλέποντας τελετή έναρξης, φαντάσου να έβλεπα και τίποτε καταθλιπτικό, Sylvia Plath, θα με χάνατε...]