.... οι τρεις μας τρώγαμε σιωπηλά. Προτού περάσουν πέντε λεπτά, την είδα. Μία αηδιαστική, στα μάτια μου, χοντρή γυναίκα μας πλησίαζε από μακριά. Φορούσε σκισμένη φούστα, στερεωμένη με σχοινί μπουγάδας στη μέση της, όσο δεν πάει άλλο λερωμένη, όπως και η μακό λευκή μπλούζα της. Τα μαλλιά της, λες και ήταν ψαλιδισμένα και μπλεγμένα από τη βρωμιά. Χαμογελούσε με χαζομάρα. Μας κοιτούσε με ελπίδα καθώς μας πλησίαζε για να ζητιανέψει...
(απόσπασμα από μία νέα ιστορία στο themachine.gr)
9 comments:
Ήσουν μικρούλι και χαζούλι! :)
Τώρα είσαι μεγαλούλι και ... χαζούλι! Αυτή είναι η διαφορά χοχοχο :)
Είμαι βέβαιος ότι κι εγώ το ίδιο θα ένιωθα.
Πρέπει να ήταν σπάνια μάνα.
Συγχαρητήρια για το κείμενο, πολλές φορές όταν είμαστε μικροί η καρδιά δεν έχει ανοίξει ακόμη, και μετά σου λέει να είμαστε πάντα παιδιά. Σίγουρα αυτό δεν ισχύει για όλα.
Ωραίο Βαγγέλη, μπράβο!
Υπήρχαν τέτοιοι άνθρωποι τότε,και τώρα υπάρχουν όσο και να προσπαθούν να μας πουν ότι όλα είναι φτιαχτά, παραμύθια,απάτη, πως πίσω από τη δυστυχία που βλεπουμε σε κάθε επαίτη κρύβετε εκμετάλλευση...
Ωραία η ανάμνηση σου
afrikane με σκοτώνει η στήριξή σου χοχοχοχοχο :-)
στρατολάτη φίλε! ήταν, ήταν... και με τους δύο τρόπους...
περαστικέ μου! είναι μύθος ότι τα παιδιά από την φύση τους είναι καλά, το πιστεύω απόλυτα
Ηφαιστίωνά μου, σε ευχαριστώ πολύ! xxxx
φούλη μου καλημέρα, φυσικά και υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, η επαιτεία δεν είναι πάντα απάτη... σε φιλώ πολύ!
πολύ καλό. αν μου επιτρέπεις μια παρατήρηση: μην το κάνεις αυτό το σκέρτσο "άλλα τα θυμάμαι πολύ καλά κι άλλα όχι" δεν έχει κανένα απολύτως νόημα να πεις ότι δεν θυμάσαι από που ερχόσασταν, εκτός αν αυτό έχει σχέση με την πλοκή. δεν χρειάζεται εξιστορώντας μια ανάμνηση να πεις ότι κάτι από αυτή δεν το θυμάσαι.
Αμφίς
ευχαριστώ για την παρατήρηση και το σχόλιο Αμφίς. υπήρχε πάντως πρόθεση στην αναφορά αυτή, το ότι δεν φάνηκε σημαίνει ότι πρέπει να εντητάρω να εντητάρω να εντητάρω! θέγκ γιου
Post a Comment