Ψωμί του τοστ και έρωτας

...Συνερχόμασταν βέβαια γρήγορα. Χωρίς ποτά, χωρίς συζητήσεις ξεσπασματικές με φίλους, χωρίς ημερολογιακές καταχωρίσεις αυτο-παρηγοριάς, χωρίς μεταμεσονύκτια τηλεφωνήματα σε κολλητούς. Το ξεχνούσαμε το τραύμα. Μέχρι που μία μέρα η γενιά μου συνειδητοποίησε… ότι οι φέτες - κόρα είχαν καιρό τώρα εξαφανιστεί από την ζωή μας. Το πακέτο του ψωμιού είχε αλλάξει, περιείχε μόνο πολύτιμη, αφράτη, φιλική ψίχα. Και η απολαυστική διαδικασία του τοστ έπαψε να έχει κίνδυνο, αγωνία, πόνο και ματαίωση. Ήμασταν πια ελεύθεροι, και, το κυριώτερο, το γνωρίζαμε πως ήμασταν... 

 (έγραψα ένα νέο κείμενο για το φιλόξενο toportal. εδώ όλο το παραλήρημα...)