Saturday, December 27, 2014

Κόκκινες μπάλες, κίτρινα σφηνάκια

ένα μικρό χριστουγεννιάτικο short story, για το A place for the Arts:

Είναι τόσο ευτυχισμένη! Όλα είναι άψογα. Άψογα! Η μουσική αρέσει στους καλεσμένους της, ο χώρος που άδειασε στο σαλόνι μεταφέροντας τον καναπέ, είναι συνέχεια γεμάτος από φίλους της που χορεύουν. Πόσο θλιβερά είναι τα πάρτυ που δεν χορεύει κανείς, σκέφτεται. Τα μεζεδάκια, τα γλυκάκια, τα σφηνάκια, όλα αρέσουν. Βλέπει τους δίσκους και τις πιατέλες να γεμίζουν και να ξαναγεμίζουν και τα μπουκάλια να αδειάζουν, χαρούμενη. Αλλά και με αγωνία. Μήπως ξεμείνει; Πόσα χρήματα έχει ξοδέψει για αυτό το πάρτυ! Το δέντρο μόνο στοίχισε όσο ένα ενοίκιο. Αλλά ήθελε να είναι όλα άψογα. Όχι, όχι, δεν υπάρχει αμφιβολία… αξίζουν τα έξοδα, η κούραση. Κάτι θα βγει από αυτό, είναι σίγουρη.
 
Σίγουρη. Τέσσερις μήνες πριν, την πρώτη μέρα μετά τις καλοκαιρινές διακοπές, χωρίς προειδοποίηση, χωρίς ένδειξη, απολύθηκε. Από τον ίδιο άνθρωπο που την προσέλαβε, που την προστάτευε στο γραφείο, που της ανέβασε, συμβολικά, λίγο πριν το καλοκαίρι, το μισθό μερικές δεκάδες ευρώ. Δεν του κρατά κακία. Δεν θυμάται σχεδόν τίποτε συγκεκριμένο από εκείνο το εφιαλτικό μισάωρο στο γραφείο του, ο πανικός, η πίκρα, τα σκέπασαν όλα, αλλά έχει την αίσθηση πως ήταν και αυτός πολύ στεναχωρημένος. Της εξήγησε γιατί έπρεπε να απολυθεί, περικοπές, ήταν εξαιρετική συνεργάτης, τον είχε βγάλει ασπροπρόσωπο, αλλά η επιχείρηση είχε προβλήματα, πελάτες χάθηκαν, η θέση της θα καταργηθεί, τα καθήκοντά της θα μοιραστούν. Πόσες φορές δεν τα είχε ξανακούσει όλα αυτά. Αλλά μέχρι εκείνη την μέρα, που επέστρεψε μαυρισμένη από τις διακοπές της, δεν την αφορούσαν.

Τώρα γελά δυνατά στην αγκαλιά εκείνου που την απέλυσε. Της λέει πόσο όμορφο είναι το Χριστουγεννιάτικο δέντρο της. Είναι ευτυχισμένη. Είχε την υποψία πως εκείνος δεν θα εμφανιζόταν. Τώρα που ήρθε, βλέπουν όλοι, παλιοί συνάδελφοι που εξαφανίστηκαν, άνθρωποι του σιναφιού, πιθανοί εργοδότες ότι… ότι δεν την απέρριψαν, ότι είναι ακόμα μια από αυτούς, ότι ο πρώην διευθυντής έρχεται στο σπίτι της, ότι είναι ακόμα στο παιγνίδι.

...εδώ η συνέχεια

3 comments:

Anonymous said...

Σε διαβάζω..από το 2006; Δεν είμαι και σίγουρος αλλά κάπου τόσο θα είναι. Έχω περάσει όμορφες στιγμές με το μπλόγκ σου. Έχουμε και πολλά κοινά. Κάποια στιγμή με βοήθησες και σε βοήθησα. Αποφάσισα να έρθω Αθήνα και μέσα σε όλα αυτά που είχα να κάνω είπαμε να πιούμε και ένα καφέ να γνωριστούμε.Όταν ήρθα εξαφανίστηκες και δεν απαντούσες στα μηνύματα μου. Δεν επέμεινα για να μην γίνω ενοχλητικός. Ο χρόνος πέρασε και με ξέχασες. Πικράθηκα..και είπα ας είναι. Σε διέγραψα λοιπών από το fb για να μείνει η εδώ ανάγνωση ανεπηρέαστη. Να κρατήσω λίγη από την μαγεία του τότε.
Καλές γιορτές
Slourp!!!

Provato said...

δεν έπρεπε να πικραθείς. ίσως απλώς ήταν κακιά στιγμή για μένα. γενικά δεν συνηθίζω να αγνοώ τους ανθρώπους. ομολογώ πως μου κάνει εντύπωση. Σίγουρα έστειλες σε μένα; τι να πω... χρόνια πολλά :)

Provato said...

σε κάθε περίπτωση ΜΠΡΑΒΟ που το έβγαλες από μέσα σου χεχε