Στον τοίχο του γαλάζιου σπιτιού στην Αχαρνών

Πριν από μερικές μέρες βρέθηκα στην περιοχή του Αγίου Παντελεήμονα για κάποια δουλειά. Ήταν 12 η ώρα το μεσημέρι, ψιλόβρεχε, έκανε και λίγο κρύο και απολάμβανα την βόλτα από την Πλατεία Βικτωρίας μέχρι τον προορισμό μου.

Κάποτε, στις εποχές που ακόμα δεν υποψιαζόμασταν ότι αυτό που απολαμβάναμε δε μας ανήκε και που ήμασταν σίγουροι ότι τα πράγματα μόνο προς το καλύτερο θα πάνε, μου ήταν δύσκολο να κυκλοφορώ σε τέτοιες περιοχές, τις υποβαθμισμένες. Δεν ξέρω τι συνδέσεις είχα κάνει στο μυαλό μου, αλλά αισθανόμουν ότι το περιβάλλον με τις αφρόντιστες πολυκατοικίες, τους στενούς δρόμους, την έλλειψη φωτός, τα μικρά μίζερα μαγαζιά κάπως σαν να με... μόλυνε. Ήταν ναρκισσισμός τύπου "τι δουλειά έχω εγώ εδώ; εγώ είμαι για τις περιοχές με φως, ήλιο, μεγάλα πεζοδρόμια, ευγενικούς ανθρώπους στν δρόμο, βιβλιοπωλεία, εστιατόρια και bar για τα οποία γράφουν στα περιοδικά!"; Πιθανώς. Δεν με πειράζει και να μην το ψάξω. Είμαι πάντως ικανοποιημένος που διαπίστωσα ότι την ξεπέρασα αυτή η φάση, δεν με στενοχωρεί πια η βόλτα στον Άγιο Παντελεήμονα, στην Κυψέλη, στα Κάτω Πατήσια.

Ο ευδιάθετος άνθρωπος είναι και παρατηρητικός. Και βρίσκει περισσότερες αιτίες να είναι ευδιάθετος. Είδα, και χαμογέλασα, έναν μαύρο μπαμπά να κρατά με τρόπο μία σακούλα με ψώνια, ώστε το κοριτσάκι που ήταν μαζί του, το πολύ 5 χρονών, μάλλον κόρη του, να μην καταλάβει ότι εκείνος ήταν που κρατούσε στην πραγματικότητα την βαριά σακούλα. Η μικρή την κρατούσε, πολύ ευχαριστημένη με την ευθύνη που της είχε ανατεθεί, αλλά δύσκολα θα την έφερνε βόλτα, αν το χέρι του μπαμπά της στρατηγικά τοποθετημένο δεν έκανε, κρυφά και τρυφερά, όλη την δουλειά.

Είδα ακόμα πώς μου χαμογέλασε ένας νεαρός ξένος όταν του έκανα χώρο να περάσει πρώτος ανάμεσα από δύο αυτοκίνητα και με τι κέφι μου είπε ένα σπαστό ευχαριστώ - εκπλήσσει η ευγένεια, ακόμα και η πιο ασήμαντη.

Λίγο πριν φτάσω στην δουλειά μου έχω μπει σε ένα στενό δρομάκι και κοιτάζω στο απέναντι πεζοδρόμιο, εντελώς μηχανικά. Βλέπω μία δίπατη μονοκατοικία. Δεν είναι νεοκλασικό, πρέπει να χτίστηκε τα τέλη της δεκαετίας του 60, αρχές 70, έχει ανέμπνευστη αρχιτεκτονική της εποχής, πρόκειται για ένα κουτί με κολώνες και μία μικρή βεράντα μπροστά, τίποτε ιδιαίτερο. Αυτό που με εντυπωσιάζει είναι το χρώμα του, ένα γαλάζιο μωρουδιακού δωματίου που δεν το βλέπεις συχνά σε σπίτια, παραείναι ελαφρύ. Ακόμα, παρατηρώ και τα ερμητικά κλεισμένα πατζούρια, σκονισμένα πολύ, τα κάγκελα της μικρής βεράντας του ισογείου που έχουν σημάδια σκουριάς, και τα πολλά γράμματα και διαφημιστικά που είναι ριγμένα μπροστά από την εξώπορτα. Περισσότερα ακόμα διακρίνονται σπρωγμένα, καιρό πριν, κάτω απο την πόρτα.

Ένα κλειστό γαλάζιο σπίτι. Με συγκινεί η αντίθεση. Φαντάζεσαι ότι κάποιος που βάφει το σπίτι του γαλάζιο είναι χαρούμενος άνθρωπος, χαίρεται την ζωή, προσπαθεί να βρει την ομορφιά - και σε πολύ πρακτικό επίπεδο, αγαπά το μέρος που ζει και το φροντίζει. Τι, λοιπόν, μπορεί να τον έκανε να κλείσει το σπίτι του και να φύγει άρον άρον, χωρίς να ειδοποιήσει καν το ταχυδρομείο για την νέα του διεύθυνση; Τι συνέβη; Και τότε, στον τοίχο γύρω από την πόρτα, βλέπω τα γραμμένα. Με μαύρο χοντρό μαρκαδόρο. Φράσεις. Που υπάρχουν σχεδόν σε όλη την πρόσοψη του σπιτιού, και στον τοίχο κάτω από την βεράντα.

******

Στα τέλη του 2000, αρχές του 2001, 4 χρόνια πριν τους Ολυμπιακούς, βρισκόμασταν ήδη στο μάτι του κυκλώνα της "κρίσης προτεραιοτήτων" που τελικά μας έφερε και την οικονομική κρίση. Δεν το ξέραμε τότε ότι κάτι δεν πάει καλά και δεν το φανταζόμασταν κιόλας. Εκείνο ακριβώς το διάστημα είχαν βγει δύο από τους πιο εμπορικούς δίσκους στην ιστορία της ελληνικής μουσικής. Και οι δύο μαζί πρέπει να πούλησαν γύρω στο ένα εκατομμύριο αντίτυπα... ήταν η Κραυγή της Άννας Βίσση και το Γεια της Δέσποινας Βανδή.

Ακριβώς την ίδια περίοδο, Με διαφορά μερικών εβδομάδων, μέσα στο κλίμα της "Κραυγής" και του "Ανάβεις Φωτιές" και του "Δέστε μου τα Μάτια" ο Γιάννης Κότσιρας έβγαλε έναν δίσκο που ήταν "καταδικασμένος" να "αποτύχει". "Είναι δική μας η ζωή μας" λεγόταν. Τον είχα αγαπήσει αυτόν τον δίσκο, πολύ. Όχι μόνο γιατί ένας από τους συντελεστές του είναι οικογένεια σχεδόν, άρα του έδωσα χρόνο και τον ανακάλυψα, αλλά κυρίως διότι έχει μία προσέγγιση στην ζωή αληθινή, τρυφερή, που δεν απωθεί και δεν κρύβει τις σκοτεινές πλευρές της αλλά τις αναγνωρίζει και, κατά κάποιον τρόπο τις "γιορτάζει". Πως θα αγαπήσεις αν δεν πονέσεις; Πως να μην πονέσεις αφού αγάπησες; Φευ, αυτή η νοοτροπία δεν είχε ελπίδες να σταθεί απέναντι στην ευθυμία και την εκτόνωση της εποχής - που εκφραζόταν με κραυγές και γειά.

Ο δίσκος, μετά τις απίστευτες πωλήσεις του "τσιγάρου" θεωρήθηκε αποτυχία - δεν παιζόταν καθόλου στα ραδιόφωνα, δεν πούλησε ιδιαίτερα. Ωστόσο έβγαλε μερικές "μικροεπιτυχίες", με τα σημερινά δεδομένα είναι θρίαμβος - και κυρίως, όσοι άνθρωποι τότε είχαν το κριτήριο να τον ανακάλυψαν ακόμα τον ακούν και τον απολαμβάνουν.

Ένα από τα ωραιότερα τραγούδια του άλμπουμ ήταν και αυτό:

Ένας Έρωτας Φτηνός. Σκληρό τραγούδι χωρισμού, εκδίκησης και θυμού, σχεδόν μίσους. Του μίσους που παίρνει τον χώρο της μεγάλης αγάπης. Του μίσους που έρχεται μετά από μία ξαφνική, άδικη εγκατάλειψη.

*****

"γεια σου ρε Πέτρο - θα μου λείψεις"

"δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ. Η παρέα σου"

"γιατί ρε φίλε; γιατί δεν κρατήθηκες;"

τέτοιου είδους ήταν τα γραμμένα στον τοίχο του γαλάζιου σπιτιού στην Αχαρνών. Αφιερώσεις φίλων και αγαπημένων σε ένα Πέτρο που χάθηκε. Μηνύματα για τον ταξιδιώτη. Πολλά από αυτά ανορθόγραφα, κακογραμμένα... όλα ξεχειλίζαν αγάπη. 2008. Τότε έφυγε ο Πέτρος - και ήταν νέος. "σε 24 χρόνια έζησες όσα έζησαν άλλοι σε 74" είχε γράψει μία κοπέλα. Μαρία, αν δεν κάνω λάθος.

Το πιο μεγάλο από όλα τα μηνύματα το είδα με την άκρη του ματιού μου στον τοίχο δίπλα στην εξώπορτα του σπιτιού του Πέτρου. "Να κάποια που αγάπησε πολύ, που είχε πολλά ακόμα να πει" σκέφτηκα και πλησίασα για να διαβάσω με την αρρωστημένη περιέργεια που με πιάνει στα μεγάλα δράματα της ζωής. Όταν διάβασα τους δύο πρώτους στίχους και αναγνώρισα το τραγούδι έκανα ένα βήμα πίσω από την έκπληξη. Νομίζω μου ξέφυγε ένας αναστεναγμός. Ήταν οι στίχοι από το Ένας Έρωτας Φτηνός. Σκέφτηκα πώς θα συγκινηθεί ο Άρης όταν του το δείξω, είπα μία γρήγορη προσευχή για τον Πέτρο και τους Πέτρους των ζωών μας και πριν συνεχίσω το δρόμο μου έβγαλα φωτογραφία με το κινητό:

Οι 10 πιο καγκούρηκες διαφημίσεις του φετεινού Σούπερ Τάπερ

Audi, παίζει έξυπνα με την μανία για βρυκόλακες σε ταινίες, βιβλία, παντού:

TaxAct, ίουκ:

Toyota, έχει και gay χιούμορ, γιατί όχι:

Kia - καλά ξεκινά και μετά επειδή δεν πρέπει να αποξενώσει την Οκλαχωμιότισσα γίνεται λίγο νιανιά:

Pepsi - δεν είναι τόσο καγκούρικη όσο ΤΡΑΓΙΚΑ αδιάφορη. Το πιο ενδιαφέρον πράγμα σε αυτήν είναι τα τακούνια του Elton... (θέμου πες ότι δεν έγραψα μόλις την φράση αυτή):

Doritos. αυτή, των Doritos είπε ο κόσμος στην Αμερική ότι του άρεσε περισσότερο από όλες τις άλλες που είδε κατά τον αγώνα. Γκο φίγκιαρ. Αν έχεις γατί, μην δεις:

Suzuki - καγκούρικη αλλά με ωραία φάτσα ο Λάπωνας, όχι;:

M&M's - αν αναρωτιέσαι για το αν τα M&M έχουν τσουτσούνι, ήρθε η ώρα να λυθεί η απορία σου:

Chevy (κινείται στα όρια του κάγκουρα και του ωραίου χιουμορίστα, μία χαρά):


και δύο διαφημίσεις με ελληνικό ενδιαφέρον, O ομορφάντρας έφτασε και στην Αμερική:

Το ομορφογιαούρτι έφτασε και στην Αμερική:
(αυτή, αν και δεν είναι τίποτε σπουδαίο σαν σενάριο, έγραψε πολύ...)

και η πιο αγαπημένη μου από όλες τις φετεινές διαφημίσεις - γέλαγα τόσο πολύ που μου τηλεφώνησαν κάτι κουλτουριάρηδες πρώην Πασόκοι πρώην πρώην Νεοδημοκράτες από τον 7ο (μένω στον 2ο) ότι δεν είναι δυνατόν να καταστρέφεται η χώρα και εγώ να γελάω έτσι, και τι προδότης είμαι εγώ, ξεπουλιόμαστε στην Μέρκελ και εγώ γελάω, και επιτέλους, ανεργία 22 τοις εκατό, κρίση, σαπίλα του πολιτικού συστήματος, και να πεις ότι δεν έχεις διαβάσει στην ζωή σου, και πόση πια αναλγησία, αλλά εγώ απλά πέθανα στα γέλια με το casting τις φάτσες των γονιών τα ουρλιαχτά πέθανα σου λέω:

Τα πήρε η Microsoft και βρίζει την Google

Η Νίτσα και η Πιπίτσα (Microsoft και Google) έχουν βγει στα μπαλκόνια και βρίζονται.

Την αρχή την έκανε η Νίτσα που έβγαλε αυτήν την διαφήμιση σε όλες τις μεγάλης κυκλοφορίας καθημερινές εφημερίδες στην Αμερική, για να κατηγορήσει την Πιπίτσα η οποία αλλάζει την πολιτική απορρήτου της. Κάνε κλικ να δεις τι της σούρνει

δεν έχει και άδικο η Νίτσα, εδώ που τα λέμε, αλλά από την άλλη δεν την λες και πιο κατάλληλη να κατηγορήσει την Πιπίτσα για "πονηρές τακτικές". Αναμένουμε την επίσημη απάντηση της υβρισθήσης - υποθέτω θα είναι mighty! λασπομαχία με μπικίνι μου μυρίζει, ήδη.

Τέλος πάντων, ας τα βρούνε μεταξύ τους, τα βλέπουμε εμείς όλα αυτά και θυμόμαστε ότι στην πραγματικότητα καμία άπό τις δωρεάν υπηρεσίες δεν είναι δωρεάν. Από παλιά αυτό, πολύ παλιά...

Η τηλεόραση, το ραδιόφωνο, που υποτίθεται ότι δεν τα πληρώνουμε στην πραγματικότητα μας "αποσπούν" την προσοχή και την πουλάνε, με κέρδος φυσικά, σε όποιον θέλει να την αγοράσει. Δηλαδή τους χαρίζουμε κάτι που το εμπορεύονται για να κερδίσουν. Καλό είναι να το θυμόμαστε αυτό, ότι δηλαδή όταν βλέπουμε ή ακούμε μία εκπομπή ή διαβάζουμε ένα δωρεάν έντυπο, η επιλογή μας έχει μεγάλο ειδικό βαρός! (Homework: να το σκεφτείς αυτό, έχει ΠΟΛΥ ψωμί...)

Στην εποχή μας, με τα δωρεάν gmail, facebook, twitter και δεν συμμαζεύεται, το συστηματάκι γίνεται από πολλές μπάντες και είναι πιο επιτηδευμένο αλλά και απροκάλυπτο (χμ, τι λες πρόβατο πως είναι δυνατόν κάτι να είναι και απροκάλυπτο αλλά και επιτηδευμένο... εμ αυτά είναι τα παράδοξα/ωραία της εποχής μας!).

Γι' αυτό Νίτσα και Πιπίτσα αφήστε τους καυγάδες για το ποιας η μπουγάδα είναι πιο αδιάκριτη. Άντε γιατί θα φωνάξω την Κίτσα (facebook) και θα σου πω εγώ μετά ΠΟΙΑ από τις 3 είναι πραγματικά σατανικιά και ραδιούργα και βγάζει λεφτά στην πλάτη του χρήστη. Που επειδή είναι και πιο μικρή και καπάτσα μας κάνει την καλή και δεν έχουμε πάρει πρέφα το πόσο μας χειραγωγεί.

Επίσης, μην ξεχνάτε, όλες σας, ότι το μόνο που χρειάζεται για να σας κοπούν τα ήπατα είναι να κοπεί το ρεύμα. ένα διακοπτάκι και... the end

Artists news

το καινούργιο cd των Pet Shop Boys, Format:

Με τα b-sides και bonus tracks που έβγαλαν μέχρι το 2009. Μερικά από αυτά είναι υπέροχα, καλλίτερα και από τα "κανονικά τραγούδια". όπως το πρώτο τραγούδι του δεύτερου cd, το Always, ήταν b-side στο High and Dry και πολύ καλλίτερό του:


με την ευκαιρία, διαβάσατε το Χριστουγεννιάτικο διήγημα της εφημερίδας Metropolis; :-)

Νύχτες τρόμου

Ζούσα σε ένα σπίτι δίπατο, αν και μικρό. Στην Γλυφάδα ήταν, η οποία βρισκόταν κάτω από την Αμερικάνικη επιρροή. Λόγω της βάσης του Ελληνικού που τότε βρισκόταν στην τελευταία φάση της στην χώρα, στην περιοχή έβλεπες διάφορες καινοτομίες που δεν ήταν συχνές στην υπόλοιπη Αθήνα. Μία από αυτές ήταν και τα σπίτια "μαιζονέτες", τα διόροφα δηλαδή, όμως κατά τα άλλα τυπικά Ελληνικά, διαμερίσματα. Όχι, στην περίπτωσή μας το δίπατο δεν σήμαινε ευρύχωρο.

Η σκάλα που ένωνε τα δύο πατώματα (το ισόγειο και το πρώτο) ήταν από πολύ χοντρά ξύλινα σκαλοπάτια, χρώματος μελί. Πρέπει να ήταν καμιά δωδεκαριά με δεκαπέντε και όσο προσεκτικά και να τα ανεβοκατέβαινες έκαναν πολύ θόρυβο: έτριζαν, έσκουζαν, κοπανιόντουσαν.

Oι πιο εφιαλτικές στιγμές της παιδικής μου ηλικίας ήταν να είμαι μόνος στο σπίτι, ξαπλωμένος στο κρεβάτι του δωματίου που μοιραζόμουν με την αδελφή μου (η οποία έλειπε έως αργά το βράδυ από το σπίτι, είχε αρχίσει να κάνει τις αλητείες και τις βόλτες της εφηβείας της) παγωμένος, αφανισμένος σχεδόν από την φρίκη.

Γιατί ήμουν απολύτως σίγουρος ότι όσο εγώ ήμουν φρικιασμένος και ανίκανος να κουνηθώ ή έστω να σκεφτώ, το πιο επικίνδυνο πλάσμα στον κόσμο ανέβαινε τα χοντρά, σαματαδόρικα ξύλινα σκαλοπάτια για να έρθει να... μου πιει το αίμα. Και αν δεν ακουγόταν ο θόρυβος από τα βαριά, αφανιστικά βήματα του, ήταν διότι το πλάσμα αυτό είχε όχι μόνο την ικανότητα να περπατά χωρίς θόρυβο, αλλά να σκαρφαλώνει σε τοίχους, να περνά μέσα από χαραμάδες παραθύρων και γρίλιες παντζουριών και να βρίσκεται από το ένα σημείο στο άλλο, εκατοντάδες μέτρα μακρυά, σε χρόνο όσο χρειαζόμασταν οι απλοί και θνητοί για να ανοιγοκλείσουμε τα βλέφαρά μας.

Ποιος έφταιγε για όλα αυτά; Αυτός εδώ ο κύριος:

o Bram Stoker, συγγραφέας του ανεπανάληπτης ισχύος βιβλίου που μόλις είχα διαβάσει του Δράκουλα. Έχει χαρακτηριστεί το πιο διάσημο βιβλίο τρόμου όλων των εποχών, το πιο πολυδιαβασμένο. Η επίδρασή του πάνω μου ήταν καταλυτική... τι εφιάλτες μου λες... εδώ σου λέω είχα την απόλυτη βεβαιότητα στο ξύπνιο μου ότι ο Βλαντ, ο αιμοσταγής ήρωάς του, ήταν στο δίπλα δωμάτιο, στο από πάνω ή στο από κάτω κρεβάτι, ανάλογα με το σε ποιο από τα δύο της κουκέτας ήμουν ξαπλωμένος την ώρα της κρίσης ή ότι ξεκουραζόταν σαδιστικά στον κάτω όροφο πριν αρχίσει να ανεβαίνει, αργά, αθόρυβα, βασανιστικά, τα ξύλινα σκαλοπάτια για να έλθει να με αποτελειώσει.

Ναι, το βιβλίο με είχε τρομάξει τόσο πολύ όσο το είχα απολαύσει. Πιθανώς, θα έλεγε μία καλή ψυχοθεραπεύτρια που έχω υπόψη μου, το απόλαυσα τόσο πολύ ΑΚΡΙΒΩΣ επειδή με είχε τρομάξει. Πάντως, πέρασα ένα υπολογίσιμο διάστημα της πρώτης εφηβeίας μου υπό καθεστώς μεγάλης φρίκης. Όταν έπεφτε το βράδυ ο τρόμος άρχιζε να με περιτριγυρίζει... και όταν έφταναν τα μεσάνυχτα η κυριαρχία του πάνω μου ήταν απόλυτη.

Τώρα για να πω και την ασπρόμαυρη και βουβή μου αλήθεια, ένας ακόμα λόγος είχε συντελέσει στην άνευ όρων και εκλογίκευσης παράδοσή μου στον τρόμο. Αυτός:

Κάποιο βράδυ, το ίδιο εκείνο διάστημα που είχα διαβάσει και το βιβλίο, είχα δει στην Κινηματογραφική Λέσχη της ΕΡΤ (πως άραγε λεγόταν τότε; ΕΡΤ; ΕΡΤ1; ...ομολογώ δεν θυμάμαι) τον Νοσφεράτου του Φρίντριχ Μουρνάου, με εισαγωγή Μπακογιανόπουλου φυσικά. Η ταινία ήταν η πρώτη και μακράν, μέχρι και σήμερα, καλλίτερη (με την κακή έννοια - το οξύμωρο των ταινιών τρόμου) μεταφορά στην οθόνη του βιβλίου και απλώς σου παγώνει το αίμα. Κύλησε ο τέντζερης δηλαδή και βρήκε το καπάκι - ένα σούπερ τρομακτικό βιβλίο κάνει ζευγάρι με μία εξαιρετικά φρικιαστική ταινία και χορεύουν στις αίθουσες του μυαλού ενός μοναχικού, ενοχικού, ομοφυλόφιλου παιδιού. Αν μπορείς να σκεφτείς καλλίτερη συνταγή για δράμα, θα σου βγάλω το καπέλο.

Την ξεπέρασα την φρίκη, με την βοήθεια της αδελφής μου. Της μίλησα για την βάσανό μου και με μια καλή εκλογικευτική συζήτηση μου έδωσε διέξοδο και τελικά ανακούφιση. Το βιβλίο του Stoker ξαναέπαιξε το ρόλο του στην προσωπική μου ιστορία. Ήταν το πρώτο βιβλίο που διάβασα στα Αγγλικά, την χρονιά πριν πάρω το Άριστα στο First Certificate. Ήταν το βιβλίο που χάριζα για πολλά χρόνια σε ανθρώπους που συμπαθούσα πραγματικά (άντε καλά, που γούσταρα κιόλας). Επίσης, καθοδήγησε και το πως πέρασα τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο ενός επαγγελματικού ταξιδιού στην Ρουμανία, τώρα πριν από μερικά χρόνια (μην ρωτάς....). Αλλά τίποτε δεν ξεπερνά τις ένταση όλων αυτών των τρομακτικών εβδομάδων που μου χάρισε στα 13-14 μου. Ακόμα και τώρα, γράφω για αυτό και μπαίνω αντανακλαστικά σε κατάσταση συναγερμού (άραγε κρύβεται ο Βλαντ στο μέσα δωμάτιο; έχω να μπω σε αυτό από χθες...).

Δεν μπορούσα να μην θυμηθώ ότι φέτος είναι 100 χρόνια από τον θάνατο του Bram. Πέθανε (παντρεμένος με την πρώτη γυναίκα του Oscar Wilde - άλλη ιστορία κρυμμένη εκεί) τον Απρίλιο του 1912.

Οι ανάξιες κουβέντες να μη μολύνουν το θλιμμένο μας πνεύμα

Στενοχωρήθηκα με τη στάση του μεγάλου Θεσσαλονικιού ποιητή μας.

Στενοχωρήθηκα, διότι η ζωή και ο κόσμος δεν είναι μόνο κυνισμός, υστεροβουλία και υποκρισία.

Διότι η αναγνώριση, η τιμή και το μπράβο από τον συνάνθρωπο είναι γλυκά παράσημα και κοσμήματα για κάθε δημιουργό.

Διότι ειδικά αυτές τις εποχές, που ο φασισμός της ρηχής υπερπληροφόρησης έχει κάψει τα χωράφια με τα σπαρτά, μας χρειάζονται αναπαραστάσεις της Τέχνης που να μας θυμίζουν ότι είναι βιωματικό κομμάτι της "κανονικής" ζωής

Διότι η επιβράβευση δεν είναι μόνο ξεπούλημα. Η αναγνώριση δεν είναι μόνο συμμετοχή σε κλίκες. Το μπράβο δεν λέγεται μόνο με κίνητρο ένα κρυμμένο συμφέρον.

Διότι στο κάτω κάτω ασχολούμαστε με την Τέχνη για να γίνουμε πιο ευγενικοί, πιο μεγαλόψυχοι, για να έλθουμε πιο κοντά στον Θεό. Φτάνει πια με τους οργισμένους. Δεν χρειαζόμαστε άλλους. Έχουμε πολλούς. Τρυφερούς χρειαζόμαστε, γλυκείς και τρυφερούς.

Διότι, όπως και να το κάνουμε, η ποίηση δεν γράφεται με το σπαθί. Με την απαλότητα του δαχτύλου πάνω στην άμμο γράφεται.

Διότι ναι, οι ποιητές βασανίζονται ψάχνοντας την τέλεια λέξη, αλλά αυτή η βάσανος είναι για να σπάει τείχη, όχι για να υψώνει

Διότι ακόμα και ένα βλέμμα των χειροκροτητών να είναι αληθινό, ένα μπράβο να είναι αυθεντικό, εκείνη την στιγμή ανάμεσα στον ποιητή και εκείνον που γενναιόδωρα θαυμάζει δημιουργείται μία γλυκιά συνωμοσία - που εκμηδενίζει κάθε υποκρισία γύρω, όσο μεγάλη και να είναι.

Διότι έχουμε πολύ λίγες τρυφερές στιγμές στην πραγματικότητά μας ώστε να πετάμε έτσι την ευκαιρία να δημιουργήσουμε ακόμα μία γλυκιά συνομωσία της ποίησης

Διότι αν είσαι αποδεδειγμένα τόσο μάγκας ώστε να είσαι άξιος ποιητής, μπορείς να είσαι και τόσο μάγκας ώστε να συνεχίσεις και μετά την βράβευσή σου να προστατεύεις την ακεραιότητά σου

Διότι ο ποιητής το ξεπούλημα πρέπει να το προσέχει, σύμφωνοι... αλλά αυτό που πρέπει να φοβάται περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι η έπαρση.

Διότι, τέλος, "θαυμάζω" θα πει αναγνωρίζω το Θαύμα... και η αναγνώριση του θαύματος της ποίησης δεν πρέπει να αναστέλλεται από κανέναν, ούτε καν από τους ίδιους τους ποιητές.

και να ένα σχετικό ποίημα της Αχμάτοβα, γραμμένο σε μία από τις πιο σκοτεινές ώρες της Ρωσίας, όταν της έλεγαν να εγκαταλείψει την χώρα και εκείνη αρνιόταν.

Мне голос был... - Άκουσα φωνή...

Мне голос был. Он звал утешно. - Άκουσα φωνή. Μου υποσχέθηκε λησμονιά
Он говорил: "Иди сюда, - Είπε: "έλα...
Оставь свой край глухой и грешный. - παράτα την αμαρτωλή και θλιβερή χώρα σου...
Оставь Россию навсегда. - παράτα τη Ρωσία για πάντα.
Я кровь от рук твоих отмою, - θα ξεπλύνω το αίμα από τα χέρια σου
Из сердца выну черный стыд, - θα διώξω τη μαύρη ντροπή από την καρδιά σου
Я новым именем покрою - και νέο όνομα θα χαρίσω
Боль поражений и обид". - στον πόνο της αποτυχίας και της ήττας".
Но равнодушно и спокойно - Ήρεμα, γαλήνια
Руками я замкнула слух, - έκλεισα τα αυτιά μου με τα χέρια
Чтоб этой речью недостойной - ώστε αυτές οι ανάξιες κουβέντες
Не осквернился скорбный слух.- να μην μολύνουν το θλιμμένο μου πνεύμα

We take care of our own

επιστρέφει... ο Bruce επιστρέφει

[δεν ξεχνάμε να φροντίζουμε τον εαυτό μας, ναι; :-)]

κάνω αυτό που μπορώ

μερικές φορές το να καταφέρεις απλώς να βάλεις το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, απλά αυτό, αυτό μόνο, μόνο αυτό το ένα βήμα... είναι ακόμα πιο σημαντικό και από το να είχες δημιουργήσει το μεγαλύτερο πράγμα στον κόσμο.

αυτό κάνω με αυτό το ποστ. βάζω το ένα πόδι μπροστά από το άλλο.

δύσκολα, λίγα, φτωχά. αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε περισσότερο.

και ίσως και να μην πειράζει...

πραγματική Δημοκρατία

Ο ψυχαναλυτής σου θα σου έλεγε ότι ένας από τους βασικούς λόγος που οι κοινοί θνητοί παθαίνουμε εμμονή με τον θάνατό κάποιου mega χαρισματικού/πλούσιου/ταλαντούχου/διάσημου, είναι διότι "χαιρόμαστε" που επιβεβαιώνεται ακόμα μία φορά ότι, ναι, ακόμα και οι mega ταλαντούχοι/επιτυχημένοι/πλούσιοι δεν μπορούν να αποφύγουν αυτό που μας τρομάζει και εμάς. Τον θάνατο.

Όσο και αν προσπάθησαν και σε κάποιο βαθμό το πέτυχαν με την χαρισματικότητά τους να γίνουν "αθάνατοι", σε ένα πράγμα η μοίρα τους δεν ξεχωρίζει από την δική μας. Τον περιορισμό του σώματος, που είναι η μεγάλη πραγματική Δημοκρατία.

Παρηγορεί αυτή η σκέψη, φέρνει τα πράγματα στα ίσα τους, αποκαθιστά τις αδικίες και τις ανισότητες, γλυκαίνει τα "γιατί αυτός και όχι εγώ;", τα "την έχεις δει το πρωί όταν ξυπνάει, άβαφη, πως είναι;", τα "μωρ' ας ήμουν εγώ στην Αμερική και θα σου έλεγα που θα ήμουν τώρα" (sic, και μάλιστα τέλειο).

Φυσικά, αυτή η συνειδητοποίηση συμβαίνει στα πολύ βαθιά του ψυχικού μας κόσμου, όπου οι περισσότεροι από εμάς δεν φτάνουμε - ή δεν θέλουμε να φθάσουμε! Και δικαιολογημένα. Τι, είναι δυνατόν να ομολογήσεις στον εαυτό σου ότι, έστω και σε ένα αρχετυπικό επίπεδο, ζωώδες, ερπετικό, "παρηγοριέσαι" που αυτοί που τα έχουν όλα δεν έχουν τίποτε μπροστά στον θάνατο και την αρρώστια;

Ούτε είναι πως η αυτή "απάνθρωπη παρηγοριά" αναιρεί την λύπη που νιώθουμε ταυτόχρονα για τον χαμένο, ειδικά αν τον εκτιμούσαμε, αν πέθανε σχετικά μικρός, αν περιμέναμε και άλλα από αυτόν.

τι τα θες. άβυσσος αμφιθυμίας η ψυχή του ανθρώπου. το ίδιο πράγμα μπορεί να μας λυπεί και να μας παρηγορεί ταυτόχρονα. Αλλά ό,τι αισθανόμαστε, ρηχό ή βαθύ, ένοχο ή ευεργετικό, σκοτεινό ή φωτισμένο, δικό μας είναι. Καλό είναι να μην το αρνιόμαστε. Αν όχι για κανέναν άλλο λόγο, για να μπορέσουμε να το ελέγξουμε, να καταφέρουμε να το αφήσουμε, ορισμένο και ελεγχόμενο, στο επίπεδο μόνο του νιωσίματος. να μην το κάνουμε πράξη. Να μην γίνει πράξη.

Από την Αυστραλία και από την Νορβηγία

να μία υπέροχη διαφήμιση, με εξαιρετική παραγωγή και πολύ ωραία ιδέα! Στηρίζεται σε πολύ σωστό και σπουδαίο insight, που νομίζω ότι όσο περνά ο καιρός θα αφορά όλο και περισσότερους (και θα γίνεται πιο επίκαιρο από ποτέ, ίουκ θέμου πως μισώ αυτή την φράση) - έχει όμως ένα μεγάλο πρόβλημα. Το προϊόν που διαφημίζει...

Μα τι σχέση έχουν τα πριόνια με την ανάγκη για πιο "αυθεντικές" εμπειρίες ζωής; Ναι σαφώς, με έναν ωραίο κήπο δεν χρειάζεσαι windows για chat. Αλλά δεν το λες και άμεση σχέση αυτό. Γι αυτό και μου κάθεται ως κατά τι υπερβολικό όλο αυτό το ποιητικό και ουσιαστικά αληθινό να καταλήγει στο πριόνι.

και κάτι που μου αρέσει πολύ, χωρίς όρους. ...και όχι μόνο λόγω του γκομενακίου που πρωταγωνιστεί:

εδώ, έχουμε πολύ καλό insight, ότι ο άντρας βασικά θέλει ένα ντους gel να τον καθαρίσει όχι να του κάνει pumpering, το οποίο επιπλέον είναι "ανάλογο" της "σπουδαιότητας" του προϊόντος. Απλά τα πράγματα. Το προϊόν λέει "θα σε καθαρίσω, χωρίς περιττές μαλακίες", όχι "θα σε κάνω ευτυχισμένο". Μάλιστα, κοροϊδεύει αυτήν την αντιμετώπιση, εξ ου και το συμπαθούμε και το πιστεύουμε περισσότερο από πιστεύουμε το πριόνι. Όσο για το γκομενάκι, έχει λαμβάνειν κάτι κουπόνια για σεξάκι, παρακαλείται όπως προσέλθει στο γκισέ πληροφοριών στην κρεβατοκάμαρα για άμεση παραλαβή. Επαναλαμβάνω, το γκομενάκι στην διαφήμιση έχει λαμβάνει κουπόνια για σεξάκι....

ΥΓ - Πόσο σιχαίνομαι την μόλυνση εγκεφάλου που μου έχει προκαλέσει η διαφήμιση της γαμωCosmote; που ακούω τζιτζίκια ή τριζόνια και θυμάμαι το 3G... θα μου το πληρώσουν πολύ ακριβά αυτό που κάνανε που καπέλωσαν έναν τόσο αγαπημένο ήχο της φύσης. Ποτέ πελάτης τους. ποτέ. για τα τριζόνια ρε γαμώτο.