Το όνειρο του...

Προσπαθώ να μην χάσω την ψυχραιμία μου – δεν υπάρχει χειρότερη στιγμή να μου συμβεί αυτό. Παίρνω θέση στο διάδρομο για την εκκίνηση και αναρωτιέμαι αν προλαβαίνω να πω από μέσα μου άλλο ένα «Πάτερ Ημών» μέχρι ο αφέτης να δώσει το σήμα για να ξεκινήσουμε τον αγώνα. Από τον κόσμο που έχει κατακλύσει τις κερκίδες του σταδίου και έχει όλη την προσοχή του στραμμένη πάνω μου, δεν βλέπω πραγματικά κανένα – προσπαθώ να υποκριθώ ότι το στάδιο στο οποίο θα τρέξω στον τελικό των 100 μέτρων των Ολυμπιακών Αγώνων είναι εντελώς άδειο, όπως όταν κάνω προπόνηση. Το σημαντικό είναι να μην χάσω την ψυχραιμία μου...

Κάπου εκεί χάνω την επαφή με τον εαυτό μου, τουλάχιστον όπως τον ένοιωθα ως τώρα. Τη στιγμή που ο αφέτης λέει «έτοιμοι» είναι σαν να βγαίνω από το σώμα μου και να αιωρούμαι πάνω από το κεφάλι μου, έχοντας πλήρη θέα στον τέταρτο διάδρομο, όπου τρέχω. Ακούγεται το «μπαμ» από το πιστόλι. Με βλέπω να τινάζομαι από τον βατήρα. Δεν ξεκινάω με τον καλύτερο τρόπο – από τους 8 αθλητές είμαι ο 6ος γρηγορότερος. Μου κάνει φοβερή εντύπωση η έκφραση μου: Σφίγγω τα δόντια, έχω τα μάτια μισόκλειστα σαν, για κάποιο λόγο, εξοργισμένος. Οι μυς στα μπούτια μου κουνιούνται στο ρυθμό της κούρσας μου σαν να είναι φτιαγμένοι από ζελέ. Έχω τριχωτά πόδια - η εικόνα τους με ερεθίζει: Γεροδεμένα, "πλούσια", όλο μυς... Τα χέρια μου ανεβοκατεβαίνουν σαν έμβολα ατμομηχανής που τρέχει με ιλιγγιώδη ταχύτητα σε μία πεδιάδα που κατηφορίζει.

Εκείνη την στιγμή αρχίζω να αντιλαμβάνομαι και τους θεατές. Είναι όλοι όρθιοι και χοροπηδάνε, σφίγγουν τα χέρια, ουρλιάζουν με ενθουσιασμό... Ολόκληρο το στάδιο, περίπου 80 χιλιάδες άνθρωποι, ασχολείται με εμένα, με εμψυχώνει, θέλει να κερδίσω. Είμαι ο μοναδικός Έλληνας, και ο μοναδικός λευκός σε αυτούς τους αγώνες που τρέχει στον τελικό των 100 μέτρων. Από 4ος έχω φτάσει να είμαι 2ος, και από τον πρώτο με χωρίζουν λίγες μόλις ίντσες. Σφίγγομαι όσο περισσότερο γίνεται για να δώσω την τελική ώθηση, την ώθηση που είμαι σίγουρος ότι θα μου χαρίσει τη νίκη. Όλη μου η ζωή περνάει μπροστά από τα μάτια μου. Είναι ψέμα που λένε ότι αυτό σου συμβαίνει μόνο λίγο πριν πεθάνεις. Αρχίζω να σκέφτομαι τι θα πω στους δημοσιογράφους μετά την νίκη μου.

Είμαι ο νικητής. Είμαι ο νικητής. Όλο το στάδιο βρίσκεται σε παραλήρημα. Αισθάνομαι τον προπονητή μου, την μάνα, τον πατέρα μου και μερικούς θεατές να πέφτουν με δύναμη πάνω μου, να με αγκαλιάζουν, να με φιλάνε. Είμαι ο νικητής του τελικού των 100 μέτρων στους Ολυμπιακούς Αγώνες... νιώθω κάτι που μπορώ να συγκρίνω μόνο με οργασμό....

... Και τότε ξυπνάω. Μία νοσοκόμα πάνω από το κεφάλι μου προσπαθεί να μου αλλάξει το σακουλάκι του ορού που είναι συνδεδεμένο με την βελόνα στην φλέβα στο δεξί μου χέρι. Η αλήθεια, το που βρίσκομαι, το γιατί βρίσκομαι εδώ, χτυπάει την συνείδηση μου σαν ένα τεράστιο αεροπλάνο που πέφτει πάνω σε μία καλύβα. Σήμερα είναι η πρώτη μέρα της χημειοθεραπείας μου. Οι γονείς μου λένε ότι σε λίγες βδομάδες θα είμαι καλά, θα μπορέσω να γυρίσω στην ζωή μου, να συνεχίσω τις προπονήσεις που σταμάτησα όταν ανακάλυψαν ότι έχω καλπάζουσα λευχαιμία... αλλά δεν ψαρώνω! Ξέρω πολύ καλά την αλήθεια... κατά πάσα πιθανότητα δεν θα ζήσω αρκετά ώστε να δω την τελετή έναρξης των επόμενων Ολυμπιακών στο Πεκίνο.

Σηκώνω τα σκεπάσματα – το σπέρμα μου έχει φτιάξει έναν μεγάλο λεκέ στο σεντόνι του νοσοκομείου. Προσπαθώ να σκεφτώ έναν τρόπο να το καθαρίσω χωρίς να τον αντιληφθούν οι νοσοκόμες...