Ένα πρόβατο του θεού, στα χέρια σου...

Τα πρωινά με παίρνεις πάντα εσύ πρώτος τηλέφωνο - δουλεύεις ως πολύ αργά και για αυτό κοιμάσαι και ξυπνάς αργότερα από μένα.

- Έλα, μου λες όλο γλύκα... Μιλάς ήρεμα, ήσυχα, με αργό ρυθμό. Από τον ύπνο. Η φωνή σου είναι σπασμένη, γλυκιά, τρυφερή και ζεστή, όπως το σώμα σου όταν ξυπνάω αργά το βράδυ, 5-6 η ώρα, και αρχίζω τις ενοχλητικές αγκαλιές.

- Καλημέρα! Εγώ απαντάω με στεντόρεια φωνή. Είμαι μέσα στην ενέργεια, ήδη έχουν περάσει κάμποσες ώρες από την ώρα που έχω σηκωθεί.

Κάθε πρωί εδώ και 5 μήνες λέμε λίγο πολύ τα ίδια πράγματα – με ρωτάς που είμαι (που αλλού να είμαι, στη δουλειά είμαι, αν δεν ήμουν θα ήμουν δίπλα σου και θα ξυπνούσαμε μαζί...), σε ρωτάω αν κοιμήθηκες καλά (λες και θα μπορούσα να κάνω κάτι αν δεν είχες κοιμηθεί καλά – και, δεν σου το έχω πει ποτέ, αλλά όταν μου λες ότι κοιμήθηκες καλά και είναι βράδυ που δεν έχουμε κοιμηθεί μαζί... στεναχωριέμαι λίγο και ανησυχώ...χαζομάρες το ξέρω, αλλά...), με ρωτάς αν είμαι καλά...

Καταλαβαίνω ότι δεν θες να μιλήσεις πολύ – νυστάζεις ακόμα, ντρέπεσαι που σε ακούω μαχμουρλή, θες να πας να κάνεις μπάνιο και καφέ. Μία κουβέντα να πούμε σου φτάνει - να επιβεβαιώσεις ότι ο κόσμος σου είναι στην θέση του.

Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι είμαι το πρώτο πράγμα που σκέφτεσαι το πρωί. Μου αρέσει να ακούω έτσι την φωνή σου.Μου αρέσει να σκέφτομαι ότι είμαι ένα κομμάτι του κόσμου σου.

Αυτό είναι για σένα...

Και μετά αυτό...