Μην βάλεις πολύ αλάτι στην χυλόπιτα Μιχαλάκη

Υπάρχει μόνο ένα πράγμα πιο διασκεδαστικό από το ρίχνεις μία ξεγυρισμένη χυλόπιτα σε κάποιον που δεν γουστάρεις καθόλου… να σου ρίχνει χυλόπιτα κάποιος που γουστάρεις τρελά! Ακούγεται περίεργο αλλά είναι αλήθεια.

… … … … … … …

από τον τόνο της φωνής του στο τηλέφωνο κατάλαβα ότι κάτι δεν πήγαινε καλά. Ήθελε λέει να βρεθούμε για να μου μιλήσει για κάτι σοβαρό.

Ως αυθεντικός περίεργος και μέγας μαλαγάνας προσπάθησα να εκμαιεύσω τι ήταν αυτό που ήθελε να μου πει… στην αρχή ήμουν πολύ casual, μετά λιγότερο casual, ύστερα δεν ήμουν… μετά παρακάλεσα, μετά παρακάλεσα πολύ, μετά εκβίασα συναισθηματικά (με το κλασικό «μα δεν είναι δυνατό να με αφήσεις με αυτή την αγωνία, να μην ξέρω τι συμβαίνει και να υποθέτω τα χειρότερα μέχρι να συναντηθούμε!!!») αλλά …τζίφος.

Η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα πολλές ελπίδες να τον καταφέρω να μου πει. Δεν γνωριζόμασταν τόσο πολύ καιρό ώστε οι μαλαγανιές να πιάσουν τόπο. Πόσο να ήταν
που κάναμε γκομενιλίκια; Κανένα δίμηνο; Ίσως να λέω και πολύ…
Την βρίσκαμε πάντως super τα δυο μας. Συναντιόμασταν όχι πολύ συχνά και μόνο
για να κουνήσουμε την αχλαδιά – και την κουνάγαμε πάρα πολύ ωραία φίλε μου.

Για μένα ήταν ο πρώτος γκόμενος που είχα τόσο κοντά στην ηλικία μου. Με ξέρεις, μου αρέσουν οι μεγαλύτεροι – το target group μου είναι ιδανικά μεταξύ 40 και 50. Αυτός όμως μου έκανε πάρα πολύ κούκου αν και μας χώριζαν μόνο 4 χρόνια. Πάρα πολύ. Πάρα πολύ! Πάρα Πολύ. ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ. Ήταν τόσο τριχωτούλης όσο μου άρεσε, είχε τόση μπάκα όση μου άρεσε, ήταν τρυφερός και αστείος όσο μου άρεσε, και ήταν τόσο έξυπνος όσο μου άρεσε, δηλαδή κάτι λιγότερο από μένα .

Φυσικά υπήρχαν και πράγματα που δεν ήταν τέλεια… αλλά επειδή ο Γ. είχε πολλές υποχρεώσεις και τρεξίματα, όπως και εγώ, η συχνότητα των συναντήσεών μας που ήταν περίπου μία στην βδομάδα δεν επέτρεπε να βγουν στην επιφάνεια και να
χαλάσουν το γλυκό! Άσε που όταν βρισκόμασταν ήμασταν πολύ απασχολημένοι για να διαπιστώσουμε «ασυμβατότητες».

Ήμουν πάρα πολύ ευχαριστημένος με τον fuck buddy μου. Και εγώ και το σώμα μου και η διάθεσή μου και η ψυχολογία μου… Μέχρι που έσκασε το «θέλω-να-σου-μιλήσω» τηλεφώνημα. Η αλήθεια είναι ότι ήρθε σε μάλλον κακή στιγμή…είχα αρχίσει να σκέφτομαι ότι θα μπορούσα να ζητήσω κάτι παραπάνω από την όλη κατάσταση. Μην πάει το μυαλό σου στο σοβαρό, ρεμάλις είμαι κι εγώ, θέλω και το χρόνο μου με τους ανθρώπους, οπότε ούτε αποκλειστικότητες είχα κατά νου να διεκδικήσω ούτε δεσμεύσεις. Το μόνο που σκεφτόμουν να προτείνω ήταν ένας δεύτερος γύρος ωφέλιμων για την ψυχή το σώμα δραστηριοτήτων τη βδομάδα. Ίσως θα το έλεγα στην επόμενη συνάντησή μας… αλλά με πρόλαβε το τηλεφώνημα.
Δεν είμαι βλάκας. Κατάλαβα αμέσως για τι ήθελε να μου μιλήσει… Στο επίπεδο που βρισκόμασταν (πρώτη προκαταρκτική σχέσης το λες) θα μπορούσε να είναι μόνο για να μου ζητήσει να σταματήσουμε να βλεπόμαστε…

Στην αρχή πήγα να στενοχωρηθώ – σκέφτηκα να κάνω κανένα μικρό δράμα, να μην πάω στο ραντεβού (δεν γινόταν όμως, είχα κανονίσει να βρεθούμε στο σπίτι μου γιατί ήθελα τουλάχιστον να κοιμηθούμε μαζί ακόμα μία φορά, και είναι ψιλοαδύνατο να μην πας σε συνάντηση στο σπίτι σου…), υπολόγιζα να ανεβάσω καμία έκρηξη θυμού… αλλά μετά μου ήρθε μία ιδέα. Για πρώτη φορά στην ζωή μου διαπίστωσα ότι το διάστημα που περνά ανάμεσα στο να σου αναγγείλουν ότι θα σου πουν κακά νέα και στο να σου τα πουν, μπορεί να λειτουργήσει πάρα πολύ υπέρ σου.

Όταν ήρθε στο ραντεβού, ήταν πάρα πολύ αμήχανος. Γενικά μιλώντας, έχω πολύ καλή διαίσθηση για το νιωσίματα κάποιου που έχω απέναντι μου… και αισθανόμουν ότι ο Γ. εκτός από αμήχανος ήταν και αρκετά στενοχωρημένος για αυτό που επρόκειτο να μου πει. Θα του έλειπα… και δεν θα του ήταν εύκολο να κάνει αυτό που είχε αποφασίσει να κάνει.

Με χαροποίησαν και η αμηχανία και η στενοχώρια του. Εκτός του ότι ικανοποιούσαν την ματαιοδοξία μου, εξυπηρετούσαν πολύ και τα σχέδια μου. Γιατί αυτό που είχα αποφασίσει να κάνω ήταν… να τον βγάλω από την δύσκολη θέση που θα με «χώριζε».

Καθίσαμε στον καναπέ… του έβαλα ένα ποτό (έπινε τζιν με σόδα και λίγο λεμόνι..)… ήπιε μία γουλιά, μεγάλη, και άρχισε να μου λέει το ποιηματάκι του.

Ο πρώην γκόμενός του, με τον οποίο τα είχαν διαλύσει κανένα δίμηνο πριν γνωριστούμε είχε επανακάμψει και ζητούσε να τα ξαναφτιάξουν. Τα ξέρεις, μην σε κουράζω, η παλιά κλασική ιστορία που σίγουρα την έχεις ζήσει με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ο γκόμενος του Γ. του είπε ότι «αυτή η σχέση έχει φθαρεί και δεν πάει άλλο» και του ζήτησε να χωρίσουν. Αλλά μετά από κάμποσο καιρό «διαπίστωσε πόσο πολύ του έλειπε ο Γ. και ήθελε να τα ξαναβρούνε».

Μην με παρεξηγείς, δεν αντιμετωπίζω με ειρωνεία ούτε κατακρίνω τον γκόμενο του Γ. Στα γκομενικά όλα παίζουν και όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα! Μπράβο του κιόλας του ανθρώπου που είχε το κουράγιο να κάνει αυτήν την κίνηση. Αν μην τι άλλο είναι ένδειξη μίας χαλαρότητας που πολύ ζηλεύω…

Το πρόβλημα εδώ δεν ήταν αυτός… το πρόβλημα ήταν ο ίδιος ο Γ. Ο οποίος, φυσικά, έχοντας φάει την χυλόπιτα ήθελε σαν τρελός να τα ξαναφτιάξει με τον φίλο του που ήταν και τόσο καιρό μαζί (νομίζω περισσότερο από 3 χρόνια…). Και αυτό είχε έρθει να μου πει. Φυσικά «ήταν συντετριμμένος»… «ένοιωθε πάρα πολύ άσχημα απέναντι μου»…Τον διέκοψα καθώς προσπαθούσε να μου εξηγήσει τα αισθήματά του (...λες και τον είχα ρωτήσει…) και έβαλα σε εφαρμογή το πλάνο μου… Πήρα το λόγο:

- Τι, αυτό ήταν; και εγώ νόμιζα ότι σου είχε συμβεί κάτι σοβαρό… (τον πλησίασα στον καναπέ και του έπιασα το χέρι…). Να σου πω κάτι, μην το κάνεις καθόλου θέμα! Ειλικρινά είναι κρίμα. Και εγώ αυτό ακριβώς θα έκανα στην θέση σου. Δεν χρειάζεται να αισθάνεσαι καθόλου άσχημα απέναντι μου – στο κάτω κάτω δεν είχες αναλάβει και καμία υποχρέωση απέναντι μας! Λοιπόν, ξεκόλλα και όλα καλά. Ξέρεις πόσο τυχερός είσαι που έχεις έναν άνθρωπο που τον σκέφτεσαι και τον αγαπάς μετά από 4 μήνες και που αν και σου φέρθηκε σαν να ήσουν σκουπίδι θέλεις να είσαι πάλι μαζί του… μακάρι και εγώ να μπορούσα να αγαπήσω έτσι… Εγώ είμαι φίλος σου και θέλω το καλύτερο για σένα, για όνομα του Θεού!
Να στεναχωρηθώ με αυτό. ΑΝΤΙΘΕΤΑ, χαίρομαι – και σου εύχομαι πάντα να επιλέγεις το καλύτερο για τον εαυτό σου όπως τώρα! Έλα, μην στενοχωριέσαι, κανένα πρόβλημα με μένα…

Είχα πάρει πολύ φόρα με το λογύδριο μου! Στο τσακ ήμουν να βγω στην βεράντα να
φέρω το καφάσι που έχω για να ανέβω πάνω του εκεί, στη μέση του σαλονιού μου
και να συνεχίσω! Και μετά είδα πως με κοίταζε.

Το τελευταίο πράγμα που περίμενε να συμβεί ήταν να τον παρηγορήσω που μου έριξε χυλόπιτα. Θα υπέθετε ότι στην καλύτερη περίπτωση θα έπαιζα τον πληγωμένο με αξιοπρέπεια και στην χειρότερη θα τον έδιωχνα θιγμένος για την προδοσία.

(δεν σπου κρύβω ότι κάτι στην ψυχοσύνθεσή του μου είχε δώσει την εντύπωση ότι δεν θα ήταν και απίθανο όλο αυτό να το έκανε για να τσεκάρει την δική μου αντίδραση και να δει τι απίδια βάνει ο σάκος).

Αλλά εγώ όχι μόνο αυτό δεν έκανα, αλλά αφού τον «παρηγόρησα» άρχισα να του πιάνω τα μπουτάκια και τα μπρατσάκια σαν να μην μου είχε πει τίποτα. Ήταν τέτοια η έκπληξή του που κατάφερα να τον περάσω στην κρεβατοκάμαρα σε χρόνο μισό απ' όσο συνήθως μας χρειαζόταν.... Και ύστερα, αφού τελειώσαμε αποχαιρετιστήκαμε όπως συνήθως, όχι φυσικά προτού τον διαβεβαιώσω για ακόμα μία φορά ότι καθόλου δεν με είχε πειράξει αυτό που συνέβη και ότι όλα θα πάνε πάρα πολύ καλά. Το χαμόγελο μου την ώρα που στεκόμουν στην πόρτα και τον κοιτούσα όσο περίμενε να έρθει το ασανσέρ ήταν όσο πιο εκτυφλωτικό, καλοσυνάτο, καθησυχαστικό και φιλικό μπορούσε να είναι ένα χαμόγελο (…από κάποιον που δεν έχει τελειώσει το actors studio…).

Δεν θα πω ψέματα - Όταν έκλεισα την πόρτα η μάσκα της καλοσυνάτης παρηγορήτρας από την ιαπωνία έπεσε σε λιγότερο από ένα δέκατο του δευτερολέπτου… στο είπα ότι τον ήθελα τον Γ. είχε αρχίσει να μου αρέσει πολύ και να μου λείπει… Αλλά όπως λέει και αδελφή μου, στα γκομενικά δεν έχει σημασία η αλήθεια, σημασία έχει τι ξέρει ο γκόμενος! Και αυτό που ήθελα εγώ να ξέρει είναι ότι είμαι ένας ψύχραιμος άνθρωπος – trust me, το δράμα δεν βοηθά ποτέ να κατακτήσεις ένα γκόμενο, ειδικά αν δεν είναι ο αλμοδοβάρ και αν τον ξέρεις λιγότερο από ένα με ενάμιση χρόνο!

Δεν χρειάστηκε να κάνω πολύ υπομονή για να με ξαναπάρει τηλέφωνο. Αρχίσαμε πάλι να συναντιόμαστε μία φορά την βδομάδα, πότε πότε και δύο φορές. Δεν ρώτησα ποτέ σε αυτές τις συναντήσεις το έγινε τελικά με τον πρώην του. Υπάρχει μία πάρα πολύ μικρή πιθανότητα ο Γ. να με έβλεπε (με την βιβλική έννοια…) χωρίς να το ξέρει ο «κανονικός» γκόμενός του. Δεν το νομίζω γιατί μπορούσα να του τηλεφωνώ όποτε ήθελα, δικαίωμα που συνήθως δεν σου το παρέχει ο άλλος όταν είσαι ο τρίτος άνθρωπος. Συνεχίσαμε να βλεπόμαστε για μερικούς μήνες και μετά γνώρισα κάποιον που εκτός του ότι ήταν πιο κοντά στο target group μου
(44...) μου άρεσε το ίδιο με τον Γιώργο και μπορούσε να κουνάμε την αχλαδιά μέρα παρά μέρα (θα ήμουν βλάκας να αφήσω τέτοια ευκαιρία να πάω χαμένη). Οπότε, απλώς σταμάτησα να τηλεφωνώ στον Γ. Δεν χρειάστηκε να κάνω ανακοινώσεις για την «σχέση» μας, καταρχήν δεν είχαμε θέσει και κάποια βάση που θα έπρεπε να επανατεθεί, άσε που δεν είναι και το στυλ μου οι ανακοινώσεις, απλά σταμάτησα να είμαι διαθέσιμος. Μετά από 5 φορές που είχα αρνηθεί πρόταση για συνάντηση το πήρε το μήνυμα και δεν μου ξανατηλεφώνησε.

Δεν ξέρω τι έγινε και απέδωσε τόσο πολύ η παράστασή σου. Δεν θα σου πω ότι ο Γ. με ξαναπήρε τηλέφωνο εξαιτίας αυτής, αλλά είμαι 100% σίγουρος ότι αν είχα ανεβάσει δράμα στην συνάντηση μας δεν θα ξαναεμφανιζόταν.

Μπορεί να ένοιωσε ότι δεν απειλείται, ότι δεν τον πνίγω, μπορεί κατάλαβε ότι δεν ήμουν και τόσο διαθέσιμος ώστε να στενοχωρηθώ, και να είδε ότι το να με "έχει" δεν είναι και τόσο δεδομένο άρα το έκανε και λίγο πιο ενδιαφέρον... Θα μου πεις, και τι γίνεται με την ειλικρίνεια στις σχέσεις με τους ανθρώπους; Γιατί διάλεξες να μην του πεις ότι αυτό που συνέβη σε πείραξε και θα σου κόστιζε; Σωστή ερώτηση – και θα σου απαντήσω το εξής. Πρώτον ότι δεν μπόρεσα να του το πω γιατί απλά ήρθα προ τετελεσμένου. Ίσως αν τον Γ τον γούσταρα αλλιώς, πιο πολύ, ή και λιγότερο (που σημαίνει ότι δεν θα έμπαινα σε διαδικασία να οργανώσω σχέδιο) να έμπαινα στην διαδικασία να του πω ξεκάθαρα ότι αισθανόμουν… (χωρίς δράματα, το τονίζω αυτό, δεν είχα κανένα απολύτως δικαίωμα...).

Αλλά να σου πω κάτι; Αυτή η μικρή παράσταση, όπου φρόντισα να είμαι στα ομορφότερά μου και να εξασκήσω όλη τη γοητεία μου αυτό ακριβώς ήταν. Μπορεί τα λόγια μου να έλεγαν δεν με νοιάζει που την κάνεις, αλλά όλο το υπόλοιπο ήταν απολύτως «θέλω να μείνεις εδώ… κοίτα το ωραίος που είμαι… δες πόσο σε γουστάρω…».

Και τελικά πιστεύω ότι είναι και αυτός ένας τρόπος να μιλάς με τους ανθρώπους, εξίσου αποδοτικός όσο και οι ξεκάθαρες δηλώσεις.