Γιορτή

Αυτές τις ημέρες αισθάνομαι λίγο άδειος.

μουδιασμένος και αδιάφορος για πολλά που μου συμβαίνουν και που «υπό κανονικές συνθήκες» (αν υπάρχει τέτοιο πράγμα, που δεν υπάρχει, αλλά τέλος πάντων...) θα με συγκινούσαν και θα μου προκαλούσαν σκέψεις.

είναι κάτι που μου συμβαίνει αρκετά συχνά και δεν με ανησυχεί - έχω μάθει να το αγκαλιάζω, να το αντιμετωπίζω λιγάκι σαν γρίπη του μυαλού, σαν τον τρόπο της ψυχής να κοιμάται και να ξεκουράζεται.

Βέβαια αυτή τη φορά σαν να κρατά λίγο πιο πολύ από το συνηθισμένο. αλλά ίσως δικαίως - είναι ότι είμαι αγχωμένος με το θέμα της δουλειάς, είναι ότι τελειώνουν τα λεφτά μου και ο χρόνος έχει αρχίσει και πιέζει, πρέπει να βρω πια κάτι, είναι ότι μπήκε και η άνοιξη και εμένα η άνοιξη με ρίχνει (αν και είμαι ζώο του κάμπου...)

Μέσα σε αυτό το μούδιασμά πέρασα και την γιορτή μου, εχτές. Πήγαμε με το ρεμάλι μία ωραία εκδρομή σε μία από τις πιο γοητευτικές πόλεις της Ελλάδας, κοντινή στην Αθήνα, κόψαμε τις βόλτες μας, τραγουδήσαμε, τσακωθήκαμε, τα ξαναβρήκαμε κ.λπ. κ.λπ. Ζωή ζευγαριού, δηλαδή...

Και βέβαια απάντησα και σε πολλά τηλέφωνα για ευχές. Σε πολλά.... Από φίλους που μιλάω συχνά, από φίλους που είχαμε χαθεί, από γνωστούς που είχα ξεχάσει σχεδόν την ύπαρξη τους και που πολύ με συγκίνησε ότι με θυμήθηκαν, από άλλους που είναι απλώς τυπικοί στα φερσίματά τους αλλά και πάλιμ μου έδωσαν χαρά με τις ευχές τους...

Νομίζω ότι τους μιλούσα λίγο λοβοτομημένα - σόρυ... γίνεται καμία φορά και αυτό, μην το πάρετε προσωπικά, εντάξει;

ευχαριστώ που με θυμηθήκατε.