small talk - σήκωσέ το το χαλασμένο δεν μπορώ δεν μπορώ να περιμένω

Πριν από μερικές μέρες, επιτέλους, μετά από 4 σχεδόν μήνες έφτιαξα το μηχανάκι μου,
τον «γάιδαρο» όπως το ονόμασε ο φίλος μου Γιώργος Παυριανός (ναι, ναι, αυτός που έγραψε
τους στίχους για το «Σ’ έχω ερωτευτεί» του Ρουβά και τα «Χαρτοκιβώτια Νουνού» της Πρωτοψάλτη είναι ΚΑΙ νονός της vespa μου…).

Ο «γάιδαρος» δεν είχε κάτι σοβαρό. Είχα χάσει το κλειδί του – το εφεδρικό κλειδί του
για την ακρίβεια. Το άλλο, το «πρώτο» δεν έχω ιδέα που μπορεί να έχει καταλήξει. Τουλάχιστον είναι μία πρόοδος το ότι ξέρω που έχασα το εφεδρικό και μοναδικό που είχα: Ήταν μία βροχερή Κυριακή σε μία από τις αίθουσες του Kosmopolis στο Μαρούσι όπου είχα πάει να δω, μετά την δουλειά, τον Επίμονο Υδραυλικό. Αυτό είχε συμβεί στα τέλη του Νοέμβρη.

Πέρασαν μερικές βδομάδες από τότε και έφτασε η στιγμή που σύμφωνα με την
ψυχολογία μου θα άρχιζε να μου λείπει η άνεση της μετακίνησης με τον γάιδαρο.
Αλλά… έγιναν τα νταραβέρια στην δουλειά που τελικά οδήγησαν στο να φύγω από την εταιρία και που μυαλό να ασχοληθώ να φτιάξω το μηχανάκι, ύστερα πήγα στη Βοστώνη, στην αδελφή μου, για ένα μήνα, μετά γύρισα για λίγο και ξανάφυγα για Θεσσαλονίκη
Άγιον Όρος και Βόλο για 10 μέρες… τέλος πάντων με αυτά και με εκείνα αυτή
την φορά το διάστημα χωρίς το γάιδαρο κράτησε πολύ περισσότερο από όσο
συνήθως μου κρατάει.

Την Δευτέρα πριν την Καθαρά Δευτέρα όμως, συνειδητοποίησα ότι ήταν πια ώρα να ξαναγίνω ανεξάρτητος μηχανοκίνητος. Φόρεσα ένα παλιό τζην (6 μηνών) μία ακόμα πιο παλιά μπλούζα (8 μηνών) και κατέβηκα στην Ιπποκράτους με κουβά και πολλά παλιά σφουγγαράκια για τα πιάτα. Δεν μπορείς να φανταστείς τι σκόνη είχε μαζέψει ο γάιδαρος μετά από 4 μήνες ακινησίας. Απλά δεν μπορείς… και εγώ παρά την λεβεντιά μου δεν μπορώ να βρω λέξεις να στο περιγράψω… Ευτυχώς ένα από τα καλά πράγματα του να είσαι gay είναι ότι ξέρεις να χρησιμοποιείς καλά όλα τα καθαριστικά εξαρτήματα! Έτσι μετά από περίπου μία ώρα ο γάιδαρος ήταν λαμπερός και μυρωδάτος σαν μηχανάκι πρωταγωνιστή διαφήμισης απορρυπαντικού, έτοιμος να ξαναμπεί στην ζωή μου!

4 μέρες μετά τηλεφώνησα στην οδική βοήθεια της Interamerican να έρθουν να τον μεταφέρουν. Εξεπλάγην όταν είδα ότι έστειλαν (μόλις μισή ώρα αφού τους τηλεφώνησα – τσίφτηδες, και δεν τους το είχα…) ολόκληρο φορτηγό με γερανό για το απλό, ταπεινό μηχανάκι μου. Θέλω να πω, εντάξει μπορεί να το οδηγεί κάποιος με βαρύ όνομα, σπουδαία προσωπικότητα και χοντρούλι σέξυ κοιλάκι αλλά το ίδιο είναι ελαφρύ – φανταζόμουν
ότι για να μεταφέρει μία vespa θα έστελναν κάτι μικρότερο και λίγο πιο μανιτζέβελο
ή ότι θα έβρισκαν ένα τρόπο να βάλουν μπροστά το γάιδαρο ώστε να το οδηγήσω
μετά μέχρι το συνεργείο όπου θα μου άλλαζαν κλειδαριές και θα έλυναν το πρόβλημα.

Ευτυχώς ο κύριος οδικόςβοήθειας ήξερε πολύ καλά τι έκανε, ήταν πολύ σβέλτος και «ηρέμησε» τις ανησυχίες μου ότι είχα προκαλέσει σοβαρό μποτιλιάρισμα στο κέντρο της Αθήνας για ασήμαντη αφορμή. Μπαντάρισε τον γάιδαρο με διάφορους ιμάντες,
ύστερα έναν από αυτούς τον χρησιμοποίησε για να τον σηκώσει με έναν γάντζο στον αέρα και να τον βάλει πάνω στην καρότσα του φορτηγού και αφού χρησιμοποίησε ακόμα πιο πολλούς ιμάντες για ασφαλίσει ότι δεν θα μετακινηθεί στην διάρκεια της μεταφοράς ξεκινήσαμε για το συνεργείο, που βρίσκεται στην οδό Πειραιώς μεσοτοιχία με το Bios παρακαλώ. (ή είσαι trendy σε αυτή τη ζωή ή δεν είσαι…).

Εκείνη τη στιγμή το όλο σκηνικό άρχισε να γίνεται ενδιαφέρον και σε ένα άλλο επίπεδο. Ήταν κάτι στην χειρονομία και την κίνηση του φορτηγατζή, όταν μου έκανε νόημα να μπω στο φορτηγό για να πάμε μαζί στο συνεργείο, που ξύπνησε μέσα μου άλλα πράγματα
εντελώς άσχετα με το χώρο και την περίσταση. Επρόκειτο, φίλε μου, για μία κίνηση
πολύ αποφασιστική, μία κίνηση που δεν σήκωνε αντιρρήσεις, μία κίνηση που θα
μπορούσε να κάνει μόνο κάποιος που φοράει extra large εσώρουχο
(και όχι επειδή είναι χοντρούλης…).

Η αλήθεια είναι ότι ως καθώς πρέπει gay έχω και εγώ μία καρότσα φορτηγού γεμάτη φαντασιώσεις με φορτηγατζήδες, τριαξονικά, τεράστια λεβιέ ταχυτήτων και τιμόνια, κ.λπ. κ.λπ. Στην εφηβεία μου νόμιζα ότι αυτές οι φαντασιώσεις μου ήταν κακές και πρόστυχες. Αυτό μέχρι ένα βράδυ στα τέλη της δεκαετίας του 80. Άκουγα, στο ραδιόφωνο του Ant1, το πρώτο talk show με τηλεφωνήματα ακροατών της ιδιωτικής ραδιοφωνίας το οποίο έκανε η συχωρεμένη Μαλβίνα (καλό παράδεισο να έχει…). Κάποια στιγμή της τηλεφώνησε κάποιος ακροατής με βαριά, super sexy αρρενωπή φωνή. Η Μαλβίνα τον ερώτησε τι δουλειά κάνει και εκείνος απήντησε ότι «ήταν οδηγός φορτηγού». Ακόμα θυμάμαι το πώς ξεροκατάπιε η Μαλβίνα όταν το άκουσε. Και αυτό ήταν ένα «ξεροκατάπιωμα» ακριβώς ίδιο με το δικό μου, το ξεροκατάπιωμα που παθαίνεις όταν περπατάς ας πούμε στον δρόμο και βλέπεις ένα γκομενάκι και λες μέσα σου «Θεέ μου σε ευχαριστώ που με γέννησε η μάνα και μπορώ να φαντάζομαι ότι αυτόν τον άνθρωπο θα μπορούσα να τον ρίξω κρεβάτι…». Αφού η Μαλβίνα συνήλθε τον ρώτησε με μία άνεση που ερχόταν σε μεγάλη αντίθεση με την ενοχή μου…
«πως νιώθεις που σέρνεις πίσω σου μία τέτοια μυθολογία που πρωταγωνιστεί στις
ερωτικές φαντασιώσεις όλων των γυναικών και όχι μόνο;»

Και ομολογώ ότι ο φορτηγατζής που με πήγε την Παρασκευή βόλτα ρομαντική (χωρίς να το ξέρει βέβαια, αλλά αυτό δεν γίνεται σχεδόν πάντα στις ερωτικές σχέσεις; Κάποιος κάνει κάτι στον άλλο χωρίς να το έχει πάρει χαμπάρι…) ήταν στο target group μου. Μέτριο ύψος, χοντρούλης, μουστάκιας, μελαχροινός και βαρύς, ασήκωτος και λιγομίλητος όπως πρέπει να είναι ένας άντρας! Κάναμε περίπου 25 λεπτά να κατέβουμε την Ιπποκράτους, την Πανεπιστημίου, να βγούμε στην Ομόνοια και ύστερα στην Πειραιώς για να φτάσουμε στο συνεργείο και σε αυτό το διάστημα ανταλλάξαμε όλες και όλες 4 προτάσεις.

Η πρώτη απόπειρα να ανοίξει κουβέντα έγινε από μένα. Μόλις είχα μπει στην καμπίνα του φορτηγού και θεώρησα ότι θα έπρεπε να ανοίξω ένα θέμα συζήτησης για να κουβεντιάζουμε στην διαδρομή. Ρώτησα «Θα έχει καλό καιρό το τριήμερο;». Βέβαια ο φορτηγαζής μου που
δεν έχει φανταστεί ότι θα χρειαστεί ποτέ να συνταξιδέψει με εγγλέζους σε βρετανικό τρένο και έτσι δεν είναι εξοικειωμένος με το concept του small talk μου απάντησε με ένα βαριεστημένο «που να ξέρω;» που το συνόδευσε με ένα ακόμα πιο βαριεστημένο ανασήκωμα των ώμων. Έκρινα σκόπιμο να μην κάνω άλλη απόπειρα να ανοίξω συζήτηση, στο κάτω κάτω δεν είναι πια και τόσο τραγικό δύο άνθρωποι να βρίσκονται στον ίδιο χώρο και να μην μιλάνε, θέλω να πω αυτό ήταν πραγματική ζωή, όχι ταινία του Ivory. Λίγο μετά, παρόλα αυτά
με ρώτησε εκείνος πώς έχασα το κλειδί. Φυσικά δεν τόλμησα να του πω ότι το έχασα σε σινεμά – δεν ήταν ο τύπος του άντρα που θα έβρισκε σόι ένας άλλος άντρας να πηγαίνει
στον κινηματογράφο. Ψέλλισα κάτι του τύπου «πρέπει να μου έπεσε από την τσέπη
αλλά δεν ξέρω που» και good riddance!

Φτάσαμε στο συνεργείο, ο γάιδαρος ξεφορτώθηκε από το φορτηγό σβέλτα και γρήγορα όπως είχε φορτωθεί και εκεί η γνωριμία μου με τον δικό μου προσωπικό φορτηγατζή (έστω και για μία ώρα) έφτασε στο προγραμματισμένο τέλος της. Τον ευχαρίστησα προσέχοντας βέβαια να μην φανεί η τεράστια ευγνωμοσύνη που σε όλη την διάρκεια του ξεφορτώματος δεν μου είχε ζητήσει να κάνω κάτι που θα με λερώσει, και τον άφησα να πάρει το δρόμο του με το μεγάλο, βαρύ, μακρύ και χοντρό φορτηγό του.

Λίγη ώρα μετά, αφού είχα παραδώσει τον γάιδαρο στους γιατρούς και είχα συνεννοηθεί να τον παραλάβω, υγιέστατο, το απόγευμα την ίδια μέρας, έπινα έναν ωραίο διπλό cappuccino στο Bios και περίμενα τον φίλο μου τον Σταύρο να έρθει για να πάμε για έναν ακόμα καφέ, σκεφτόμενος το θέμα small talk – polite noises. Αναρωτιόμουν πως έχει γίνει και το θέμα συζήτησης μεταξύ αγνώστων είναι σχεδόν πάντα κάτι τόσο αδιάφορο όπως οι καιρικές συνθήκες.

Και τότε μία ριζοσπαστική σκέψη μου πέρασε από το μυαλό. Φαντάσου λέει να είχε συμβεί κάτι και όταν βρισκόμασταν σε περίσταση που σήκωνε small talk το αποδεκτό θέμα συζήτησης να μην ήταν ο καιρός αλλά … τα γεννητικά μας όργανα! Ναι, ναι, τα γεννητικά μας όργανα… Το ξέρω, ακούγεται και είναι παρατραβηγμένο αλλά θα μπορούσε η ιστορία της ανθρώπινης επικοινωνίας, σεξουαλικότητας και κοινωνίας να έχει πάρει τέτοια τροπή που να ήταν κάπως έτσι τα πράγματα:

Βρίσκομαι στο φορτηγό με τον φορτηγατζή μου. Μεταφέρουμε το μηχανάκι μου στο συνεργείο… Τα πρώτα λεπτά είμαστε σιωπηλοί… και μετά αποφασίζω να
ανοίξω κουβέντα…

- Είναι πολύ εντυπωσιακό, αλλά οι όρχεις μου έχουν ίδιο μέγεθος ο ένας με τον άλλο… συνήθως ο ένας είναι 10% μεγαλύτερος, αλλά εμένα τα παπάρια μου είναι ίσια μεταξύ τους.

- Ναι, ε; Περίεργο, δεν το έχω ξανακούσει αυτό – εγώ είμαι κλασικός. Το ένα μου παπάρι είναι ίσως και 15% μεγαλύτερο από το άλλο… Βέβαια τώρα που μου το λέτε θυμάμαι όταν ήμουν φαντάρος είχα ένα συνάδελφο που νομίζω μου είχε πει ότι έχει το ίδιο πρόβλημα … επηρεάζει καθόλου την γονιμότητά σας ή την απόδοσή σας στο κρεβάτι;

- (κάνω ότι δεν ακούω το ότι αναφέρεται στο χαρακτηριστικό μου ως πρόβλημα…) Θεός φυλάξοι!!! Όχι, όχι, δόξα τω Θεώ! Όλα καλά!

- Τελικά ξέρετε αυτά δεν έχουν ουσιαστική σημασία. Εμένα ας πούμε αν και το πουλί μου γέρνει πολύ προς τα δεξιά δεν με επηρεάζει καθόλου! Μπορώ να λειτουργήσω άψογα. Όσο για την γονιμότητα μου, ήδη έχω τρία παιδία και είμαι μόλις 38 χρονών…Δύο αγοράκια και ένα κοριτσάκι

- Αααααχ, να σας ζήσουν! Εκείνα, έχουν στραβό πουλί όπως εσείς; τα αγοράκια βέβαια εννοώ.

- Χαχαχαχαχα… μα σοβαρολογείτε; είναι δυνατόν να έχω δει τα πέη των γιων μου σε στύση; Χαχαχαχαχα… εξάλλου είναι μωρά ακόμα, όπως και να είναι τώρα τα εργαλεία τους, στο μέλλον θα αλλάξουν…

- Μπα , μην το λέτε… εμένα οι όρχεις μου ήταν πάντα ίδιου μεγέθους, από πολύ μικρός… πιστεύω κάποια πράγματα φαίνονται από νωρίς στον άνθρωπο.. είναι σαν το ταλέντο!

- Πάντως το στράβωμά μου εμφανίστηκε όταν ήμουν περίπου 20… και μάλιστα πολύ ξαφνικά… στην αρχή τρόμαξα αλλά ευτυχώς είχα μία γκόμενα που είχε ξαναπάει με κάποιον με στραβό πουλί οπότε μου είπε ότι δεν είχα κανένα λόγο να ανησυχώ. Να πάμε λέτε εδώ δεξιά ή να κατέβουμε την Πανεπιστημίου;

- (κοιτάζω τον δρόμο, βλέπω ότι ο δρόμος που βγάζει στην Σοφοκλέους είναι πήχτρα…) Πανεπιστημίου, Πανεπιστημίου, είναι άδεια τέτοια ώρα…