Σήμερα έκανα μία φοβερή γουρουνιά. έχω καταστεναχωρηθεί.
Το μεσημεράκι γύρω στις 12 ήμουν στην δουλειά και μιλούσα στο τηλέφωνο με τον φίλο μου το δημήτρη. Ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου. Κοιτάζω την αναγνώριση και βλέπω ένα σταθερό νούμερο από 80 που δεν αναγνώρισα. Το σηκώνω.
Μία γυναικεία φωνή πολύ ταραγμένη, πολύ στεναχωρημένη, πολύ φοβισμένη μου λέει:
- γειά σας... χάσαμε την σπυριδούλα!
Έτσι ακριβώς όπως σου το λέω... Χωρίς καμία εισαγωγή και καμία σάλτσα.
Φρικάρω. δεν ξέρω καμία Σπυριδούλα.
Πιο πολύ όμως με στεναχωρεί η χροιά της φωνής της γυναίκας. Κάνω την εικόνα της στο μυαλό μου:
Είναι μία γυναίκα γύρω στα 55 με 60. Ζούσε σε μία επαρχιακή πόλη μεχρι που πέθανε ο άντρας της και ήρθε στην Αθήνα να ζήσει με τα παιδιά που ήθελαν πουλήσουν το πατρικό σπίτι στην πατρίδα τους. Δεν της αρέσει η Αθήνα, καθόλου. Την ταλαιπωρεί.
Τουλάχιστον είναι κοντά στα παιδιά. Μία μέρα "χάνεται η Σπυριδούλα". Δεν έχει σημασία τι θα πει αυτό πως ερμηνεύεται το "χάνεται η Σπυριδούλα". Αυτό που έχει σημασία είναι ότι μία ανήσυχη φοβισμένη ηλικιωμένη γυναίκα χρειάστηκε να κάνει ένα τηλεφώνημα για να πει ένα κακό ανησυχητικό νέο.
Αλλά, έσπασε ο διάολος το ποδάρι του και πήρε λάθος. Της απάντησα εγώ. επιθετικός, άνετος, τσαμπουκαλής. Με το που μου λέει "χάσαμε την Σπυριδούλα" φρικάρω. Πάρα το ότι καταλαβαίνω από την φωνή της ότι είναι στεναχωρημένη, ταραγμένη, ζαλισμένη... εγώ αποφασίζω, εκεί, σε δύο δευτερόλεπτα μέσα, σχεδόν αντανακλαστικά να της κάνω τσαμπουκά που έκανε αυτό "απαίσιο λάθος".
Με τσαμπουκά, αγένεια και τσατίλα τη ρωτώ... "που έχετε πάρει;...". Με μία αυστηρότητα που όταν την έχω σιχαίνομαι τον εαυτό μου...
Η γυναίκα ψαρωμένη από τον τόνο μου, από την αυστηρότητά μου, μου απαντά. Μου λέει τον αριθμό του τηλεφώνου μου... με το που τον ακούω γίνομαι ακόμα πιο έξαλλος...
"ναι, αλλά ποιόν θέλετε;" γαυγίζω
Η γυναίκα μου απαντά φοβισμένη σχεδόν: "την κυρία xxxxxπούλου" μου λέει... σαν μικρό παιδί που το μαλώνει ο πατέρας του. Από την ταραχή της και την βιασύνη της να πει (εκεί που έπρεπε να το πει) ότι "χαθηκε η σπυριδούλα" ούτε που νοιάστηκε για τον απαράδεκτο τρόπο που της μίλησα και μου απήντησε σαν να ήμουν όντως αυτος στον οποίο έπρεπε να μιλήσει.
"μα καλά, ποια κυρία xxxxxπούλου μου λέτε;" της λέω, εν εξάλλω... "δεν έχετε καταλάβει ότι μιλάτε σε έναν κύριο;..."
η γυναίκα ακόμα πιο φοβισμένη, σχεδόν έτοιμη να βάλει τα κλάματα μου λέει: "...μα νόμιζα ότι το απάντησε ο γιος της κυρίας xxxxπούλου... για αυτό σας μίλησα"
"ε, κάνετε λάθος" λέω και της το κλείνω χωρίς να περιμένω να απαντήσει...
Μία ταραγμένη γυναίκα έγραψε λάθος ένα νούμερο κινητού τηλεφώνου και έπεσε πάνω μου... χαθηκε η σπυριδούλα και μαζί της χάθηκε και όλη η συμπόνια που νόμιζα ότι είχα
10 comments:
Να σου πω...you beat yourself over things πολύ συχνά; Πού να ήταν και τίποτα σημαντικό δηλαδή.
Το γεγονός ότι αυτή η τύπισα μετά το τηλεφώνημα σας ξύπνησε και κατάλαβε τι μαλακια απροσεξία έκανε...
...που δεν έγραψε τον αριθμό σωστά και δεν κάλεσε το σωστό άτομο στο emergency...
...και τώρα η Σπυριδούλα μάλλον έγινε πουτάνα ή τσαντάκιας ή και τα δύο γιατί δεν την προλάβανε...
...και την επόμενη φορά θα σκεφτεί δύο φορές όταν της δίνουν αριθμό...
...αυτό δεν μετράει;
It was fate my boy, βρέθηκες στο δρόμο της κυρίας για να της μάθεις ένα μάθημα ζωής.
Γι'αυτό σου λέω, don't beat yourself over it... ;)))))
στην ουσία έχεις δίκιο... αλλά έπρεπε ρε παιδί μου να το επιτελέσω αυτό το θεάρεστο έργο με καλύτερο τρόπο... αν καταλαβαίνεις τι εννοώ...την άρπαξα από τα μούτρα την γυναίκα... μπε καλημέρα
Αναρωτιέμαι αν εσύ laughing sheep, όπως και εσύ nick d, έχετε ποτέ πάρει κάποιον αριθμό λάθος. Μήπως μερικές φορές (άθελά μας, δεν λέω) χάνουμε την ανθρωπιά μας και γινόμαστε .... κάπως, (και όπως λές και συ laughing sheep: "με καταλαβαίνετε τι εννοώ" ).
Καλέ μη στεναχωριέσαι! Δεν την έβρισες κιόλας.. Μπορεί επίσης η Σπυριδούλα να ήταν γάτα, αυτό το σκέφτηκες;
Σε ποιόν από εμάς θα του άρεσε να του συμβεί αυτό που περιγράφει ο πρόβατος+να τύχει τέτοιας αντιμετώπισης;;;
Όλοι έχουμε πάρει λάθος τηλέφωνο μέσα στη φούρια+τον πανικό μας.
Πολύ περισσότερο λοιπόν μια γυναίκα ηλικιωμένη+πανικόβλητη!
Επειδή έχω απαντήσει σε τηλεφώνημα πανικού+επειδή, δυστυχώς, ήταν από τη μητέρα μου (+την έχω δει+σε πανικό, μια εμπειρία που δεν θέλω να ξαναζήσω+εύχομαι κανείς σας να μη τη ζήσει!), ξέρω πολύ καλά πως νιώθει+σε ποιά κατάσταση βρίσκεται ο άνθρωπος που τηλεφωνεί.(Θυμηθείτε, δεν βλέπουμε όλοι τα ίδια θέματα με την ίδια σοβαρότητα+,φυσικά, δεν αντιμετωπίζουμε όλοι τον πανικό με τον ίδιο τρόπο).
Τώρα, το αν η "Σπυριδούλα" ήταν γάτα, παραστρατημένη κόρη, εγγονή, ανηψιά, φέρρυ μπότ ή καναρίνι, ή οτιδήποτε άλλο, είναι μηδαμινής σημασίας. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ήταν σημαντική γι'αυτόν που την έχασε! Και, αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι, τρόπος σκέψης+συμπεριφορές τύπου "ζαμάν φου", "πήρε ένα μάθημα ζωής" ,κ.λ.π., μάλλον, δεν αρμόζουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Μάθηματα ζωής παίρνουμε σε κατάσταση ηρεμίας+όχι όταν ενεργούμε μηχανικά+πανικόβλητα. (δεν έχω τίποτα με κάποιο από τα παιδιά που έγραψαν σχόλιο στο blog, αλλά νιώθω ότι δεν έπρεπε να απαντήσουν έτσι).
Ελπίζω, προβατάκο, όταν σου ξαναδωθεί η ευκαιρία να συμπαρασταθείς σε έναν συνάνθρωπο σου να είσαι πιο ψύχραιμος+με περισσότερη κατανόηση.
Συγνώμη αν νομίζεις ότι κηρήτω, αλλά, για να πανικοβληθεί κάποιος για κάτι σημαίνει ότι για τον ίδιο άξιζε πολλά. Παραπάνω από αυτά που μπορούμε να σκεφτούμε εσύ ή εγώ, +όσο+αν εσένα ή εμένα μας φαίνονται μηδαμινά (που για να έχεις τύψεις ΔΕΝ σου φάνηκαν έτσι).
Τη γαμησες τη γυναικούλα βρε αγάπη μου. Πω πω πια! Γεροντοκόρη ε, γεροντοκόρη. θα σε παίρνω να σου ζητάω τον Θεμιστοκλή τουαϊσ ε ντεϊ να μάθεις να μιλάς. Και μετά θα την βάλουμε να σε ξαναπάρει να δούμε τι έμαθες.
Μπουμπουκάκι μου....
Λαχανοντολμαδάκι μου.....
Πρασοπιτούλα μου....
Βρε sheep βρε sheep δεν μιλάνε έτσι.
Αλλά τι κύρηγμα να κάνω?
Εγώ να δείς πόσο σιχαίνομαι τον εαυτό μου και το στυλάκι μου όταν διώχνω τους συνανθρώπους που πλησιάζουν τ'αυτοκίνητο στα φανάρια της απανθρωπιάς.
Κάτσε ρε παιδιά, για μισό λεπτό, εδώ μιλάμε για μία τηλεφωνική συναλλαγή που προφανώς διήρκεσε δευτερόλεπτα, όχι και για βρισίδι ακατέβατο! Είναι γεγονός ότι πολλές φορές ενεργούμε χωρίς να σκεφτούμε και μετά το μετανιώνουμε. Ε δεν είναι και του θανατά! Δεν είναι να πεις ότι το έκανε και επίτηδες ο άνθρωπος. Όσο πανικόβλητη μπορεί να ήταν η κυρία, άλλο τόσο απροετοίμαστος ήταν και ο μπλογκομάστερ για ένα τέτοιο τηλεφώνημα. Και εξάλλου για να το εξομολογείται ο άνθρωπος, σημαίνει κάτι και αυτό πιστεύω:)
lacerta ό,τι και να πεις έχεις δίκιο! όντως αυτό μου συνέβη, έχασα την ανθρωπιά μου από βιασύνη και μαλακία... και για αυτό ένιωσα άχημα αναδρομικά.
κατερίνα, με γειά τη φωτό στο Profile. σου πάει πολύ! Τώρα, αν η σπυριδούλα είναι γάτα, θέλω τώρα να γνωρίσω αυτόν τον άνθρωπο που ονόμασε τη γάτα του έτσι...
George, έχεις ΑΠΟΛΥΤΩΣ δίκιο. Σε όλα όσα λες... Respect! Βέβαια αυτό που λένε και τα παιδιά ότι ίσως παραδίνω σημασία σε κάτι που μπορεί να είναι πιο απλό στην πραγματικότητα ισχύει. Εγώ νιώθω ότιμ δεν φέρθηκα καλά. αλλά μπορεί αυτό να είναι μόνο στο μυαλό μου και η κυρία να μην πήρε πρέφα τίποτα... μακάρι κιόλας, εδώ που τα λέμε. Μπε και φιλί στη μούρη
Μικρή Ολλανδέζα, άλλο όνομα αοπό Θεμιστοκλής δεν παίζει; Μπε μωρό μου!
Brainsick, I know I know... μπεε!
Είδες! Δεν είμαι μία καρακουκλάρα/καρακορτάδα;; Με έμπνευση προβάτου, βεβαίως βεβαίως. Αλλά είμαι και φτυστή όμως, οπότε μου πάει. Τι να λέμε, με φτιάχνει το χρωματιστό της υπόθεσης.
Post a Comment