Μου το έστειλε η αδελφή μου που είναι νέα μαμά και πολύ με χαροποίησε που μου είπε ότι προσπαθεί να το έχει στο μυαλό της κάθε ώρα και στιγμή όσο μεγαλώνει το νινί μας… (a.k.a. το ανήψι του μπεεε).
Το θεωρεί το «ευαγγέλιο του γονέα». Είναι του Χαλίλ Γκιμπράν που επειδή αρέσει (και) στα παλαιοκομούνια έχει στιγματιστεί αδίκως ως ανάξιος λόγου, με αποτέλεσμα να έχουμε σταματήσει να τον διαβάζουμε με προσοχή...
Τα παιδιά σας δεν είναι παιδιά σας. Είναι οι γιοί και οι κόρες της επιθυμίας της Ζωής για τον εαυτό της. Έρχονται με μέσο εσάς αλλά όχι από εσάς και παρόλο που είναι μαζί σας δεν σας ανήκουν. Μπορείτε να τους δώσετε την αγάπη σας, μα όχι και τις σκέψεις σας, γιατί έχουν τις δικές τους. Μπορείτε να στεγάσετε τα σώματα τους, μα όχι και τις ψυχές τους, γιατί οι ψυχές τους κατοικούν στο σπίτι του αύριο, το οποίο δεν μπορείτε να επισκεφθείτε , ούτε καν στα όνειρα σας. Μπορείτε να παλέψετε να γίνετε σαν και αυτά, μα μην προσπαθείτε να τα κάνετε σαν και εσάς.
2 comments:
... γιατί η ζωή δεν πάει προς τα πίσω και δεν σταματά στο χτες.
Είσαι το τόξο από το οποίο εκτοξεύονται τα παιδιά σου σαν ολοζώντανα βέλη.
Κάνε τοξότη, η σαΐτα που κρατάς στα χέρια σου να σημαίνει χαρά.
..τελειώνει το κείμενο. Είναι από τα πιο ωραία κείμενα που έχω διαβάσει. Το κείμενο που έχω εγώ, δεν είναι ακριβώς έτσι αλλά το νόημα παραμένει ίδιο. Υπάρχει στο οπισθόφυλλο ενός βιβλίου που αν θυμάμαι καλά [πάνε και 20 χρόνια απ'όταν το διάβασα και το αντέγραψα σ' ένα χαρτί] λεγόταν "το αναρχικό σχολείο".
Με συγκίνησες βραδυάτικο... θα το κάνω link...
chris ευχαριστούμε πάρα πολύ για το υπόλοιπο του κειμένου! μπεεεεεε
είναι όντως συγκλονιστικό! το γουστάρω πολύ!
μπε πάλι
Post a Comment