Έρωτας είναι τελικά

έχω ένα φίλο. εδώ και πάρα πολλά χρόνια, από τα 20 του σχεδόν (τώρα είναι 35άρης) η ερωτική του ζωή αποτελείται από περιστασιακά ραντεβού με διάφορους που γνωρίζει από το Internet (τώρα) ή από αγγελίες και bars (παλιότερα). Γνωρίζονται, κάνουν sex και ύστερα "γειά σου και έξω από την πόρτα". Σπάνια βλέπει κάποιον για δεύτερη φορά.

Ο πρώην συνάδελφος μου ο Χ. είναι χωρισμένος με ένα παιδί. Και τώρα, αλλά και την εποχή που ήταν παντρεμένος, μία φορά την εβδομάδα συναντιέται με έναν εφηβικό του έρωτα (άντρα) σε μία γκαρσονιέρα στην Δημοκρίτου. Σε αυτές τις συναντήσεις περνάνε πολύ ωραία – κάνουν έρωτα, μιλάνε, γελάνε, τρώνε μαζί... Αλλά έξω από αυτές δεν έχουν απολύτως καμία άλλη επαφή (με την εξαίρεση του τηλεφωνήματος που προηγείται της εβδομαδιαίας συνάντησης τους).

Η Κ. και ο Σ. είναι παντρεμένοι εδώ και 20 σχεδόν χρόνια. Έχουν 2 παιδιά. Αγαπιούνται πάρα πολύ... αλλά σχεδόν από την αρχή της γνωριμίας τους η συχνότητα με την οποία κάνουν έρωτα είναι μία φορά κάθε 20 μέρες. Τους έχω παρατηρήσει μαζί. Είναι φοβερά τρυφεροί μεταξύ τους, κοιτάζονται στα μάτια και χάνονται ο ένας μέσα στον άλλο... αλλά η σεξουαλική τους επαφή είναι σχεδόν ανύπαρκτη και έχω την άισθηση ότι γίνεται σχεδόν σαν αγγαρεία και από τους δύο. (δεν μπαίνω στην διαδικασία να υποθέσω πώς τελικά καλύπτουν το σεξουαλικό τους... κάπως σίγουρα θα εκτονώνονται αλλά δεν έχει σημασία...)

Η Β. με τον Δ.. Φοβερή περίπτωση. Ο Δ. (της) φέρεται με τον πιο σκληρό τρόπο. Καμία τρυφερότητα, μοιάζει σαν να τη βαριέται! Παρόλαυτά όταν η Β. χτύπησε με το μηχανάκι της και ήταν για 4 μέρες σε κώμα, εκείνος κόντεψε να τρελλαθεί, ειλικρινα σου λέω ούτε γονιός για το παιδί του δεν έχω δει να φρικάρει έτσι. Μετά η Β. συνήλθε και ο Δ. έγινε πάλι ο παλιός κακός εαυτός του... ο εαυτός που μας κάνει να απορούμε τι στο καλό του βρίσκει εκείνη και μένει μαζί του τόσα χρόνια... θα μου πεις αυτά που γίνονται ανάμεσα σε ένα ζευγάρι πίσω από την πόρτα του σπιτιού και της κρεβατοκάμαράς του κανείς δεν μπορεί να τα ξέρει – και μάλλον σε αυτά βασίζεται η ¨παράλογη¨αγάπη της Β. για τον Δ.

Η Ε. με την Π. Εδώ και δεκαπέντε χρόνια "ζουν ένα δράμα". Τσακώνονται, χωρίζουν, σπάνε ο ένας τον άλλο στο ξύλο, τα ξαναβρίσκουν... και μετά ξανά από την αρχή. Είναι αυτό που λένε "αυτό δεν είναι δεσμός... είναι επίδεσμος". Και όμως αυτοί οι δύο είναι πολύ πολύ καλύτερα στην "αρρωστημένη" ρουτίνα τους από πολλούς φίλους και γνωστούς που έχω οι οποίοι αναζητούν μόνο τις υγιείς και ξεκάθαρα οριοθετημένες σχέσεις...

Θα μπορούσα να συνεχίσω για ώρες με παραδείγματα σχέσεων που ξεφεύγουν από το πρότυπο που έχουμε (ή ίσως έχω μόνο εγώ;) της καλής και αγαθής σχέσης. Ξέρεις τι εννοώ, αυτό που δύο άνθρωποι είναι μαζί, και τα πάνε σε όλα τέλεια, και χαρίζουν πάντα χαρά ο ένας στον άλλο και απόλαυση, και έχουν κοιννούς στόχους και κοινά ενδιαφέροντα, και δεν έχουν αμφιβολίες, και όλα γίνονται υπό το φως του ήλιου, τίποτα δεν είναι κρυφό....

Όμως έχω την εντύπωση ότι τα τελευταία χρόνια, που κάπως σαν να έχουν ελευθερωθεί οι ψυχές μας, και που έχει δημιουργηθεί ένα νέο είδος ανθρώπου, έχουν φτιαχτεί και πολλά νέα είδη σχέσεων... Σχέσεις που κάποτε θα λέγαμε αρρωστημένες, σχέσεις με μυστικά και ψέματα, με απάτη προς τρίτους, με πόνο, με έλλειψη βασικών πραγμάτων που ¨πρέπει¨ να υπάρχουν σε μία σχέση, με παραμόρφωση, με, με, με, με,...

Τελικά μου φαίνεται ότι ο τρόπος που ερωτευόμαστε οι άνθρωποι είναί ίσως το πιο προσωπικό από όλα τα πρoσωπικά πράγματα.

Στην αρχή ήμουν πολύ αρνητικός απέναντι σε τέτοιες καταστάσεις. Θεωρούσα ότι το μόνο σωστό και πρέπον και ουσιαστικό είναι το παλιό πρότυπο του ζευγαριού... αλλά τελικά, αν θέλω να είμαι δημοκράτης και σωστός δεν πρέπει να σταματήσω να κρίνω μόνο το τι κάνει ο καθένας στο κρεβάτι του αλλά και το τι κάνει με την καρδιά του.

Και αυτό για κάποιο λόγο απαιτεί ακόμα περισσότερη προσπάθεια.

Οπότε, αν εσύ είσαι εντάξει με τον τρόπο που ερωτεύεσαι, είμαι και εγώ εντάξει.