Νύχτα φύγε...

Εχτές ήταν ένα βράδυ πολύ σουρεαλιστικό. Πραγματικά.

Βρισκόμουν στο γραφείο μέχρι τις 9 και 10 περίπου.

Σήμερα το πρωί είχαμε μία πολύ μεγάλη pro active παρουσίαση σε μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές εταιρίες, την οποία ετοιμάζαμε από τις αρχές του καλοκαιριού.

Όσο και αν έχω βρει τρόπους να ελέγχω το άγχος πριν από τέτοιες σημαντικές στιγμές στην δουλειά, η αλήθεια είναι ότι με επηρεάζει πολύ – μπορεί να είναι μόνο εσωτερικός επηρεασμός, αλλά υπάρχει. Εχτές λοιπόν το βράδυ που καθόμουν στο γραφείο με την τυπωμένη παρουσίαση μπροστά μου για να την μηρυκάσω και να βεβαιωθώ ότι την κατέχω καλά, αισθανόμουν τα γνωστά σφίξιμο στο στομάχι και άδειασμα στα γόνατα.

Εκτός από αυτό το stress υπάρχουν και άλλα αυτές τι μέρες:

Το βασικό είναι η ιστορία με το ρεμαλάκι μου (όσο περνάνε οι μέρες και βιώνω την νέα κατάσταση, συνειδητοποιώ δηλαδή τι έγινε, στεναχωριέμαι όλο και πιο πολύ – φαντάζομαι είναι φυσιολογικό, αλλά αυτό δεν το ελαφραίνει… και να φανταστείς ότι σε ψυχολογικό επίπεδο ο χωρισμός αυτός καθ’ εαυτός είναι μόνο η κορυφή του παγόβουνου)…

Επιπλέον με απασχολεί και η αναρώτηση τι σταδγιάλα κάνω στην ζωή μου, τι θέλω να πετύχω (την έχω αρκετά συχνά, ακόμα και χωρίς αφορμή… κάθε 10 λεπτά δηλαδή... :-))

και τέλος έχω και την ανησυχία για διάφορα, μικρότερα, πράγματα που δεν πάνε όπως θα ήθελα….

Φεύγοντας από το γραφείο, κατευθύνθηκα προς το κολυμβητήριο. Τι καλύτερο από το κολύπμπι για να βγάλεις κάμποσο από το άγχος και την ένταση;

Ήμουν τυχερός. Στην πισίνα, είχε βάρδια ο αγαπημένος μου προπονητής ο Βασίλης (για τον οποίο έχω γράψει πολλές φορές συγχαρητήρια στο βιβλίο εντυπώσεων του γυμναστηρίου). Είχα καιρό να τον δω… τα είπαμε λίγο, με ρώτησε πως τα πηγαίνω με την κολύμβησή μου και αφού είδε ότι το έχω πάρει αρκετά πατριωτικά και δεν τα έχω παρατήσει μου έκανε την μεγάλη πρόταση!

«Θέλεις να κάνεις σήμερα ένα άλλο πρόγραμμα, πιο ενδιαφέρον και λίγο περισσότερο σκληρό;».

Είπα ναι like totally at once!!! Δεν έχεις συχνά την ευκαιρία να σου κάνει ιδιαίτερο πρόγραμμα ένας τόσο γαμάτος προπονητής!

«Τα κόκαλα δικά μου» του λέω, «αλλά το σαρκίο δικό σου». Και πράγματι, όταν μετά από περίπου 1 ώρα και 45 λεπτά μου επέτρεψε να βγω από την πισίνα, ήμουν σε κατάσταση drop dead ugly an tired!

Συνήθως, κάνω 1900 μέτρα όταν κολυμπάω. Σε 50 λεπτά πάνω κάτω. Εχτές έκανα 2500 και μάλιστα όχι ελεύθερο που το ξέρω και μου είναι εύκολο, αλλά και με διάφορους άλλους τρόπους που με δυσκόλεψαν λίγο (ξέρεις - μόνο πόδια πρόσθιο, μόνο πόδια ύπτιο, μόνο αυτιά, δελφινωτό, μόνο χέρια, χτύπημα μασχάλης με ταυτόχρονα φύσημα μύτης και άλλα τέτοια…).

Κοντολογίς, πτώμα ο προβατάκος σου. Πολλώ δε μάλλον που το πρωί είχα σηκωθεί στις 7 και μισή μετά από 5 ωρών μόνο ύπνο. Παρόλα αυτά η διάθεση μου ήταν κάπως καλύτερη. Οι περαστικοί δεν μου έδιναν ελεημοσύνη όπως στο δρόμο από το γραφείο στην πισίνα, σημάδι ότι το κλαψομούνικο ύφος από την φάτσα μου είχε φύγει, και υπήρχε ένα απλό Νεοϋορκέζικο συνοφρύωμα τύπου «έχω-πονέσει-πολύ-μην-κοιτάς-που-δεν-μιλάω».

Με καλή διάθεση αλλά πολύ κουρασμένος ξεκίνησα για το σπίτι. Μέχρι να φτάσω είχα ένα μάντρα στο μυαλό μου: «Προβατάκο, όταν πας στο σπίτι, δεν θα κολλήσεις στο computer… θα οργανωθείς ώστε μία η ώρα να κοιμάσαι για να είσαι φρέσκος για την αυριανή παρουσίαση». Και ξανά μανά: «Προβατάκο, όταν πας στο σπίτι δεν θα κολλήσεις στο computer…», «Προβατάκο, όταν πας στο σπίτι δεν θα κολλήσεις στο computer…», «Προβατάκο, όταν πας στο σπίτι δεν θα κολλήσεις στο computer…».

Φυσικά, δεν χρειάζεται να σου πω ότι μετά από όλη αυτή την δραματοποίηση του γεγονότος ότι δεν πρέπει να ξενυχτάω μπροστά στο Internet με μαλακίες, όταν έφτασα στο σπίτι, σαν υπνωτισμένο ζόμπι, χωρίς καν να αφήσω την τσάντα του γυμναστηρίου κάτω, άνοιξα το pc και συνδέθηκα στο Internet.

Cut – μεταφερόμαστε δυόμιση ώρες μετά. Η ώρα είναι 2 και 40. Τα μάτια μου με καίνε πια, νυστάζω σαν πούστης, έχω μπαφιάσει από την οθονίλα, την intenetila, την refreshίλα και την linkίλα! Δεν έχω πια επιλογή παρά να πέσω να κοιμηθώ… σηκώνομαι από την καρέκλα. Με αργές κινήσεις αρχίζω να ξεντύνομαι. (φαντάσου, δεν είχα καν βγάλει τα παπούτσια μου και το παντελόνι πριν κάτσω μπροστά στην οθόνη…).

Η μιζέρια μου έχει χτυπήσει τρελό διαγαλαξιακό ρεκόρ!!! Ούτε καν το γεγονός ότι έμαθα να κατεβάζω επιτέλους torrents με σκληρό gay porn αρκεί να με συνεφέρει!

Αισθάνομαι άσχημα που χώρισα, αισθάνομαι δυστυχία που δεν έχω μιλήσει με το ρεμάλι δύο μέρες, αισθάνομαι άσχημα που τελειώνω από την δουλειά στις 9, αισθάνομαι άσχημα που βρέχει, αισθάνομαι άσχημα που αισθάνομαι άσχημα, αισθάνομαι άγχος για την αυριανή παρουσίαση, αισθάνομαι άσχημα που δεν έχω αυτοπειθαρχία και ενώ είχα ορκιστεί το αντίθετο τελικά έκατσα μπροστά στο computer και κούρασα χωρίς ουσιαστικό λόγο τον εαυτό μου για δύο ώρες, αισθάνομαι άσχημα γιατί αισθάνομαι μοναξιά, αισθάνομαι άσχημα γιατί το σπίτι δεν το έχω καθαρίσει, αισθάνομαι άσχημα γιατί νυστάζω, αισθάνομαι άσχημα γιατί αμφιβάλλω για την ιστορία με το ρεμαλάκι, αισθάνομαι άσχημα άσχημα άσχημα…

Σέρνομαι ως το κρεβάτι. Με αργές κινήσεις, σαν γιαγιά σε ημιυπόγειο, μισοπαράλυτη και φαγωμένη από την σκοτεινιά της ζωής, ξαπλώνω στο μαξιλάρι μου. Αργά αργά, μίζερα τραβάω το σεντόνι πάνω μέχρι πάνω από το κεφάλι… βγάζω ένα βαρύ αναστεναγμό… κλείνω τα μάτια.

Τα ανοίγω ξανά μετά από ένα λεπτό – η ώρα έχει πάει 8 και μισή το πρωί. Μέσα σε ένα λεπτό, πέρασαν σχεδόν 6 ώρες. Σηκώνομαι από το κρεβάτι μου, ξυρίζομαι, διαλέγω πουκάμισο που μου πάει, το blazer που με κολακεύει και με σοβαρεύει, καθαρά μαύρα παπούτσια. Η διάθεσή μου δεν έχει φτιάξει ιδιαίτερα, ούτε και ο ύπνος που έκανα, νευρικός και ληθαργικός (πως γίνεται; και όμως γίνεται!!!) με ξεκούρασε!

Αλλά τώρα δεν υπάρχει καιρός για όλα αυτά – τώρα η παρουσίαση είναι η προτεραιότητα…

… … … … … … … … … … …

Δεν ξέρω πότε μου δόθηκε αυτό το δώρο… είναι πάντως ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που έχω. Το κουβαλάω με μεγάλη περηφάνια. Σεμνά και ταπεινά, αλλά υπερήφανα!

Μιλάω για την συνειδητοποίηση ότι η σκοτεινές βραδιές της ζωής είναι κομμάτι του παιχνιδιού. Μιλάω για την χαλαρότητα με την οποία αντιμετωπίζω νύχτες σαν την χτεσινή. Μιλάω για την ηρεμία με την οποία καταπίνω και χειρίζομαι τις δυσκολίες.

Δεν είναι ότι δεν τραβάω το ζόρι. Το τραβάω μία χαρά. Ζω το δράμα κανονικά. Αλλά για κάποιο λόγο, που δεν ξέρω με ποια πατρογονική σοφία έχει να κάνει, δεν γίνεται, το ζόρι, λόγος να είμαι μηδενιστής, να χάνω την μπάλα της ζωής.

Η ζωή είναι σκαμπανεβάσματα. Πολλά. Και αφού την ζω τα χειρίζομαι και αυτά. Αλλού χρειάζεται δράση. Χρειάζεται να κάνεις πράγματα για να αλλάξεις την ρότα των πραγμάτων. Ή για να μειώσεις τις συνέπειες.

Αλλά αλλού, σε νύχτες σαν την χτεσινή πρέπει να έχεις άλλη τακτική.

Χρειάζεται να περιμένεις να έρθει η ώρα της παρουσίασης. Οπότε η αυτοσυντήρησή σου θα σε κάνει να «βγεις» από την προστασία του σεντονιού, να μπεις στην ζωή, γερός, δυνατός, χαρούμενος, ικανός να γοητεύσεις και να πουλήσεις την δουλειά του εαυτού σου και της εταιρίας για την οποία δουλεύεις.

...χρειάζεται απλά να περιμένεις να είσαι εξουθενωμένος από την νύστα, ώστε όταν ξαπλώσεις να κοιμηθείς αμέσως, για να μην κάνεις σκοτεινές σκέψεις μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Το ξέρω καλά αυτό. Και δοξάζω τον Θεό που έχω αυτή τη γνώση.