Τραγούδι... και άλλα

Τα τραγούδια που μας αρέσουν, αλλά και γενικά όλα τα καλλιτεχνικά έργα (για να μην ξεχνιόμαστε, σε αυτά περιλαμβάνονται και οι σούπερ αγαπημένες μου ταινίες σκληρού gay porno, και αυτό το εννοώ…) μας αρέσουν γιατί κρύβουν μία μικρότερη ή μεγαλύτερη αλήθεια που μας αφορά. Αυτό τουλάχιστον σε μένα ισχύει στο 100% των περιπτώσεων - αλλά νομίζω ότι συμβαίνει και σε πολλούς άλλους.

Για παράδειγμα μπορεί να μας αρέσει το «Μωρό μου Sorry» της Κοκκίνου (παρά το ότι είμαστε του ανωτάτου εντεχνωτικού) γιατί εκείνη την εποχή έχουμε πια φρικάρει με έναν γκόμενο και είμαστε σε φάση να του δείξουμε την πόρτα…

ή να τρελαινόμαστε με το «Χάρτινο το φεγγαράκι» (αν και έχουμε τα καραlimited γιαπωνέζικα cd singles της Άντζελας Δημητρίου της οποίας είμαστε αφιερωμένοι fan) γιατί το μαλακισμένο το τεκνό που χτυπάμε δεν λέει να μας κάτσει με τίποτα και να μας βγάλει από την μοναξιά… να μας πιστέψει λιγάκι και να τα κάνει όλα αληθινά δηλαδή.

Σε μένα ισχύει και μία πολύ ενδιαφέρουσα αναλογία: όσο πιο θεμελιώδη είναι για την ψυχοσύνθεση μου η ευαίσθητη χορδή που χτυπά ένα αγαπημένο τραγούδι, τόσο πιο κλασικό και διαχρονικά αγαπημένο είναι…

Υπάρχει ένα λαϊκό ελληνικό τραγούδι που όταν το ακούω, το ακούω (δεν ξέρω αν βγάζει νόημα αυτό που θα πω) όχι με τα αυτιά, αλλά με τις εσωτερικές πληγές μου (όλοι οι άνθρωποι έχουμε εσωτερικές πληγές, ne est pas?).

Είναι εντυπωσιακό πως θυμάμαι με ΚΑΘΕ λεπτομέρεια ΚΑΘΕ φορά που το έχω ακούσει (ακόμα και αν είναι μία εξαιρετικά συνηθισμένη περίσταση, όπως το να βρίσκομαι σε ένα ταξί πηγαίνοντας από ένα βαρετό κάτι-πρέπει-να-κάνω-σε-ένα-άλλο σε ένα άλλο).

Είναι εντυπωσιακό ότι με αγγίζει μέχρι ασυνείδητου παρά το ότι το τραγουδά ο ακατανόμαστος ο Νταλάρας.

Είναι εντυπωσιακό, τέλος, ότι δεν το έχω καν στην δισκοθήκη μου. Με χτυπά τόσο δυνατά και τόσο κυκλωτικά τις όχι και τόσο συχνές φορές που το πετυχαίνω στο ραδιόφωνο ή στην τηλεόραση που (…να το ομολογήσω;) δεν τολμώ να βάλω μέσα στο σπίτι μου μία τέτοια δύναμη, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ!

Νομίζω ότι θα ήταν δουλειά ψυχαναλυτή να εξηγήσει το γιατί αυτό το συγκεκριμένο τραγούδι έχει τόση μεγάλη δύναμη επάνω μου. Έχει φυσικά να κάνει με τους στίχους περισσότερο… ειδικά αυτό το δεύτερο κουπλέ… Ποιες πτυχές της ψυχής μου ξύνει; Για ποιες αναμνήσεις παλιές αρχετυπικές έχει γίνει ντύσιμο; Μάλλον δεν θα μάθω ποτέ…

Πάντως είναι το τραγούδι που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα έρημο νησί… αν μπορούσα να έχω μόνο ένα τραγούδι, αυτό θα ήταν. Μην φανταστείς ότι θα το άκουγα συχνά… αλλά θα ήθελα να το έχω…

… … … … … … … … …

Αυτές τις μέρες είμαι σε ένα έρημο νησί.

[Δεν μου αρέσει το δράμα για το δράμα, ούτε οι μελούρες χωρίς λόγο. Η αλήθεια είναι ότι ένας χωρισμός είναι κάτι που σε κλονίζει λίγο… από την άλλη βέβαια δεν ήρθε και το τέλος του κόσμου… Να στο πω αλλιώς; Αν ο χωρισμός επρόκειτο να φέρει το τέλος του κόσμου δεν θα τον άφηνα να συμβεί! Αφού τον άφησα να γίνει, σημαίνει ότι είχα τους λόγους μου.

Ακόμα όμως και υπό αυτές τις συνθήκες, βρίσκομαι σε ένα έρημο νησί. ]

Ένας σπουδαίος άνθρωπος βγήκε από την ζωή μου, ίσως ο σπουδαιότερος από όσους έχω γκομενιαστεί… και αυτό είναι βαρύ.

Και έτσι, το ακούω πολύ το τραγούδι μου. Το έχω όλη μέρα σχεδόν μέσα στο μυαλό μου… σαν ένα μικρό αναισθητικό; σαν ένα μικρό τελετουργικό θρήνου; κάπου προς τα εκεί το τοποθετώ… Ποιος ξέρει…

είναι από το «Ταξίδι στα Κύθηρα», την ταινία του Αγγελόπουλου (συγγνώμη που σε εκθέτω σε ανοργασμική βαριά κουλτούρα πρωί πρωί…) και έχει γράψει μουσική αλλά (εντυπωσιακό!) και τους στίχους η Ελένη Καραϊνδρου.

Άρρωστη καρδιά δεν βρίσκει γιατρειά
στη λησμονιά
χάνεται στ’ αγιάζι μέσα στο βοριά
στα ξένα μακριά

Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή
να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί
θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας

Σ’ άγγιξε ξανά του κόσμου η παγωνιά
κι η ερημιά
Πώς να τη γιατρέψεις την παλιά πληγή
βαθιά μες τη ψυχή

Κι όλο περιμένει πάλι τη στιγμή
να ξαναρθεί
το καράβι στο λιμάνι θα φανεί
θαλασσινό πουλί στα όνειρά μας


(υπόσχεση - το επόμενο Post σχετικά με το ελληνικό τραγούδι θα αποτελείται ΜΟΝΟ από γυμνές φωτογραφίες του Σάκη Ρουβά! έξω η ανοργασιμική κουλτούρα από το www.provato.gr, έξω η πχιότητα απο τον προβατάκο!!!).