άμα δεν πάει το πρόβατο στο Θεό, έρχεται ο Θεός στο πρόβατο

Το Σάββατο ξεκίνησε βαρύ. Ξύπνησα πολύ βαρύθυμος – την Παρασκευή το βράδυ πήγα σε δύο gay bar. Στο πρώτο πέρασα υπέροχα, αλλά στο δεύτερο, μου ήρθε τρελός ντουβρουτζάς. Σαν να μην έφτανε αυτό, πηγαίνοντας προς το σπίτι από το δεύτερο gay bar, πέρασα από το μακντόναλτζζ στο σύνταγμα. Μη έχοντας φάει τίποτα από το μεσημέρι της Παρασκευής, άφησα την λαιμαργία μου να πάρει τον απόλυτο έλεγχο. Έτσι έφαγα (το λέω και ντρέπομαι ντρέπομαι ντρέπομαι…) ένα μπέργκερ με «κοτόπουλο my ass» που το λένε μύθικ το οποίο πρέπει να έχει 1300 θερμίδες, 2 cheeseburgers, 1 μεγάλη μερίδα πατάτες, 1 μεσαία μερίδα πατάτες και μία μεγάλη Φάντα (!!!!!). Σύνολο θερμίδων, περίπου 96 χιλιάδες, δηλαδή.
Φυσικά, όταν επέστρεψα σπίτι μετά το όργιο φαστφουντοφαγίας με πονούσε το στομάχι από το πολύ και κακό φαγητό. Ήμουν και κακοδιάθετος… έπεσα για ύπνο κατευθείαν. Ήταν ένας ύπνος βασανιστικός, γεμάτος μίνι εφιάλτες. Έβλεπα τον ανθρωπάκο που ήθελα να τον αρπάξω και ταυτόχρονα να τον φιλήσω αλλά και να τον κλωτσήσω στο καλάμι (ή να του τραβήξω το μαλλί πάνω από το αυτί, που πονάει πολύ εκεί – και αυτό φιλώντας τον…). Έβλεπα ότι ήμουν σε ένα παρακμιακό μακντόναλτζζ στο τέλος της βάρδιας και έπρεπε λέει να φάω όλα τα φαγιά που είχαν μείνει για να μην τα πετάξουν (και τα φαγιά ήταν δεκάδες κρύα μπέργκερς και πατάτες και τεράστια ποτήρια με φάντα και σπράητ). Έβλεπα ότι ήμουν καυλωμένος σε ένα gay bar γεμάτο πανέμορφους γκόμενους και κανένας δεν γύριζε να με κοιτάξει, όλοι έκανα νταραβέρι και κονέ μεταξύ τους και εμένα με είχαν στο φτύσιμο. Σου λέω ήταν φρικτός ο ύπνος από Παρασκευή προς Σάββατο.

Παρόλα αυτά, ένα από τα πράγματα που έχει σημασία στην ζωή είναι να πέφτεις 15 φορές και να σηκώνεσαι 16. Έτσι το πρωί του Σαββάτου, αν και δεν είχα ξεκουραστεί, (ποιος ύπνος μπορεί να σε ξεκουράσει όταν κοιμάσαι με το στομάχι τόσο φορτωμένο;), αν και ήμουν μέσα στην παράκμα, σηκώθηκα και με φοβερή αυτοπειθαρχία (την οποία δοξάζω τον Θεό που την έχω και, επίσης, δεν ξέρω και πως την απέκτησα) είπα ότι θα ξεχάσω το σκοτεινό βράδυ που είχε προηγηθεί και θα κάνω κανονικά το πρόγραμμα μου. [κάποτε με αφορμή το «σκοτεινό βράδυ» θα έμενα κλεισμένος όλη μέρα σπίτι, να ποτίζω και να ταΐζω την κακοδιαθεσία μου – αλλά προσπαθώ πια να αντιστέκομαι σε αυτές τις τάσεις.]

Έτσι λοιπόν το πρωί του Σαββάτου, σύρθηκα από το κρεβάτι, έφτιαξα την τσάντα του γυμναστηρίου με τα απαραίτητα και για το κολύμπι αλλά και για μπάνιο και… βούτηξα στην ημέρα! Ξεκίνησα πηγαίνοντας στο κολυμβητήριο. Παρά τον μαύρο κύκλο κάτω από το μάτι που με έκανε να μοιάζω σαν μελαγχολικό κοάλα, κατάφερα να βγάλω τα δύο χιλιόμετρα και μάλιστα σε σχετικά καλό χρόνο. (…άβυσσος ή δύναμη της θέλησης). Μετά το κολυμβητήριο είχαμε κανονίσει με την Λώρα, την μικρή Ολλανδέζα και τον Αφρικάνο να πάμε για μπάνιο – πράγματι, κατά τις 4 ήμασταν σε μία παραλία στα Λεγραινά κάτω από το ναό του Ποσειδώνα που τα παιδιά δεν είχαν πάει ποτέ και που εμένα πρώτη φορά με είχα πάει ο ανθρωπάκος μερικές βδομάδες πριν. Τους άρεσε πολύ, χάρηκα για αυτό. Και χάρηκα πολύ που η Λώρα και η Μικρή Ολλανδέζα συμπαθήθηκαν πολύ – είναι και οι δύο πολύ σημαντικές γυναίκες της ζωής μου και δεν θα μου καλοφαινόταν να μην τα πήγαιναν καλά!

Κατά τις 7, τα μαζέψαμε για την επιστροφή. Η Λώρα έφυγε μόνη και εγώ μαζί με τα παιδιά πήγαμε στο σπίτι τους για φαγητό. Η κουμπαρούλα μου ξεκολλώθηκε στην κουζίνα αλλά έφτιαξε ένα τραπέζι από αυτά που σε κάνουν να σκέφτεσαι ότι ποτέ, ποτέ, ποτέ, δεν έπρεπε η κοινωνία να φύγει από το στάδιο της Μητριαρχίας. Και τι δεν είχε: σαλάτα, πατατούλες τηγανητές, τυράκι, χοιρινό λεμονάτο υπέροχο, βλήτα χόρτα. Όλα τα ζαρζαβάτια και τα λαχανικά και το λάδι της σαλάτας ήταν φερμένα από την Κρήτη, από το μποστάνι του μπαμπά του Αφρικάνου, οπότε καταλαβαίνεις για τι πεντανόστιμο φαγητό μιλάμε!!! Γιάμι γιάμι στην νιοστή! (Εν τω μεταξύ τώρα σκέφτομαι ότι αυτό το ρημαδοστομάχι μου θα μου κάνει μήνυση για σχιζοφρενή διατροφή, την οποία θα την χάσω κιόλας: την μία το ταΐζω εγκληματικά μακντόναλτζζ και την επομένη τα καλύτερα προϊόντα της μάνας πονάνε-ωρέ-τα-παλληκάρια-Κρήτης).

Και μετά, αφού αποφάγαμε και είδαμε και λίγη τηλεόραση, πέσαμε για ύπνο, χορτάτοι και ευχαριστημένοι. Εγώ ούτε που θυμόμουν πια την κακοδιαθεσία του πρωινού: είχα κάνει τις βουτιές μου, είχα κάνει παρέα και συζήτηση με αγαπημένους ανθρώπους, είχα δει ήλιο, θάλασσα, είχα θυμηθεί τον ανθρωπάκο μου, είχα φάει καλά. Το μόνο που με ενοχλούσε ήταν ότι δεν ήθελα η Μικρή Ολλανδέζα και ο Αφρικάνος να κάνουν sex. Θέλω να πω, μόλις χώρισα και μάλιστα χωρίς να τα έχω φτιάξει προηγουμένως και αυτοί να πηδιούνται στο διπλανό δωμάτιο;! δε λέει! Ξεφτίλα. Τι φίλοι είναι αυτοί!! Πριν πέσουμε για ύπνο τους το είπα. Για έναν ηλίθιο λόγο, που μόνο αυτοί καταλαβαίνουν, άρχισαν να γελάνε όταν ξεστόμισα την φράση «δεν θα κάνετε sex, έτσι δεν είναι;». Τα γέλια τους γίνανε υστερικά όταν τους εξήγησα και την αιτιολογία του γιατί δεν έπρεπε να κάνουν sex. Μετά, με έβγαλαν δια της βίας από το δωμάτιό τους για να γδυθούν και να πέσουν. (η φωτό δεν είναι δική τους. οι φίλοι μου είναι ομορφότεροι)

Εγώ πήγα στο δωμάτιο μου που μου είχαν στρώσει να κοιμηθώ. Ξάπλωσα και με πήρε ο ύπνος σχεδόν αμέσως. Τότε και αν είδα όνειρα με τον ανθρωπάκο!! Ρε γαμώτο, μου συμβαίνει ένα πράγμα και όταν κοιμάμαι σε σπίτια που νιώθω ότι υπάρχουν και άλλοι αγαπημένοι άνθρωποι, σε σπίτια δηλαδή που αισθάνομαι ασφάλεια, σαν να ξεκλειδώνει το υποσυνείδητό μου και να ανοίγει μία καταπακτή και βλέπω όνειρα ό,τι με απασχολεί την συγκεκριμένη περίοδο, θλιβερά και στεναχωρητικά. Είναι σαν να αφήνομαι να βγει η θλίψη που δεν αφήνω σε άλλες συνθήκες. Έτσι και το βράδυ του Σαββάτου στο σπίτι της Μικρής Ολλανδέζας. Είδα όνειρα για την δουλειά, όνειρα με τον ανθρωπάκο (ήμασταν λέει κάπου μαζί και πάλι δεν μπορούσα να του μιλήσω και ήθελα να του πω διάφορα αλλά αυτός σαν να μην με έβλεπε…) πολλά όνειρα, μπερδεμένα! Άλλα φαντάζομαι είναι καλό για την ψυχή να βλέπεις τέτοια όνειρα, πρέπει να ξεδίνει πότε πότε και το υποσυνείδητο.

Κατά τις 2 παρά, δύο ώρες μετά που είχα πέσει, ξύπνησα. Ήμουν θλιμμένος από το όνειρο με τον ανθρωπάκο. Πήγα στην κουζίνα να πιω λίγο νερό, κρυφάκουσα τα παιδιά να δω αν το κάνανε ακόμα δύο ώρες μετά που είχαν κλειστεί στο δωμάτιο (δεν άκουσα κάτι – είναι και χοντρές οι γαμωπόρτες τους λες και θα γίνει απόβαση στην κρεβατοκάματα από τους Τούρκους) και ξαναγύρισα στο δωμάτιο μου. Για να πω την αλήθεια, σκέφτηκα προς στιγμήν να ντυθώ και πάω στο σπίτι μου – αλλά τελικά αποφάσισα να πιάσω ένα βιβλίο από την βιβλιοθήκη που έχουν τα παιδιά στο guest room, να το διαβάσω κανένα μισάωρο μέχρι να νυστάξω και μετά να ξανακλείσω το φως και να κοιμηθώ.

Και έπιασα ένα βιβλίο. Και άρχισα να το διαβάζω. Και μέχρι τις 4 και μισή το πρωί, δυόμιση ώρες αργότερα, δεν μπόρεσα να το αφήσω. Και στις 4 και μισή αποφάσισα να σηκωθώ για να πάω σπίτι μου γιατί ήξερα ότι με την διάθεση που μου είχε προκαλέσει το βιβλίο, δεν θα κατάφερνα να κοιμηθώ παρά μόνο όταν το ξημέρωμα θα ερχόταν. Δεν μπορώ να βάλω σε λόγια πως ήμουν. Αισθανόμουν μία υπερένταση απίστευτη, μία ζωντάνια, μία άβυσσο ευγνωμοσύνης προς το Θεό που έχτισε έτσι την ημέρα ώστε να πιάσω αυτό το βιβλίο, και το μυαλό μου ήταν γεμάτο απαντήσεις για πράγματα που έχω αναρωτηθεί αλλά και καινούργιες ερωτήσεις που ένοιωθα πολύ μεγάλη σιγουριά για το μέλλον επειδή και μόνο τις είχα διατυπώσει. (μπούρδες μπορεί να σου φαίνονται αυτά που γράφω, αλλά πώς να περιγράψεις το natural διανοητικό και ψυχικό high που μου προκάλεσε αυτό το βιβλίο;).

Γύρισα σπίτι λοιπόν, με το βιβλίο στο χέρι. Και όταν έφτασα σπίτι είχα τόση υπερένταση που πότισα τις ελιές στο μπαλκόνι και μετά έπεσα για ύπνο (σου θυμίζω αγαπημένε αναγνώστη ότι ήταν πια 5 η ώρα το πρωί). Δηλαδή δεν έπεσα για ύπνο, ξαναέπιασα το βιβλίο, το οποίο κατάφερα να αφήσω μόνο γύρω στις 7 και τέταρτο, όταν είχε ξημερώσει και είχε αρχίσει να με πονά το στομάχι από την αϋπνία (το έχω αυτό, αν δεν έχω κοιμηθεί αρκετά με πιάνει το στομάχι μου…).

Ποιο ήταν το βιβλίο; Το ξέρεις αγαπημένε και κατά πάσα πιθανότητα το έχεις διαβάσει. Επίσης και εγώ το ήξερα, γιατί είναι πασίγνωστο και επιτυχημένο, αλλά επειδή είμαι μαλάκας, ψωνάρα και τζάμπα μάγκας ελιτίστας το κατηγορούσα μέσα στο μυαλό μου και το απαξίωνα και έλεγα «σιγά μην κάτσω να διαβάσω το βιβλίο που μέχρι και η κουλή κομμώτρια λέει ότι ήταν ωραίο». Και μάλιστα τα έλεγα αυτά παρά το γεγονός ότι θετική μαρτυρία για αυτό μου είχαν δώσει άνθρωποι που σέβομαι την κρίση τους και κάθε άλλο παρά «κουλές κομμώτριες» είναι, όπως η Λώρα ή ο Άρης μου από τα πρόσωπα.

Να γιατί στέκομαι καμία φορά αμίλητος και με δακρυσμένα τα κυνικά μου μάτια μπροστά στο θαύμα της ζωής. …αισθάνομαι ότι έπρεπε να το διαβάσω αυτό το βιβλίο. Αλλά επειδή ο ελιτισμός μου γινόταν άρνηση και εμπόδιζε το δρόμο, ο καλός Θεός των βιβλίων μου χάρισε μία αϋπνία και με οδήγησε από βαρεμάρα να το ξεκινήσω.

Πρόκειται για τον ίδιο Θεό που τόσες μα τόσες φορές (σε αχανή βιβλιοπωλεία στην Αμερική, σε δανειστικές βιβλιοθήκες με εκατομμύρια τόμους, σε browsing σε διαδυκτιακά βιβλιοπωλεία) με έχει κατευθύνει να βρω, μέσα σε όλα τα εκατομμύρια βιβλία, το ένα εκείνο που είναι ό,τι πρέπει για την συγκεκριμένη στιγμή της ζωής μου. Έτσι με την βοήθεια του Θεού των βιβλίων μου έχω ανακαλύψει χιλιάδες βιβλία που μου έχουν δώσει απαντήσεις, με έχουν γεμίσει ουσιαστική πληροφορία και απαραίτητη γνώση, έχουν αλλάξει την ζωή μου, με έχουν βοηθήσει να βγω από την λάσπη ή να ανέβω λίγο ψηλότερα, μου έδειξαν να αγαπάω και να θυμώνω λιγότερο.

Στις 7 και τέταρτο σήμερα το πρωί, έκλεισα το φως δίπλα στο κρεβάτι μου. Το μόνο που ακουγόταν στον κόσμο μου όλο ήταν το βούισμα του ανεμιστήρα… και μετά από μερικά λεπτά ένας λυγμός που για κάποιο λόγο μου ξέφυγε μέσα στο μισούπνι μου.

Το βιβλίο ήταν η θεραπεία του Σοπενάουερ του Γιάλομ.