Στροφή στην ποιότητα, αλλά είδα και δύο κώλους και δύο τσουτσούνια περισσότερο από όσο υπολόγιζα στην βδομάδα μου

την επόμενη μέρα, το πρόγραμμα δυσκόλεψε. Πήγα και είδα Θέατρο. Και μάλιστα ΤΙ θέατρο, Μαρμαρινό, που δεν το λες και ό,τι πιο βατό και εύκολο και διασκεδαστικό.

"ποιος είναι ο κύριος Κέλερμαν και γιατί λέει όλα αυτά τα βρωμερά πράγματα για μένα;" είναι ο τίτλος του έργου, που πήρε το βραβείο του μακρύτερου τίτλου θεατρικού έργου στην φεστιβάλ μακρουλών τίτλων θεατρικών έργων που έγινε στην Ιαπωνία.

Βασίζεται σε κείμενα κυρίως του Κάφκα. Είναι ένα περίεργο έργο, ασύμβατο. Με τσάτισε λίγο στην αρχή, θυμάμαι να το παρακολουθώ και να λέω από μέσα διάφορα μπινελίκια, ή να σκέφτομαι "αν γίνω ποτέ δικτάτορας θύμισέ μου σε παρακαλώ να κάνω έναν νόμο ώστε όλα τα έργα στο θέατρο να είναι έτσι γραμμένα ώστε να μπορείς να καταλάβεις τι γίνεται ακόμα και αν είσαι 8 χρονών παιδί"...

Βέβαια, η αλήθεια είναι ότι τα έργα του Μαρμαρινού έτσι είναι φτιαγμένα, να μην λειτουργούν με κατανόηση αλλά με συναίσθηση. Και πρέπει να σου πω ότι αυτό που είδα το Σάββατο με κέρδισε τελικά και μου άρεζε!

Μερικές παρατηρήσεις λοιπόν για την παράσταση, σκόρπια γραμμένες:

• στο είπα και πιο πάνω, θα με βοηθούσε να περάσω καλλίτερα και να καταλάβω πιο πολύ ένα πιο ξεκάθαρο και κατανοητό storytelling.
• Πολλά σημεία του έργου φαίνεται ότι έχουν φτιαχτεί με την λογική του "σοκ για το σοκ". Μου έδωσαν την αίσθηση, και πολύ ισχυρά, ότι το έργο θα λειτουργούσε μία χαρά και χωρίς αυτά. Από την άλλη είναι ωραίο από το πουθενά να βλέπεις (όπως φερ' ειπείν στην χτεσινή παράσταση) δύο αντρικούς κώλους αλλά και δύο τσουτσούνια ηθοποιών περισσότερα από όσους βλέπεις συνήθως μέσα στην βδομάδα σου. (α, αν πάς να δεις το έργο θα δεις και ένα γυναικείο τσουτσούνι...).
• Ωραία ατάκα από το έργο: "τα πράγματα που κουβαλάμε απάνω μας συνέχεια, κάποια στιγμή τσακίζουν".
  
• Ένα από τα ωραιότερα στοιχεία της παράστασης είναι πως έχεις την δυνατότητα να βλέπεις φάτσα κάρτα πολλούς από τους άλλους θεατές. Εμένα που μου αρέσει όσο τίποτε άλλο να παρατηρώ αντιδράσεις των υπολοίπων σε θεάματα που είμαι παρόν, ο "Κέλερμαν" ήταν οξυγόνο για την ψυχή. Στην χτεσινή παράσταση είδα ανθρώπους που ήταν πολύ μπερδεμένοι αλλά παρασυρμένοι, κάποιους που φαινόταν ότι θεωρούν πολύ γελοίο αυτό που βλέπουν, έναν που λαγοκοιμόταν (έλεος πόσο πτώμα ήσουν χριστιανέ μου) και μερικούς που το απολάμβαναν.
• Ένα πολύ ωραίο στοιχείο της παράστασης ήταν η χρήση τραγουδιών σε πολύ διαφορετικές καταστάσεις από αυτό που σου βγάζουν - σε μία σκηνή χρησιμοποιείται το I will always love you της Γουίτνεης σε εντελώς "δεν-του-το-έχω" φάση και είναι τόσο μα τόσο αστείο και ωραίο. Κούντος.
• Η παράσταση είναι φοβερά αστεία. Και το καλύτερο; είναι έξυπνα, υπαινικτικά και "υποκειμενικά" αστεία. Δηλαδή υπάρχουν σκηνές που είναι τόσο ρευστές και εύπλαστες που αν είσαι σε φάση θα γελάσεις, αλλά αν είσαι σε άλλη φάση θα πλαντάξεις.
  
• εξαιρετική δουλειά στην ενορχήστρωση των ηθοποιών και των κινήσεων τους. Μπράβο μου, ειλικρινά μπράβο μου.
  
• ...τώρα, πραγματικά θέλουν να προσπαθήσουν να με πείσουν ότι η σκηνή με το Johnny Walker ήταν ευθύς εξαρχής έτσι γραμμένη και ότι δεν μπήκε για να εξυπηρετηθεί το product placement?
• Η Θεοδώρα Τζήμου (στην φωτόγραφία πάνω, από την παράσταση) είναι πολύ καλόαυρη. και συμπαθητική.
• Κάποια στιγμή συγκινήθηκα πολύ, προς το τέλος. Εκεί που παθαίνει ο Ιερεμίας. Η σκηνή είναι αριστοτεχνικά φτιαγμένη. Δάκρυσα πολύ - και όχι επειδή είμαι ευαίσθητος χόμοου!

Να πας. Αξίζει.