Μία στεναχώρητική σκέψη στο στόμα

Σήμερα είναι η κηδεία του Σεργιανόπουλου.

Για να πω την αλήθεια, δεν το παρακολούθησα το θέμα καθόλου από την τηλεόραση, διαβάζω ότι έχουν λυσσιάξει τα κανάλια, τι άλλο να κάνουνε και αυτά τα κακόμοιρα στην εποχή της λύσσας...

Επίσης, τον άνθρωπο, καλό παράδεισο να έχει, ούτε τον παρακολουθούσα ούτε και είχα κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια ή αντιπάθεια για την περσόνα του.

Οι μόνες πληροφορίες που έχω για αυτόν είναι ότι είχε θέμα με την ομοφυλοφιλία του, και ότι τις κατέπνιγε σε διάφορες καταχρήσεις. Δεν ξέρω αν είναι αλήθεια αν και τις έμαθα από αξιόπιστη πηγή...

Ωστόσο με αφορμή αυτές ήθελα να καταθέσω μερικές σκέψεις, και συναισθήματα. (υπόσχομαι να μην γίνω Πρέκας, όσο είναι αυτό δυνατό - μην ξεχνάς ότι είμαι ένας άθρωπας που έχω ρησπέκτ για τον Πρέκα μεγάλο και έχω γαλουχηθεί με τις αρχές του).

Αν λοιπόν μου έχει μείνει κάτι από όλη αυτή την ιστορία είναι μία ενίσχυση της απόψης που πάντα είχα ότι καμία φορά το σημαντικότερο πράγμα που μπορούμε να κάνουμε για τον εαυτό μας είναι.... να μην περιμένουμε να στηριχτούμε σε αυτόν...

Τι θέλω να πω - ο μακαρίτης, αν υποθέσουμε ότι πράγματι είχε ένα θέμα με την φύση του, πιστεύω ακράδαντα ότι έπρεπε να προσπαθήσει να αναζητήσει βοήθεια.

Ο πολιτισμός και η πρόοδος έχουν πολλά κακά, αλλά έχουν μεταξύ άλλων και ένα σημαντικό καλό. Έχουν κάνει άμεσα προσβάσιμες σε κάθε ένα από μας γνώσεις αλλά και ειδικούς που μπορούν να μας στηρίξουν εκεί που υπάρχει ανάγκη.

Δες ας πούμε την όλη Γιαλομολογία, και τα περιοδικά τα σχετικά με την ψυχική υγεία και μούμπλε μούμπλε... Δες τα χιλιάδες ιατρεία με σπουδαίους γιατρούς, τα site γεμάτα πληροφορία, δες, δες, δες, δες...

Αναρωτιέμαι λοιπόν (με αγάπη για την ανθρώπινη φύση, το τονίζω, όχι με κατάκριση και Πρεκιασμό).

Γιατί ο Σ. αλλά και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι πνίγουν τα προβλήματα του στο ποτό, στην εργασιομανία, στα ναρκωτικά ή σε οτιδήποτε άλλο; Γιατί δεν αναζήτησε βοήθεια από έναν γιατρό όταν είδε ότι έπεσε πάνω σε τοίχο; Γιατί προσπάθησε να το κουκουλώσει αυτό που τον έτρωγε αντί να το χειριστεί; Θα ήταν, και πόσο, διαφορετικός αν είχε ψάξει μία στήριξη και από αλλού;

Έχω την βεβαιότητα ότι θα ήταν πολύ πιο ευτυχισμένος κατά πάσα πιθανότητα. Ή λιγότερο δυστυχισμένος... σημαντικό και αυτό, μην νομίζεις.

Εγώ πάντως όταν έπιασα τοίχο, κάθε φορά που πιάνω τοίχο, το πρώτο πράγμα που σκέπτομαι είναι να αναζητήσω βοήθεια - από μία προσευχή, από ένα φίλο, και αν τα πράγματα είναι σοβαρά από έναν ειδικό.

[Έτσι ξεπέρασα και το συγκλονισμό από την προδοσία της sikias (ακούς εσύ; άη σαντ φορ γιου, θλίβομαι για σένα) αλλά και πολλά δώρα στεναχώριας από αυτά που δίνει η ζωή στους ανθρώπους.]

Αν μου μένει λοιπόν εμένα κάτι από όλη αυτή την ιστορία είναι αυτό. Ζήτα και θα σου δοθεί. Μην αφήνεις να σε φάει αυτό που σε τρώει. Και αν δεν το καταφέρνεις μόνος σου δόξα των Θεώ στην εποχή μας υπάρχουν χιλιάδες τρόποι να στηριχτείς.

κατά τα άλλα, Θεός σχωρέσ' τον. ρησπέκτ.