Εχτές ήταν 4 Ιουλίου

για το google και το blogger, για το entertainment weekly, για την ακλόνητη πίστη των δημιουργών της στην δύναμη του στιβαρού storytelling να αλλάζει τα μυαλά των ανθρώπων, για την διαδρομή Metropolitan Museum - Ground Zero με τα πόδια - που όσες φορές έχω κάνει είναι σαν πρώτη φορά -, για τα dinners στo κέντρο της Βοστώνης και της NY που έχω φάει τέλεια με ένα δεκαδόλλαρο και τα μισά από τα οποία ανήκαν σε συγκινημένους Έλληνες που με κερνάγαν κοκακόλα, για τις γλάμουρ και θαλπωρένιες εικόνες που έβλεπα μέσα από τα παράθυρα των σούπερ χλιδάτων μονοκατοικιών του Beacon Hill της Βοστώνης, για τον George Saunders και το απίστευτο μυαλό του, για τους κόσμους φαντασίας και ελευθερίας των βιβλίων της Ursulla Le Guin, για το λεωφορείο που συνδέει την Chinatown Βοστώνης με την Chinatown Νέας Υόρκης και έχει εισιτήριο μόνο 15 δολλάρια, για το πόσο φιλικοί και χαλαροί είναι οι άνθρωποι στα gay bars - καμμία σχέση με ότι ήξερα μέχρι να τους ζήσω, για τα τεράστια Νεοϋορκέζικα πεζοδρόμια που παρά το μέγεθος τους είσαι συνωστισμένος!, για την τεράστια κομμάτα λαδερή πίτσα που έφαγα καθισμένος στο γρασίδι του Central Park, για εκείνοn τον γλυκό Ινδό ταξιτζή που πήρα στην Avenue of Americas ο οποίος όταν του είπα πως είμαι Ελληνάκι έπιασε τα δάκρυα και μου εξήγησε ότι ο μεγάλος του αδελφός είναι στην Ελλάδα, για τα λατρεμένα μου bagels με ομελέτα που είναι πυρηνική βόμβα θερμίδων, για τον τρόπο με τον οποίο οι Αμερικάνοι καλλιτέχνες αφομοιώνουν και προχωρούν τις αναφορές τους από την Ευρωπαϊκή τέχνη, για το Six Feet Under (φυσικά), για τους ευγενικούς και φιλικούς συνταξιδιώτες μου στο τρένο που συνδέει την Βοστώνη με την πόλη που έμενε η αδελφή μου, για τις βόλτες που έχω κάνει στο έρημο κέντρο μεγάλων πόλεων και ας είναι μόνο 10 και μισή το βράδυ, για τα υπέροχα ρούχα Gap που έχω αγοράσει σε τιμές αδιανόητα χαμηλές, για τα χρόνια που έζησε εκεί ο Χατζιδάκις και τον ενέπνευσαν όσο τίποτα, για ταινίες σαν το Juno, για το Reader's Digest και την αφέλεια με την οποία αντιμετωπίζει την ζωή, για την ευαίσθητη μαγκιά του Bruce Springsteen, για την εργατικότητα κάποιων από τους ανθρώπους της, για την καλλιέργεια και την αγάπη προς την ελευθερία κάποιων από τους ανθρώπους της - οπώς εκείνος ο 90χρονος Εβραίος που μου έπιασε κουβέντα στο Washington Square Park το καλοκαίρι του 2003, ο οποίος είχε πολεμήσει στην Ιταλία τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο - για το ότι είναι ικανή για το καλλίτερο...

thank you America. για όλα αυτά και για πολλά ακόμα

και χρόνια πολλά για την Εθνική σου γιορτή χτες 4η Ιουλίου.