It's the end of the blog as we now it...

Τι γίνεται με τα blogs;

όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου, ακούς και διαβάζεις ότι η χρυσή εποχή τους έχει περάσει για τα καλά.

Τα νούμερα λεν ότι όχι μόνο η δημιουργία των νέων blogs παρουσιάζει επιβράδυνση του ρυθμού αλλά και ότι όλο και περισσότεροι είναι αυτοί που δεν γράφουν πια στα μπλογκάκια τους.

αλλά ούτως ή άλλως αυτό δεν χρειάζεται να μου το πουν τα νούμερα. ο ρυθμός ανανέωσης των blogs που έχω περιλάβει στο feeder μου όλο και μειώνεται.

Άνθρωποι που έγραφαν με απίστευτο ενθουσιασμό πριν από κανέναν χρόνο, την εποχή της έκρηξης των blogs, τώρα έχουν εξαφανιστεί. Αλλοι ανήγγειλαν το τέλος, άλλοι απλά σταμάτησαν να γράφουν.

Η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι έχουν πέσει και οι αναγνώστες. Ή, ακόμα και αν δεν έχουν πέσει, τα νούμερά τους είναι τα ίδια με πριν από αρκετούς μήνες.

Με όλα αυτά κάποιοι λένε ότι το bloggin πέθανε και ότι φαγώθηκε από τα νέα πράγματα που υπάρχουν εκεί έξω και που ικανοποιούν τις ADHD επιθυμίες μας.

Όπως ας πούμε το twitter αλλά και το jaiku που είναι κάτι αντίστοιχο με το "τι κάνεις τώρα" του facebook. Υπάρχει γενικότερα μία στροφή από τα σεντονάτα blogs στα microblogs όπου περιγράφεις τι κάνεις σε μία ή δύο αράδες το πολύ...

Αναρωτιέμαι τι μπορεί να φταίει για όλο αυτό.

Είναι που υπάρχουν πια χιλιάδες άλλοι τρόποι να «διασκεδάσεις» και να επικοινωνήσεις στο Internet (facebook – ο μεγάλος κατηγορούμενος – αλλά και youtube, twitter, jaiku, το vidcasting που πολλοί λένε ότι είναι το νέα χατ θήγκ);

Είναι που σιγά ανακαλύπτουμε ότι το να βρεις κάτι ενδιαφέρον να πεις σε σχεδόν καθημερινή βάση δεν είναι μόνο διασκεδαστικό αλλά έχει και κόστος; Εντάξει, το γράψιμο δεν είναι και το ευκολότερο πράγμα στο κόσμο, ούτε και το να κρατάς έντονο το ενδιαφέρον αυτών που σε διαβάζουν...

Μήπως είναι ότι για κάποιους bloggers η θεραπευτική διαδικασία του bloggin ολοκληρώθηκε;

Μπορεί επισής απλά το φαινόμενο να είναι κυκλικό. Δηλαδή όπως τώρα περνάει μία «πτωτική» περίοδο κάποια στιγμή να ξανανέβει.

Σίγουρα παίζει και το ότι πολλοί που μπήκαν στο άθλημα για να κάνουν φίλους, γκόμενους ή γουατέβερς, έκαναν ή δεν έκαναν την δουλίτσα τους και αποφάσισαν να δοκιμάσουν την τύχη τους με το facebook. Ξέρω πολλά παραδείγματα ανθρώπων που από όταν ενεργοποίησαν την facebook σελίδα τους αραίωσαν δραματικά την συχνότητα των ποστ τους. (Παραλίγο να πέσω κι εγώ θύμα αλλά ευτυχώς λειτούργησαν τα αντισώματα και έσβησα το facebook μου. Μου φτάνει μία ασχολία στο Internet.

Anyway, εγώ δεν θέλω να προτείνω λύσεις. Παρατηρώ ένα "φαινόμενο" περισσότερο.

Και διαπιστώνω και κάτι σε σχέση με τον εαυτό μου. Πως με συγκινεί πάρα πολύ η αίσθηση του ότι μοιράζομαι με άλλους αυτά που με συγκινούν, για καλό ή για κακό.

Όπως επίσης μου αρέσει πολύ και η αίσθηση ότι έχω τον πλήρη έλεγχο όλου αυτού του πράγματος.

Για αυτό εξάλλου έχουν περάσει 3 χρόνια που blogάρω και συνεχίζω ακάθεκτος. Δεν το κάνω με τον ίδιο τρόπο που το έκανα πριν από ένα χρόνο, ας πούμε, και βέβαια καμία σχέση δεν έχει το bloggin το τώρα με αυτό που έκανα 3 χρόνια πριν...

Αλλά αυτό είναι κομμάτι της μαγκιάς του blog σου. Ότι είναι δικό σου, ό,τι θέλεις το κάνεις, άμα γουστάρεις του βάζεις μπουρλότο και το καις. Όπως επίσης μπορείς και να το εξελίξεις.

Και θέλω όσο περνά ο καιρός να γράφω όλο και πιο πολύ αλήθινά και με βάθος για αυτά που με συγκινούν.

Πάντως στεναχωριέμαι που κάποιοι blogers δεν γράφουν πια τόσο συχνά όσο κάποτε. Αη κίντα μίς δεμ.

στην φωτό η sikia προπονείται για ακόμα ένα ποστ- κώλαφως εναντίον μου