Μερικές παρατηρήσεις από μία συναυλία στο Ηρώδειο

Το βράδυ της Πέμπτης πήγα στην συναυλία προς τιμήν του Σταύρου Κουγιουμτζή στο Ηρώδειο.

Ήταν πολύ μπίγκ το όλο πράγμα. Ηρώδειο, Νταλάρας, φιλανθρωπικό, Μαζί Για Το Παιδί... το περίμενα πως και πως να πάω. Ο Κουγιουμτζής είναι ο αγαπημένος μου Έλληνας Συνθέτης, θεωρώ ότι είναι ο ABBA της Ελλάδας, έχει γράψει ποπ διαμαντάκια σούπερ διαχρονικά, με την μόνη διαφορά ότι οι Abba ήταν τέσσερις, οπότε μοιράζονταν κάπως τις δουλειές... ενώ ο Αγαπημένος μου Κούγη (έτσι τον λέω) τα έκανε όλα μόνος του. Οπότε ρησπέκτ τετραπλό σε σχέση με τους Σουηδούς.

Το Ηρώδειο ήταν φίσκα. Φίσκα. Από ηλικίες ως επί το πλείστον 45 και πάνω. Αλλά υπήρχαν και αρκετοί στην ηλικία μου, άθρωπες δηλαδή που δεν έζησαν τον Κούγη την εποχή που ήταν μεσουράνης, ο πιο εμπορικός συνθέτης του ελληνικού τραγουδιού, αλλά τον ανακάλυψαν μόνοι μετά.

Περίμενα πως και πως να ξεκινήσει η συναυλία. Πως και πως. Ο λόγος που μου αρέσει ο Νταλάρας είναι τα τραγούδια του Κούγη που έχει τραγουδήσει όταν ήταν πιπινάκι - όπως καταλαβαίνεις όταν έμαθα ότι θα γίνει τέτοια συναυλία έβαλα λυτούς και δεμένους να βρω εισιτήρια. Τα κατάφερα από ένα φίλο μου που δουλεύει σε ένα χορηγό της συναυλίας - στον οποίο φίλο με την ευκαιρία θέλω να πω και από την τηλεόραση ότι τον ευχαριστώ, και ότι έχει κερδίσει μπλοκ, ναι μπλοκ, με κουπόνια για σεξάκοι το οποίο να έρθει πάραυτα να εξαργυρώσει γιατί είναι και σούπερ καυτό γκομενάκι και αυτό το Σουκού έχω τρελά καυλόνια.

Ήμουν λοιπόν πολύ φτιαγμένος για την συναυλία. Και πράγματι, τα πράγματα ξεκίνησαν καλά. Είχαμε τέλειες θέσεις, καταρχήν. Και μου άρεσε που είχε κόσμο, μου άρεσε που η ορχήστρα ήταν μεγάλη και φαινόταν σούπερ φροντισμένη, μου άρεσε το overture με το οποίο ξεκίνησαν (μία σύνθεση με τις πιο γνωστές μελωδίες του Κούγη), μου άρεσε που πήρα μαζί μου την μαμά της μικρής Ολλανδέζας η οποία είναι και αυτή μεγάλη ιέρεια του ελληνικού τραγουδιού, μου άρεσε το πως βγήκε ο Νταλάρας (που συμπαθώ, τελικά, μετά από την ευκαιρία που είχα να έρθω σε προσωπική επαφή μαζί του).

Όμως η "απογείωση" που περίμενα δεν ήρθε ποτέ. Τι φταίει; δεν έχω καταλάβει... Ίσως να είναι αυτό που λένε ότι το Ηρώδειο δεν ταιριάζει σε τέτοιες συναυλίες. Όμως, δεν το νομίζω, είχα στο μυαλό μου ξεφορτωθεί τα στερεότυπα περί Ηρωδείου και αρχαίου χώρου, για μένα ήταν μόνο ένα venue για συναυλίες.

Νομίζω πως μου την έσπασε λίγο ότι πολύ συχνά οι τραγουδιστές έκαναν το "δικό σας" κόλπο. Δηλαδή, στα ρεφρέν χαμήλωνε η μουσική, απομάκρυνε ο Νταλάρας το όφωνο από το στόμα και τραγουδούσαμε εμείς τα κοινά. Είχα την ατυχία πίσω μου ακριβώς να κάθεται ένα ζευγάρι γύρω στα 50, οι οποίοι σίγουρα είχαν νταλκά να γίνουν βασίλισσες της πίστας και τραγουδούσαν όξω φωνή. Έλα όμως που στονάριζαν συνέχεια... η γυναίκα, δε, είχε την φωνή της Μήνη Μάους που έχει εισπνέυσει ήλιο! Είναι σίγουρα και εκείνη και ο άντρας της (που τραγουδούσε λίγο πιο σωστά αλλά.... καμία φορά σκέπαζε τον Νταλάρα με την έντασή του) προτεινόμενοι την άλλη Κυριακή. Σόρη, αλλά δεν έχουν έρθει καθόλου κοντά μου στο σπίτι - και στεναχωρούν την Τζούλη, τους ψηφίζω να φύγουν.

Κοντολογίς, μου ήταν δύσκολο πολύ να χωθώ στα τραγούδια όταν τα μισά δεν τα άκουγα από την φωνή του Νταλάρα.... Σόρη, αλλά τελικά το "δικό σας" μου την δίνει ως κόλπο.

Το άλλο μεγάλο φω πα της βραδιάς, ήταν κάτι που δεν μπορώ να το χωνέψω ότι το άφησε να περάσει ο Νταλάρας. Στο δεύτερο μέρος, περισσότερο από το μισό του χρόνου πέρασε να ακούγονται τα πιο γνωστά τραγούδια του Κουγιουμτζή ούτε καν μισά, σε ένα εφιαλτικό ποτ πουρί: Πρώτο κουπλέ, ρεφρέν επόμενο τραγούδι. Πρώτο κουπλέ, ρεφρέν, επόμενο τραγούδι. Πρώτο κουπλε, ρεφρέν επόμενο τραγούδι... δεν το πίστευα. Λες και ήμουν σε ελληνάδικο της λεωφόρου Αλεξάνδρας στα τέλη των 90ηζ! Κλαψ Κλαψ. Χάλυγμ! Χάλυγμ! Σνιφ Σνιφ.

Όταν, δε, το σχήμα έγινε "πρώτο κουπλέ, μισό ρεφρέν, μισό ρεφρέν δικό σας, επόμενο τραγούδι - πρώτο κουπλέ, μισό ρεφρέν, μισό ρεφρέν δικό σας, επόμενο τραγούδι..." ε εκεί το έχασα πια τελείως, έφυγε η προσοχή μου από την σκηνή και άρχισα να χαζεύω τις κερκίδες, τα χρώματα των ρούχων, τις φάτσες των ανθρώπων που καθρέφτιζαν το πως εισπράτουν την εμπειρία που ζούσαν... και ένα τέλειο μισοαξύριστο γκομενάκι-καυτόνι που καθόταν παραδίπλα μου και καθώς φεύγαμε του έχωσα κρυφά στην κωλότσεπη ένα κουπόνι για σεξάκοι.

Ο Νταλάρας έχει ένα τρόπο να "υποκρίνεται" μία επικοινωνία με το κοινό που χαντακώνει την επικοινωνία του με αυτό.... Αναφέρομαι στα πράγματα που μας έλεγε ανάμεσα στο τραγούδια. Καταλαβαίνω γιατί πολλοί δεν τον πάνε. Βγάζει μία επιτήδευση και μία στημενιάδα που απλά προσπαθεί του μάτσ να είναι έξυπνη, να είναι ευαίσθητη, να είναι "λαϊκή". Ξέροντας, δε, πόσο σούπερ κουλ τύπος είναι στην καθημερινότητά του, όταν δεν έχει την αίσθηση ότι τον βλέπουν οι ακροατές του, θεωρώ ότι έχει χαντακώσει τον εαυτό του προσπαθώντας να είναι πιο αξιαγάπητος από όσο ήδη είναι...

(αλλά μήπως όλοι οι άθρωπες δεν το κάνουμε αυτό το λάθος στην καθημερινότητά μας; αντί να χαλαρώσουμε και να "λάμψουμε" προσπαθούμε να ακουστούμε πιο έξυπνοι, πιο καλλιεργημένοι, πιο σοφοί, πιο γουατέβερ και τελικά καταλήγουμε όχι γουατέβερ να μην φαινόμαστε αλλά από την τσίτα να χάνουμε και την φυσική, πηγαία γοητεία μας - τέλος τεράστιας παρένθεσης-Γκρισίνο).

Και μερικά μπισκοτάκια μεζεδάκια:

Η Δέσποινα Ολυμπίου έχει απίστευτα άχρωμη φωνή. Την βάλανε να πει τα τραγούδια του Κούγη που έχει πει πρωτότυπα η Άννα Βίσση (τότε, στα τέλη 60ηζ). Διαθέτει όμως φυσική χάρη και το φόρεμα που φορούσε της πήγαινε πάρα πολύ. Πρέπει να έχει κάνει μαθήματα κάτγουόκιν.

Η Μελίνα Ασλανίδου είναι ΦΩΝΑΡΑ! Και έχει το πιο τρυφερό και αληθινό χαμόγελο που έχω δει ποτέ σε τραγουδιστή την ώρα που τραγουδά. Το πόσο την χαιρόμουν όταν τραγουδούσε τα τραγούδια του Κούγη που έχει κάνει επιτυχίες αρχικά η Χαρούλα, δεν λέγεται. Μην σου πω κιόλας ότι ήταν η πιο ωραία στιγμή της συναυλίας. ΜΠΡΑΒΟ ΜΕΛΙΝΑ μου ήρθε να της φωνάξω κάποια στιγμή! ΜΠΡΑΒΟ! (Μελινάκι αν διαβάζεις να ξέρεις ότι έγινα φάν σου. Α, και αυτό που μπορείς να πεις ισάξια με την Χαρούλα τα τραγούδια της, είναι σούπερ τιμητικό, να το ξέρεις! και σημάδι μεγάλου ταλέντου).

Ο Μακεδόνας είναι φατσόνι, χαίρομαι που είναι καλά μετά το ατύχημα του με το ελικόπτερο. Η φωνή του, δε, καμπάνα. Πλασ, τσουπωτό αγόρι. Τραγούδησε πάρα πολύ ωραίο το "Κάποιον άλλο φίλησες στο στόμα"!

....Απογοητεύτηκα που δεν πέρασα καλά....το ήθελα πιο μυσταγωγικό(;). Μπορεί. Δεν ξέρω... μπορεί, πάλι, απλά να γκρινιάζω χωρίς λόγο.

πα να τηλεφωνήσω στο γκομενάκι που μου βρήκε τα εισιτήρια για να εξαργυρώσουμε, όλο του Σουκού, τα κουπόνια για σεξάκοι που (δεν ξέρει ότι) έχει κερδίσει. Α, όλα κι όλα. Δεν θέλω υποχρεώσεις. Θέλω να είναι κύριος σε αυτά.

και για να ξέρεις ποιος είναι ο Κoύγιουμτζής διάβασε λίγους τίτλους τραγουδιών ΤΕΡΑΣΤΙΩΝ επιτυχιών: Οι ελύθεροι και ωραίοι, στα χρόνια της υπομονής, κάπου νυχτώνει, το κόκκινο φουστάνι, νά 'τανε το 21, το σακάκι μου κι αν στάζει (σούπερ λατρεμένο), βασανάκι βασανάκι... σε μερικά από αυτά έχει γράψει και στίχους, δε, how creative and talented is that!!!!

[λύσαξα ρε μλκ, ξεκίνησα το γραψ γραψ εντατίκ, και ξέχασα να σταματήσω, αμάν, έχουμε και δουλειές... σόρη σε ζάλισα λολ). μου αρέσει που βρέχει.