Μερικές παρατηρήσεις από μία βραδιά πχιότητας

Εχτές πήγα στο Μπάντμιντον, στην παράσταση του Μπαλέτου "Δον Κιχώτης" από το θέατρο Στανισλάφσκι της Μόσχας (αχ βαχ...). Μερικές παρατηρήσεις

Είχα κερδίσει 2 εισιτήρια από μία κάρτα της Τράπεζας Πειραιώς που έχω (σε ευχαριστώ λατρεμένο πιστωτικό ίδρυμα που στηρίζεις την καταναλωτική μας κοινωνία xxxxxφιλάκια) που θα πει ότι ούτε καμία ιδιαίτερη πρεμούρα είχα να δω την παράσταση, ούτε και το περίμενα πως και πως...

...μην σου πω κιόλας ότι μου είχε κάτσει μία τρελή φρίκη πάνω από το κεφάλι όταν έμαθα ότι η παράσταση έχει διάρκεια 2 ώρες και 40 λεπτά!!!! Δηλαδή, ό,τι χειρότερο, να έχεις περάσει μία βδομάδα κολασμένη στην δουλειά, και στο τέρμα της, αντί να πας να σαπίσεις στο σπίτι, να πρέπει να δεις μπαλέτο 2 ώρες και 40 λεπτά!!!

Κούραση λοιπόν, και άγχος να προλάβω την παράσταση και εισιτήρια μη αγορασμένα, άρα αδιαφορία... κι να όμως που πέρασα τόσο ωραία!!!! μα τόσο ωραία! Νομίζω ότι η βραδυά μου έφτιαξε την ψυχολογία!

Το θέατρο Μπάντμιντον είναι το πιο εντυπωσιακό λυόμενο που έχω δει ποτέ. Δεν είχα ξαναπάει και ψιλοψάρωσα. Είναι μεγάλο και τύπου προχώ με πολύ γκρι και ευρύχωρες τουαλέτες και μεγάλη σκηνή και μεταλλικές λεπτομέρεις. Ωραίο το βρήκα. Ακόμα πιο ωραίες βρήκα τις θέσεις μας που ήταν στο διάδρομο, έτσι είχα χώρο να απλώσω το ποδάρι και να κάθομαι άνετα.

Ακόμα δεν έχω καταλάβει (έχε χάρη που έχω πχιότητα σαν άθρωπας) γιατί δεν σηκώθηκα να αστράψω καμία ανάποδη σε μία φρικτή Γερμανίδα που καθόταν πίσω μου μαζί με δύο μούλικα στα οποία με φωνή κανονική κατά την διάρκεια της παράστασης εξηγούσε την υπόθεση. Έλεος ούτε καν τον κόπο να μειώσει λίγο την ένταση της φωνής της δεν μπορούσε να κάνει;

Η υπόθεση του μπαλέτου (ναι, βλαμμένο, έχουν και τα μπαλέτα υπόθεση) είναι σχετική, μόνο, με τον Δον Κιχώτη - δεν αφορά τον ίδιο. Βλέπουμε πώς ένα ζευγάρι σε μία πόλη που επισκέπτεται ο Δον με τον Σάντσο Πάντσα καταφέρνουν να έχουν χάπη έντ παρά τις αντιρρήσεις του πατέρα τση νύφης.

Η μουσική, (από ζωντανή συμφωνική ορχήστρα παρακαλώ!!), ήταν πολύ ωραία, πολύ πολύ πολύ. Μερικά δε σημεία της ήταν μαγικά και παρασυρτικά όσο δεν πάει. Έπιασα πολλές φορές τον εαυτό μου να ακολουθεί την μελωδία παίζοντας με τα δάχτυλα των χεριών. Μπράβο στον συνθέτη και μπράβο και στον διευθυντή ορχήστρας και μπράβο και στους μουσικούς! κλαπ κλαπ εντατίκ.

Η χορογραφία μου άρεσε πολύ σε κάποια σημεία. Ήταν τυπικό κλασικό μπαλέτο: Οι χορευτές κάνανε διπλά τόλουπ, τετραπλά άξελ (ή τα χορευτικά αντίστοιχα τους τέλος πάντων), ωραίες μανιερισμούς και επιδείξεις δεξιοτεχνίας, ενθουσιαστικές ομαδικές συγχρονισμένες φιγούρες, κατανυκτικά σόλο και ντουέτα, φούρλες, τούμπες, σπαγκάτα και παν ντε σπάν... όλο το πακέτο, όλο! Δεν ήταν μόνο εντυπωσιακά όλα αυτά, ήταν και εξόχως διασκεδαστικά στο μάτι!

Τα κοστούμια ήταν χιλιάδες, χιλιάδες σου λέω. Και όλα ένα και ένα. Γαμώτη, θέλω τέτοια για να πηγαίνω γραφείο γαμώτο! γκρ γκρ γκρ. Και τα σκηνικά ήταν ωραία, δίναν το στίγμα της εποχής χωρίς να καπελώνουν το έργο.

Από τους χορευτές μου άρεσε πάρα πολύ ο Μαρμάρινα Κωλομέριοβιτς και ο Σιδερένια Μπουτόφσκι - όπως επίσης θαύμασα και τις ικανότητες της Απίστευτης Ευκινητόφσκαγιας. Μλκ τι κορμιά! Τι μούσκουλα! Τι καμπύλες!!! Κάποια στιγμή μου ήρθε να αρχίσω να πετάω κουπόνια σεξάκοι στην σκηνή και όποιον πάρει ο χάρος.

Οι θεατές ήταν περίεργο και ετερόκλητο κοινό! Πολύ γιαγιά με μαλλί αερόσακο, πολύ μεσήλικας κύριος που τον είχε σούρει η γυναίκα του (η γιαγιά που λέγαμε παραπάνω), πολύ φοιτηταριό σχολών χωρού, αρκετές αδερφές (αλλά ούτε μία όμορφη, τι έγινε ρε κοπελιές, γιατί ασχημαίνετε σιγά σιγά;), και λίγα ζευγαράκια.

Στην παράσταση πήγα με καταπληκτική παρέα - τρεις ήμασταν, ανάμεσά μας και μία φίλη που είχε γενέθλια και η οποία το καταχάρηκε διπλά διότι λόγω επαγγελματικών συνθηκών δεν έχει την ευκαιρία να δει συχνά πχιοτικά και ωραία πράγματα! Πόσο χάρηκα και εγώ μαζί της που χάρηκε δεν λέγεται. Εννοείται το εισιτήριο της, το μόνο που πληρώθηκε από τα 3, ήταν δώρο μικρό από μένα προς εκείνη! ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ Α!

Μετά πήγαμε για φαγητό στο Αμπρεβουάρ στο Κολωνάκι. Άλλο έκρηξη πχιότητας εκεί, στομαχική αυτήν την φορά! Τι κεριά, τι κηροπήγια, τι λινή πετσέτα, τι σουπλά ασημένια κάτω από τα πάτια, τι "ο κύριος παρακαλώ;", τι "σας προτείνω να πιείτε το Αγιωργίτικο Ηγεμόν, ταιριάζει με το μενού που επιλέξατε", τι μας βοήθησαν να βάλουμε τα σακάκια μας φεύγοντας... Υπέροχα όλα!

Να σου πω κάτι; Όσο και να τα κυνικεύουμε όλα καμμιά φορά, η αλήθεια είναι ότι είναι πολύ ευεργετικό για ψυχή και σώμα να χαίρεσαι και να απολαμβάνεις πότε πότε μία ωραία παράσταση, μουσική και χορό, μία τέλεια ψαρόσουπα που ακολουθείται από ένα ζουμερό φιλέτο, καλή παρέα, ωραίο κόκκινο κρασί κ.λπ. κ.λπ. Ναι, η καλή ζωή πότε πότε μας κάνει κάπως καλλίτερους άθρωπες.

[Αν προλαβαίνεις να πας στην παράσταση (παίζεται και αύριο) κάνε τον κόπο. Πες ότι σε έστειλα εγώ.]