Ψάρια

Η ζωή προχωρά είτε το θέλουμε είτε όχι.

Όμως, όταν τα πράγματα αλλάζουν υπάρχουν οδύνες:

Λίγο που τεντώνεται το δέρμα για να χωρέσει το καινούργιο, λίγο που μαζεύει για να αποβληθεί το περιττό, λίγο που πρέπει να κλείσουν εκκρεμότητες και ανοιχτές υποθέσεις, λίγο το ένα, λίγο το άλλο... να που ξαφνικά βρίσκεσαι να υποφέρεις και να μην ξέρεις γιατί.

Να που ξαφνικά αισθάνεσαι ξένος στην ίδια σου την ζωή, ξυπνάς ψυχικά πιο κουρασμένος από όσο έπεσες να κοιμηθείς, είσαι θλιμμένος και νευρικός, στεναχωριέσαι και κλαις.

σνιφ σνιφ. λυγμ.

Αλλά έτσι είναι η ζωή. Και όχι αλλιώς.

Βρέθηκα πριν από μερικές μέρες σε ένα από τα μεγαλύτερα ενυδρεία της Ευρώπης. Σε ένα τεράστιο ντεπόζιτο κολυμπούσαν καρχαρίες, τόνοι, ροφοί, σαλάχια, σμέρνες και εκατοντάδες άλλα είδη θαλάσσιων πλασμάτων. Καθόμουν σαν το τριχρονίδιο και με ανοιχτό το στόμα και το πουκάμισο χάζευα την μαγεία...

...Και ζήλεψα τα ψάρια (... ... ... ... δηλαδή έλεος, κάποιος να φέρει ένα ζουρλομανδύα στο 5)!!! Γιατί;

Διότι τα έβλεπα να κινούνται στο τεράστιο ενυδρείο, κυκλικά και αργά αργά και σκεφτόμουνα πόσο τυχερά είναι που απλά πάνε - δεν έχουν να ανησυχούν για αποτελέσματα, για τιμωρίες, για αποτυχίες, για απώλεια ανθρώπων ή στιγμών, για το πως φαίνονται στα μάτια του επισκέπτη του ενυδρείου...

Απλά κολυμπάνε. Ακολουθούνε την φύση τους και κολυμπάνε.

Δεν ξέρω αν θα καταφέρω να κολυμπήσω με την ίδια άνεση που κολυμπούσαν τα ψάρια που ζήλεψα (... ... ...αργεί ο ζουρλομανδύας, ο κύριος στο 5 παραπονείται;!!!) αλλά τουλάχιστον πρέπει πρέπει πρέπει να προσπαθήσω να έρθω σε καλύτερη επαφή με την φύση μου. Πρέπει. Δεν έχω άλλη επιλογή, μεγαλώνω και αν συνεχίσω το ίδιο βιολί θα έχω πρόβλημα (δηλαδή, έλεος, έφτασα στο σημείο να αποκτήσω πρότυπο ΨΑΡΙΑ οβ ολ πήπουλ ψάρια ΨΑΡΙΑ το καταλαβαίνεις;).

Ασυναρτησίες, ξέρω. Αλλά κάπως πρέπει να ξαφρίσω το λυγμ.

(σόρη για τα αναπάντητα σχόλια, σόρη για την εξαφάνιση, μέσα σε όλα αισθάνομαι άσχημα και για αυτό, αλλά ειλικρινά πέρασα μία από τις μεγαλύτερες κρίσεις που έχω περάσει ποτέ στην ζωή μου.... Βέβαια, στην προσπάθεια μου να την ελέγξω, έκανα φυγή και έζησα ένα από τα καλύτερα τετραήμερα που έχω περάσει ποτέ. Είδα πολλά, διάβασα 3 βιβλία, απόλαυσα χρώματα και εικόνες και ιστορία και αρχιτεκτονική και ωραία παρέα και και και... ρησπέκτ στον φίλο μου που λέει "οι κρίσεις φέρνουν λύσεις").

Ουφ... ανακούφ ανακούφ εντατίκ. Νομίζω πια ότι θα τα λέμε πιο συχνά. Tι σταδγιάλα, έχει και μια φήμη αυτό το μπλόγκ να διαφυλάξει, το το έχω το ISO πχιότητας στο μπλόγκιν;

Χρόνια πολλά σε όλους.

Χριστός Ανέστη.

Αλήθεια.