η ΜΑΛΑΚΙΑ των ανθρώπων

Μερικές φορές εμείς οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουμε ότι η κακή συμπεριφορά, η εγκατάλειψη, το αγνόημα (όπα, καινούργια λέξη, κλαπ κλαπ εντατίκ), η αγένεια, η γαϊδουριά, το κακό γιου νέημ ητ που εισπράτουμε από τους άλλους... δεν είναι παρά η κατάλληλη απάντηση σε κάτι που εμείς οι ίδιοι έχουμε ξεκινήσει.

Εξηγούμαι.

Με παράδειγμα. (χάου κουλ ηζ δάτ).

Πήγα κάποτε, πριν από καιρό, σε μία καινούργια δουλειά. Ήταν μία δουλειά που με ενδιέφερε πολύ, είχα ενθουσιασμό και όρεξη, εν τω μεταξύ επειδή είχα βγει και από περίοδο ανεργίας ήθελα διπλά να πάω καλά, να αποδείξω τον εαυτό μου, να αποδώσω.

Αλλά, στην Ελλάδα είμαστε... και όταν είσαι έτσι ενθουσιασμένος, έχεις υπογράψει την καταδίκη σου. Αντί να πετύχω αυτό που ήθελα με την προσπάθειά μου, κατόρθωσα το αντίθετο. Όχι αγαπητός δεν έγινα, αλλά αισθανόμουν τα μισιτόνια και τα αντιπαθόνια να έρχονται προς το μέρος μου με τους κουβάδες.

Μέσα σε όλους αυτούς της δουλειάς ήταν και ένα παρεάκι, με το οποίο υποτίθεται ότι θα είχα άμεση συνεργασία, που κυριολεκτικά το πρώτο διάστημα της παρουσίας μου στην νέα δουλειά με το ζόρι μου έλεγαν τα τυπικά και απαραίτητα. Μια καλημέρα είναι αυτή, πες την κ ας πέσει χάμω βρε αγάπη, έλεος δηλαδή...

Εντάξει, μου την έλεγαν την καλημέρα, αλλά ήταν με 1/132143325667στο της καρδιάς τους. Και πέρα από αυτήν, δεν είχα καμμία άλλη επικοινωνία μαζί τους. Και μάλιστα, όλα αυτά γίνονταν το διάστημα που ήμουν φρέσκος στην δουλειά, που είχα πολύ πεσμένα εξοικειόνια, που δεν είχα πρόσωπα και πράγματα να "πατήσω", άρα το να με κάνουν να αισθανθώ καλοδεχούμενος θα ήταν το ελάχιστο σούπερ απαραίτητο και χρήσιμο που μπορείς να προσφέρεις σε έναν συνάδελφα.

Τι να κάνω, το ήπια το ποτήρι κάπως κατάφερα και το επεξεργάστηκα... ή για να είμαι πιο ακριβής, το αγνόησα. Έκανα ότι δεν το έβλεπα. Δυστυχώς η κοινωνία είναι γεμάτη περίεργες συμπεριφορές και αντιδράσεις, άμα είναι να πληγώνομαι κάθε φορά που με ματαιώνουν οι άνθρωποι, θα κατέληγα σαν την Μαριννέλα στο "καμμιά φορά λέω να αλλάξω το κραγιόν, μα δεν, μα δεν υπάρχουν Χόντοι"...

Έκανα λοιπόν ότι δεν το έβλεπα το όλο πράγμα - και πέρασε ο καιρός, εγώ κάπως εξοικειώθηκα με το νέο περιβάλλον, και κυρίως, επειδή είμαι ο γαμημένος πολύ responsive στο περιβάλλον γύρω μου άρχισα να ακολουθώ κι εγώ την ίδια συμπεριφορά απέναντί τους. Δεν μιλούσα κι εγώ πια, ήμουν αγνοητικός και ανύπαρκτος σχεδόν, δεν έκανα κοινωνικά και είχα αφήσει πίσω μου ό,τι θύμιζε τον παλιό καλό εαυτό μου που είχε όρεξη για νταραβέρια και κουβέντες...

Μην με παρεξηγήσεις, δεν το έκανα εκδικητικά, εντάξει δεν είμαι τόσο ψωνάρα ώστε να πιστεύω ότι να στερώ την επαφή και την επικοινωνία μου με κάποιον τον τιμωρώ... Απλά μου συμβαίνει το εξής με τους ανθρώπους Όταν αισθάνομαι ότι μία συμπεριφορά, ένας τρόπος επικοινωνίας πέφτει στον βρόντο, αναγκαστικά μου απονεκρώνεται. Σχεδόν χωρίς να το ελέγχω. Είναι ένας μηχανισμός επιβίωσης που έχω, μακάρι να μην τον είχα, αλλά τον έχω και τι να κάνω, πυροβόλα με! (γκρ γκρ γκρ γκρ)

Έκανα λοιπόν και εγώ διάφορα τύπου νορβηγικά και ψυχρά... έτσι τους είδα να θέλουν, αυτό τους έδωσα (αθώο πετάρισμα βλεφάρου)! Και μετά, έμαθα ότι παραπονιούνταν. Και με θεωρούν ψυχρό και κακό. Και έμεινα μαλάκας. Δηλαδή έλεος, με κάνεις σαν τα μούτρα σου, με αποξηραίνεις από ότι χυμό και άρωμα έχω, και ύστερα που γίνομαι σταφιδιασμένος σαν την Τανίλα μωρό, γιατί τι να το κάνω να είμαι αλλιώς, στα παπάρια σου θα το γρέψεις, μου παραπονιέσαι;

Αν παραπονιέσαι, είσαι μαλάκας. αμσόρη.

(και βέβαια, να μην ξεχάσω ότι με όλο αυτό το σεντόνι σκέφτηκα και κάτι άλλο... κατά πόσο οι συμπεριφορές που εγώ θεωρώ ότι είναι άδικες απέναντί μου ξεκίνησαν από κάποια δική μου "μαλακία" που απλά δεν έχω συνειδητοποιήσει...

χμφ χμφ χμφ, σκρατς κεφάλ σκρατσ κεφάλ εντατίκ, σκεψ σκεψ... χμφ χμφ χμφ

και, μήπως, το παρεάκι που δεν μου φέρθηκε καλά, είχα κάτι εισπράξει από μένα που τους έκανε να με αντιπαθήσουν; ΟΜΑΓΚΟΝΤ!!!!!! λες; ΟΧΙ ΡΕ ΠΟΥΣΤΗ ΜΟΥ και ήμουν σίγουρος ότι είμαι σούπερ αλάνθαστος ασταδγιάλα....γκρ γκρ γκρ γκρ γκρ τι θα κάνω τώρα, πρέπει να γίνω ακόμα πιο σκεψ σκεψ εντατίκ χαρακτήρας, φακ!)