τα μεγάλα "αν"

Αν οι άνθρωποι που αποφάσισαν να ασχοληθούν με την πολιτική έβρισκαν μία ισορροπία ανάμεσα στις πολιτικές φιλοδοξίες τους κ την υποχρέωση να υπηρετήσουν το κοινωνικό σύνολο κ να κάνουν πραγματική δουλειά...

Αν ήμασταν όλοι λίγο πιο συνειδητοποιημένοι κ είχαμε συναίσθηση πως αποτελλούμε μέρος ενός μεγαλύτερου πράγματος - το οποίο επηρεάζεται ακόμα κ από τις πιο απλές καθημερινές πράξεις κ αποφάσεις μας...

Αν η δημιουργία ενός κόμματος ήταν απόρροια μίας κοινής ιδεολογίας, θεώρησης της ζωής, οράματος κ όχι κοινών συμφερόντων...

Αν οι πολιτικοί καταλάβαιναν ότι χρειάζεται να αφιερώνουν λίγο λιγότερο χρόνο στο να δικτυωθούν, στο να είναι αναγνωρίσιμοι... κ αρκετά περισσότερο στο να κάνουν πραγματική δουλειά...

Αν οι ηγέτες γίνονταν ηγέτες και οι βουλευτές βουλευτές, όχι επειδή είναι γιοι ή κόρες ή στεφάνια κάποιων αλλά επειδή προηγουμένως έδειξαν επάρκεια σε άλλους τομείς της ζωής τους...

Αν υπήρχε ένας τρόπος να ψηφίζουν μόνο οι άνθρωποι που βεβαιωμένα έχουν συναίσθηση της λειτουργίας της κοινωνίας, της δημοκρατίας, της πολιτικής...

Αν φροντίζαμε το κοινωνικό όσο φροντίζουμε κ για το προσωπικό...

Αν υπήρχαν κόμματα που η βασική τους επιχειρηματολογία βασίζεται όχι στην διασπορά του φόβου για το τι θα γίνει (κ από το οποίο εκείνα θα μας σώσουν) αλλά στην μετάδοση ενός ρεαλιστικού μηνύματος ελπίδας...

Αν θέματα όπως το αν θα γίνουν εκλογές κ το ποιος θα είναι υποψήφιος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας αποφασίζονταν με ουσιαστικά κριτήρια κ όχι με γνώμονα το αν εξυπηρετούν το διάστημα παραμονής ενός κόμματος στην εξουσία...

Αν λέγαμε όσα πιστεύουμε πραγματικά, κ εμείς αλλά κ οι πολιτικοί...

Αν υπήρχε ταύτιση του πολιτικού εαυτού των "πολιτικών" με τον πραγματικό τους, ώστε να γνωρίζουμε πραγματικάτι ψηφίζουμε...

Αν ήξερα ότι θα σταματήσει να με κατακλύζει αυτή η αίσθηση του deja vu κάθε φορά που μπαίνω στο παραβάν εδώ κ περίπου 20 χρόνια που ψηφίζω (εκτός από την πρώτη...)...

Αν η πολιτική δεν είχε γίνει η φτωχή ξαδέλφη της τηλεοπτικής λογικής στην θεώρηση των πραγμάτων (ουρλιάζουμε για λίγο πόσο κακό είναι ένα πρόβλημα κ μετά το ξεχνάμε, χωρίς να κάνουμε τίποτε για να το λύσουμε)...

Αν είχαμε όλοι, πολιτικοί κ ψηφοφόροι, συνείδηση του ότι είμαστε υπεύθυνοι κ φταίμε όταν δεν κάνουμε το καλλίτερο που μπορούμε... ή έστω την προσπάθεια.

ίσως να μην αισθανόμουν ότι η προσφυγή μου στην κάλπη είναι μία απίστευτα μάταιη κ χωρίς αντίκρυσμα διαδικασία.

Θα πάω φυσικά να ψηφισώ - δεν μου κάνει καρδιά να το πετάξω το δικαίωμα έτσι. Αλλά, είναι πολλά τα "αν". Κ μεγάλα. Κ μου λείπουν...