"θα καταπλήξουμε τα πλήθη"

Μου κάνει πάντα πολύ εντύπωση μία τάση η οποία διακρίνω να επιτείνεται όλο κ περισσότερο όσο περνάνε τα χρόνια, στις διάφορες δουλειές που έχω περάσει/περνάω.

Αναφέρομαι στην "παραίσθηση του στρατηγού" που έχουν πολλοί άνθρωποι.

Γίνεται, ας πούμε, μία συνάντηση για να αποφασίσεις τα επόμενα βήματα σε κάτι που ετοιμάζεις... μία παρουσίαση σε ένα πελάτη. Κ όλοι, σαν έτοιμοι από καιρό, αρχίζουν τις προτάσεις - κ πολύ καλά κάνουν: "να κάνουμε αυτό, να κάνουμε εκείνο, να προτείνουμε το ένα, να προτείνουμε το τρίτο..."

Κ μετά έρχεται η ώρα που τελειώνει το meeting κ αν μπεις στον κόπο να αρχίσεις να αναρωτιέσαι ποιός θα κάνει τι, ε την πούτσισες.

Όλοι την έχουν δει οι τρελοί "πλάνερς" κ οι τρελοί οραματιστές κ να σου τα "εγώ θα σου πω τι θα κάνουμε" κ "παιδί μου, τισκ τισκ τισκ, είναι απλό, θα ξεκινήσουμε με εκείνο κ μετά θα πάμε στο άλλο κ ύστερα θα κάνουμε αυτό κ, έτσι, θα καταπλήξουμε τα πλήθη..."

Ναι, Ok καλά όλα αυτά... κ ζήτω η Υβόν Σανσόν! Αλλά...

Την δουλειά που πρέπει να γίνει για να υλοποιηθούν τα τρελά οράματα ποιος θα την κάνει; Ποιος θα αφιερώσει τις ώρες που απαιτούνται για να ολοκληρωθεί κάτι; Μην βιαστείς να απαντήσεις... αν πιστεύεις, όπως είναι λογικό, ότι θα το κάνουν όλοι αυτοί που οραματίζονται και έχουν τις τρελές ιδεάρες, ε είσαι γελασμένος.

"Α, δεν ξέρω" θα σου πουν αν ρωτήσεις "αααααα, δεν είναι δουλειά του δικού μου τμήματος.... βρείτε τα μεταξύ σας...."

Δεν ξέρω που οφείλεται, αλλά έχω την αίσθηση ότι όλο κ περισσότεροι άνθρωποι πιστεύουν πως είναι πολύ απλό να γίνουν κάποια πράγματα... αρκεί να μην τα κάνουν οι ίδιοι.

Θυμάσαι κάτι σκηνές σε αμερικάνικες ταινίες που ο πρωταγωνιστής λέει "αμγκόνα μέηκ ητ ΔΗΣ ΤΑΗΜ - αμγκόνα ληβ φορέβα" κ μετά βλέπουμε ένα ρακόρ από σκηνές που κάνει τα βήματα τα απαραίτητα για να πετύχει κ μετά ξαφνικά στην επόμενη σκηνή έχει πετύχει;

Λοιπόν, αυτό που δεν φαίνεται στην ταινία είναι ότι τα βήματα αυτά (που διήρκησαν στο έργο 1 λεπτό κ, επιπλέον, είχαν κ υπόκρουση μουσική γεμάτη ενέργεια άρα σου βγήκαν εύκολα να τα βλέπεις) στην πραγματική ζωή απαιτούν τον άπειρο των απείρων χρόνο, κ κούραση κ ξανά μανά να παλεύεις κάτι κ να το ξανακοιτάς κ ύστερα πάλι δουλειά κ δουλειά ξανά κ μετά ξενύχτι για να το επεξεργαστείς λίγο ακόμα, κ κατόπιν ξύπνημα το πρωί για να το ξαναδείς κ δουλειά δουλειά δουλειά!

Δηλαδή τι νομίζουν όλοι, ότι στις 12 θα πούνε "αυτό θα κάνουμε για να καταπλήξουμε τα πλήθη" κ στις 2 θα έχει γίνει δια μαγείας η δουλειά χωρίς κανείς να έχει κουνήσει το δαχτυλάκι του;

Όχι, δεν είναι έτσι... δυστυχώς. Δεν είναι. Ξέρεις, χάρη στο Internet κ στην πρόσβαση που έχουμε όλοι σε πληροφορία κ σε παραδείγματα κ σε επιτυχημένα case studies κ σε ό,τι θέλουμε, θεωρώ ότι είναι πραγματικά εύκολο, πια, για κάποιον λίγο κωλοπετσωμένο να βρει λύσεις κ προτάσεις για κάτι που πρέπει να γίνει.

Η πραγματική δυσκολία όμως - κ αυτό που κάνει την διαφορά - είναι να καταφέρεις αυτό που πρέπει ή μπορεί ή χρειάζεται να γίνει να το υλοποιήσεις κ να το βγάλεις και ωραίο από πάνω! Όπως επίσης κ να καταφέρεις να το βγάλεις προσαρμοσμένο στην Ελληνική πραγματικότητα. Κ αυτά τα δύο για να γίνουν απαιτούν απίστευτη δουλειά, απίστευτη. Που οι "οραματιστές" δεν έχουν όρεξη να κάνουν.

Εν τω μεταξύ το θέμα έχει κ μία άλλη πτυχή - διαπιστώνω, επιπλέον, ότι οι άνθρωποι που πραγματικά κάνουν κάτι, που στρώνονται ρε παιδί μου μπροστά στο xl ή στο word για να ετοιμάσουν την παρουσίαση, για να γράψουν το κείμενο κ δεν περιορίζονται να λένε τι πρέπει να γίνει κ "θα καταπλήξουμε τα πλήθη (αρκεί να μην χρειαστεί να στρώσω κώλο)" σαν αν αντιμετωπίζονται λίγο.... υποτιμητικά, να το πω; ας το πω.

Τύπου ότι κάπως σαν να έχει περάσει μία νέα νοοτροπία ότι επιτυχημένος επαγγελματίας είναι αυτός που... αναθέτει, που ξεδιπλώνει το όραμά του, που δεν χρειάζεται να κοπιάζει, αλλά απλά ρίχνει ιδέες που άλλοι, τα δουλάκια του μυαλού του στρατηγού υλοποιούν...

Κ άρα αμα είσαι από εκείνους που ταπεινά κ χωρίς πολλά πολλά κάνουν την δουλειά τους, είσαι λούζα εν σάκα κ κορόιδο κ θύμα κ στελεχάκι.

Δεν χρειάζεται βέβαια να γράψω πόσο λάθος είναι αυτή η νοοτροπία. (ή μήπως χρειάζεται να το γράψω;).

Θα θυμίσω μόνο πόσοι άνθρωποι σούπερ επιτυχημένοι, που κανονικά θα έπρεπε απλά να κάθονται κ να μετράνε τα εκατομμύρια δολλάργια ΓΑΜΙΟΥΝΤΑΙ στην δουλειά για να βγάλουν το επόμενο μπέστ σέλα μυθιστόρημα, να ραφινάρουν το επόμενο μπλόγκ μπάστα σενάριο, να ελέγξουν ξανά κ ξανά τα νούμερα στην παρουσίαση, να στείλουν το Mail για να ζητήσουν στοιχεία, να να να να να...

Γιατί ο πραγματικά επιτυχημένος, σε όποιο τομέα, δεν έχει χρόνο να σκεφτεί σε ποιον θα αναθέσει κάτι.... θα σηκώσει το μαύρο σωβρακάκι (όπως "σηκώνω μανίκι") κ θα το κάνει!

Αντίθετα, το μεσαίο (κ σε θέση αλλά κ σε ποιότητα) στελεχάκι αρχίζει τα "μμμμμμ... αυτό δεν είναι δική μου δουλειά, δεν δεν δεν... εγώ δεν έφτασα μέχρι εδώ (δηλαδή, αν το καλοσκεφτείς, ξενέρωτο στέλεχος μίας ξενέρωτης εταιρίας) για να κάνω τέτοια - αυτά δεν τα έκανα όταν ξεκίνησα να δουλεύω!!!"

Μάντεψε, όμως... επειδή δεν έκανες ΑΥΤΑ τα πράγματα, είσαι 35 κ έφτασες ήδη την κορυφή που θα πιάσεις στην ζωή σου - κ η καριέρα σου συνάντησε την Κατιούσα Παράκμοβα.

Αντίθετα, αυτοί που θεωρείς "κατώτερους" επειδή παθιάζονται, εμπλέκονται, γράφουν, τρέχουν, κάνουν "χαμαλοδουλειές"... είναι πολύ πιθανό ότι θα τους ζητάς να σε προσλάβουν στην εταιρία τους σε μερικά χρονάκια...

Κ φυσικά δεν χρειάζεται να θυμίσω πόσο τραγικά αποτελέσματα έχει αυτή η νοοτροπία όταν συνδυάζεται με το άλλο χαρακτηριστικό του ελληνάρα "γλύφω αυτόν που μπορεί να με προωθήσει στην δουλειά κ θάβω αυτόν που μπορεί να με απειλήσει επειδή είναι καλλίτερός μου ουσιαστικά κ παραγωγικά...."

Αλλά αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα... μη σε κουράζω άλλο, άσε που έχω να πάω να δώσω εντολές σε κάτι στελεχάκια χιχιχιχιχιχιχιχι.

Για να μην παρεξηγηθώ, δεν έχω τίποτε με ανθρώπους που εκφράζουν ιδέες μεγαλεπήβολες κ δύσκολες κ με πολλά πρακτικά στάδια... όμως για μένα, δείγμα καλού επαγγελματία είναι εκείνος που όταν λέει την ιδέα, ταυτόχρονα λέει κ τι ο ίδιος μπορεί να κάνει για να την υλοποιήσει... έτσι ξεχωρίζω την ήρα από το στάρι.