3 η ώρα ξημερώματα.

Αναρωτιέται η Βίκυ, με τους στίχους του Κυριάκου Ντούμου:

Σκέφτηκες άραγε ποτές
σ’ ένα σταθμό, σ’ ένα εξπρές
πόσοι καημοί, πόσες χαρές
πόσες λαχτάρες;
Ένας πηγαίνει σε γιορτή
άλλος την πίκρα πάει να βρει
και οι τουρίστες στη γραμμή
με τις κιθάρες.

Είδες οι έρημοι σταθμοί
πώς σου ματώνουν την ψυχή
όταν απάνω στη γραμμή
πέφτει το βράδυ;
Ζούνε μονάχα μια στιγμή
ένα φανάρι, μια στολή
κι ύστερα πάλι η σιωπή
και το σκοτάδι.

Σκέφτηκες άραγε ποτές
όλες αυτές τις διαδρομές
σε ποιο σταθμό ήσουνα χτες
σε ποιο βαγόνι;
Σ’ ένα εξπρές είσαι κι εσύ
που τρέχει πάνω στη ζωή
κι όλο μαζεύει η γραμμή
όλο τελειώνει.


Τα σκέφτηκα. συχνά τα σκέφτομαι. Κάτι ξημερώματα σαν κ αυτό, που αν κ νυστάζω δεν θέλω να κοιμηθώ. Αλλά όσο κ να τα σκέφτομαι, πάντα μένω με τις ίδιες απορίες:

"Καημοί, χαρές, λαχτάρες, γιορτές, πίκρες, σταθμοί, βαγόνια, γραμμές"... Αυτές οι λέξεις οι χωρισμένες με κόμματα, αυτά τα περιστατικά της ζωής μας τα χωρισμένα με ανάπαυλες (ανάπαυλες σαν τα ξημερώματα που είσαι κρυμένος στο σπίτι κ εύχεσαι να αργήσει να έρθει το πρωί), όλα αυτά που κάνουν το ταξίδι, πού άραγε μας οδηγούν;

είναι πράγματι σταθμοί προς ένα τέρμα; ή μήπως είναι απλώς η ανάγκη μας να βρούμε νόημα που μας κάνει να βλέπουμε την πορεία σαν ταξίδι που έχει προορισμό συγκεκριμένο;

τέτοια αναρωτιέμαι. κ το ταξίδι του εξπρές συνεχίζεται. αλλά τέρμα, δεν ξέρω αν υπάρχει.