Πράγματα που μου την σπάνε big time στο σινεμά

Ναι, μία από τις πιο προσβάσιμες κ εύκολες απολαύσεις του σύγχρονου άθρωπα είναι το σινεμά. Με σχετικά λίγα χρηματάκια ζεις ένα ωραίο απόγευμα, έρχεσαι σε επαφή με σχεδόν όλες τις τέχνες, απολαμβάνεις ωραίο storytrelling... Όλα καλά. Όμως όταν είσαι σινεφίλ, κ το βιώνεις με μία μεγαλύτερη ένταση όλο αυτό που λέγεται "πάω σινεμά", πέφτεις κ θύμα των πραγμάτων που αμαυρώνουν την εμπειρία κ σου την σπάνε μπιγκ τάημ!

Εδώ είναι η δική μου λίστα με αυτά που μου τη δίνουν όταν πάω σινεμά:

Πηγαίνεις ο αθώας άθρωπας να πάρεις το Παπ Κόρν σου. Παραγγέλνεις, βγάζεις το 500ευρω να πληρώσεις (έχεις δει πόσο έχει πάει το παπ Κόρν στα μούλτιπλεξ; οικόπεδο πρέπει να πουλήσεις για να πάρεις ένα γαμοκόμπο με αναψυκτικό) κ παίρνεις το κουτί.... Όπου μία μαχαιριά σου σκίζει την καρδιά!!!! Διότι έχεις την ατυχία και έπεσες σε καθαρούλη κ τακτικούλη άνθρωπα που σου σέρβιρε το Παπ Κορν! Έτσι, για να μην λερώσει κ καλά, γέμισε το κουτί όχι τίγκα, αλλά με περιθώριο καθαριότητας - δηλαδή το Ποπ Κορν είναι μέχρι πιο κάτω από τα χείλη του κουτιού... ενώ το σωστό σερβίρισμα στο Ποπ Κορν είναι να βγαίνει βουνό από πάνω από το κουτί, κ καθώς πηγαίνεις προς την αίθουσα να πέφτουν τα ποπ κόρνια πίσω σου κ εσύ να είσαι ο κοντορεβυθούλης των Ποπ Κορν. Λυγμ.
Συμπέρασμα: Σπαστικό συμβάν στο σινεμά 1 - να μην σου τιγκάρουν το κουτί του Ποπ Κόρν!


Μία φορά, είχα φάει πολλύ μπρόκολο κ ρεβύθια (την εποχή που έκανα υγιεινή διατροφή, για περίπου 25 λεπτά δηλαδή, μετά ξαναπέπεσα στο αγαπημένο bacon mushroom melt φορ έβερ εν έβερ) κ την ώρα που έβλεπα ένα έργο θέλησα κακάκια! Πολλά κακάκια. Δεν σήκωνε αναβολή! Ξεκινάω λοιπόν ο καλός σου για να πάω στον καμπινέ... βγαίνω από την αίθουσα, δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω, δρόμο παίρνω, δρόμο αφήνω... πήγαινα, πήγαινα, πήγαινα. Κάποια στιγμή, ευτυχώς που πέτυχα ένα drive in κ πήρα κάτι να φάω, γιατί από το περπάτημα είχα εξαντληθεί! Παρόλα αυτά, τουαλέτα ακόμα δεν είχα βρει! Συνέχισα λοιπόν να περπατάω να περπατάω κ να περπατάω για να βρω την τουαλέτα του μούλτηπλεξ.... Ε κάποια στιγμή έφτασα σε ένα παραδοσιακό κινέζικο χωριουδάκι με κόκκινα φανάρια, τσάι κ λοιπά... κ εκεί κάπου ήταν οι τουαλέτες....
Όπως καταλαβαίνεις, μέχρι να κάνω κακάκια, κ να κινήσω τον δρόμο του γυρισμού, η ταινία είχε σχεδόν φτάσει στο τέλος της, γουανταφάκ πήπολ;
Συμπέρασμα: Σπαστικό συμβάν στο σινεμά 2 - τουαλέτες που είναι δύο ώρες δρόμο από την αίθουσα που βλέπεις την ταινία!


Υπάρχει στο Cosmopolis στο Μαρούσι μία κοπέλα η οποία κάνει τσεκάρισμα εισιτηρίων. Αυτή, είναι πάρα πολύ καλή στην δουλειά της κ πάρα πολύ αυστηρή! Της δίνεις λοιπόν το εισιτήριό σου κ μέχρι να στο δώσει πίσω περνάνε τουλάχιστον 5 λεπτά. Το διαβάζει από μπροστά, το διαβάζει από πίσω, το περνάει από ακτίνες χ, του κάνει υπέρηχο, του κάνει αξονική.... αμάν βρε γλυκιά μου, ηρέμησε λίγο! ότι, τι; θα αγοράσω ψηφιακό εκτυπωτή για να μπορώ να εκδίδω πλαστά εισιτήρια ώστε να γλυτώσω τα 9 ευρώ που κάνει ένα; είπαμε, να είμαστε υπεύθυνος άθρωπας αλλά μέχρι ενός ορίου!!!!Συμπέρασμα: Σπαστικό συμβάν στο σινεμά 3 - να σου τσεκάρουν το εισιτήριο με τις ώρες λες κ είσαι αφγανός που μπαίνει σε αμερικάνικο έδαφος.


Στο Αττικό υπάρχει άλλο φαινόμενο "φορτικής εξυπηρέτησης". Κάποιοι που θέλουνε με το ζόρι να δουν που κάθεσαι ώστε να σε οδηγήσουν εκεί. Ουαί κ τολμήσεις κ δείξεις ότι δεν θες, ότι προτιμάς να πας μόνος σου στην θέση σου. Μία φορά ένας που έκανα να τον αποφύγω έβγαλε μεγάλη κραυγή, σαν τον Σμοκτουνόφσκι στον Άμλετ, "ΠΟΥ ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΣ" καθώς έμπαινα μόνος μου στην αίθουσα. Όλο το σινεμά γύρισε κ με κοίταξε υποτιμητικά - από το σοκ, δε, της φωνής του έχω πάθει αμνησία κ δεν θυμάμαι με απόλυτη σιγουριά αλλά νομίζω ότι μου έδωσε κ μία ξυλιά όταν έφτασε κοντά μου! Προτείνω να βάλουν Γερμανούς στρατιώτες κατά μήκος του διαδρόμου από το εκδοτήριο εισιτηρίου προς την αίθουσα για να μας κάνουν επιστασία κ έλεγχο ότι περνάμε όλοι από τους ταξιθέτες.
Συμπέρασμα: Σπαστικό συμβάν στο σινεμά 4 - με το ζόρι κ με καυγάδες να θέλουν να σε οδηγήσουν στην θέση σου.


Άλλο φρικτό είναι που πας να μπεις στην θέση σου κ αυτός που είναι ήδη καθισμένος δεν κάνει το παραμικρό να σε ευκολήνει λίγο με αποτέλεσμα για να περάσεις να παθαίνεις αυχενικό. Κάνε βρε αγάπη μου λίγο τα γαμωγόνατά σου στο πλάι - κ αν δεν ξέρεις ΠΩΣ γίνεται αυτό, θυμίσου τον τρόπο με τον οποίο καθόταν στην μπερζέρα η Αλέξης Κόλμπη όταν πήγαινε επίσκεψη στο γραφείο του Μπλέηκ: ΓΟΝΑΤΑ ΠΛΑΪ, ΠΛΑΪ, ΠΛΑΪ γαμώ το σόι μου.
Συμπέρασμα: Σπαστικό συμβάν στο σινεμά 5 - μη κούνημα γονάτου για να περάσεις να γαμωκάτσεις.


Δεν ξέρω αν το έχεις προσέξει ποτέ (κ δώσε βάση τώρα γιατί ξεκινάω τρελό mem...) αλλά στα κρέντητσ των ταινιών στο τέλος, υπάρχει πάντα κάποιος που καταλαβαίνεις από το όνομά του ότι είναι ελληνάκι (γιου γκο μπόη!). Δεν αναφέρομαι σε μεγάλους συντελεστές, αλλά σε απλά ταπεινά επαγγέλματα τύπου catering assistant, driver to the 3rd assistant director, lipstic holder of the mega star etc etc... Κάθε φορά λοιπόν που πάω σε ένα έργο, έχω το συνήθειο να κάθομαι στους τίτλους τέλους κ να διαβάζω όσο μπορώ τα κρέντηντσ για να ανακαλύψω το ελληνάκι κ τι έχει κάνει (αυτό το κάνω μόνο στο σινεμά που είναι δύσκολο, στο σπίτι όταν βλέπω dvd δεν έχει πλάκα καθόλου, δεν είναι challenging άμα μπορείς να σταματήσεις το dvd). Έλα όμως που υπάρχουν αρκετοί γαμωμαλακόσαυροι οι οποίοι με το που πέφτει το ΔΗ ΕΝΤ αμέσως σηκώνονται κ σου κόβουν την εικόνα στην οθόνη!!! Πήπολ, για να μην γίνει χαμός: Ναι! υπάρχουν άνθρωποι που θένε να γλιέπουν τους τίτλους τέλους γι αυτό άμα θες να σηκωθείς αμέσως τουλάχιστον βγες από την οπτική γωνία του άθρωπα που κάθεται πίσω σου ΜΗ ΓΑΜΗΣΩ! Eννοείται ότι κάνω σκηνή τύπου "καθήστε σας παρακαλώ, θέλω να δω το όνομα μία θείας μου που έχει κάνει ξυλουργικές εργασίες" το έχω πει, μα το θεό - άμα δεν κάνεις σκηνή κ ντράμα στο σινεμά, που θα κάνεις, εξάλλου;Το χειρότερο δε είναι που όταν τους τη λες τίποτα, σε κοιτάν σαν ψυχάκια - άκου τώρα. τισκ τισκ τισκ.
Συμπέρασμα: Σπαστικό συμβάν στο σινεμά 6 - μαλάκες που πετάγονται σαν φασουλήδες κ στέκονται όρθιοι και από πάνω, κ δεν μας αφήνουν να δούμε τα credits του τέλους!


(τελειώνουμε, σταμάτα τη γκρίνια)
Όταν παω σινεμά είναι για μένα ολοκληρωμένη εμπειρία... όχι μόνο εικόνας, ήχου κ storytelling αλλά κ φαγητού. Γι αυτό κουβαλάω πάντα μαζί μου ΜΕΓΑΛΗ τσάντα/βαλίτσα Delsey στην οποία βάζω τα άπειρα φαγώσιμα για να μπορώ να τρώω όσο βλέπω το έργο... Τι βάζω μέσα στην βαλίτσα; ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ μπουτάκια κοτόπουλο, ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ πακοτίνια, ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΕΣ πατάτες τηγανιτές, ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ μπισκότα, ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ γαριδάκια, ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ φουντούνια, ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ δρακουλίνια, ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ νάτσος, ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ καροτάκια (για σαλάτα) κ διάφορα άλλα ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ. Κ όχι κακοπροαίρετε αλλά πάντα σέξυ βγιούερ... το σημαντικό εδώ δεν είναι το πόσο πολύ τρώω (μλκ έλεος κολυμπάω 10 χιλιόμετρα τη βδομάδα μέσο όρο, τι περιμένεις να την βγάζω με ένα βραστό λεμόνι;). The operative and crucial word here being the ΤΡΑΓΑΝΙΣΤΑ.
Διότι όταν τρως κάτι τραγανιστό, ακούγεται αυτό το απολαυστικό ΚΡΟΥΤΣ ΚΡΑΤΣ ΚΡΙΤΣ ΚΡΟΥΤΣ εντατίκ... Ε, λοιπόν, σε πληροφορώ υπάρχουν κάποιοι απαίσιοι τύποι (ΝΤΡΟΠ ΟΝ ΓΙΟΥ ΠΗΠΟΛ) οι οποίοι μου κάνουν διαμρτυρία κ ενοχλούνται από το ΚΡΑΤΣ ΚΡΑΤΣ εντατίκ!!! Γουανταφάκ πήπολ; ΤΙ ΑΛΛΟ ΠΙΑ ΘΑ ΒΙΩΣΩ; κ νασου γυρνάνε κ κοιτάνε υποτιμητικά, κ ν σου κάνουν τισκ τισκ τσικ επιδεικτικα κ να σου κάνουν χασ χασ κοιτώντας προς το μέρος σοτ (χασ χασ είναι το σουσ στα αμερικάνικα). Ότι τάχα δεν μπορούν να απολαύσουν την ταινία λόγω θορύβου από το ΔΙΚΟ ΜΟΥ απολαυστικό κρατσ κρατσ εντατίκ! Θέμου τι κάγκουρες απίστευτοι!
Με έναν δε είχα πλακωθεί άσχημα, ήμουν στο Ideal κ έβλεπα αυτή την μαλακία το Dogville (δηλαδή έλεος, πόσο ατάλαντος σκηνοθέτης μπορείς να είσαι; προφανώς πολύ, ρητορικό το ερώτημα μην απαντήσεις) κ επειδή έπινα γρανίτα κ τελειώνε κ την ρουφούσα δυνατά κ ακουγόταν αυτό το τέλειο ρουφ ρουφ από τον πάτο του ποτηριού ένας, που καθόταν 3 σειρές μπροστά, μου την είπε. Έγινε χαμός μετά, ο τύπος έχει να πάει σινεμά από τότε, βγήκαμε έξω κ κανονιστήκαμε! χεχεχε... Οπότε:
Συμπέρασμα: Σπαστικό συμβάν στο σινεμά 7 - κάγκουρες που ενοχλούνται από το κρατσάνισμά μας! έλεος, κάγκουρες δεν ξέρετε να χαίρεστε την ζωή.

βγιούερ άμα θες συμπλήρωσε, εγώ δεν μπορώ άλλο, τα θυμήθηκα κ μου ρθε τσατίλα!