Χριστουγεννιάτικο ντελίβερι

Μου πήρε μισή ώρα να βρω τον κατάλογο της πιτσαρίας "Φιρέντζε". Τον είχα καταχωνιάσει κάπου... αλλά που να φανταστώ ότι θα την χρειαζόμουν! Πάλι καλά που δεν τον είχα πετάξει, θα έμενα νηστικός! Κ καλά να την βγάλεις μόνος, άπλυτος κ με τις φόρμες το βράδυ των Χριστουγέννων... να την βγάλεις κ πεινασμένος, ε θα πήγαινε πολύ!

Μα πως την είχα κάνει έτσι την ζωή μου; Να εξαρτώμαι για να φάω το βράδυ των Χριστουγέννων από την πιτσαρία "Φιρέντζε", την μοναδική που έμενε ανοιχτή τέτοια μέρα; ...μεγάλη κ πολύπλοκη ιστορία. Δεν παραπονιέμαι. Σε έναν μεγάλο, πολύ μεγάλο, βαθμό η απομόνωση στην οποία είχα βυθιστεί ήταν επιλογή μου. Όχι συνειδητή, αλλά στην ουσία εγώ την είχα επιλέξει. Ακόμα τότε δεν το ήξερα, δεν είχα πάρει πρέφα τους υπόγειους ψυχικούς μηχανισμούς που σε κάποιες φάσεις της ζωής μας, μας κάνουν να κατεβάζουμε ρολά κ να πέφτουμε με το κεφάλι βουτιά στην δική μας προσωπική δυστυχία. Ναι, υπάρχουν κάποιες εποχές που κανείς προτιμά την δική του προσωπική μιζέρια, την οποία ελέγχει απόλυτα, από μία ευθυμία κ καλή διάθεση συνύπαρξης, που όμως είναι γεμάτη από εξελίξεις που μοιάζουν αδύνατο να ελεγθούν: Προδοσίες, απάτες, υποκρισίες, μικρές κ μεγάλες, απορρίψεις, απογοητεύσεις - πράγματα που πίστευες ότι ποτέ δεν θα σου συνέβαιναν. Πράγματα που ποτέ δεν πίστευες ότι θα ήσουν ικανός να κάνεις...

Ασ μην θεωρητικολογώ όμως. Κ ας το ομολογήσω: Με διάφορες, πολλές, μαλακίες, είχα απομακρύνει τους ανθρώπους από την ζωή μου - τουλάχιστον, αυτούς που θα ήθελα να είμαστε μαζί τις ημέρες των Χριστουγέννων. Κ έτσι, τώρα, μόνος στο σπίτι, προσπαθούσα να βρω τον κατάλογο της μόνης πιτσαρίας που μπορεί να με ταίσει (φυσικά, δεν είχα την απαίτηση να μου στείλουν χριστουγεννιάτικο μενού...).

- Καλησπέρα, χρόνια πολλά! Θα μου στείλετε μία πίτσα 4 τυριά κ δύο κοκακόλες λάητ;
- Γειά σας, χρόνια πολλά κ εσείς! Που να τα στείλω;
- Καλλιδρομίου Χ, στον έβδομο. Πxxx το όνομα στο κουδούνι
- Το τηλέφωνό σας;
- 21036xxxxx
- Κύριε Π. θα αργήσουμε όμως λίγο, έχω μόνο 1 άτομο απόψε.
- χεχε... πάλι καλά που το έχετε κ αυτό! Χριστουγεννιάτικα ποιος θέλει να δουλεύει;

Αυτό το τελευταίο σχόλιο προσπάθησα να ακουστεί ως αστείο. Αλλά μάλλον δεν τα κατάφερα, αισθάνθηκα ότι ο πιτσαδόρος ενοχλήθηκε λίγο! Δεν πειράζει, ακόμα μία απροσεξία στο ενεργητικό μου! Δεν με απασχόλησε κ πολύ το θέμα - απλά ανησύχησα λίγο μη τυχόν κ ο τύπος για να με "εκδικηθεί" μου καθυστερούσε την παραγγελία περισσότερο. Έκλεισα το τηλέφωνο, κουκουλώθηκα με την κουβέρτα κ πάτησα το play στο dvd, έτοιμος να ξαναβυθιστώ στον κόσμο των Sopranos.

... ... ... ... ... ... ...

Με ξύπνησαν το κουδούνι της εξώπορτας κ το σταθερό τηλέφωνο που χτυπούσαν μαζί. Πετάχτηκα. Για μερικά δευτερόλεπτα κοιτούσα γύρω μου τρομαγμένος. Μετά θυμήθηκα. Ωχ! Έτρεξα στην πόρτα. Απ' έξω ήταν ο ντελιβεράς. Το ένα χέρι το είχε κολλημένο στο κουδούνι, ενώ με το άλλο κρατούσε το κινητό του. Το κουτί με την πίτσα μου, στο πάτωμα μπροστά του. Έκλεισε το κινητό, το τηλέφωνό μου σταμάτησε να χτυπάει:

- Σε παίρνω τηλέφωνο! Ξέρεις όση ώρα χτυπάω; θα έφευγα!

Σήκωσε την πίτσα από το πάτωμα, ήταν πολύ μπουχτισμένος:

- Τηλεφώνησα στο μαγαζί για να μου δώσουν το τηλέφωνό σου. Θα έφευγα!

Ήταν ξένος - εξ ου κ ο ενικός. Όμορφος, πολύ. Ανοιχτόχρωμος, γύρω στα 40, με παχύ ξανθωπό μουστάκι, κ μαλλιά κουρεμένα με την ψιλή. Στο μέτωπό του, κοντά στον δεξί κρόταφο, υπήρχε ένα σημάδι, σαν από παλιά κακοφτιαγμένα ράμματα. Απολογήθηκα:

- Συγγνώμη, συγγνώμη... με πήρε ο ύπνος!

Με κοίταξε ακόμα πιο θυμωμένος:

- Τι κοιμάσαι άμα περιμένεις φαγητό; άντε!

Ντράπηκα. Είχε δίκιο:

- Συγγνώμη... κοιμάμαι πολύ βαριά... συγγνώμη, είμαι πολύ άρρωστος.

Γούρλωσε τα μάτια όταν άκουσε την λέξη "άρρωστος". Άλλαξε η έκφραση του, η σκληρότητα κ η τσατίλα έγιναν ενοχή κ ντροπή. Μαζεύτηκε. Νομίζω ότι έκανε κ ένα βήμα πίσω...

- Δεν πειράζει, δεν πειράζει. Για σένα το λέω, περίμενα πολύ ώρα θα έφευγα.

Δεν απάντησα. Πήρα την πίτσα κ την σακούλα με τις κοκακόλες κ του έδωσα 20 ευρώ. Έβαλε τα χέρια στις τσέπες να μου δώσει ρέστα.

- Εντάξει είμαστε, του λέω.
- Τι εντάξει, 5 ευρώ να σου δίνω.
- Όχι, όχι, εντάξει είμαστε...
- Δεν θέλω εγώ. Δεν πειράζει που άργησες; Κατάλαβες;

Ήταν πάλι θυμωμένος. Αναρωτήθηκα γιατί. Αισθάνθηκε ότι τον πρόσβαλα που ήθελα να του δώσω μεγάλο πουρμπουάρ; Μήπως τον πείραξε που ήθελα να εξαγοράσω την καθυστέρηση με λεφτά;

Αλλά, μία άλλη, ακόμα μεγαλύτερη κ ουσιαστική απορία είχε αρχίσει να παίρνει σχήμα κ μορφή μέσα μου... Γιατί του είπα ότι είμαι άρρωστος; κ μάλιστα "πολύ";

κ, κυρίως, γιατί, αν κ σωματικά ήμουν γερός σαν ταύρος, αισθανόμουν ότι δεν του είχα πει ψέματα; γιατί;

... ... ... ... ... ... ...

Ο ντελιβεράς δεν το κράτησε το 5ευρω, όσο κ αν επέμεινα. Κ δεν τον ξαναείδα ποτέ, αν κ για να τον πετύχω παράγγελνα για πολύ καιρό από την πιτσαρία "Φιρέντζε". Ήθελα να τον δω διότι η συνάντηση μαζί του είχε πολύ σημαντική επίδραση πάνω μου. Μου πήρε καιρό να καταλάβω το γιατί - κ για να πω την αλήθεια, δεν το κατάλαβα από μόνος μου (αλλά αυτό είναι θέμα άλλη ιστορίας).

Φαίνεται πως εκείνο το Χριστουγεννιάτικο βράδυ όταν είπα στον ντελιβερά "είμαι άρρωστος" έκανα μία ομολογία. Ναι, την έκανα για τους λάθος λόγους, από αμηχανία κ ενοχή που τον είχα να με περιμένει, αλλά πόσες φορές στην ζωή μας δεν κάνουμε το σωστό πράγμα για τους λάθος λόγους;

Αυτή η ομολογία ήταν το πρώτο βήμα να αναγνωρίσω κ να δεχτώ την κατάστασή μου. Κ αυτό το βήμα, οδήγησε με την σειρά του στο να αποφασίσω να "γιατρευτώ". Ασφαλώς, μου πήρε πολύ καιρό να ξεκινήσω, κ όταν ξεκίνησα μπήκα σε μία μεγάλη περιπέτεια, κ χρειάστηκε να επιμείνω πολύ, καμία φορά αντίθετα στην φύση μου, κ έπεσα πολλές φορές...

αλλά, με ένα θαυμαστό τρόπο, κατάφερνα να ξανασηκωθώ. Κ τώρα πια, είναι περισσότερος ο καιρός που είμαι όρθιος. Κ σε αντίθεση με παλιά, το να είμαι πεσμένος είναι η εξαίρεση. Όχι ο κανόνας!

Κ η αρχή είχε γίνει εκείνο το Χριστουγεννιάτικο βράδυ.