Πρόσωπα, πρόσωπα, πρόσωπα

Πρόσωπο 1:



Η Χαρούλα το κατάφερε. Ήθελε κάτι να την φέρει στο προσκήνιο δυναμικά, το πάλεψε από εδώ, το πάλεψε από εκεί, τελικά κάτι έκανε. Δεν περνά απαρατήρητη.

Κυρίως λόγω αυτού του τραγουδιού - που ενισχύθηκε από ένα από τα ωραιότερα ελληνικά video clip που έχουν γίνει ποτέ. Μπράβο Βαγγέλη Καλαϊτζή, όποιος κ να είσαι (ο σκηνοθέτης). Όπου η Χαρούλα, ερμηνεύει με το πρόσωπο πολύ περισσότερο από όσο ερμηνεύει με την φωνή της. Λυπάμαι, σκληρό λίγο ακούγεται αυτό, αλλά το λέω όπως το νιώθω.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι γενικά έχω μία απογοήτευση. Το cd της έχει 3 τραγούδια που μου άρεσαν με το ζόρι, (όχι, το μεγάλωσα δεν είναι ένα από αυτά, ζε σουή ντεζολέ) κ όσο για τις εμφανίσεις στον Παλλάς.... μα 80 ευρώ το εισιτήριο; ε όχι, σόρη, αλλά 80 ευρώ τα βρίσκω πολλά.

Τι περίεργο, ε; αλλά μου συμβαίνει! θύμωσα που πρέπει να δώσω 80 ή 60 (κ να μην την βλέπω καθόλου) ευρώ για να δω την Αλεξίου στο Παλλάς. Δεν το εκλογίκευσα, δεν το σύγκρινα με άλλα πράγματα που δίνω 80-100-200 ευρώ. Αλλά την Χαρούλα απαιτώ να την βλέπω ας πούμε με τα ίδια λεφτά που δίνω για να διαβάσω ένα βιβλίο. Όχι με τα ίδια λεφτά που θα πλήρωνα για να δω την Βανδή κ τα άλλα σκυλιά, βουτηγμένος στις ουίσκες σε κάποιο μαγαζί. κατανοητό; όχι βέβαια, αλλά είναι "συναίσθημα" αυτό, όχι εκλογίκευση. Πάμε παρακάτω:

Πρόσωπο 2:

Στα μέσα του Μαρτίου, κυκλοφορεί το μυθιστόρημα του Άρη μας Δαβαράκη. Τίτλος του "Η Ασημένια Σταγόνα" κ εκδοτικός οίκος η Ίνδικτος. Στο πολύ πολύ καλόαυρο εξώφυλλο, ένα κοντινό... όπως στο βίντεο της Χαρούλας δηλαδή, μόνο που εδώ έχουμε ένα νέο αγόρι - που μοιάζει σαν αστροναυτάκι!


Καλή επιτυχία Άρη μας! Θα σκίσεις.

Πρόσωπο 3:


κοιτάζω το πρόσωπο αυτής της γριάς. Συνέχεια το κοιτάζω. Συνέχεια κ ανελέητα. Είναι το πρόσωπο μιας κυρίας που αν την έβλεπα στο δρόμο όχι μόνο δεν θα μου γέμιζε το μάτι, αλλά κατά πάσα πιθανότητα (τύπου 90%, όμως χεχε) θα την αντιπαθούσα κιόλας.

Αν ας πούμε την πετύχαινα στην Εθνική κ πήγαινε να μου φάει την ουρά, θα της έσερνα τα εξ αμάξης, χωρίς τον παραμικρό δισταγμό...

Σε ποιαν όμως ανήκει αυτό το πρόσωπο; Well... σου έχω ξαναμιλήσει, είναι η Alice Munro, η Καναδή συγγραφέας/διηγηματογράφος που ανακάλυψα τα τελευταία χρόνια κ κάθε της σελίδα σκάει μέσα μου σαν... σαν.... σαν... σαν... [καλά, εννοείται ότι δεν τολμώ να γράψω καμία μεταφορά για να περιγράψω την Alice Munro. χοχοχο, θα ήταν τουλάχιστον απρόσεκτο από μέρους μου]

Την ίδια πάντως αποτυχία που έχω να γράψω μεταφορά έχω κ να διακρινώ κάτι ιδιαίτερο σε αυτό το πρόσωπο. Ή μάλλον, για να δώσω την σωστή έμφαση, δεν καταφέρνω να διακρίνω τίποτα που να μην είναι τόσο "μέσο", "κανονικό", "συνηθισμένο"... το εντελώς αντίθετο από αυτό που είναι τα διηγήματα της, δηλαδή.

Αρονό, χάνω τα λόγια μου με το πόσο την απολαμβάνω - αυτές τις μέρες διαβάζω το too much happiness της.

Πρόσωπο 4:
ακόμα ένα κοντινό πλάνο! αυτοαναφορικό.
παρακαλώ, συστηθείτε - ιδού ο νέος μου ανηψιός. Γεννήθηκε στις 2 Ιανουαρίου κ στην φωτό είναι λιγότερο από 24 ωρών! γιου γκό μπόη!