Ο κονεσέρης του κονεσέρη ω κονεσέρη - μάθε να τρως επιτέλους!

Για ολα τα πράγματα υπάρχει ένας σωστός τρόπος να γίνονται. Δεν είναι μόνο θέμα ήματζ, δεν είναι ότι όταν είμαστε τυχαίοι κ ποταποί φαινόμαστε κάγκουρες, (που φαινόμαστε) αλλά κυρίως διότι όταν ακολουθούμε κάποιες βασικές αρχές τα απολαμβάνουμε περισσότερο κ πιο πλέρια κάποια πράγμα. Πάνω από όλα πχιότητα στην απόλαυση.

Τον τελευταίο καιρό, σε διάφορα τραπέζια που έχω πάει, έχω διαπιστώσει ένα τεράστιο κ αδυσώπητο έλλειμα γνώσης στο πως τρώγονται με πχιότητα τα πακοτίνια, φουντούνια, δρακουλίνια, γαριδάκια κ λοιπά κονεσέρηκα τρόφιμα που τόσο αγαπάμε, σέξυ βγιούερ.

Βλέπεις ας πούμε τον άλλο κ τρώει πρώτα το πακοτίνι, κ μετά το φουντούνι. Τρελό φω πα, τρελό. Προδίδει έλλειψη κουλτούρας, καλλιέργειας, ευγένειας. Γιατί έχοντας αρχίσει με το πιο αλμυρό, δεν κατάλαβε γεύση από το λιγότερο αλμυρό... κοντολογίς, καλλίτερα να μην είχε φάει το φουντούνι καθόλου, θα είχε κάνει κ οικονομία.

Δεν είναι δύσκολο όμως να μάθεις να τρως σωστά. Ο κανόνας είναι ένας κ είναι πάρα πολύ απλός.

Ξεκινάμε τρώγοντας πάντα πρώτο το λιγότερο αλμυρό κ πάμε προς το περισσότερο αλμυρό.

Για παράδειγμα, πες ότι σε έχει πιάσει φεστιβάλ ΥΓΙΕΙΝΟΔΙΑΤΡΌΦΙΑ 2010 κ έχεις αγοράσει για το δείπνο σου:

πακέτο φουντούνια, πακέτο δρακουλίνια, πακέτο πιτσίνια, πακέτο τσιπς κ πακέτο γαριδάκια - πλας, πήρες κ μία σοκοφρέτα αλλά κ κρουασάν με γέμιση πραλίνα νικολακοπούλου φουντουκιού (λύσσιαξες, από πότε έχεις να φας πουλάκι μου;)

Πως τα τρώμε;

ας ξεκινήσουμε από τα εύκολα, ας δούμε πρώτα την σειρά των γλυκών... ως γνωστόν, πάντα το γλυκό το γευόμεθα στο τέλος. άρα ξέρουμε ότι θα τελειώσουμε με κρουασάν κ σοκοφρέτα. Προτείνω να φας τελευταίο το κρουασάν που είναι μπουκοτίκ μπουκοτίκ - άρα ξεκινάς τα γλυκά με την σοκοφρέτα.

Κ τώρα στο παρασύνθημα. Πως τρώμε τα υπόλοιπα; Ποιο είναι πρώτο πιάτο, δεύτερο πιάτο, τρίτο πιάτο;

Ακολουθώντας τον απλό προβατίσιο κανόνα ξεκινάμε πάντα τρώγοντας το λιγότερο έντονο, σαν γεύση, κ πάμε προς το πιο βαρύ....

άρα στα παραπάνω προϊόντα ξεκινάμε με φουντούνι, που δεν είναι κ τόσο αλμυρό, κ που αφήνει στον ουρανίσκο κ την παλέτα μία εσάνς που ακούγεται, μία γλυκιά επίγευση φουντουκώδη με αρώματα δάσους.


Μετά, πάμε στα τσιπς, είναι αλμυρή γεύση πολύ, αλλά κ αρκετά μονοσήμαντη (γεύση αλατιού με άρωμα πατάτας).


Συνεχίζουμε με γαριδάκια, λογικό αν το καλοσκεφτείς, διότι τώρα η αλμυρίλα ενισχύεται με φυσική γεύση τυριού.

Αφού ντερλικώσουμε τα γαριδάκια, μένουν τα δύο φεστιβάλ γεύσεων αλμυρότητας, δηλαδή τα πιτσίνια κ τα δρακουλίνια.

Η αλήθεια είναι πως πρόκειται για δύο γεύσεις που σκάνε σαν ατομικές βόμβες στους γευστικούς μας κάλυκες. Εγώ ομολογώ ότι δεν μπορώ να ξεχωρίσω ποιο από τα δύο νεκρώνει περισσότερο την αίσθηση της γεύσης - συνήθως ξεκινάω με το δρακουλίνι κ μετά χτυπάω το πιτσίνι που είναι φεστιβάλ ΑΛΜΥΡΕΙΑ 2010. Αλλά πιστεύω ότι κ να ξεκινήσεις με το πιτσίνι κ ύστερα να φας το δρακουλίνι δεν θα υπάρχει μεγάλη διαφορά στο πως θα καεί η φλάτζα της γευστικής σου ικανότητας.

Αφού, τα φας όλα αυτά, χτυπάς μονορούφι μία ωραία εψα λεμονάδα να έρθει να καεί κ ο οισοφάγος στο καπάκι, κ ύστερα είσαι ετοιμος για το γλυκό. που όπως είπαμε ξεκινάει σαν σέξιον με τη σοκοφρέτα.

νομίζω είναι απλό, κ να το καταλάβεις αλλά κ να το θυμάσαι σαν σύλληψη. Μη σε ξαναπιάσω να τρως πρώτο το δρακουλίνι κ μετά το τσιπ, θα έχομε πρόβλημα. Δεν μπορώ να το δεχτώ.

πρόβατο ίσον γαστρονόμος φορέβερ εν έβερ, έτσι;