Έτοιμος πια

Έβρεχε. Πολύ ώρα τώρα. Από τις 9 κ κάτι. Κ ήταν πια 3 κ μισή τα ξημερώματα. Ο M.A. βγήκε από το μαγαζί που διασκέδαζε και με μισομεθυσμένα βήματα πήγε προς τα μαζεμένα ταξί απέναντι.

Ήταν χαρούμενος. Με το μεθύσι, με την κίνηση στο Γκάζι, με την ψιλή βροχή, με την μυρωδιά των ψημένων κρεατικών από τις πλανόδιες καντίνες, με όλα γύρω του. Κάθησε στο πίσω κάθισμα του ταξί κ είπε ένα χαρούμενο "καλημέρα" στον οδηγό. Εκείνος τον κοίταξε παραξενεμένος - μα "καλημέρα" στις 4 παρά το πρωί; - "περιφερειακό Λυκαβητού πάω" συνέχισε ο Μ.Α. "Από Εξάρχεια πάμε, να γλυτώσουμε την κίνηση, από Μεγάλου Αλεξάνδρου κ μετά συνεχίζουμε από Μουσείο". Ο οδηγός δεν μίλησε πάλι, πάτησε το γκάζι κ ξεκίνησε.

Ο Μ.Α. δεν είχε όρεξη για κουβέντα, όπως είχε συνήθως, έτσι ούτε που πρόσεξε την σιωπή του ταξιτζή. Βυθίστηκε στις σκέψεις του, με το κεφάλι του λίγο γερμένο στα αριστερά, σε αυτήν την στάση που οι φίλοι του την έλεγαν "συγγραφική" ή "σκεφτική".

Ναι, ναι, επιτέλους ήρθε η ώρα να ζήσω κ εγώ, να χαρώ, να ερωτευτώ... Από σήμερα, από τώρα, όλα αλλάζουν, τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Θα βάλω τα δυνατά μου να πάει καλά το πράγμα με τον Σ. φαίνεται καλό παιδί κ αισθάνομαι πως του αρέσω. Μου αρέσει που του αρέσω... κ μου αρέσει κ εκείνος πολύ! Μα, πως γύρισε να με προσέξει αυτός εμένα;

Το ταξί φρενάρισε απότομα κ ο Μ.Α. ταρακουνήθηκε στην θέση του. Ένα μηχανάκι είχε βγει με κόκκινο. Ο οδηγός μουρμούρισε μία βρισιά κ έβαλε μπρος το ταξί που είχε σβήσει με το απότομο φρενάρισμα. Ήταν νέος, σε ηλικία ανάμεσα στου Μ.Α. κ του Σ.

Όταν μου είπε ξαναβούλιαξε στις σκέψεις του ο Μ.Α. ότι είναι μόνο 28 χρονών, 15 χρόνια μικρότερός μου, το πρώτο που σκέφτηκα για αυτόν είναι πως ήταν κανένα τσόλι. Ή πως του άρεσαν οι γέροι... Που να πιστέψω πως θα του άρεσα εγώ; Εγώ, που δεν είχα επιτυχία στους 28άρηδες ούτε όταν ήμουν εγώ 28... ...τώρα αυτό. Αλλά, θα σταματήσω να σκέφτομαι έτσι. Γιατί τώρα είμαι βέβαιος για αυτά που βλέπω στον Σ. κ για αυτά που αισθάνομαι. Κ είναι όλα υπέροχα. Υπέροχα. Με φιλάει κ μου δίνει όλο του το στόμα με εμπιστοσύνη! Αισθάνομαι σαν να με φιλά χαμογελαστός, με γεμίζει χαρά...

Σήκωσε τα μάτια του κ κοίταξε έξω από το παράθυρο του ταξί. Είχαν φτάσει Πατησίων κ Ακαδημίας. Η κίνηση είχε χαλαρώσει. Η βροχή συνέχιζε να πέφτει απαλά κ επίμονα.

Θα κάνω τα πάντα για να είμαι μαζί με τον Σ. Αύριο θα πω στην μητέρα μου ότι θα βρω ένα σπίτι να μείνω μόνος μου - για να την παρηγορήσω θα της πω ότι θα είναι κάπου κοντά της. Κ θα πάω να κλείσω ένα αυτοκίνητο, δεν μπορεί να είμαι 43 κ να ζω σαν φοιτητής, όλο με ταξί κ συγκοινωνίες!! Κ θα ανακατέψω κ τον Σ. στο καινούργιο σπίτι, σιγά σιγά βέβαια, για να το κάνουμε μαζί την φωλίτσα μας. Κ με το αυτοκίνητο θα πηγαίνουμε εκδρομές, διήμερες κ τριήμερες. Η μάνα μου να σταματήσει. Δεν θα μου καταστρέψει την ζωή. Πρέπει να ζήσω, να ζήσω...

Ο οδηγός άνοιξε το ραδιόφωνο. Μένω εκτός, θυμάμαι ονόματα, τρέχω με ταχύτητα φωτός, μένω εκτός σαν κάτι στόματα, πού 'διωξε απ΄ τον κόσμο ενάς λωτός, τραγουδούσε η Αρβανιτάκη.

Τα κάνω όλα υπόγεια στην ζωή μου, κ αυτό θα αλλάξει από αύριο κιόλας. Οι φίλοι μου δεν ξέρουν για μένα τίποτα από όσα έχουνε σημασία. Στη δουλειά μιλάω για γκόμενες. Σεξ κάνω στα κρυφά, κ σπάνια, μέσα από το Internet. Σχεδόν όλος ο ελεύθερος μου χρόνος είναι για τη μάνα μου, να της κάνω παρέα κ να την τρέχω σε συγγενείς. Κ μέσα σε όλο αυτό το βουνό των υποκρισιών κ των υποχρεώσεων, έχω χαθεί από το μόνο πράγμα που κανείς μπορείς να βασιστεί, τον εαυτό κ τις επιθυμίες του.

Μπήκανε στην Ασκληπιού. Η βροχή είχε δυναμώσει, μία τελευταία αναλαμπή πριν σταματήσει, κ ο ταξιτζής είχε ανάψει τσιγάρο. Ο Μ.Α. έπαιρνε τζούρες από τον καπνό. Του άρεσε.

Άλλά το πιο σημαντικό από όλα, η πρώτη κ μεγάλη προτεραιότητα είναι ο Σ. Αυτός θα με βοηθήσει περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο - χωρίς να το ξέρει θα γίνει ο οδηγός μου στην καινούργια, ελεύθερη, πραγματική ζωή. Θα είμαι μαζί του ανοιχτός σαν παιδί που το αγαπάνε, θα του λέω ό,τι σκέφτομαι κ αισθάνομαι, ανοιχτά κ ειλικρινά. Με εμπιστοσύνη κ με γαλήνη. Τέρμα τα ψέματα κ οι διπλές ζωές. Θα σβήσω απόψε κιόλας τα προφίλ μου στο Internet. Θα κυκλοφορώ μαζί του χωρίς να φοβάμαι μη μας δει κανείς κ θα του δείχνω χωρίς κόμπλεξ πως τον αγαπάω κ μου αρέσει. Κ μετά, αυτή την γενναιότητα θα την βγάλω σε όλη μου την ζωή, σε όλα!

Εξεπλάγη με τον εαυτό του. χρησιμοποίησα την λέξη αγαπάω!!. Η συνειδητοποίηση τον γέμισε χαρά.

- "Εδώ δεξιά, κ στην δεύτερη γωνία θα κατέβω." είπε στον οδηγό.

Είχανε φτάσει. Έβγαλε 10 ευρώ από την τσέπη κ τα έδωσε στον άντρα. Εκείνος άρχισε να ψάχνει ρέστα, να του δώσει 2 ευρώ.

- "Εντάξει είμαστε", είπε ο Μ.Α.

Γιόρταζε την καινούργια του ζωή απόψε, την αρχή της, κ κερνούσε!

Βγαίνοντας από το ταξί διαπίστωσε πως η βροχή είχε σταματήσει. Τι καλός οιωνός!

... ... .... .... .... .... .... .... ... ... ... ...

Πολλά χρόνια μετά, ένα χειμωνιάτικο απόγευμα, βροχερό σαν εκείνο το ξημέρωμα με τον αμίλητο ταξιτζή, ο Μ.Α. βρισκόταν μόνος στο σπίτι του. Ήταν το σπίτι που του είχε αφήσει η μητέρα του με την διαθήκη της, αυτό το σπίτι στο οποίο είχε ζησεί όλη του την ζωή. Δεν είχε τελικά νοικιάσει διαμέρισμα για να μείνει μόνος. Ούτε αυτοκίνητο πήρε για να πηγαίνει εκδρομές. Κ με τον Σ., βρέθηκαν ακόμα μερικές φορές, κ ύστερα χάθηκαν, από μία εντελώς ανόητη παρεξήγηση... - κάποιος δεν πήρε τον άλλο τηλέφωνο κ μετά, έτσι, λες κ οι άνθρωποι είναι κέρματα μικρής αξίας να τους αφήνεις να εξαφανίζονται, χάθηκαν... Η ζωή του Μ.Α. δεν άλλαξε ποτέ.

Μόνο που αυτό το βροχερό χειμωνιάτικο απόγευμα, μερικά χρόνια μετά το θάνατο της μητέρας, βρήκε το κασκόλ που φορούσε τότε. Κ τα χρώματα του κασκόλ του θύμισαν κάτι από τις σκέψεις του της βραδιάς εκείνης της μακρυνής.

...Αλλά τίποτε πολύ ξεκάθαρο.