Μερικές παρατηρήσεις από την Ute Lemper στο Μέγαρο

Εχτές, πήγα στην συναυλία της Ute Lemper στο Μέγαρο. Ένα έχω να πω πριν σε αλλαλλιάσω στις λεπτομέρειες: Γιου γκο φράου γκράνη!

Το Μέγαρο ήταν γεμάτο γεμάτο γεμάτο γεμάτο! Μόλις είδα τα πλήθη στον προθάλαμο "πάει λέω, τρελάθηκε ο Έλληνες, δεν κοιτάνε που μας πάει γαμιώντας η Μέρκελ με τα οικονομικά, πάνε κ στηρίζουν Γερμανίδα τραγουδίστρια η οποία θα τραγουδήσει τάγκο, μωρέ καλά κάνει η Ντόητσε Μπάνκ κ δεν μας αφήνει σε ησυχία!". Δεν το περίμενα με τίποτε να έχει τόσο κόσμο. Μα η Ute Lemper να έχει τέτοιο ρεύμα; Κ όμως, φαίνεται ότι η Φράου έχει φανατικό κοινό. Κ καθόλου άδικα όπως απεδείχθη.

Όσο για το είδος του κοινού; Όπως θα φανταζόσουν το κοινό του Μεγάρου, ακριβώς έτσι. Μεσήλικα ζευγάρια ως επί το πλείστον, με ένα τάτσ από αδελφές που ήρθαν να θαυμάσουν την θεά κ ένα τατσ από λίγο πιο φάσιον κράουντ που μάλλον βρήκε δωρεάν προσκλήσεις από μία φίλη, που είχε μία ξαδέλφη, που τα είχε κάποτε με έναν, που τώρα έχει ένα γκομένο, ο οποίος είχε δύο προσκλήσεις αλλά δεν μπορούσε να πάει.

Ομολογώ. Πήγα με πολύ αρνητική διάθεση. Πολύ. "Τζήζας" έλεγα μέσα μου, "ο μεην Γκοτ" ξαναέλεγα "τι θα δω πάλι, γιατί χαλάω το Σάββατο μου με παρακμιακά μεσοπολεμικά τραγούδια κ τάγκο κ όλο αυτό το δραματικό που είναι τόσο εκτός της εποχής; Γουανταφάκ, γιατί δεν κάθομαι σπίτι να κάνω μαραθώνιο Ρετιρέ με πακοτίνια;". Το πράγμα γινόταν χειρότερο γιατί δεν είχα ιδέα για την Ute Lemper άρα δεν είχα από κάτι να πιαστώ, κάτι για να περιμένω. Πήγα άγνωστος μεταξύ αγνώστων...

Η Ute βγήκε στην σκηνή ακριβώς στην ώρα της, αμέσως μετά από τους 4 μουσικούς της (πιανίστας, ντράμερ, μπαντονεονίστας, κοντραμπασίστας) που την περιστοίχιζαν στην σκηνή του Μεγάρου. Στο πρώτο τραγούδι, οι φόβοι μου επιβεβαιώθηκαν. "Μεην Γκοτ" είπα ξανά μανά "τι είναι αυτό που ακούω;". Δεν μου άρεσε, δεν μου άρεσε, δεν μου άρεσε. Σαν να μου φάνηκε παράφωνη; Σαν να ήταν τρακαρισμένη; Σαν να ήμουν ακόμα υπό την επήρρεια της κακής μου προκατάληψης;... αρονό. Πάντως το πρώτο δίλεπτο ήμουν ψυχρός. Κ πολύ γρουσούζης, ήμουν σίγουρος ότι δεν θα περάσω καλά.

Αλλά τώρα, λέω "τι τυχερός που ήμουν που δεν ενέδωσα στην ξυνίλα μου, κ πήγα τελικά να δω την συναυλία". Πέρασα εξαιρετικά! Η Ute ήταν τέλεια. Τέλεια. Καλλιτέχνεν με Κ κεφαλαίο! Πραγματική Show Φράου (αντί για γούμαν λέω φράου επειδή είναι Γερμανίδα).

Μου άρεσε πολύ που στην παράσταση όλο το παιχνίδι έγινε με λιτά στοιχεία. Η Ute βγήκε με ένα μαύρο παλτό, που έβγαλε ένα τραγούδι μετά για να αποκαλύψει μία πολύ σένια πορφυρή/κόκκινη τουαλέτα. Ύστερα χρησιμοποίησε ένα μπόα σε μερικά τραγούδια, ύστερα ένα καπέλο α λα Charlie Chaplin, ύστερα πάλι μία καρέκλα. Μετά ξάπλωσε λίγο πάνω στο πιάνο κ έπαιξε με τους μουσικούς... Απλά πράγματα, λιτά, πολύ ωραία δεμένα. Καμία σχέση με την Hollywood λογική του Show που άμα δεν καεί ζωντανός ένας από το μπαλέτο επί σκηνής, δεν λογίζεται σοόυ!. Ήταν πολύ "αναζωογονητικό" να βλέπω ότι με σχετικά απλά μέσα, που είναι όμως πολύ δουλεμένα, δημιουργείται τόσο υποβλητική ατμόσφαιρα που σε παρασέρνει.

Η δομή του προγράμματος ήταν επίσης μονοσήμαντη. Μερικά τραγούδια, λίγη πρόζα, μερικά τραγούδια, λίγη πρόζα, μερικά τραγούδια. Αλλά η πρόζα ήταν τόσο δουλεμένη, τόσο ευχάριστη. Αν κ αναφερόταν σε θέματα όπως κάποιες ιστορικές περιόδους του 20 αιώνα, την γέννηση μουσικών οργάνων κ χορών, το Παρίσι κ το Βερολίνο, τους Ναζί κ άλλα ακαδημαϊκά αυτό το "ακαντέμια" δινόταν με έναν πολύ "δημιουργικό" κ ενταγμένο στην αίσθηση "συναυλία - χτίσιμο ατμόσφαιρας" τρόπο. Μα πόση δουλειά πρέπει να έπεσε.

Η Ute νομίζω πως είναι παράδειγμα καλλιτέχνη που πρέπει να περνά εκατομμύρια των εκατομμυρίων ώρες εξασκούμενη πάνω στην τέχνη της. Ο τρόπος που κινείτο κ χόρευε, οι εκφράσεις της, η άνεση της με το μικρόφωνο, οι μυς στην πλάτη της που είναι αποτέλεσμα καθημερινής άσκησης, το πόσο ήλεγχε την εμφάνιση κ την κίνησή της, η μεγάλη ευκολία με την οποία έπαιζε με τα διάφορα αντικείμενα που χρησιμοποιούσε (το μπόα, το καπέλο, την καρέκλα), η χαλαρότητα με την οποία έπαιζε με την μακρυά ουρά της τουαλέτας χωρίς να παραπατήσει ούτε μία φορά.... είναι αποδείξεις ότι η γυναίκα πρέπει να περνά στις πρόβες ατέλειωτες ώρες. Γερμανική πειθαρχία παιδί μου, τι να λέμε τώρα!

Τα τραγούδια δεν ήταν όλα πολύ γνωστά, κ ούτε κ ιδιαίτερα του γούστου μου. Αλλά δημιουργούσαν ένα πολύ ωραίο κ δεμένο σύνολο. Που γινόταν ακόμα πιο δεμένο χάρη στα λίγα λόγια που έλεγε η Ute κάθε 4-5 τραγούδια. Αποθέωση του καλλογραμένου κειμένου!!! Σε έβαζε στο κλίμα, σου έδινε στοιχεία για το τι ακούς ώστε να μην νιώθεις ξέμπαρκος, σε μετέφερε σε κόσμους κ σε άλλες εποχές... Μαγικό κείμενο, ξαναλέω, μαγική δομή παράστασης!

Χειροκροτούσα ενθουσιασμένος κ δυνατά! Το άξιζε με το παραπάνω. Γιου γκό φράου γκράνη!

Είπε πάρα πολύ ωραία το ne me quite pas. Με αυτό έκλεισε. (Παραδίπλα είδα κάτι αδελφές που κλαίγανε. Κλάσικ. Δώσε δράμα κ πάρε τους την ψυχή...)

Με ψάρωσε τρελά που τραγουδούσε με διαφορετικά στιλ φωνών... απίστευτο. κ με όλα τα στιλ τραγουδούσε πολύ ωραία!

Παρακαλούνται οι Ελληνίδες τραγουδίστριες που θέλουν να ανανενώσουν την εικόνα τους με τον πιο ουσιαστικό τρόπο να πάνε να δουν τι κάνει η Ute. Κ μετά να στρωθούν στις πρόβες.

Κ εσύ να πας να την δεις σέξυ βγιούερ. στο προτείνω ανεπιφύλακτα! Θα περάσεις υπέροχα.

Το ελληνικό κοινό ωριμάζει! Όταν η Ute βγήκε στην σκηνή, δεν χειροκρότησαν... δεν υπάρξε από την πλευρά της ούτε κάποια υπόκλιση ούτε κάποια άλλη ένδειξη ότι πρέπει να χειροκροτήσουμε κ έτσι όλοι είπαμε "μας κάνεις την Γερμανίδα την ψυχρή; Το ίδιο κ εμείς μπήτσ!!! Δεν θα πάρεις χειροκρότημα ζέσταμα!". Πολύ σωστό, πολλές παραστάσεις έχουν καταστραφεί επειδή μία ευσυγκίνητη αρχίζει να χειροκροτά στο πιο ακατάλληλο σημείο.

Σου είπα να πας να την δεις απόψε την παράσταση; αν ναι, στο ξαναλέω!

Χρωστάω τεράστια χάρη στον άθρωπα που με κάλεσε. Μου άλλαξε όλη μου την ψυχολογία αυτή η συναυλία. Μου θύμισε γιατί οι άθρωπες έχουμε τόση εμμονή με την τέχνη. Διότι όταν αξίζει, όταν πετύχει, σε βγάζει από το βαρύ, βαρετό κ πνιγηρό της καθημερινότητας μέσα σε μερικά δευτερόλεπτα μόνο.