Τα παπούτσια που τα μοιράζονταν, η Σουηδέζα, ο Ινδός κ η Φρανκφουρτιώτισσα

Πήκτσουρ ητ:

Είμαι για διπλό εσπρέσο μακιάτο στο Κώστα Κώφει στην Χαριλάου Τρικούπη, ξέρεις που λέω, στην αρχή της, ανάμεσα Πανεπιστημίου κ Ακαδημίας. Είναι πρωί, όμορφη μέρα... χαλαρώνω κ φυσικά σκεω σκεψ εντατίκ.

Ακριβώς απέναντί μου, βρίσκεται κατάστημα ΒόνταΦον. Στην πλευρά που είναι αντικρυστά με το σημείο που κάθομαι, η βιτρίνα είναι καλλυμένη με τρία διαφημιστικά ταμπλώ, τα οποία απεικονίζουν 3 τυπικούς κατοίκους του υπέροχου, αψεγάδιαστου, γενναίου κόσμου που θα μπεις κ εσύ αν αποφασίσεις να μπεις στο μαγαζί κ να γίνεις πελάτης (ξέρεις, διαφημιστικά κόλπα)! Είναι 2 κορίτσια κ 1 αγόρι. Γουανταφάκ;

Το ένα κορίτσι, είναι μία Ουψαλιώτισα, βέρα Σουηδέζα που μόλις έχει γυρίσει από διακοπές στην Κρήτη: Είναι μαυρισμένη, φορά πέδιλα-σανδάλια κ κοντό πράσινο φόρεμα αγορασμένα από Σούβενηρ Σώπ στα εξωτικά Χανιά, ενώ στο δεξί χέρι έχει αυτοσχέδιο βραχιολάκι στιλ "μη μου μιλάς για καλοκαίρια, για ακρογιαλιές κ αστέρια, πες μου μονάχα πως κ στο Γκέτεμποργκ το ίδιο με αγαπάς".

Το αγόρι, είναι ο μέσος βαθύπλουτος Ινδός, σε δυτική εκδοχή. Φοράει μπάγκη πανταλώνι, ωλσταράκια κόκκινα κ έχει τζελ στο μαλλί, αλλά.... αλλά τα χαρακτηριστικά του με διαβεβαιώνουν με όλους τους τρόπους ότι ο τύπος, όταν δεν φωτογραφίζεται για εταιρίες κινητής τηλεφωνίας στην άλλη άκρη του κόσμου, από την Ινδία την πατρίδα του, κυκλοφορεί με ένα απλό σαρίκι κ ένα απλό καφτάνι! Κ πολύ καλά κάνει ο άθρωπας, μακάρι να μπορούσα κ εγώ να κυκλοφορώ με φουστανέλα κ με μπουτάκια έξω.

Το άλλο κορίτσι, το μεσαίο, μου αποκαλύπτει τα πάντα για τον εαυτό της με την στάση της κ την εμφάνισή της: Έχει γεννηθεί πριν από 29 Δεκέμβρηδες σε ένα ειδυλιακό χωριό λίγο έξω από την Φραγκφούρτη. Οι φίλες της την φωνάζουν χαϊδευτικά Γκρετενχήλντε διότι το βαφτιστικό της είναι πολύ άγριο για το αυτί του άθρωπα (φαντάσου). Κ στην Γ Γερμανικού Λυκείου, είχε ψηφιστεί από το 98% της τάξης της "συμμαθήτρια με τις περισσότερες πιθανότητες να γίνει οπλίτης πενταετούς υποχρέωσης".

Μακρυγορώ, το ξέρω. Θα μπορούσα να σου πω πολύ πιο σύντομα πως οι 3 φάτσες στην πλαϊνή πρόσοψη του καταστήματος της Vodafone δεν έχουν καμία σχέση με το κοινό που πρέπει να δελεάσουν, το ελληνικό. Κ αυτό, από μία άποψη είναι αστείο. Από μία άλλη άποψη είναι άστοχο - με την έννοια ότι ο Έλληνας καταναλωτής, βλέποντας αυτές τις φάτσες αντί να πει "ομητζή! δης ηζ σοοοοοοοοοο κουλ! Θέλω κ εγώ να γίνω μέμπα αυτής της παρέας λάηκ νάου!" θα πει "ιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι μωρή, πάει το έχασε η Vodafone, ας της πει κάποιος ότι άλλο είναι να δείχνεις κοσμοπολίτης κ άλλο να μου αραδιάζεις ένα ερωτικό τρίγωνο Ουψαλιώτισα - Ινδός - Φραγκφουρτιώτισα, λέημ λέημ λέημ".

Εκτός όμως από αστείο κ άστοχο, το διαφημιστικό ταμπλό της Vodafone είναι κ κάτι ακόμα: Μία (ακόμα) ένδειξη ενός από τα μεγαλύτερα προβλήματα του σύγχρονου Νεοέλληνα: της εντελώς λάθος ιδέας κ άποψης που έχει για το ποιος είναι, του εντελώς λάθος τρόπου που βλέπει τον εαυτό του. Κ όταν λέω λάθος, εννοώ απολύτως άσχετο με την πράγματικότητα!

Βλέπεις, όπως ακριβώς ο μάρκετιγκ μάνατζερ της Vodafone κ η διαφημιστική της εταιρία είπανε "καλά, μλκ, τέλειο; Υπέροχες οι Ελληνικές φάτσες για το ταμπλώ του καταστήματος στη Χαριλάου Τρικούπη, έλα έλα χάη φάηβ μη!" έτσι ακριβώς όλοι μα όλοι μα όλοι, μηδενός εξαιρουμένου, πιστεύουμε ακράδαντα ότι είμαστε κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που είμαστε! Κ αυτό είναι η σύγχρονη Ελληνική Τραγωδία.

Διότι, αν ξέρεις ότι είσαι ένα κράτος μόλις 10 εκατομμυρίων, δηλαδή το μισό του πληθυσμού που έχουν οι 5 μεγαλύτερες μητροπολιτικές περιοχές του κόσμου (πρόσεξε, όχι, χώρες, μητροπολιτικές περιοχές) κ όχι μία μεθοδική υπερδύναμη 70 εκατομμυρίων, για παράδειγμα, δεν αναλαμβάνεις να κάνεις Ολυμπιακούς.

Αν έχεις συνείδηση ότι είμαστε μία φούχτα ψυχούλες σε μία γωνία του κόσμου που τίποτε περισσότερο δεν έχει από τις άλλες γωνίες του κόσμου, δεν μπαίνεις στο τριπ "Ελλάδα χώρα του φωτός", "Αχ Θέμου πόσο μπλε ξόδεψες για να μη σε βλέπουμε" (εσένα κ την τεμπελιά μας, συμπληρώνω), "καλά, μιλάμε το Αττικό Φως δεν υπάρχει πιο ώσωμ" κ άλλες τέτοιες πίπες

Αν έχεις συναίσθηση ότι είσαι μία ράτσα όχι ιδιαίτερα εργατικών κ οργανωτικών ανθρώπων, τότε χαλαρώνεις κ ησυχάζεις λίγο, κ σταματάς να ανησυχείς για τα δημοσιεύματα κ τα spreads κ την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό (!!!!!!!) κ συγκεντρώνεσαι σε αυτά που έχουν πραγματικά σημασία. Όπως ας πούμε να παράγεις κάτι που να ενδιαφέρεται κάποιος εκεί έξω να το αγοράσει.

Αλλά που... εμείς, χαμένοι στην πλάνη αυτού που νομίζουμε ότι είμαστε το μόνο που κοιτάμε είναι τα "περιφερειακά": Η εικόνα της χώρας στο εξωτερικό, τι θα πει το σιενεν τούρκ κ η Χέραλντ Τρίμπγιουν, η άγονη κ ψυχικά στεγνή καλοπέρασή μας, το πως θα δείξουμε σε όλους ότι είμαστε πατέρες του Διαφωτισμού κ "σπέσαλ"... Γουέλ, γκέσ χουότ:

Είμαστε "σπέσαλ". Αλλά με την κακή έννοια, με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Γιατί; Γιατί είμαστε τόσο μα τόσο ασύνδετοι με το ποιοι πραγματικά είμαστε. Έχουμε ελάχιστη αυτογνωσία, κ αυτή την ελάχιστη την έχουμε όχι βιωμένα, αλλά θεωρητικά, μέσα στο κεφάλι μας μόνο, χωρίς κανένα πρακτικό αντίκρυσμα!

Με αποτέλεσμα ούτε τα πλεονεκτήματα μας να εκμεταλλευόμαστε (την ιστορία μας, το φιλότιμό μας, τον ηρωϊσμό μας, την εφευρετικότητά μας, το ένστικτο επιβίωσης που μα διακρίνει και άλλα και άλλα) αλλά ούτε κ τα μειονεκτήματά μας μας να ελέγχουμε (την μαλαγιανιά μας, την έλλειψη εργατικότητας κ μεθοδικότητας, την δυσκολία μας να συνεργαστούμε κ να εργαστούμε υπό κανονικές συνθήκες - μόνο στα δύσκολα τα καταφέρνουμε - κ τόσα πολλά ακόμα).

Κ αναρωτιέμαι... Θα την κάνουμε την υπέρβαση; θα καταλάβουμε τι είμαστε ώστε να ελέγξουμε τον εαυτό μας; Θα μπορέσουμε να περιορίσουμε τα τεράστια ελλατώματά μας που έχουν γιγαντωθεί λόγω έλλειψης εξάσκησης κ να εκμεταλλευτούμε τα προτερήματά μας που έχουν ατροφήσει λόγω μη χρήσης; Τι να πω, το ελπίζω.

χμφ χμφ χμφ χμφ χμφ.... Πριν από 60 χρόνια, στην Ελλάδα υπήρχαν οικογένειες που μοιράζονταν ένα ζευγάρι παπούτσια - δεν το βγάζω από το κεφάλι μου αυτό για να κάνω κλαψ λυγμ, μου το έχει πει ο παππούς μου! Στα τέλη του εμφύλιου με την γιαγιά μου είχανε ένα ζευγάρι παπούτσια οι δύο τους, το πρωί που πήγαινε στην δουλειά τα φορούσε εκείνος, το απόγευμα τα φορούσε εκείνη για να πάει να βγάλει το ψωμί της (ευτυχώς είχανε κοντινό μέγεθος ποδιού - κ η γιαγιά έβαζε μία κάλτσα στην μύτη του παπουτσιού για να μην της πλέει). Από αυτό το σημείο, των μοιραζόμενων παπουτσιών, φτάσαμε σήμερα, ο εγγονός τους να έχει το μοναδικό προνόμιο να πίνει διπλά εσπρέσα μακιάτα στο Κώστα Κώφει κ να σκέφτεται χαζεύοντας τα διαφημιστικά ταμπλώ ενός καταστήματος "κινητής τηλεφωνίας"!!! Απίστευτη πρόοδος κ προσαρμοστικότητα, όχι;

Ελάτε λεβέντες κ λεβέντισες συνπατριώτες μου αυτήν την προσαρμοστικότητα να την ξαναδείξουμε αλλά προς μία πιο "γόνιμη" κατεύθυνση - Είμαι σιγούρος ότι μπορούμε!Μπρος! Μπορούμε!

[Αλλιώς, καλοδεχούμενο το ΔΝΤ κ η απώλεια της "εθνικής κυριαρχίας"! (Ποια; δηλαδή όταν παίρνεις το τιμόνι από ένα μεθυσμένο, του αφαιρείς εθνική κυριαρχία; Μην τρελαθούμε εντελώς!)]