Πχιότητα στην κριτική ταινιών

Πήγα κ είδα το Oceans. Οικολογική ταινία κ έτσι, για τους Ωκεανούς. Να σου πω κάτι; Μου άρεσε, πολύ.

Βασικά.... ερμ ερμ ερμ... μέχρι που έκλαψα σε κάποιες σκηνές. Ναι, ντροπ ον μη, το ξέρω, ντροπή μου, αλλά έκλαψα μαύρο δάκρυ. Τέτοιο κλάμα έχω να ρίξω από τότε που είδα την σκηνή που ο Forrest Gump είναι με το γιο του μπροστά στο μνήμα που κείται νεκρή η μάνα του πιτσιρικά κ έχουν κ οι δύο με τον ίδιο τρόπο γερμένο το κεφάλι - σνιφ

ή από την σκηνή που ο Παπαμιχαήλ ανακαλύπτει ότι ο Πίπης είναι κορίτσι, κ τι κορίτσι, ολόιδιο η Αλίκη Βουγιουκλάκη - σνιφ σνιφ

ή από την σκηνή που ο Νίλς Χόλγκερσον γίνεται μεγάλος κ έτσι τελειώνει η υπέροχη περιπέτειά του - κλαψ κλαψ

ή από την σκηνή που η Ελένη Ερήμου μαθαίνει ότι έχει την νόσο των αεροσυνοδών κ θα πεθάνει στο τέλος της ταινίας - κλαψ λυγμ σνηφ.

(οκ, οκ, το παραδέχομαι, κλαίω στις ταινίες, φηλ φρη του σουτ μη.... λυγμ λυγμ)

Στο Oceans έκλαψα εκεί που δείχνει τα αποτελέσματα της υπεραλιείας, κ της μόλυνσης.... καταστεναχωρήθηκα. Να βλέπεις τόση ομορφιά στην αρχή κ μετά όλη την καταστρόφη.... κλαψ κλαψ...

Παρόλα αυτά όμως, μην νομίσεις ότι το έργο είναι καταθλιπτικό. Κάθε άλλο, οι εικόνες του είναι μαγικές, δεν χορταίνει ο μάτις να βλέπει άνοιγμα, μπλε κ σουπιά (αλλά κ διάφορα άλλο πλάσματα του βυθού, μερικά από τα οποία είναι αδιανόητα εντυπωσιακά - α επίσης βλέπεις κ καρετάκια καρετάκια, είναι μεγάλα μαγκάκια θα καταλάβεις γιατί όταν δεις το έργο χιχιχι).

Δεν θα πω ψέματα, η ταινία ώρες ώρες γίνεται λίγο κόρνη εν τσήζη... Μεταξύ μας τώρα, οι Γάλλοι σαν ψυχοσύνθεση έχουν την τάση να κάνουν δραματικά κ να λένε μεγάλες κουβέντες τύπου "λα καταστγόφ μανηφήκ" και "λα μοναδίκ ελπίδ ντε λα τέρ" "νο πουγ εμάς, πουγ λα παιδιά μας" κ άλλα τέτοια, που είναι μεν πολύ αλήθεια αλλά δεν χρειάζεται πια τόση δραματικότητα να τα διατυπώσεις - ειδικά στην εποχή μας. Πιστεύω ότι κ μόνο που βλέπεις τόση ομορφιά κ καταλαβαίνεις τι υπάρχει κίνδυνος να καταστρέψουμε περνά το μήνυμα "όχι σκουπίδια όχι πλαστικά σε θάλασσες κ ακτές" χωρίς να χρειάζονται μεγάλα λόγια. (γλάρε, βγαίνεις):


Αν κ είναι ντοκυμοντέρ το έργο δεν είναι βαρετό καθόλου ούτε για μία στηγμή. Βασικά για να του δώσουν μία ροή με αρχή μέση κ τέλος έχουν σκεφτεί το εξής: να μας δείξουν την ωκεάνια ζωή κ τις περιπέτειες από 4 φίλες φάλαινες καθώς μεταναστεύουν σε ζεστότερα νερά. Μία από αυτές είναι ερωτευμένη με έναν φάλαινο κούκλο, με τον οποίο έχουν on and off σχέση, τη μία είναι μαζί την επόμενη δεν είναι. Ε, κ στην ταινία με αφορμή το ταξίδι των φιλενάδων-φαλαινάδων βλέπουμε την ομορφιά των περιοχών από όπου περνάνε, το οικοσύστημα κ έτσι. Α, κ τον φάλαινο, τον γκόμενο της φάλαινας πρωταγωνίστριας τον λένε Mr Huge. Λογικό γιατί είναι όντως τεράστιος (δες την αφίσα από πάνω για να καταλάβεις). Εν τω μεταξύ, σπάω το κεφάλι μου σκεψ σκεψ εντατίκ, σκρατσ κεφάλ εντατίκ, να θυμηθώ ΤΙ μου θυμίζει η πλοκή της ταινίας με 4 φαλαινάδες κ τον Mr Huge κ δεν μπορώ με τίποτε (χιχιχιχιχι)

Όπως προείπα, οι εικόνες που θα δεις είναι απίστευτης ομορφιάς. Απίστευτης. Κάτι ανοίγματα, κάτι μπλε υπέροχα, κάτι μαγικοί βυθοί κ νησιά.... Κ η μουσική επίσης δεν πάει πίσω, αν κ δεν μπόρεσα, Ελληνάκι γαρ, να μην σκεφτώ πόσο τέλεια μουσική θα έγραφε για αυτήν την ταινία ο Vangelis που ειδικεύεται στο περιβάλλον. Πιστεύω ότι θα της έδινε συν 1000000000%.

Εντάξει, εννοείται ότι κατάφερα ΠΑΛΙ να γίνω ρεζίλι των σκυλιών, έλεος, ας μου απαγορεύσει κάποιος την έξοδο από το σπίτι μου, αμάν πια. Άκου να δεις τι έπαθα. Είδα το έργο σε φοβερό κ τρομερό Γιαπωνέζικο σινεμά - στέκι κονεσέρηδων στο κέντρο της Αθήνας, καλά κρυμένο, που μόνο μυημένοι γκουρμέδες, enter provato, έχουν άξες! Κ ο ηλίθιος, αν έχεις τον θεό σου τι διάλεξα να πάρω σνακ από το κυλικείο; Δηλαδή έλεος χουότ χουος α θήκγηγκ;;;;; Ποπ Κορν από πτερύγιο Καρχαρία με σάλτσα από σπάνιο καλαμάρι!!! Πόσα θαυμαστικά βλακείς να βάλω; Τι απρόσεκτος κάγκουρας!!

Φαντάσου να με έβλεπε κανένας από τους περιβαλλοντολόγους συν-θεατές να τρώω αυτό το πράγμα, θα με καίγανε ζωντανό για παραδειγματισμό. Εννοείται ότι είχα τρελό άγχος σε όλη την παράσταση, παραλίγω να μην χαρώ την ταινία, ευτυχώς τα κατάφερα κ το έφαγα όλο το ποπ κορν - προς στιγμή σκέφτηκα μήπως θα ήταν καλλίτερα να το πετάξω, αλλά μετά είπα "τι τρελή σπατάλη" κ δε το άντεχε ο Σκρούτζ μέσα μου.

Μεταξύ μας νομίζω ότι κάτι παλλικάρια που κάθονταν κοντά μου το πήραν πρέφα κ με κοιτάζανε με μισό μάτι (εντάξει μόνο σε μένα θα μπορούσε να συμβεί αυτό, δεν το συζητώ).

Να πας να την δεις την ταινία οπωσδήποτε. Κ αν έχεις πιτσιφρίκι, γιο ή κόρη ή ακόμα καλλίτερα κ τα δύο, να τα πάρεις κ αυτά μαζί, θα τους αρέσει πολύ η εμπειρία. :-)