Η Νάνα Μούσχουρη, μία κυρία με μωβ μαλλί, μία χαρούμενη Ουψαλιώτισσα, ένας τρομαγμένος υπουργός κ... το τελευταίο ποστ

Με μεγάλη λοιπόν χαρά, εχτές μία γνωστή μου, σοφή, αγαπημένη γυναίκα που εκτιμώ τα μάλα, μου διηγήθηκε πως ήταν αυτόπτης μάρτυς σε μία "καταπληκτική σκηνή" πριν από μερικές μέρες: Στο Κολωνάκι, εμφανίζεται για βόλτα ένας από τους πιο λιγδερούς πολιτικάντηδες κ ξαφνικά, έξω από το μπλε (out of the blue) άνθρωποι πολύ κανονικοί, όχι αναρχοκομούνια, όχι εκδικητές με κολάν, αλλά κυρίες Κολωνακίου με μωβ μαλλιά κ ταγιεράκια τον πλησίασαν κ άρχισαν να του λένε "φτου σου" κ "ντροπή σου" κ "ντροπ ον γιου"! Κ μετά, λέει, κάποιοι λίγο πιο θερμόαιμοι, είδαν την όλη φάση κ τσατίστηκαν πλησίασαν με απειλητικές διαθέσεις, κ τότε ο πολιτικάντης έπιασε την πιλάλα κ έφυγε όπως έφευγαν οι Βούλγαροι από τα φουσάτα του Βασίλειου του Βουλγαροκτόνου (χιντ χιντ εντατίκ).

Μου το έλεγε όλο αυτό η γνωστή μου με χαρά, με ανακούφιση, με μία παραδοχή "επιτέλους, κάτι αλλάζει"!

εγώ πάλι όχι μόνο δεν χάρηκα, αλλά εξεπλάγην, με την κακή έννοια! Κ απελπίστικα λίγο. (ναι, ok, ok, είμαι υπερβολικός, ομολογώ - αλλά αυτό είναι κάτι που το ξέρεις, όχι;).

Δεν το περίμενα να ακούσω τέτοια λόγια επικρότησης του γεγονότος από τη συγκεκριμένη γνωστή μου. Είναι πολύ ψύχραιμος άνθρωπος, ψυχρή, μεθοδική ουψαλιότισσα με Σκανδιαβικά μυαλά κ το να την βλέπω χαρούμενη επειδή παραλίγο να κακοποιηθεί από το πλήθος ένας έστω κ λίγδας με στεναχώρησε...

Γιατί; θα σου πω αμέσως...

Πριν από αρκετά χρόνια, έτυχε να βρεθώ, με ιστιοπλοϊκό, σε έναν από τους κοσμικούς προορισμούς του Αιγαίου Πελάγους, από αυτούς κοντά στην Αθήνα. Κοσμικό το θέρετρο, κοσμικό κ το τριήμερο, καταλαβαίνεις περίπου για τι φάση μιλάω: Μία υπέροχη μίξη από παραδοσιακά ελληνικά ντυσίματα (σημείωση από πρόβατο: νώτικα μπερμγιούνταζ, τάμη χήλφηγκα πόλοζ, τήμπερλαντ μπόατ ζούζ) και παραδοσιακά ελληνικά έθιμα (σημείωση από πρόβατο ξανά μανά:την μπυροποσία στο σκάφος, την νησιώτικη εκδρομή με το τζιπ, την αυθεντική χαρά του καπνίζειν έναν πούρο πιο χοντρό κ από το πουλί του Γκουζγκούνη)! Γενικά όλα ήταν υπέροχα. Κ κυρίως ελληνικά. Κ πάρα πολύ sustainable, βεβαίως βεβαίως (αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία).

Για να επιστρέψω στην ιστορία μου, ήταν μεσημέρι κ μαζί με την υπόλοιπη παρέα βρισκόμουν στην πιο χατ κ κοσμική ταβέρνα του νησιού. Το μέρος ήταν γεμάτο διάσημους: Τι η Σάρα Τζέσικα Πάρκερ, τι ο Μπόμπ Σφουγγαράκης, τι η Ελίζα από την Κάντη Κάντη, τι ο Νάνος από το Νήλς Χόλγκερσον. Όλοι μαζί τρώγαμε κ καπνίζαμε, τον χάρο φοβερίζαμε... Σε ένα τραπέζι λίγο παρακεί, ήταν και ο λίγδας πολιτικάντης - ναι, ναι, αυτός που παραλίγο να κακοποιηθεί τις προάλλες - μαζί με την μεγάλη παρέα του κ τους σωματοφύλακές του. Εκείνη την εποχή απολάμβανε την παντοδυναμία του. Φυσικά, το τραπέζι του ήταν κέντρο διερχομένων. Ανθρώπων με μεγάλη γλώσσα, φυσικά! Όποιος περνούσε από το σημείο κ είχε κάποιο τρόπο/πρόφαση/έρισμα να πάει να υποβάλλει τα σέβη του το έκανε με ιδιαίτερα μεγάλο ενθουσιασμό. Λογικό, μία καλή επαφή με έναν υπουργό άνοιγε πόρτες, έκλεινε δουλειές κ συμβόλαια, βόλευε άνεργα βλαστάρια, ήταν καυτή καυτή καυτή "μετοχή" στο χρηματιστήριο της ζωής κ της επιτυχίας.

Το όλο θέαμα ήταν αηδιαστικό, κ δεν υπερβάλλω καθόλου. Αναγούλα. Αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει τι μου προκάλεσε μεγαλύτερη αηδία - η σιχαμένη συμπεριφορά των γλυφτρών ή μήπως ο τρόπος που ο τενεκές την χαιρόταν; Αρονό, α ρήλη ρονό. Δεν θέλω να θυμάμαι, έχω καλλίτερα πράγματα να αναπολώ από εκείνη την ημέρα, θέγκ γκόντ, τα φιλαράκια μου ας πούμε, ένα από τα οποία μου έφυγε ο βλάκας σε αυτοκινητιστικό στα 35 του.

...κ πέρασαν τα χρόνια, άλλαξαν τα πράγματα- η ζωή, η ζωή που όλους μας εκπλήσσει, που κάνει τις πιο ανατρεπτικές γυριστές, το έφερε έτσι κ ο λίγδας πολιτικάντης τις προάλλες βρέθηκε να τρέχει για να κρυφτεί από την οργή του λαού - κ μάλιστα του Κολωνακιώτη λαού...

Κ σκέφτομαι λοιπόν εγώ με αφορμή αυτό, σκεψ σκεψ εντατίκ - τι είναι αυτές οι δύο συμπεριφορές, το γλύψιμο του τότε κ η επιθετικότητα τώρα, παρά οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, οι δύο εκδοχές του ίδιου προβλήματος ΜΑΣ;

Εμείς οι Έλληνες είμαστε ντράμα κουήνζ. Θα γλύψουμε με πάθος, θα καταχεριάσουμε με πάθος. Κ μάλλον αδικαιολόγητα. Κ κυρίως, χωρίς να το επεξεργαστούμε. Κ ίσως αυτό από μόνο του δεν είναι κακό, γίνεται κακό όταν σκεφτείς ότι αυτό το πάθος, αυτή μας η τάση να παραβλέπουμε το σημαντικό κ το ουσιώδες, να γλύψουμε αντί να δουλέψουμε, να καταχεριάσουμε αντί να συγκεντρωθούμε στο πως θα χτίσουμε, είναι ο κύριος λόγος που φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. (ναι, έβαλα μπόλντ)

Ακούστε, όλοι... ακούστε (κ στο όλοι περιλαμβάνω κ τον εαυτό μου). Αυτό που προσπάθησα να πω στο προηγούμενο ποστ, είναι ότι ΟΛΟΙ ΟΛΟΙ ΟΛΟΙ φταίμε για το χάλι μας. ΟΛΟΙ. Αν γινόταν κάτι σούπερ σάη φάη τρόνηκ κ ξαφνικά από τον βραδυνό ουρανό κατέβαινε τεράστιο διαστημόπολοιο με μοβόρους εξωγήινους κ μας έλεγαν "μπλιπ, μπλιπ, μπλήμεη! Όλοι όσοι έφεραν την Ελλάδα σε αυτό το χάλι, θα πρέπει να τουφεκιστούν με το ειδικό διαστημικό όπλο που μετατρέπει τον εγκέφαλο σε λίπασμα για τα φυτά του πλανήτη μας" θα έπρεπε ΟΛΟΙ να τουφεκιστούμε (παρένθεση, τελευταίο γεύμα θέλω μπέηκον μάσχρουμ μέλτ, πιάτο γουβέτσι, κ μία ψαρόσούπα - θέγκ γιου άληεν κήλα, εν ντον μπη λέη χουήθ δατ, ok?).

Ασφαλώς, δεν είμαι ισοπεδωτικός.... Φυσικά κ δεν φταίμε όλοι το ίδιο, ναι, φυσικά κ κάποιοι έχουν μικρότερη ευθύνη διότι ήταν μόνο ανεκτικοί κ σιωπηλοί ενώ, αντίθετα, κάποιοι άλλοι έκαναν ποινικά κολάσιμες πράξεις. Κ όχι, δεν τους βάζω αυτούς τους δύο στο ίδιο καλάθι. Αλλά όλοι φταίμε, όλοι βλέπαμε, κ όλοι άμεσα ή έμμεσα ωφεληθήκαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Γι αυτό κ γλύφαμε υπουργούς, όπως καλή ώρα τότε στο ταβερνάκι.

Διαβάζω, ας πούμε, δημοσιογράφους να στηλιτεύουν την αυτοκρατορική εποχή της Μυκόνου, τα γλέντια στα βόρεια προάστεια, τις υπερβολές των σκαφάτων, τους λογαριασμούς των χιλιάδων ευρώ για 10 άτομα σε ταβέρνες. Κ πολύ μπερδεύομαι.... Δηλαδή τι θέλουν να μας πουν, ότι εκείνοι, όσο η υπόλοιπη Ελλάδα γλένταγε, ήταν κλεισμένοι στο ασκητικό τους γραφείο κ έγραφαν προειδοποιήσεις υπό το φως του σπαρματσέτου; Όχι, κάθε άλλο. Κ οι ίδιοι απολάμβαναν τους δηλητηριώδεις καρπούς της ψεύτικης ευημερίας, με δύο κ τρεις θέσεις σε διαφορετικά media, από από την κάθε μία από τις οποίες τσίμπαγαν κάτι ξεγυρισμένα δεκάρικα....

ΟΜΩΣ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΜΑΣ ΑΥΤΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ (ναι, τώρα έβαλα ΚΑΙ μπόλντ ΚΑΙ κεφαλαία)

Αυτή τη στιγμή δεν προέχει η απόδοση ευθυνών. Αυτή τη στιγμή, η γιαγιά στο δρόμο με το μωβ μαλλί δεν πρέπει να κάνει φραστική επίθεση στον κάθε βλαχομπαρόκ μαλάκα πολιτικό που κατά πάσα πιθανότητα κ η ίδια τον ψήφισε σε κάποια εκλογική διαδικασία! Αυτή τη στιγμή προέχει να προσπαθήσουμε όλοι να βρούμε τον τρόπο να βγούμε από αυτή την κατάσταση; Πως; Με δουλειά! Σε τι πλαίσιο; έλα μου ντε, σε τι; αλλά, ακριβώς κ μόνο το γεγονός ότι δεν μπορώ καν να ορίζω το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα μπορούσα να είμαι παραγωγικός, αποδεικνύει πόσο τραγικά είναι τα πράγματα κ πόσο ΚΑΡΑΚΑΤΑυπέρ επείγον είναι να διατηρήσουμε την ψυχραιμία μας, να σκεφτούμε λύσεις κ να σκύψουμε το κεφάλι στη δουλειά.

Προχτές, όταν έμαθα για τον θάνατο των 3 παιδιών στην Marfin, σηκώθηκα από το γραφείο μου κ κρύφτηκα στην τουαλέτα για να μην με δουν να κλαίω στο γραφείο (λυγμ λυγμ, σνιφ σνιφ, μλκ, χάου μό γκέη κεν γιου γκό;). Είναι τραγικό να συνειδητοποιήσεις ότι 3 άνθρωποι είναι αυτή την στιγμή που διαβάζεις στο χώμα, μέσα σε ένα ξύλινο κουτί... Ζούμε επικίνδυνες, πολύ επικίνδυνες στιγμές κ αν δεν είμαστε ψύχραιμοι κ ήρεμοι, θα τρέχουμε συνεχώς στις τουαλέτες να κλαίμε. Κ δυστυχώς ο δρόμος που ξεκινά με γιαγιάδες με μωβ μαλλί να επιτίθενται σε υπουργούς, καταλήγει σε παραδειγματικούς τουφεκισμούς στα κέντρα των πόλεων, σε ξυρίσματα κεφαλιών κ σε στρατόπεδα συγκέντρωσης! Θέλουμε να φτάσουμε εκεί; Είμαστε σίγουροι ότι πρέπει να δώσουμε κ ΑΥΤΟ το χτύπημα στην χώρα μας;

Ας σταματήσουμε λοιπόν ΓΙΑ ΤΗΝ ΩΡΑ να χαλάμε την ενέργεια μας σε αναζήτηση ευθυνών. Ας συγκεντρωθούμε στο πως θα καταφέρουμε να αλλάξει η κατάσταση, πως θα πουλήσουμε κάτι εκεί εξώ που να θέλει κάποιος να το αγοράσει, πως θα μπούμε σε διαδικασία παραγωγική.... κ όταν με το καλό το πράγμα αλλάξει λίγο, τότε ας αρχίζουν οι δίκες. Φυσικά, όχι από εμάς - από τους θεσμούς που είναι δουλειά τους να το κάνουν, κ που έχουν την ικανότητα να αποδώσουν δικαιοσύνη!

Κ εδώ φτάνω σε ότι με αφορά:

Αυτό είναι το τελευταίο ποστ που κάνω με αφορμή την τωρινή κατάσταση της χώρας. Τέλος. Το πρόβατο θα γράφει μόνο τα δικά του τα παλαβά. Φυσικά, θα συνεχίσω να διαβάζω κ να ενημερώνομαι, φυσικά θα συνεχίσω να παλεύω κ να αγωνίζομαι να διαμορφώσω εμπεριστατωμένη άποψη, φυσικά θα συμμετέχω όπως μπορώ σε ό,τι κρίνω ότι πρέπει να συμμετέχω... (κ όχι, ποτέ δεν θα κρίνω ότι πρέπει να συμμετέχω σε γκρούπ στο γαμοφέηζμπουκ, σταματήστε ΜΠΗΤΣΗΣ να μου στέλνετε προσκλήσεις, χιχιχι).

Αλλά να ξέρεις σέξη βγιούερ - το πρόβατο συνειδητά θα γίνει μία όαση χαράς κ διασκέδασης. Πιστεύω ότι αυτός είναι ο πιο ουσιαστικός τρόπος να συνεισφέρω, εγώ προσωπικά με τα ίδια μου τα χέρια που θα έλεγε κ η κυρά-Γκαλερή Μοιραράκη, από αυτό το συγκεκριμένο μέσο που λέγεται μπλόγκ, στην προσπάθεια να επανέλθουμε. Στους άλλους τομείς της ζωής μου, θα κάνω ό,τι είναι ταιριαστό κατά περίπτωση... Η ζωή συνεχίζεται, πρέπει να συνεχιστεί, ακόμα κ όταν είναι δύσκολη, γεμάτη άγχος κ αγωνία, κ ανασφάλεια. Με τα μέσα που έχω, θα κάνω ό,τι μπορώ να πολεμήσω την καταστροφή. Μέχρι να καταστραφώ κ εγώ - δηλαδή να μη μπορώ να βρω πουθενά γύρω μου κάτι που να μπορεί να με κάνει να χαμογελάσω κ να το φιλοσοφήσω το πράγμα.

Αν θες, λοιπόν, να σκάσεις ένα χαμόγελο με ένα λέημ αστείο, να ξεφύγεις λίγο από την όλη μουντίλα που κ εσύ όπως κ εγώ θα ζούμε στην κανονική μας ζώη, τότε να έλθεις εδώ να διαβάσεις το μακρί μου κ το κοντό μου. (βασικά, το μακρύ κ το μακρύ μου - κοντό κ πρόβατο δε παίζει - κ υπάρχουν κ μάρτυρες, χεχεχε)

Κ πριν τελειώσω το τελευταίο ποστ με θέμα την κρίση, θέλω να σε κάνω μία παράκληση. Άκουσε το παρακάτω τραγούδι, δώσε λίγο βάση στους στίχους του - είναι (από πεπρωμένο; από σύμπτωση;) το αγαπημένομενότερο μου ελληνικό τραγούδι όλων των εποχών, φορ έβα εν έβα, στο παγκόσμιο διαγαλαξιακό σύμπαν. Κ ταιριάζει στις περιστπάσεις όσο κανένα άλλο. Αισιοδοξία, βγαίνεις:

Θα περάσουν τα σύννεφα, δίπλα μου προχώρα
Χώρα αθάνατη, των γενναίων οι θάνατοι
Μοίρα δοξασμένη, μοίρα αιώνια χαραγμένη

Θα περάσουν τα σύννεφα, θα ‘ρθουν χελιδόνια
θα ‘ρθει η Άνοιξη ξανά, μ’ άσπρο και γαλάζιο φως η ελπίδα
Κι η ζωή γλυκιά, πλάι στη θάλασσα, σε μια φοινικιά

Στην αγκαλιά σου, πλάι στο κύμα
κέρνα με φιλιά, αχ, μες στη σιγαλιά
Στον πόλεμο το κρίμα
Άκου την καρδιά, πώς χτυπά, δεν θα κάνουν βήμα

Θα τη ξαναβρούμε μια Κυριακή
Άσπρη μέρα γαλανή, με σταυρού το σχήμα
Αχ, την καινούρια ζωή
Μην μου κλαις, δεν κάνει

Κοίτα της νίκης τα κάτασπρα φτερά
κι αν με θέλεις λιγάκι, μου φτάνει
Θα ξαναβρούμε στους δρόμους
τη χαρά, με καινούρια φτερά

άντε, σε αφήνω τώρα - κ να θυμάσαι σέξη βγιούερ: με τον δικό μου, ιδιαίτερο, προβληματικό, ατελή, αμφισβητίσιμο, προβατικό τρόπο "είμαι" δίπλα σου. Όπως είμαι σίγουρος είσαι κ εσύ δίπλα μου. ΤΩΡΑ είναι απίστευτα μεγάλη ανάγκη να μην ξεχάσουμε την ικανότητά μας να αλληλοστηριζόμαστε.

(υστερόγραφο 1: ικ, ικ, ίουκ, ίου, τζήζας, αν δεις να γίνομαι πολύ μελουρέ, πληζ φηλ φρη το σούτ μη effective NOW)
(υστερόγραφο 2: μαλάκα, μόλις συνειδητοποίησα πόσες φορές η Νάνα Μούσχουρη έχει πει ότι "ok, αυτή ΕΙΝΑΙ όντως η τελευταία συναυλία μου στο Ηρώδειο, and this time I mean it ΜΠΗΤΣΗΣ, ορκίζομαι στο 1984 που μπαίνει όπου να 'ναι" αχααχαχαααχαχαχαχαααχαχαχ)